บททั้งหมดของ นางเอกอย่างข้าไม่ต้องการพระเอกหน้าโง่อย่างเจ้า: บทที่ 1 - บทที่ 10

"อาหยี ของหวานที่เจ้าชอบ เจ้ากินเสียสิ แม่ลงมือเข้าครัวทำให้เจ้าเองเชียวนะ" เซียนฮูหยินยิ้มให้บุตรสาว"ท่านแม่ข้าอ้วนขนาดนี้ ท่านยังจะให้ข้ากินของหวานพวกนี้อีก" เซียนหยีอารมณ์เสียแล้ว นึกชังมารดา สรรหาแต่ของหวานมาให้เจ้าของร่างเดิมกินเซียนฮูหยินตกใจกับคำพูดบุตรสาว แต่ก่อนบุตรสาวของนางชอบขนมหวานมิใช่รึ"ข้าจะให้บ่าวเอาไปทิ้ง""ท่านแม่อีกอย่าง อย่าทำขนมหวานให้ข้ากินอีกนะ แล้วใบหน้าข้ามีแผลเป็นได้ยังไง" รอยแผลเป็นตรงคางมาจากไหนนี่คือสิ่งที่เซียนหยีต้องการคำตอบ ภาพเซียนหยีตอนเด็กผุดขึ้นมา นางจำได้ว่าเมื่อตอนเด็กเซียนหยี หุ่นดีและใบหน้างดงามเหตุใดถึงกลายเป็นหญิงอ้วนอัปลักษณ์ไปได้เล่าเซียนฮูหยินพลันนั่งคิดเมื่อสิบปีก่อน ตอนนั้นบุตรสาวของนางอายุเพียงห้าขวบเท่านั้น"ตอนนั้น เจ้าเล่นกันพี่ใหญ่น้องสาม ทำให้เจ้าลื่นล้มใบหน้ากระทบกับภูเขาจำลอง อีกทั้งระยะเวลาไล่เลี่ยกัน เจ้าป่วยไข้ มีท่านหมอมารักษาเจ้า หลังจากนั้น เจ้าก็อ้วนขึ้น อีกทั้งใบหน้าของเจ้ารักษาไม่หาย" เป็นเช่นนี้นี่เอง เรื่องใบหน้า เซียนหยีมิได้กังวลนางรักษาใบหน้าของนางได้ เนื่องจากว่าห้องยาวิจัยทะลุมิติมาพร้อมกับนาง"ท่านแม่ วันพรุ

"อาหยี เจ้าเก่งมากจริง ๆ "เมื่อออกมาจากห้องเรียนแล้ว เมิ่งชีชีชมสหายรักอย่างไม่จบสิ้น เซียนหยียามนี้เป็นยามพักเที่ยง ที่ทั้งสองจะเดินเข้าไปในโรงอาหาร ทุกสายตาจ้องมาที่พวกนางสองคน เซียนหยีคิดว่าต้องมีอะไรผิดปกติเป็นแน่แท้"เหตุใดคนพวกนี้ถึงได้จ้องเจ้ากับข้าอย่างกับพวกเราสองคนไปฆ่าคนตายอย่างนั้นแหละ" เซียนหยีพลันคิดว่าต้องมีอันใดเกิดขึ้นภายในโรงอาหารของสำนักศึกษาหลวงเทียนตี้ หลินซีกับกลุ่มสหายของนาง อย่างตงฮวาและหลีหลานนั่งในโรงอาหารพลันมองหน้าประตูทางเข้าใบหน้าของทั้งสามคนฉายแววชั่วร้าย แน่นอนว่าต้องมีเรื่องราวดี ๆ เกิดขึ้นกับเซียนหยีนังอ้วนอัปลักษณ์อย่างเซียนหยีแน่นอนเซียนหยีกับเมิ่งชีชีเดินมาถึงหน้าโรงอาหารแต่ทว่าหยุดตรงประตูทางเข้า ดูเหมือนว่าคนด้านในนั้นมองอะไรสักอย่าง "พี่หญิงรองหากไม่เข้าไปก็อย่ามาเกะกะขวางทางคนจะไปกินข้าว" เป็นเซียนโหรวกับสหายของนาง อย่างคุณหนูรองเหวินซูลูกอนุเหมือนกัน อีกทั้งเซาเย่บุตรสาวลูกอนุขุนนางขั้นสามทั้งสองคน พวกนางต่างไม่ชอบเซียนหยีอยู่เพราะทั้งโง่และอ้วน แต่ทว่าวันนี้เซียนหยีทำตัวเด่นเป็นพิเศษที่สามารถวาดภาพจนได้คะแนนเต็มสิบ ทำให้พวกนางไม่พอใจหญิง

