เทียนดันไหล่อบเชย นางจ้องเข้าไปในดวงตาคลอขังด้วยน้ำใสใส “มันไม่ใช่ความผิดหนูหรอกลูก ความรักเป็นสิ่งสวยงาม แต่...” มันตื้อตันในอก คำสอนของเธออาจจะทำให้อบเชยเสียใจหนักขึ้น แต่นั่นเป็นเพราะเทียนหวังดี ร้องไห้ในวันนี้ ดีกว่าปล่อยให้อบเชยจมอยู่กับความเสียใจไปจนตาย อบเชยกลั้นสะอื้น เธอรู้ดีว่ามารดากำลังจะพูดอะไร “คุณหนูน่ะเป็นของต้องห้าม ต่อให้คุณหนูสนใจหนูจริงๆ มันไม่ใช่แค่คนสองคนหรอกนะลูก ครอบครัวหวังเป็นคนมีหน้ามีตา หนูเคยคิดถึงเรื่องนี้ไหม เพราะต่อให้รักกันแทบตาย บางครั้งความเหมาะสมก็เป็นอุปสรรคสำคัญ เรามันแค่คนงานหาเช้ากินค่ำ...เขาคงไม่ยินดีต้อนรับ ผู้หญิงที่เป็นแค่ลูกคนรับใช้เข้าไปร่วมสกุลด้วยหรอก” มันเป็นความจริงที่เทียนพยายามเลี่ยงที่จะพูดถึง นางไม่อยากเอ่ยคำๆ นี้เลย เพราะเท่ากับไปสะกิดบาดแผลที่เกือบจะหายให้เลือดไหลทะลักออกมาอีกครั้ง &nbs
Read more