All Chapters of กามเทพคุกคามรัก: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่7.จูบ...แต่ไม่ใช่ครั้งแรกมันเป็นการกินมื้อเที่ยงที่มีความสุขที่สุด มีผู้ชายรูปงามนั่งอยู่ใกล้ๆ และสายตาของเขาก็เหมือนมองเธอเป็นขนมหวาน อบเชยทำตัวไม่ถูก เธอตามอารมณ์ดีแลนไม่ทัน แม้จะพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด เพราะไม่อยากให้ช่วงเวลาแสนสุขนี่สิ้นสุดลง สายลมพัดโบกพอให้ชื่นใจ อากาศไม่ร้อนอบอ้าวเหมือนทุกวัน มันอาจจะเป็นเพราะคนที่นั่งข้างๆ หน้าตายิ้มแย้มอยู่ก็ได้ “คุณดีอยู่ตรงนี้นานแล้วนะคะ” อบเชยเปรยลอยๆ ดีแลนเป็นคนสำคัญ ป่านนี้บิดา มารดาของเขาอาจจะมองหา “นี่ไล่ฉันเรอะ?” เสียงถามค่อนข้างห้วน “ปะ เปล่านะคะ แต่คุณท่านอาจจะกำลังมองหาคุณดีอยู่” “แล้วไงล่ะ ฉันอยากพักบ้าง เบื่อปั้นหน้าแล้วนี่” ดีแลนบ่น เขาเอนหลังพิงต้นไม้หลุบเปลือกตาลงดื้อๆ อบเชยยิ้มแหยๆ เมื่อดีแลนกล่าวเช่นนั้นเธอจะว่าอะไรได้ หญิงสาวขยับตัว ดีแลนอยากพักเธอก็ไม่รบกวน คนหลับเอื้อมมือจับและรั้งอบเชยเข้าไปหา เขาปรามเสียงแหบๆ “นั่งเฝ้าฉันอยู่นี่แหละ จะไปไหนล่ะ” สาวเจ้าเลยนั่งตัวแข็งทื่ออยู่ข้างๆ เธองัดพัดพลาสติกที่เหน็บไว้กระป๋าหลังขึ้นมาพัดโบกให้ดีแลนเบาๆ หลังแน่ใจว่าชา

บทที่8.เมื่อเจ้าของบ้านอยากได้กับแกล้มพิเศษ           เกือบห้านาทีที่ดีแลนทำแค่กอดเหมือนที่เขาบอก อบเชยนั่งนิ่งๆ เธอไม่ไหวติงเลย จนกระทั่งดีแลนยอมปล่อย เขาทรงตัวลุกขึ้นยืน อบเชยเลยพยายามยักแย่ยักยันลุกขึ้นตาม แต่เพราะเธอนั่งนาน แถมถูกดีแลนนอนทับมันเลยทำให้ร่างกายของเธอไม่ปกตินัก เหน็บชา ตั้งแต่หน้าขาซ้าย ลงไปถึงปลายนิ้วเท้าไม่มีความรู้สึก มันหนักอึ้งเหมือนกับว่าขาข้างนั้นมีน้ำหนักเพิ่มขึ้นสิบเท่าตัว อบเชยพยายามที่จะไม่แสดงออก เธอพยายามปรับสีหน้า และฝืนตัวทรงกายลุกขึ้นยืน          แต่...ดีแลนก็ยังรู้ เขายื่นมือให้จับ          “เร็วๆ ไม่งั้นฉันอุ้ม” เสียงเร่ง ยังไม่น่ากลัวเท่ากับคำขู่ตามหลังมา          หากดีแลนบ้าดีเดือด อุ้มเธอขึ้นมาจริงๆ ครั้งต่อไปเธอคงไม่กล้ามาเหยียบที่บ้านเด็กกำพร้าแห่งนี้อีก เพราะ

