6

เซียนหยีกลับมาที่จวนนางนั่งยังไม่ทันได้ตูดเย็น อะไรกับชีวิตจริง ๆ ก็มีบ่าวจากเรือนใหญ่ให้นางไปพบนายท่านที่เรือน เซียนหยีคิดว่าคงไม่พ้นเรื่องของหลินซี

ทันทีที่นางมาถึงนายท่านเซียนเจิงให้นางคุกเข่า

"คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้เจ้าลูกชั่ว อัปลักษณ์ยังไม่พอยังทำเรื่องทำร้ายผู้อื่นจนได้รับบาดเจ็บ" เซียนเจิงช่างเป็นบิดาไร้สมองเสียจริง 

"เหตุใดเจ้าไม่ถามความบุตรสาวเสียก่อนเล่า เพียงแค่ฟังนังหนูสามเล่าเรื่องราว เจ้าก็กล่าวหานางเสียแล้วว่านางผิด" ฮูหยินผู้เฒ่าเซียนช่างเป็นคนมีความยุติธรรมยิ่งนัก เซียนหยีเลื่อมใสท่านย่าของนางเสียจริง

"นั่นสิท่านพี่ ท่านฟังลูกรองเล่าความก่อน" เซียนฮูหยินพลันเห็นด้วยกับฮูหยินผู้เฒ่าเซียน

เซียนโหรวกับอนุซูเหนียงพลันมองไปที่เซียนหยี เหตุใดคนโง่เหล่านั้นต้องช่วยนังอ้วนอัปลักษณ์ด้วยเล่า

"ท่านพ่อ หลินซีล้มลงเอง ข้ามิได้ผลักนาง" เซียนหยีโต้แย้ง นางอธิบายจนปากฉีกถึงรูหูแล้ว เหตุใดคนพวกนั้นยังไม่ฟังนาง กล่าวหานางว่านางเป็นคนผลักหลินซี นางตัวใหญ่ทำให้บังร่างหลินซี หลินซีเลยได้เปรียบ หลินซีแสดงละครเก่ง

กระนั้นทำให้คนในสำนักศึกษาเกลียดเซียนหยี รวมทั้งบิดาที่บ้านด้วย

"ไม่จริง พี่หญิงรองเป็นคนทำร้ายแม่นางหลิน คนทั้งสนามเห็นทั้งหมด" เซียนโหรวยิ่งพูดเช่นนี้ ก็เหมือนราดน้ำมันลงบนกองเพลิง

นังน้องสาวสารเลวนี่ช่างหาเรื่องเสียจริง

"ท่านพ่อข้าไม่ได้ทำ" ลูกสาวปากดีของเขาเหตุใดจึงเป็นคนเช่นนี้ นางยังจะปฏิเสธอีกว่าไม่ได้ทำ ทั้งพยานบุคคลครบเช่นนี้ คนเป็นพ่ออย่างขุนนางเซียนเจิงพลันปวดศีรษะทันที ที่บุตรสาวคนรองดื้อรั้นไม่ยอมรับความผิด

"แต่คนทั้งสำนักเห็นว่าเจ้าเป็นคนผลักคุณหนูหลิน" เซียนเจิงพลันใบหน้าเปลี่ยนสี

อีกทั้งท่านราชครูหลินเย่นั้นเป็นขุนนางที่ฮ่องเต้โอวหยางตี้พลันเคารพที่สุด เหตุใดบุตรสาวของเขาช่างไม่รู้ความเอาเสียเลย

"ท่านพ่อข้าถูกใส่ร้าย" เซียนหยีหัวชนฝาอย่างไรนางก็ไม่ยอมรับในสิ่งที่ตนเองไม่ได้ทำเป็นอันขาด

"ดียิ่งนัก ข้าเป็นขุนนางของราชสำนักจะมองหน้าขุนนางท่านอื่นติดได้อย่างไร มีบุตรสาวขี้อิจฉาเช่นนี้" คำด่าของบิดาช่างถูกใจเซียนโหรวกับอนุซูยิ่งนัก เซียนหยีพลันนั่งนิ่ง เซียนฮูหยินนางจะออกเสียงอันใดได้

"หลานข้าบอกมิได้ทำ ก็คือมิได้ทำ ข้าเชื่อนาง" ฮูหยินผู้เฒ่าเซียนเชื่อมั่นในตัวคุณหนูรอง เซียนหยีอบอุ่นหัวใจอย่างน้อยท่านแม่กับท่านย่าก็เชื่อมั่นในตัวของนาง 

"ท่านให้ท้ายนางได้อย่างไร นางถึงมีนิสัยเช่นนี้" เซียนเจิงอดด่าทอมารดาในใจไม่ได้ เซียนโหรวนึกด่าท่านย่าของนาง