เซียนหยีกลับมาที่จวนนางนั่งยังไม่ทันได้ตูดเย็น อะไรกับชีวิตจริง ๆ ก็มีบ่าวจากเรือนใหญ่ให้นางไปพบนายท่านที่เรือน เซียนหยีคิดว่าคงไม่พ้นเรื่องของหลินซีทันทีที่นางมาถึงนายท่านเซียนเจิงให้นางคุกเข่า"คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้เจ้าลูกชั่ว อัปลักษณ์ยังไม่พอยังทำเรื่องทำร้ายผู้อื่นจนได้รับบาดเจ็บ" เซียนเจิงช่างเป็นบิดาไร้สมองเสียจริง "เหตุใดเจ้าไม่ถามความบุตรสาวเสียก่อนเล่า เพียงแค่ฟังนังหนูสามเล่าเรื่องราว เจ้าก็กล่าวหานางเสียแล้วว่านางผิด" ฮูหยินผู้เฒ่าเซียนช่างเป็นคนมีความยุติธรรมยิ่งนัก เซียนหยีเลื่อมใสท่านย่าของนางเสียจริง"นั่นสิท่านพี่ ท่านฟังลูกรองเล่าความก่อน" เซียนฮูหยินพลันเห็นด้วยกับฮูหยินผู้เฒ่าเซียนเซียนโหรวกับอนุซูเหนียงพลันมองไปที่เซียนหยี เหตุใดคนโง่เหล่านั้นต้องช่วยนังอ้วนอัปลักษณ์ด้วยเล่า"ท่านพ่อ หลินซีล้มลงเอง ข้ามิได้ผลักนาง" เซียนหยีโต้แย้ง นางอธิบายจนปากฉีกถึงรูหูแล้ว เหตุใดคนพวกนั้นยังไม่ฟังนาง กล่าวหานางว่านางเป็นคนผลักหลินซี นางตัวใหญ่ทำให้บังร่างหลินซี หลินซีเลยได้เปรียบ หลินซีแสดงละครเก่งกระนั้นทำให้คนในสำนักศึกษาเกลียดเซียนหยี รวมทั้งบิดาที่บ้านด้วย"ไม่จริง พี่หญิง

เซียนเจิงไร้อารมณ์ที่จะกินข้าวกระนั้นเขาจึงเดินออกไปเสียดื้อ ๆ สองแม่ลูกพลันเดินตามเซียนเจิงไป เซียนหยีพลันแอบสมน้ำหน้าเซียนโหรว หลังจากกินข้าวอิ่มนางก็ขอตัวกลับมาที่เรือน วันนี้มีเรื่องให้นางสำราญใจยิ่งนัก วันพรุ่งนี้มิได้ไปสำนักศึกษานับเป็นการดีทีเดียว นางอยากขายเครื่องประทินโฉมในโลกปัจจุบัน ต้องหาทำเลทองเปิดร้านเสียหน่อย"อาหยี" เซียนฮูหยินกับสาวใช้พลันเดินเข้ามาในเรือนหานาง เพิ่งจะแยกจากกันที่เรือนท่านย่า "ท่านแม่มีอะไรเจ้าคะ" เซียนฮูหยินพลันนึกขึ้นได้ว่าทางวังหลวงส่งเทียบเชิญมาเป็นงานแข่งม้าที่องค์หญิงสาวโอวหยางนานาจัดขึ้นที่นอกเมือง"อาหยีอีกสามวันข้างหน้าเป็นงานแข่งม้าขององค์หญิงสามที่จะจัดขึ้นทุกปี ถึงอย่างไรเจ้าก็ต้องเตรียมตัวแล้วกัน แม่ให้สาวใช้วัดขนาดตัวของเจ้าเพื่อจะไปตัดชุด" อย่าบอกนะจะให้นางแข่ง นางไม่เอาด้วยหรอกนะ"ท่านแม่ข้าไม่อยากไป""มิได้ ถึงอย่างไรเจ้าก็ต้องไป" สาวใช้ทั้งสองคนพลันวัดตัวเซียนหยีเสร็จก็รีบออกไปเพราะต้องไปวัดตัวเซียนโหรว มารดาเดินออกไปแล้วเซียนหยีพลันทำหน้าไม่พอใจอย่างมาก นางตั้งใจว่าจะเที่ยวสักห้าวัน แต่ที่ไหนได้ต้องไปงานแข่งม้า เรือนของอนุซูเหน

เซียนหยีพลันมอบปิ่นหยกงามล้ำให้ท่านย่าและมารดาได้ชมเป็นขวัญตา ที่หยางฮองเฮามอบให้แก่นางด้วยตนเอง"ช่างเป็นบุญวาสนาของเซียนหยีนักที่ฮองเฮาเมตตาเจ้า" เซียนฮูหยินพลันภูมิใจในตัวบุตรสาวอย่างมาก"นั่นสิอาหยีของข้าช่างเป็นดาวนำโชคจริง ๆ" แม้แต่ฮูหยินผู้เฒ่าเซียนยังเอ็นดูหลานสาวคนรองอย่างมาก...เรือนของอนุซูในยามนี้ เซียวโหรวกรีดร้องไม่คิดว่านังสารเลวมันจะชนะหลินซียอดหญิงอันดับหนึ่งของต้าโจวได้ การแข่งม้าผู้ใดก็รู้ว่าหลินซีเชี่ยวชาญมากที่สุด เหตุใดนังสารเลวเซียนหยีถึงได้ทำได้เล่า"ลูกแม่เจ้ามิต้องกังวล รอก่อนอีกไม่นานนังอ้วนมันไม่สามารถเฉิดฉายได้" อนุซูปลอบใจบุตรสาว เซียนโหรวไม่เคยเกลียดใครเท่านี้มาก่อน"ท่านแม่ข้าเกลียดมัน" เซียนโหรวช่างเป็นสตรีที่โมโหร้ายจริง ๆ ซูเหนียงไม่มีวันให้เซียนหยีได้ดีกว่าบุตรสาวของนาง นางต้องหาทางกำจัดเซียนหยี...วันเปิดเรียนก็มาถึงเซียนหยีพลันมองใบหน้าของนางแผลเป็นก็เริ่มหายไปแล้ว อีกทั้งรู้สึกว่าน้ำหนักตัวลดลงน่าจะหลายกิโลเลยแหละ หญิงสาวพลันสวมผ้าขาวบางปิดหน้าอีกทั้งแต่งกายเรียบร้อยนางขึ้นรถม้ามุ่งหน้าไปสำนักศึกษาหลวง พอมาถึงสำนักศึกษาหลวงก็ต้องตกใจกับป้ายประ