บททั้งหมดของ เสน่หาเมียเก็บ: บทที่ 11 - บทที่ 20

“ใช่จ้ะ หนูมีปัญหาอะไรหรือเปล่าจ๊ะ ที่คุณชายท่านเลือกหนู ก็แปลว่าหนูมีคุณสมบัติที่ท่านต้องการ” เหมยอิงพูดเสียงเรียบเพราะความจริงนั้นเธอถูกบังคับด้วยลูกอ้อนมากกว่า พร้อมกับสัญญาที่คุณชายให้ไว้ 1 ข้อ ‘นะครับแม่เหมย ผมอยากได้เธอมาเป็นแม่บ้านประจำตัวผมจริงๆ’ นั่นคือคำพูดหนักแน่นที่มาพร้อมกับสีหน้าออดอ้อนของคุณชายไรเฟิล เด็กชายตัวน้อยที่เคยได้ดื่มกินน้ำนมของเธอตั้งแต่อ้อนแต่ออก พอโตขึ้นคุณชายก็เลยติดนิสัยต้องกินนมก่อนนอนทุกคืน แต่ก็ไม่เคยสักครั้งที่จะคิดกินนมเอเชีย เพราะทุกครั้งก็เห็นว่าคุณชายอิมพอร์ตมาจากทางโซนยุโรปทั้งสิ้น และครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่คุณชายร้องขอแกมบังคับ แต่เธอจะทำอย่างนั้นได้เหรอ จู่ๆ จะมายกอินถวาให้คุณชายดื้อๆ คงไม่ได้หรอก คนไม่ใช่ผักใช่ปลา ทั้งหมดอินถวาต้องยอมรับเอง เพราะผู้หญิงไทยมีวัฒนธรรมเคร่งครัดไม่ต่างจากผู้หญิงจีน หากเธอไม่ได้เต็มใจในสิ่งนั้น หลากปัญหาก็จะตามมาไม่จบสิ้น และคนแก้ปัญหาไม่พ้นจะเป็นเธอแน่ นั่นคือลางสังหรณ์ที่ตามมา เมื่อสบสายตาคมเข้มเว้าวอนคู่นั้น ‘ไม่ได้หรอกค่ะคุณชาย หนูพุดซ้อนน่ะเพื่อนของแม่เหมยฝากฝังม

ก๊อก ก๊อก ก๊อก... เสียงเคาะจากด้านนอกทำให้ไรเฟิลตื่นจากภวังค์ ยิ้มกว้างก่อนจะปรับเป็นเรียบเฉย ดวงตาหวานคมและบ่มไปด้วยแววกรุ้มกริ่มตวัดมองไปที่จุดกำเนิดของเสียง จับจ้องเมื่อประตูไม้สักขนาดใหญ่นั้นเคลื่อนออกจากแรงของคนด้านนอก และดวงตาของมังกรหนุ่มก็ไม่ได้ละจากเรือนร่างที่เดินค้อมกายอย่างสุภาพตามติดด้านหลังของเหมยอิงเข้ามาเลย อินถวานั่งนิ่งก้มหน้ามือประสานกันที่หน้าตักคล้ายกับกำลังตั้งใจฟังสิ่งที่เหมยอิงกับคุณชายลีพูดคุยกัน แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่เลย เธอเหมือนคนที่กำลังลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าจนหูทั้งสองข้างได้ยินเสียงอื้ออึง เพราะมัวแต่คิดถึงสิ่งที่ต้องเผชิญต่อจากนี้มากกว่า เพราะเมื่อตัดสินใจไปแล้วว่าจะทำงานรับใช้คุณชายลี โดยยอมรับตำแหน่งแม่บ้านประจำตัวที่ต้องคอยดูแลคุณชายลีทุกอย่าง ตั้งแต่ตื่นนอนจนถึงเข้านอน เธอก็ต้องเข้ามาอยู่ในอาณาจักรของเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เดิมทีคิดว่าจะทำงานอยู่แต่เพียงในครัว จะไม่ออกมาเสนอหน้าให้คุณชายลีได้เห็นเด็ดขาด นั่นก็คงจะยับยั้งอาการกำเริบของโรคได้ แต่เมื่อสถานการณ์พลิกผัน จากที่ต้องการหลบหลีกกลับกลายมาเป็นใกล้ชิด นั่นทำให้เธอ

“ไม่เป็นปัญหา เพราะชุดนี้จะไว้ใส่เวลาเธออยู่ในห้องนอนของฉันเท่านั้น หรือหากเธอจะใส่ไปเดินข้างนอกก็ไม่มีใครว่า เพราะคนของที่นี่รู้ดี ถ้าฉันมีคุณแม่บ้านอยู่ด้วย จะไม่มีใครกล้าเข้ามาที่นี่ ถ้าฉันไม่ได้สั่ง หึหึหึ... ไม่ต้องทำหน้างง เพราะไม่ว่าเธอจะทำอะไรในห้องนอนฉัน หรือด้านนอก ใส่ชุดพวกนี้ก็คงไม่เป็นปัญหา” อินถวาทำหน้างงตามที่เขาพูด หรืออาจเรียกว่าหน้าเอ๋อก็ได้ เพราะหากเป็นจริงอย่างที่คุณชายลีพูดไว้จริง ก็เท่ากับว่าเธอจะถูกตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิงน่ะสิ ไม่นะ ยังไงเธอก็จะไม่ยอม ยิ่งหนีให้ห่างก็ยิ่งถูกเงื่อนไขผูกมัด เธอต้องหาทางออก “อย่างนั้นก็ยิ่งไม่เหมาะค่ะ เพราะถ้าฉันต้องทำความสะอาดทั้งห้องน้ำ ห้องนอน ชุดสวยๆ พวกนี้คงจะเสียหายแน่ ให้ฉันใส่ชุดเดิมนะคะคุณชาย ฉันจะได้ทำงานได้สะดวกมากขึ้น” “จุ๊ จุ๊ จุ๊... เข้าใจผิดแล้วล่ะพุดซ้อน ฉันจะบอกหน้าที่ของแม่บ้านขั้นสองให้เธอเข้าใจ ที่เธอพูดมาน่ะ นั่นมันงานพื้นๆ ที่แม่บ้านขั้นหนึ่งเขาทำกัน แต่เธอน่ะพิเศษกว่านั้น” จากนั้นคุณชายไรเฟิล เจ้านายโดยตรงก็อธิบายหน้าที่ของแม่บ้านขั้นสองให้เธอฟัง อินถวาร

