All Chapters of เสน่หาเมียเก็บ: Chapter 51 - Chapter 60

จูบแสนหวานเคลื่อนจากส่วนหัวไปตามความยาวจนถึงโคน ก่อนจะไล่ขึ้นจากโคนมาถึงส่วนหัว และจูบย้ำๆ ซ้ำๆ จนได้ยินเสียงครางต่ำในลำคอของไรเฟิลดังขึ้น อืม... เขาพอใจ ความลิงโลดเพิ่มพูนให้อินถวากล้าทำมากขึ้น ปลายลิ้นอ่อนชื้นของเธอจึงแลบออกมาอย่างเชื่องช้า ค่อยๆ แตะ ค่อยๆ สัมผัสที่ส่วนหัว และก็รับรู้ถึงอาการสะดุ้งเล็กๆ ของไรเฟิล กับเสียงครางต่ำที่บ่งบอกถึงความซ่านเสียวสุดๆ จนเธออดไม่ได้ที่จะลืมตาขึ้นมองดูเขา ใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรที่แหงนขึ้นสูง กัดปาก สูดปาก พ่นลมหายใจแห่งความอัดอั้นออกมา สิ่งที่ไรเฟิลเป็นยิ่งทำให้เธอรู้ว่ามาถูกทาง เธอทำให้เขามีความสุขได้อย่างแน่นอน จากปลายลิ้นที่ค่อยๆ แตะ จึงเพิ่มเป็นไล้เลียให้ทั่วส่วนของปลายหัว ไล้วนรอบขอบจนรับรู้ถึงรสชาติความหวานของหยาดน้ำใสที่เอ่อซึมออกมา “กระดกลิ้นขึ้นลง” เสียงนำทางดังขึ้นและอินถวาก็ทำตาม ปลายลิ้นอ่อนที่เลียไล้ไปทั่วเปลี่ยนเป็นตวัดขึ้นตวัดลงจนได้ยินเสียงครางของเขาดังเพิ่มขึ้นอีก ทั่วทุกส่วนของความแข็งแกร่งจึงถูกปลายลิ้นของเธอเขาไปแตะต้อง จนวกมาถึงส่วนหัวที่เธอมองเห็นส่วน

สายตาทุกคู่มองดูขนมชิ้นขนาดพอคำที่ถูกจัดแต่งมาในกระทงที่ทำจากใบไม้สีเขียวและจัดเรียงอยู่จานกระเบื้องเคลือบสีขาวสะอาดตาอีกที “โอว... สวยมาก นี่มันขนมอะไรกันเนี่ย ถึงได้สวยขนาดนี้” ความสวยงามที่มองเห็นทำให้วิคเตอร์อดที่จะอุทานออกมาไม่ได้ มองหน้าซินเทียและมาร์กอส เพราะต่างคนก็ต่างมองด้วยความสนใจและอยากจะชิม จะมีเพียงเหมยอิงที่ยิ้ม ส่วนเชอร์รี่นั้นเบะปากทำหน้ามุ่ยก่อนจะพูดอย่างเสียไม่ได้ “ขนมไทย สวยแต่รูป จูบหอมหรือเปล่าก็ไม่รู้” “แต่ผมรู้นะครับ หอมมากเชียวล่ะ” “ไรเฟิล! นี่ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องนี้นะ” เชอร์รี่หันไปเอ็ดไรเฟิลที่พูดจาสองแง่สองง่าม โดยเฉพาะน้ำเสียงชื่นชมความหอมนั้นที่สุด นั่นแหละที่เธอไม่อยากได้ยิน และยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้นเมื่ออดีตสามีแสดงสีหน้าว่าขำขันเธอเช่นกัน “อย่าเพิ่งทะเลาะกันเลยค่ะ ลองชิมก่อนดีกว่า ดูสิว่าจะอร่อยหรือเปล่า” เหมยอิงเชิญชวนให้ทุกคนกินของว่างพลางสั่งให้อาซูและอาหนิงตักใส่จานแบ่งส่งให้ทุกคน “เชอะ! ฉันว่าจะแค่สวยล่ะสิ จะกินได้หรือเปล่าก็ไม่รู้” เชอร์รี

