All Chapters of ปลดล็อคสะกดรักคุณหมอมาเฟีย: Chapter 31 - Chapter 40

เขายกหูโทรศัพท์ในห้องโทรออกไปสั่งบางอย่างกับพยาบาล ไม่นานเขาก็เดินไปปลดล็อกประตูและเดินมาเตรียมสถานที่ ออยเดินนำพยาบาลอีกสามคนเข้ามา“คุณหมอคะ จะย้ายเธอ…”“ไม่ต้อง คุณเตรียมอุปกรณ์และยาสายน้ำเกลือและเครื่องตรวจเข้ามาผมจะจัดการเอง”“เกิดอะไรขึ้นคะ”“ผมว่าเธอน่าจะเป็นไข้ทับฤดู ไข้สูงแต่มือเย็นหน้าซีด หมดแรงไม่น่าจะผิด”“อ้อ ใช่ค่ะคุณหมอน้องหยงดูหน้าซีด ๆ มาสองวันแล้วค่ะ"พยาบาลสาวบอกกับคุณหมอเพราะเธอเป็นคนที่คุยกับตันหยงก่อนที่เธอจะเดินมาที่ห้องของเขา“ถ้างั้นรบกวนพวกคุณ เช็ดตัวและเปลี่ยนชุดให้เธอก่อน เดี๋ยวผมกลับมา อ้อ คุณออยนี่เอกสารของคุณระหว่างนี้ผมฝากด้วย”“ได้ค่ะคุณหมอไม่ต้องห่วง ออยจะทำเรื่องลาให้ ตันหยงแก้ไขระบบมาทั้งวัน ตอนนี้คิดดูแล้วโรงพยาบาลเราใช้งานเด็กฝึกงานชุดนี้คุ้มมากไปจริง ๆ ให้พักสักหน่อยน่าจะดี”“อืม เอาตามนั้น”พยาบาลจัดการตามที่หมอตะวันสั่ง ห้องพักของเขากลายเป็นห้องพักฟื้นของตันหยงไปแล้ว ที่จริงห้องของเขากว้างมากพอที่จะวางได้ถึงห้าเตียงคนไข้เพราะห้องนี้ใหญ่พอ ๆ กับห้องของผู้อำนวยการด้วยซ้ำ มีทั้งห้องน้ำส่วนตัวและห้องนอนสำหรับคุณหมอที่ถูกออกแบบพิเศษ “ทำไมดื้อขนาดนี

ตันหยงแทบจะสำลักน้ำขิงที่เหลืออยู่เมื่อเขาพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ตั้งแต่ที่เธอทะเลาะกับเขา เธอก็ไม่ได้คิดเรื่องนี้อีกเลยและไม่คิดว่าเขายังไม่ลืมเรื่องที่จะให้เธอย้ายไปที่คอนโดของเขาอีกด้วย“ผมพึ่งบอกคุณว่าให้ระวัง น้ำขิงมันแผดรีบดื่มจะสำลัก มานี่เลอะหมดแล้วมั้งเนี่ย”“หมอคะ นี่คุณ…”“คุณคงไม่ลืมที่รับปากผมไว้ใช่ไหม”“แต่ว่าคุณบอกเองวันนั้นว่า…”“ตกลงเมื่อกี้นี้คุณได้ยินที่ผมคุยกับขนิษฐาจริง ๆ หรือเปล่า”ตันหยงหันมามองหน้าเขา อันที่จริงเธอไม่เคยได้ยินหมอตะวันเรียกชื่อเล่นส้มเลยสักครั้ง ในตอนนี้เขาก็เรียกส้มด้วยชื่อจริงซึ่งนั่นแสดงว่าเขาพยายามจะบอกเธอว่าคนอย่างเขาถ้าหากไม่สนิทจริง ๆ ก็จะไม่เรียกชื่อเล่นของคนอื่น แต่กับเธอ เขาไม่เคยเรียกเธอด้วยชื่อจริงเลยสักครั้ง“ก็ต้อง…ได้ยินสิคะ”“ได้ยินจนถึงประโยคสุดท้ายหรือเปล่า”“ประโยคสุดท้าย คุณหมอพูดอะไรเหรอคะ”“ผม….นี่คุณ!! จะหลอกให้ผมพูดอีกงั้นเหรอฝันไปเถอะ”“งั้นเรื่องย้ายก็…”“ผมบอกไปว่าผมจะแต่งงานกับคุณทันทีหลังจากที่คุณเรียนจบ!!”เขาพูดพร้อมกับเดินเข้าไปจนหน้าแทบจะชิดเธออยู่แล้ว ตันหยงใช้มือเรียวโอบรอบคอของเขาเอาไว้และดึงเขาเข้ามาจนจมูกของเธอช

เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ถูกดึงลงแต่เขาจงใจจะไม่ถอด เขาเอนตัวลงที่โซฟาเพื่อให้ตันหยงเอนลงมาทับตัวเขาและอยู่ด้านบนมือเขาเริ่มล้วงลงไปยังเนินอวบอูมด้านล่างเพื่อแทรกนิ้วเข้าไปร่องชื้นและเริ่มมีน้ำไหลออกมาพร้อมกับจูบละมุนที่ยังวนอยู่ที่ปากของเธอ“อื้มม อ๊ะ หมอ…”เสียงนิ้วที่กระดิกไปมาจนดังเจ๊าะแจ๊ะทำเอาอารมณ์ของตันหยงกระเจิงอีกครั้งเมื่อเขาเริ่มปลดกางเกงออก ตันหยงถอดเสื้อของเขาและโยนทิ้งพร้อมกับก้มลงโลมเลียแผงอกกว้างนั้นทันที“ยัยตัวเล็ก ยั่วเกินไปแล้วได้เวลาโชว์ฝีมือแล้ว”“อ๊ะ หมอคะ ท่านี้มันจุก โอ๊ย”“ใจเย็น ๆ สิ ผมจับเอาไว้แล้ว ค่อย ๆ ขยับ อาา หยง ผมบอกว่าค่อย ๆ ขยับ อาา…เดี๋ยวก่อน คุณ!!”ตันหยงเมื่อเริ่มจุดไฟปรารถนาแล้วเธอกลับหยุดไม่ได้ เธอต้องการเขามากกว่าที่เขารู้เสียอีก และตอนนี้เธอเริ่มคุมเกมแล้วเมื่อเริ่มขยับขึ้นลงบนตัวเขาและเริ่มใช้นิ้วบิดยอดอกสีเข้มตรงหน้าจนตะวันเริ่มทนไม่ไหว ทั้งสีหน้าและท่าทางของตันหยงที่ขย่มเขาอยู่ตอนนี้“หยง ผมจะแตก อาา ไม่ไหว ท่านี้เสียวเกินไป”“แตกสิคะ แต่หยงจะไม่หยุด อ๊าา ตะวัน เด้งรับหน่อยสิคะ หมอคะ หยงจะเสร็จ อ๊าาา….”เขาต้องทำตามคำสั่งของเธอเพราะเขาเองก็เริ

ไม่นานพวกเขาก็นั่งมองระบบที่ตันหยงปล่อยออกไปในช่วงที่พวกฝั่งตรงข้ามกำลังเข้ามา ซึ่งเธอให้วัชระแทรกซึมเข้าไประหว่างที่พวกมันมัวแต่ตื่นเต้นกับข้อมูลเพียงห้าเปอร์เซ็นต์ที่ตันหยงเปิดล่อเอาไว้แต่เมื่อเธอปิดระบบและแคทดักจับพวกมันเอาไว้ วัชระก็แฮกเข้าระบบเข้าไปจนถึงศูนย์กลางของฝั่งตรงข้ามได้โดยง่ายพร้อมกับแคทที่ปล่อยไวรัสก่อกวนระบบด้านนอกจนมันไม่สามารถจับวัชระที่ล้วงเข้าไปถึงด้านใน ส่วนตันหยงจัดการผู้ที่เข้ามาขโมยข้อมูลเรียบคาหน้าบ้าน“คุณวัชระ ถ่ายโอนข้อมูลของอีกฝ่ายออกไปได้หรือยัง”“เหลืออีกยี่สิบสองเปอร์เซ็นต์”“แคทไวรัสเป็นยังไงบ้าง”“ไล่ทำลายป้อมราวกับเกมองเมียวจิเลยละ”“งั้นแกจะเป็นทามาโมะหรือว่าโอเท็งงูละ”“หึ งานนี้สร้างความเสียหายไม่น้อย ต้องเป็นคิโยฮิเมะแล้ว”“เยี่ยม เอาละ นับถอยหลังสิบวินาที กลับบ้านได้แล้วพวกเรา เอ๊ะ”“หยง แกเห็นเหมือนกันใช่ไหม”“ใช่ พวกมันจับเราได้แล้ว”“มันกำลังจะใช้แผนเราตีกลับ”ตะวันวิ่งเข้ามานั่งข้าง ๆ ตันหยง สายตาเธอดูผิดไปจากเด็กฝึกงานและตันหยงที่เขารู้จัก เมื่อเธออยู่ตรงหน้าคอมพิวเตอร์และต้องใช้สมาธิ ยิ่งทำให้เธอดูมีเสน่ห์มากจริง ๆ“คุณหมอคะ รบกวนอย่าจ้อ

“กินข้าวค่ะ!”ตันหยงกระโดดลงจากตักคุณหมอจอมเจ้าเล่ห์ที่หันมามองหน้าเธออย่างรู้ทัน ตันหยงดึงจานข้าวต้มกุ้งมาและรีบตักกินเพราะเธอไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า“ค่อย ๆ กิน เดี๋ยวจะสำลักเอา”“ก็คนหิวนี่คะ ตั้งแต่เมื่อคืนยันตอนเช้า…แทบจะไม่ได้พักแล้วยังต้องไปทำงานยาก ๆ แบบนั้นอีก”“งั้นเหรอ ใครกันนะทรมานคุณขนาดนี้ น่าตีจริง ๆ”“ยังมีหน้ามาถามอีก คุณไม่กินข้าวเหรอคะ”“ไม่ต้องรีบขนาดนั้นผมลางานให้พวกคุณแล้ว วันนี้ทั้งวันคุณก็มีเวลาให้ผมทั้งวัน”ตันหยงหันไปกินข้าวต่อ ตะวันลุกออกไปพร้อมกับมือถือ ตันหยงไม่ได้มองว่าเขาเดินไปไหน แต่คิดว่าน่าจะไปคุยโทรศัพท์กับคนที่บริษัทเรื่องเมื่อเช้า เสียงสั่นในมือถือเธอดังขึ้น เป็นเสียงเตือนข้อความ เมื่อเปิดดูตันหยงถึงกับทำช้อนตก“เงินโอนจาก xxx-xxx - 450,000 บาท ยอดเงิน……”“แม่เจ้า นี่มันอะไรกันเนี่ย…..”ตันหยงผงะเพราะไม่เคยเจอยอดเงินที่โอนเข้ามาในบัญชีเธอมากขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต พร้อมกับเสียงเรียกเข้าจากแคท ตันหยงเกือบทำโทรศัพท์ร่วงแต่ก็รีบรับสายแคททันที“ฮัลโหล แคทแกอยู่ไหน”“หยง แกให้ใครโอนเงินมาหรือเปล่า”“โอนเงินอะไร”“ก็…คือบัญชีฉันมียอดเงินโอนเข้ามา 4.5