บททั้งหมดของ กามเทพคุกคามรัก: บทที่ 31 - บทที่ 40

“ยัยเชย...คิดอะไรอยู่?”          เพราะมัวแต่คิดเรื่อยเปื่อย จึงเผลอตัวแสดงความคิดฟุ้งซ่านนั่นออกมาทางสีหน้า          “ปะ เปล่าค่ะ” อบเชยรีบตอบ เสหลบตาดีแลน เมื่อเขามองมาที่ตนเอง          “เธอโกหก เดี๋ยวนี้หัดพูดปดกับฉันหรือไงหะ?” ชายหนุ่มคาดคั้น สีหน้าอมทุกข์ของอบเชยทำให้เขาไม่สบายใจ          “เปล่าจริงๆ ค่ะ เชยแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย” อบเชยตอบไม่ได้ หากพูดความจริง ความสัมพันธ์ที่ดีขึ้น อาจจะกลับไปแย่เหมือนเก่า          “ขอให้จริงเถอะ เธอน่ะ ชอบคิดอะไรล่วงหน้า กลัวอะไรไม่เข้าเรื่อง” ดีแลนเผลอตัวพูดเสียงแข็งเหมือนสมัยที่พยายามทำตัวให้อบเชยกลัว น้ำเสียงห้วนกระด้างที่หญิงสาวฟังจนชิน          ไม่มีเส

อบเชยไม่ได้ชี้แจง แต่ความกลัวนั่น ฝังรากลึกมาหลายปี ตั้งแต่ตอนที่ดีแลนแสดงความรังเกียจเธอออกนอกหน้า สายตาของเขาตวัดผ่าน อบเชยก็กลัวแทบฉี่ราด แม้จะแอบชอบ แต่การเผชิญหน้ากับดีแลนสมัยนั้น อบเชยขอเลี่ยงดีกว่า เธอแอบมองเขาห่างๆ ขอแค่ได้เห็นรอยยิ้มเขาบ้าง...          ใบหน้าก้มต่ำ กับริมฝีปากที่เม้มสนิท          ดีแลนผ่อนลมหายใจ เขาคงต้องลดท่าทีแข็งกระด้างลงบ้าง บางทีอะไรๆ อาจจะดีขึ้น          “ฉันสัญญา ต่อไปนี้ฉันจะพยายามดีกับเชย”          หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง ไม่ได้เอ่ยปากถาม แต่ดีแลนอ่านสายตาแววหวานคู่นั้นออก ในหน่วยตาของคนตัวเล็กตรงหน้า มีคำถามร้อยแปด เพียงแต่เธอไม่ได้ขยับปากพูด แต่ดีแลนแน่ใจ เขาแปลความหมายเหล่านั้นไม่ผิดแน่          “สมัยก่อน เธอยังเด็ก และฉันก็โตกว่า โตเสียจนฉันรู้สึกว่าระหว่างเรา ไม่ควรใ

อบเชยแต่งหน้าเค้กแบบง่ายๆ หลังปาดครีมสีขาวปิดทับเนื้อขนมปังจนหมด เธอราดด้านบนด้วยช็อคโกแลต ประดับด้วยช็อคโกแลตที่ตัดแต่งไว้ เป็นอันเสร็จกระบวนการ เค้กช็อคโกแลตแบบโลแฟต เนื่องจากดีแลนบ่น เขาต้องควบคุมน้ำหนักเมื่ออบเชยขุนเขาด้วยอาหารดีๆ ทุกวัน งานดีแลนกำลังยุ่ง เขาไม่มีเวลาออกกำลังกาย การละลายไขมันเลยต้องควบคุมด้วยปริมาณอาหารที่จำกัดแคลลอรี่แทน          “เราเคยพบกันมาก่อนไหมครับ?” อดัมคิดในใจ เขาไม่คิดว่าตัวเองจะโพล่งถามออกไปซึ่งๆ หน้า          อบเชยส่ายหน้า เธอจำอดัมไม่ได้ “ไม่ค่ะ เชยเพิ่งพบคุณที่นี่ครั้งแรก” อบเชยไม่ได้พูดปด เธอจำอดัมไม่ได้จริงๆ          “แปลกนะครับ ทำไมผมคุ้นหน้าคุณจังเลย” อดัมบ่น มันไม่ใช่มุขจีบสาว เขาคุ้นหน้าผู้หญิงคนนี้ เพียงแค่นึกไม่ออกว่าเคยเจอหล่อนที่ไหน          “เชยหน้าโหลมั้งคะ...หน้ากลม ตาหยีๆ แบบนี้กำลังน

“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเชยเลย” ดีแลนบ่นอุบ เขาเอียงคอ เกยคางไว้ที่หัวไหล่ของอบเชยแทน          หญิงสาวรีบโก่งตัวหนี สภาพการชิดใกล้เช่นนี้ เป็นอันตรายกับความรู้สึกของเขาและเธออย่างยิ่งยวด          “อย่าดิ้นสิเชย รู้ไหม... ทำแบบนี้ ทำให้ฉันคิดอะไรไม่ออก” แค่กลิ่นหอมๆ ที่ระเหยของมาจากร่างกายคนตรงหน้า ทุกครั้งที่หล่อนขยับตัวก็ทำให้ประสาทสั่งการของเขาทำงานหนักแล้ว สติสัมปชัญยะของเขายิ่งตีบตัน เมื่อเนื้อตัวเสียดสีกันไปมา หากเขาหน้ามืด ทำอะไรสิ้นคิดลงไป มันจะวนลูบกลับไปซ้ำรอยเดิม ซึ่งดีแลนไม่ต้องการเช่นนั้น ถึงระหว่างอบเชยกับเขา จะเลยจุดอันตรายนั่นมาแล้ว ดีแลนอยากให้เกียรติ อยากให้อบเชยมีความภูมิใจ และเชิดหน้าสู้สายตาผู้คนรอบตัวได้ ในวันสำคัญระหว่างเขาและเธอดีแลนคิดเลยไปถึงวันวิวาห์ ซึ่งระยะเวลานั้น...อีกไม่ไกลเกินรอ          “แต่ว่า...” หญิงสาวพยายามแย้ง     &nb

เดาใจมารดาของดีแลนไม่ถูก หากคุณท่านอยากไหว้วานตนเอง แต่ทำไมถึงไม่โทร. มาบอกโดยตรง เมื่อปรารถนามีเบอร์ส่วนตัวของอบเชย มันเลยเป็นความกังขา ที่สร้างความไม่สบายใจให้อบเชยไม่น้อย          ดังนั้น หลังเลิกเรียน อบเชยเลยรีบเดินทางกลับบ้าน เพื่อจะไปพบปรารถนาก่อน อบเชยลืมดีแลนเสียสนิท          ปรารถนาไม่ได้มีธุระเร่งด่วนอะไรกับอบเชยเลย          นางให้หญิงสาวมาเป็นลูกมือ ทำกับข้าวที่เป็นของโปรดของดีแลนเกือบทั้งหมด อบเชยยุ่งจนหัวปั่น เธอเลยไม่มีเวลาแอบไปส่งข่าวให้ชายหนุ่มรับรู้ ความกังวลนั่นเกาะกุมอยู่ในใจ จนกระทั่ง เสียงโทรศัพท์ส่วนตัวของตัวเองดัง...หลังเวลาที่ดีแลนเลิกงานไม่ถึงสามสิบนาที          ตืดดดดดดดดด...          ปรารถนาชำเรืองมอง นางอมยิ้ม แต่ก็รีบกลบเกลื่อนรอยยิ้ม ด้วยการลงมือจัดแต่งขนมในจานต่อ&nbs