ตอนที่ 5 แล้วเจอกันนะ ตันหยง

 

ออยรู้ดีว่าตันหยงเก่งเรื่องระบบคอมพิวเตอร์เพราะก่อนหน้านี้เธอเคยให้ตันหยงช่วยกู้ไฟล์ข้อมูลที่พยาบาลเผลอลบกลับมาได้จนหมด แต่ตันหยงบอกให้เธอเก็บเป็นความลับเพราะเธอไม่อยากมีปัญหากับเพื่อน ๆ ที่ฝึกงานด้วยกัน โดยเฉพาะส้ม

“พี่ออย นี่คอมพิวเตอร์ของใครคะ”

เธอถามเพราะเธอไม่เคยเข้ามาในห้องนี้มาก่อน เป็นห้องทำงานส่วนตัวที่ดูหรูหรามากกว่าห้องของคุณหมอคนอื่น ๆ และอยู่ด้านในสุด

“ห้องคุณหมอตะวัน คอมคุณหมอมีปัญหาตั้งแต่เมื่อคืน ทีนี้ปัญหามันคือข้อมูลคนไข้อยู่ในนี้ถูกลบออกไปหมดเหมือนโดนไวรัสน่ะ แล้วถ้าจะให้พวกพี่ต้องมานั่งคีย์ข้อมูลทีละคน คงใช้เวลาเกือบสองปีละมั้ง”

“รายชื่อคนไข้ มีเยอะขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

“ก็มากอยู่ หมอตะวันเป็นหมอที่เก่ง ตอนนี้เขามีสอนที่มหาวิทยาลัยเป็นอาจารย์พิเศษ ยังไม่กลับเข้ามา ถ้าเขารู้ว่าคอมมีปัญหาละก็….เฮ้อ…คอพี่ขาดแน่”

“เดี๋ยวหยงลองดูให้นะคะ…ไหนดูซิว่าใครกล้ามายุ่งกับคอมของพ่อตัวร้าย”

“หืม พ่อตัวร้ายเลยเหรอ หยงกับหมอไม่เคยพบกันนี่”

“วันแรกไงคะ คุณหมอตวาดส้มจนหน้าหงายจนทุกคนขยาดเลยละค่ะ”

“อ๋อ วันนั้นนั่นเองที่จริงวันนั้นคุณหมออารมณ์เสียมาก่อนน่ะ เพราะ….เรื่องในข่าว”

“ข่าว..พี่ออยหมายถึง…”

“ก็นางแบบสาวนั่น ในคลิปนั่นน่ะ คือคุณหมอของเราเอง นี่รู้แล้วเหยียบเอาไว้เลยนะ เรื่องนี้เป็นความลับภายใน แม้ว่าจะเบลอหน้าเอาไว้แต่ที่นี่ใครก็รู้ว่าคุณหมอตะวันควงนางแบบคนนั้นอยู่”

“แล้วเขาโมโหอะไรคะ หรือว่าเขาโกรธที่แฟนของเขาโดนด่า”

“แฟนอะไรละ หมอไม่เคยนับว่าเธอเป็นแฟนเลยสักครั้ง”

“อ้อ ทำขนาดนั้นไม่ใช่แฟนอีกเหรอ”

“หืม หยงว่าอะไรนะ เจอแล้วเหรอ”

“เปล่าค่ะ ๆ ไหนดูซิ ขอล้วงหน่อยนะ….แม่เจ้า…”

“อะไร อะไรเหรอ”

“เปล่าค่ะ ๆ หยงว่าหยงเจอสาเหตุแล้วค่ะ รอเดี๋ยวนะคะ”

นึกไม่ถึงว่าคุณหมอจะตั้งระบบรักษาความปลอดภัยของคอมพิวเตอร์เอาไว้แน่นถึงสองชั้น แต่ระดับตันหยงแล้วเรื่องแค่นี้แก้ไขได้สบายมาก หากไม่ใช่เพราะความเลินเล่อของพยาบาลที่เผลอไปลบข้อมูลในเครื่องของเขาก็คงไม่ถึงมือเธอที่มาจัดการ

“รอโหลดข้อมูลเสร็จก็กลับมาเป็นปกติแล้วค่ะพี่ออย”

“เฮ้อ…สวรรค์ทรงโปรดขอบใจมากนะหยง ช่วยชีวิตพี่ได้อีกครั้งหนึ่งจริง ๆ เย็นนี้ไปกินข้าวกัน พี่เลี้ยงเอง”

“ไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะพี่ออย ได้ทำเรื่องพวกนี้ก็นับว่าดีเหมือนกัน แก้เบื่อเรื่อง…ไร้สาระได้ด้วย”