นังแก่สมควรตายช่างสอดปากยิ่งนัก 

"ท่านพี่ ลูกหญิงรองไม่ผิด" เซียนฮูหยินยังเข้าข้างบุตรสาว

"แม้แต่เจ้าก็ให้ท้ายนาง ดียิ่งนัก" เซียนเจิงพลันกระอักเลือดสาวเท้าออกจากเรือนไป เขาลงโทษนางมิได้ ทำให้สองแม่ลูกอย่างอนุซูกับเซียนโหรวรีบวิ่งตามเซียนเจิงไปทันที

"หลานย่าลุกขึ้นเถอะ" นางเห็นหลานสาวนั่งนานแล้ว สาวใช้รู้ความรีบประคองเซียนหยีลุกขึ้น

"ขอบคุณท่านย่ากับท่านแม่ที่เชื่อใจในตัวข้าเจ้าค่ะ"

"เอาเถอะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เจ้าไปพักผ่อนเถอะ" เซียนหยีคำนับท่านย่าและท่านแม่อมาถึงเรือนของนาง 

หญิงสาวรีบให้เสี่ยวอิงไปที่โรงครัว ขอข้าวต้มปลาตามเดิม

"คุณหนูกินแต่ข้าวต้มปลานะเจ้าคะ บ่าวเป็นห่วง" ปกติคุณหนูของนางมักจะกินเนื้อของหวานเยอะ ๆ มาบัดนี้คุณหนูกินข้าวต้มปลาจืด ๆ ทำให้สาวใช้นึกเป็นห่วง

"ข้ากำลังจะรักษาหุ่น เจ้าไปเถอะข้าหิวแล้ว" สาวใช้รับคำแล้วเดินออกไป

หลังจากกินข้าวต้มปลาอิ่มแล้ว นางไล่เสี่ยวอิงออกไป ถึงเวลาทายาเสียที เซียนหยีหยิงยาจากห้องแล็บออกมา ทาแผลเป็นที่คาง อีกทั้งไม่ลืมกินยาลดความอ้วนก่อนนอน แน่นอนว่าวันนี้อากาศหนาวนางไม่อาบน้ำ กระนั้นล้างหน้าแล้วมาร์คหน้าดีกว่า

วันพรุ่งนางต้องตื่นไปเรียนเจอสู้รบกับคนพวกนั้น เจ้าอ๋องบ้ากล่าวหานาง ไม่สิทุกคนต่างหากที่กล่าวหานางว่านางทำร้ายหลินซี สตรีสมควรตายหาว่านางทำร้ายตนเอง

นางจะมัวแต่นอนมิได้  ยามนี้ยังไม่ดึกมาก เซียนหยีคิดว่าตลาดค้าทาสน่าจะยังไม่ปิด

คิดได้กระนั้นนางรีบแต่งตัวเสียใหม่อีกทั้งสวมผ้าคลุมหน้า เปิดดูหีบสมบัติพบว่ายังพอมีเบี้ยใช้จ่าย นางหยิบตั๋วเงินออกไป 

ในความทรงจำเจ้าของร่างเดิมคือท้ายจวนมีช่องหมาอยู่ แต่ทว่าตัวนางอ้วนเพียงนี้จะรอดช่องหมาออกไปได้อย่างไร

เซียนหยีพลันมองช่องหมาที่เต็มไปด้วยหญ้ากระนั้นนางรีบเอาก้อนหินออกแล้วมุดข้ามกำแพง ทำให้นางเกือบตายจริง ๆ โชคดีแถวนี้ไม่มีคนเดินผ่าน

เซียนหยีมาถึงตลาดค้าทาส  นางได้ทาสชายมาหนึ่งคนชื่ออาซาน เขามีรูปร่างสูงใหญ่ นางซื้อเขามาเพียงสิบตำลึงถือว่าราคาค่อนข้างสูง อาซานกล่าวว่าเขาเป็นชนเผ่าทุ่งหญ้าครอบครัวยากจน กระนั้นจึงขายตัวเป็นทาสเพื่อนำเงินให้น้องชายรักษามารดา ช่างกตัญญูยิ่งนัก ในตอนที่กลับ อาซานพานางใช้วิชาตัวเบาข้ามกำแพงและมาที่เรือนของนาง

"บ่าวอาซานคำนับคุณหนูรอง" 

"เอาล่ะ เจ้าอยู่กับข้าแค่สามปี หลังจากสามปี เจ้าจะได้กลับบ้านเจ้า ข้าให้เงินเดือน"

"บ่าวตกลงขอรับ"

"เจ้าจะต้องคุ้มครองข้าในที่ลับ หากข้าโดนทำร้าย เจ้าไปพักที่ท้ายจวนปะปนกับบ่าวพวกนั้นเป็นคนเลี้ยงม้าแล้วกัน"

"ขอรับ" 

"วันพรุ่งเจ้าค่อยใช้วิชาตัวเบาตามข้าไปที่สำนักศึกษา"

ในเมื่อไปมีอันใดแล้ว อาซานหายไปทางหน้าต่าง เซียนหยีให้อาซานตามไปเพราะจะให้เขาจดจำหน้าหลินซีไว้เพื่อจะได้แก้แค้น