มือสั่นๆ ยื่นออกไปรับเอกสาร เพราะคุณชายลีกำลังหลอกให้เธอกลัวบางสิ่งที่มองไม่เห็น ‘ก๋งก๊ง’ นั่นคือคุณตาของเขาที่นอนอย่างสงบเงียบอยู่ในฮวงซุ้ยใกล้กับห้องพักของเธอใช่ไหม แค่คิดถึงเงาดำนอกหน้าต่างนั่น ขนทั่วกายของอินถวาก็ลุกตั้งอย่างพร้อมเพรียง ก่อนที่ขนบนหัวจะลุกตั้งยิ่งกว่าเดิมเพราะเมื่อสายตากวาดอ่านดูรายละเอียดในสัญญา คำพูดของเหมยอิงก็คล้ายจะก้องกังวานอยู่ในหัว เพราะสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าผีตนใดในคฤหาสน์คือคุณชายผีทะเลจริงๆ “ไม่จริง ไม่ใช่เรื่องจริงแน่ สัญญานี่ก็ไม่จริง นี่มันของปลอม ฉบับที่ฉันเซ็นไม่ใช่อันนี้” สัญญาที่มีลายเซ็นของเธอลงชื่อกำกับไว้อย่างถูกต้อง ทั้งยังมีแม่ของเธอกับชุติมนต์ลงชื่อไว้เป็นพยานอีกด้วย ดูยังไงก็คือฉบับเดิมแต่ที่เพิ่มเติมมาก็คือตัวเลขเงินค่าจ้างและเงินที่เธอเบิกล่วงหน้าไปแล้ว ซึ่งเงินจำนวน 5 ล้านบาทที่ระบุว่าโอนเข้าบัญชีของแม่ จะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อก่อนที่เธอจะเดินทาง เธอเป็นคนนำสมุดบัญชีของแม่ไปอัพเดทพร้อมทั้งโอนเงินไปคืนให้กับทางบริษัทที่น้าอิฐติดหนี้ไว้เรียบร้อยแล้ว ดังนั้นเป็นไปไม่ได้เด็ดขาดที่จะมีเงินโอนไปให้แม่มากมายอย่

อินถวาหลับตาพริ้มเมื่อริมฝีปากอุ่นจัดนั้นทาบทับลงมาอย่างนุ่มนวลบางเบา สัมผัสนั้นคืออุ่นวาบซาบซ่านคล้ายกับมีกระแสไฟฟ้าน้อยๆ ผุดขึ้นอยู่ทั่วริมฝีปาก ก่อนจะกระจายให้ความซาบซ่านพวยพุ่งไปทั่วทั้งร่างกาย รับรู้ได้ถึงความอุ่นวาบจากปลายนิ้วเท้าจนมาถึงหนังศีรษะ และจากหัวใจไปจนถึงปลายนิ้วมือ จนเธอเผลอกอบกระชับผ้าเนื้อดีช่วงอกของเขาแน่น เพราะอาการสะบัดร้อนสะบัดหนาวต่างพากันมาเยี่ยมเยือนเธอสลับไปมา และในทุกจังหวะที่ริมฝีปากอบอุ่นละเลียดไล้ ก็คล้ายกับว่าความมึนงง สับสน และอ่อนแรงจะเข้ามาเป็นเพื่อนที่คุ้นเคยของเธอเสียให้ได้ ร่างอ่อนระทวยของอินถวาทำให้ไรเฟิลยิ้มในสีหน้า เพราะแค่การสำรวจความสมบูรณ์ของริมฝีปากด้านนอกอินถวายังไร้แรงต้านทานขนาดนี้ หากเขาแทรกปลายลิ้นแตะซับที่ความอ่อนนุ่มก่อนจะสอดเข้าไปแซะซับที่ไรฟันทั้งบนและล่างเล่า อินถวาจะสะท้านและอ่อนแรงได้ถึงขนาดไหน และหากปลายลิ้นร้อนเชี่ยวชาญด้านความงามของเขาจะสำรวจไปถึงปลายลิ้นด้านในอย่างที่หมายใจเอาไว้ นั่นล่ะ ความมั่นใจที่ ‘สัญญา’ ใดๆ ของเหมยอิง หรือ ‘ข้อแม้’ ของอินถวาก็ไม่สามารถต้านทานความเก่งกาจของเขาได้หรอก ไม่เคยมีผู้ห