เช้าวันใหม่...          อบเชยตื่นมาช่วยมารดาทำขนมเหมือนทุกวัน ช่วยเทียนเปิดร้านเสร็จ อบเชยก็รีบอาบน้ำแต่งตัวไปเรียน เป็นชีวิตปกติที่หญิงสาวตัวเล็กๆ คนนี้ทำมาจนเป็นเรื่องชินชา วัฏจักรของเธอ วนเวียนแค่ไม่กี่อย่าง ลืมตาตื่น ช่วยแม่ทำงาน แบ่งเบางานที่ทำให้ท่านเหนื่อย และทำหน้าที่ลูกที่ดี ใฝ่หาความรู้ จากนั้นก็คือการเป็นลูกกตัญญู สะสมเงินไว้ให้ตนเองและมารดาสบายในอนาคต ในหัวอบเชยไม่มีว่อกแว่ก มีดีแลนเพียงคนเดียวที่ทำให้เธอไขว้เขวได้          หญิงสาวถอนใจแรงๆ ก้มหน้าเดินขึ้นรถเมล์ที่จอดตรงป้ายพอดี          การจราจรเมื่องไทยในเมืองใหญ่เป็นเรื่องปกติเสียแล้ว ยามเช้าเช่นนี้รถติดยาวเป็นวา กว่าจะขยับได้ก็ใช้เวลาพอสมควร มีทั้งฝุ่น ควัน และมลภาวะที่ทำให้สุขภาพเสื่อมถอยลงทุกวัน          อบเชยฝันถึงบ้านหลังน้อยที่อยู่ท่ามกลางธรรมชาติ การใช้ชีวิตเรียบง่าย ไม่ต้องแก่งแย่ง และ

“ฉันอยากดื่มเบียร์” ดีแลนเปรยลอยๆ วันนี้เขาอารมณ์ดี ครึ้มอกครึ้มใจ จนอยากดื่มเครื่องดื่มมีแอลกอฮอล์ปนสักหน่อย          “งั้นเป็นกับแกล้มนะคะ จะได้ไม่เลี่ยน” แสงสว่างตรงปลายอุโมงค์ สว่างวาบขึ้นมา ข้อสรุปที่ลงตัวสำหรับอาหารมื้อเย็นที่น่าปวดหัวครั้งนี้          อบเชยกับดีแลนไม่รู้ว่าระหว่างที่เขาและเธอถกเถียงกัน มีสายตาจากคนรอบตัวหลายคู่มองตาม นึกชมชอบกับความน่ารักของคนทั้งคู่ เหมือนสามี ภรรยาป้ายแดงมาจ่ายกับข้าวมื้อแรกด้วยกัน หลังวันวิวาห์ที่เพิ่งผ่านพ้นไป มันเป็นบรรยากาศแสนหวาน ที่คู่รักแสดงออกต่อกัน คนหนึ่งเง้างอน อีกคนก็ตามง้อ แม้ท่าทางจะแข็งกระด้างของฝ่ายชายจะเห็นชัดเจน แต่นั่นคือที่สุดแล้ว สำหรับการที่ผู้ชายที่มีลักษณะเป็นผู้นำจะยอมลงให้คนที่อ่อนแอกว่า หลายคนอมยิ้ม และอีกหลายคนเหมือนกันที่เกิดความอิจฉา          ผู้หญิงหน้าตาบ้านๆ ท่าทางแสนธรรมดาคนนั้น หล่อนทำบุญด้วยอะไรนะ?   &n

ดีแลนตกใจ เมื่อเขาเดินเลยเข้ามาในครัว อบเชยยืนนิ่ง หล่อนเหมือนกำลังใจลอย แต่ที่เขาสังเกตเห็น ใบหน้าของหล่อนนองไปด้วยน้ำตา          “เชย...เป็นอะไร?” ดีแลนถามเสียงแหบ          อบเชยสะดุ้ง เธอรีบยกหลังมือปาดคราบน้ำตา “ปะ เปล่าค่ะ” เสียงปฏิเสธสั่นพร่า แต่เงาน้ำตายังไม่ถอยหนี แรงสะอื้นนั้น ยังทำให้หัวไหล่ของเธอสั่นสะท้าน          “ฉันไม่ชอบคนโกหก!” ดีแลนไม่ตั้งใจดุ มันเป็นความเคยชิน          ผลที่ได้ อบเชยสะอื้นหนักกว่าเก่า เธอถอยหลังหนี หนีไปหลบอยู่ข้างตู้เย็นหลังโต ซุกเงียบๆ อยู่ตรงนั้นและร้องไห้โฮ          ดีแลนยกมือตบหน้าผาก “ไอ้ดี มึงพูดดีๆ ไม่เป็นหรือไงวะ” ชายหนุ่มกระซิบดุตนเอง เขาต้องการปลอบ ไม่ได้ต้องการซ้ำให้อบเชยเสียใจหนักขึ้น