“งั้นพี่เลี้ยงกาแฟนะ ไปกัน”

“แถมเค้กด้วยได้ไหมคะ”

“โอเคเลยถ้าไม่กลัวอ้วน คาเฟ่ชั้นสองละกันนะ”

“ค่า”

คาเฟ่ชั้นสอง

“อืมม อร่อยจัง”

“อารมณ์ดีขึ้นเลยสินะ”

“ต้องขอบคุณเค้กของพี่ออยจริง ๆ ค่ะ”

“คุณออย”

เสียงหนึ่งทักพวกเธอแต่ว่าตันหยงที่นั่งหันหลังอยู่ไม่ทันได้หันไปมอง 

“คุณหมอตะวัน สวัสดีค่ะ”

“ครับ มาพักเหรอครับ”

“ใช่ค่ะ พาน้องฝึกงานมาเลี้ยงขนมตอบแทนน่ะค่ะ”

“น้องฝึกงาน”

“อ้อใช่ ตันหยง นี่คุณหมอตะวันพึ่งเคยเจอสินะ”

(ไม่อยากเจอต่างหากละคะพี่ออย)

เธอคิดในใจแต่จะหนีตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว สองสัปดาห์ที่ผ่านมาเธอพยายามเดินเลี่ยงและไม่พบหน้าเขาอยู่ตลอด เพื่อน ๆ ของเธอทุกคนเคยเจอเขาแล้วเหลือแค่เธอเท่านั้น เธอจึงลุกขึ้นและยกมือไหว้เขา

“สวัสดีค่ะคุณหมอ ตันหยงค่ะ”

“ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะคุณออยกาแฟผมได้แล้ว อ้อ แล้วเจอกันนะ ตันหยง”

เขาเดินกลับไปทันทีเมื่อทักทายเสร็จ ตันหยงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ซึ่งนั่นทำให้ออยแปลกใจไม่น้อยเพราะก่อนหน้านี้เพื่อน ๆ เธอทุกคนล้วนตื่นเต้นเมื่อพบคุณหมอตะวัน

“หยง ทำไมทำท่าแบบนั้น ไม่ดีใจเหรอที่เจอคุณหมอ”

“ดีใจ ไม่อ่ะค่ะ หยงไม่ใช่ส้มนะคะ”

“อ่อ ฮ่า ๆ เรานี่เปรียบซะพี่เห็นภาพเลย กินเสร็จแล้วกลับกันเลยไหม”

“ได้ค่ะ”

สัปดาห์ที่สาม

“นี่ ๆ ได้ข่าวหรือยัง”

“ส้มทำไมวันนี้ดูอารมณ์ดีจังเลย”

“นั่นสิ นึกว่าไม่พอใจซะอีกที่โดนใช้ให้ไปส่งเอกสาร”

“ตันหยง บางทีการส่งเอกสารก็เป็นเรื่องดีนะ นี่ฟัง ๆ เห็นบอกว่าพี่ ๆ ที่แผนกจะจัดงานเลี้ยงด้วยล่ะ”

“งานเลี้ยง”

“อืม ใช่ เลี้ยงพวกเราที่เป็นเด็กฝึกงาน เห็นบอกว่าคุณหมอก็จะมาด้วยนะ”

“เฉพาะแผนกงั้นเหรอ”

“ใช่ ๆ ต้องเตรียมตัวแล้ว”

“ส้ม ไปส่งเอกสารนี่ให้หน่อยสิ”

“ตันหยง ทำไมต้องมาใช้ฉันด้วยเธอเป็นพี่ออยหรือไงห๊ะ”

“เอกสารนี่ไปส่งให้คุณหมอตะวัน ถ้าเธอไม่ไป....งั้นให้น้ำไปแทนนะ”

“เดี๋ยว ๆ ก็ไม่รีบบอกละปัดโธ่ ไปนะ”

ส้มเดินยิ้มมารับเอกสารจากตันหยงที่ยิ้มขำให้กับเพื่อนร่วมคลาสของเธอทันที อันที่จริงตั้งแต่เธอส่งเอกสารที่ต้องส่งเข้าห้องของหมอตะวันให้ส้มก็ดูเหมือนว่าเธอจะคุยกับเพื่อคนอื่น ๆ ดีขึ้นมากกว่าเดิม

“งานเลี้ยงงั้นเหรอ”

“ไม่ไปไม่ได้เหรอ น่าเบื่อจัง”

“ไหงงั้นละหยง เราว่าน่าสนุกออกนะ ฟังดู…”

“อะแฮ่ม ดูท่าข่าวจะมาถึงก่อนที่พี่จะมาแจ้งสินะ”

""พี่ออย""

“ว่าแล้วเชียวห้ามปฏิเสธนะ นี่เป็นงานเลี้ยงกึ่งต้อนรับกึ่งขอบคุณพวกเรา สถานที่ครั้งนี้คือพัทยาอย่าลืมจัดเสื้อผ้าไปให้พอละเราจะค้างคืนด้วย”

“โห จัดโรงแรมเลยเหรอคะ”

“ใช่ มีห้องพักให้ทุกคนด้วยหลังปาร์ตี้ รถรับส่งพวกพี่ก็จัดการเรียบร้อยแล้ว ถึงเวลาอย่ามาสายกันละ”

“ว๊าว สุดยอดเลย”

“เอาละ ๆ ไม่กวนแล้วรอเวลาเลิกงานแล้วสินะ”

“ค่า/ครับผม” 

สามวันถัดมา

“แกไปเองได้แน่นะ”

“ไม่ต้องห่วงน่า แค่งานเลี้ยงแผนกเอง”

“ก็ดี ว่าแต่งานนี้คุณหมอนั่นไปด้วยป่าววะ”

“เห็นบอกว่าติดเข้าเวรนะ อาจจะตามไปละมั้ง"

 "งั้นคนที่เสียดายที่สุดน่าจะเป็นยัยส้มแล้วล่ะ”

“ไม่มาก็ดี จะได้ไม่ต้องเกร็ง”

“อะไรกัน เขาจำแกไม่ได้นี่ ใช่ไหม”

“ก็ใช่ เจอกันที่แผนกหลายครั้ง เขาก็แค่ทักทายและคุยด้วยไม่กี่ประโยค น่าจะจำไม่ได้จริง ๆ เพราะตอนนั้นฉันปลอมตัว ฉันว่ามันก็เนียนอยู่นะ”

“เอาละ ๆ ไปเถอะ ไปดีมาดีนะ”

“ไปก่อนนะ”

 โรงแรม SS / พัทยา

 พวกเธอเดินทางมากับรถตู้ที่พวกพี่ ๆ จัดไว้ให้มาถึงพัทยาและโรงแรมนี้ เธอแต่งตัวและออกมาจากห้องพักและไปยังห้องจัดเลี้ยงที่ถูกจัดเอาไว้ที่ห้อง VIP สำหรับยี่สิบคน เมื่อเดินเข้าไปตันหยงจึงเห็นว่าน้ำกับกิตมาถึงแล้ว กิตเดินมารับตันหยงพร้อมกับมองเธอด้วยสายตาที่ชื่นชม

“วันนี้หยงสวยมาก”

“สวยมาก ๆ เลยจริง ๆ”

“ขอบใจ น้ำก็สวยมากเลย ถอดแว่นออกแล้วดูดีกว่าจริง ๆเห็นไหมล่ะ”

“จ้า ๆ มาเถอะนั่งกัน ๆ พวกคุณหมอกำลังออกมาแล้วละ”

“แล้ว..ส้มละ”

“เดี๋ยวก็คงมาแหละ”

“มาแล้ว รอนานไหมเพื่อน ๆ”

“ว๊าวว นางเอกของเรามาแล้วสินะ”

“แหมตันหยง เอาทิปไปร้อยหนึ่งค่าชมนะจ๊ะ”

“ชมจริง ๆ วันนี้เพื่อนสาวสวยมากก”

“ต้องงั้นสิ นี่งานเลี้ยงเชียวนะ มา ๆ ถ่ายรูปลงโซเชียลกันเร็ว ๆ”

พวกเธอผลัดกันถ่ายรูปและต่างคนก็เริ่มเอาลงโซเชียลของตัวเอง

“อะไรกันหน้าแบบนี้ ไม่เอาหยงอย่าแกล้งดิ ฉันเป็นดาวคณะเชียวนะ”

“งั้นก็ทำหน้าผอม ๆ เข้าไว้ พร้อมนะ”

“พร้อม สอง หนึ่ง”

ไม่นานพยาบาลและพี่ ๆ เจ้าหน้าที่ก็ทยอยเดินเข้ามา ผ่านไปกว่าครึ่งคืนที่งานเลี้ยงดำเนินไปด้วยความสนุกสนาน ดูเหมือนจะเป็นงานเลี้ยงที่จัดให้พวกเด็กฝึกงานโดยเฉพาะเพราะคืนนี้แต่ละคนได้ห้องพักส่วนตัวเพื่อพักโดยไม่ต้องกลับบ้าน

“เอาล่ะทุกคน พอประมาณแล้ว ดูสิ น้องกิตเมาแล้ว มาพี่ไปส่งที่ห้องเจอกันพรุ่งนี้นะทุกคน”