มาร์กอสมองฝ่ามือบอบบางที่หยิบจับกระทงใบตองขึ้นมา ก่อนจะตักข้าวเหนียวมูนใส่ในกระทงเพียงค่อนใบ จากนั้นก็ตักสิ่งที่เขาเรียกว่าทอปปิ้งเพราะเธอนำมาราดไว้ที่ด้านหน้าของข้าวเหนียวจริงๆ “ลองดูนะคะ อันนี้เรียกว่า ข้าวเหนียวมูนหน้าสังขยา ฉันทำแบบไม่หวานมากค่ะ เวลาทานจะได้ไม่เลี่ยน” “อืม... อร่อยมาก อร่อยมากจริงๆ ครับ ลองอีกครับ ผมอยากลองอีก” อินถวานึกขำกับท่าทางของเขา แต่เธอก็รู้สึกมีความสุขไปด้วย ข้าวเหนียวมูนหน้าปลาแห้ง และ หน้ากุ้ง จึงถูกเสิร์ฟให้มาร์กอสได้ลิ้มรสจนครบ ไรเฟิลชะงักกับภาพที่เห็น อินถวายิ้มอย่างมีความสุขขณะอธิบายส่วนผสมของขนมหลากหลายอย่างที่เธอทำให้กับมาร์กอสที่ช่างซักช่างถามไม่หยุด “มาร์กอสดูมีความสุขนะคะ คงจะเจอคนถูกใจถึงได้คุยมากยิ้มมากขนาดนั้น” “ก็คงอย่างนั้น” ไรเฟิลพูดแล้วก็เดินตรงเข้าไปในครัว ปล่อยให้ซินเทียฟึดฟัดอยู่คนเดียว ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดอย่างที่ซินเทียคิด แต่เขาคิดไปมากกว่านั้น และซินเทียเองนั่นแหละที่ทำให้ความคิดเขาเปลี่ยนไป ‘คุยมากยิ้มมาก’ นั่นน่ะไม่ใช่นิสัยของมาร์กอสสัก

“ถ้าเราท้องขึ้นมาล่ะ จะทำยังไง ไรเฟิลจะหาว่าเรามีลูกเพื่อไว้จับเขาหรือเปล่า และพ่อแม่เขาอีกล่ะ เขาจะทำยังไงกับเรา”อินถวาพึมพำก่อนจะสะดุ้งเพราะเสียงโทรศัพท์ภายในดังขึ้น เธอรีบเดินไปที่โทรศัพท์แต่ยังไม่วายจะชำเลืองมองไปที่ตึกใหญ่ เพราะคนที่โทรมาคือคนในตึกนั้น ดวงตาสวยมีแววเศร้ามองโทรศัพท์อย่างชั่งใจเพราะไรเฟิลไปดินเนอร์กับครอบครัวที่ตึกใหญ่และสัญญาว่าจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด ทั้งที่เธอเองก็เผื่อใจไว้อยู่แล้วว่าคงไม่เร็วแน่ เธอก็ไม่อยากได้ยินว่าเขาจะขออยู่ต่ออีกกี่ชั่วโมง จะกลับดึกกว่านี้ หรือว่าค่ำคืนนี้จะไม่กลับ “ฮัลโหล...” เสียงหวานเอ่ยทักเป็นภาษาอังกฤษ ไม่ใช้ ‘ไหว’ ที่เป็นภาษาจีนกวางตุ้ง เพราะคิดว่าคนที่โทรมาในยามดึกนี้คงมีแค่ไรเฟิลคนเดียวเท่านั้น ทว่าเสียงที่ตอบกลับมากลับทำให้อินถวารีบคว้าเสื้อคลุมและเดินออกจากตึกเล็กมุ่งตรงไปสู่ตึกใหญ่ในทันที เพียงไม่นานเธอก็มาถึงจุดหมายที่ใครคนนั้นบอกเอาไว้ ห้องนอนชั้น 2 ของปีกซ้าย ประตูห้องที่เปิดแง้มไว้ทำให้อินถวาถือวิสาสะเดินเข้าไปทันที ในนาทีที่หัวใจเธอใกล้จะระเบิดก็ขอให้เธอได้เห็นกับตาตัวเอง และสิ่งที่มองเ

“ค่ะแม่ พุดก็ว่าจะรับอีกแค่สองคนเท่านั้นค่ะ ไม่อย่างนั้นพุดจะดูแลไม่ทั่วถึง ถ้าขนมไม่ได้คุณภาพจะกลายเป็นผลเสียแทน แล้วน้าอิฐล่ะคะ เช้านี้พุดยังไม่เห็นเลย ไปธนาคารเหรอคะแม่” เธอถามหาน้าชาย เพราะปกติจะเห็นอยู่ในออฟฟิศฝั่งตรงกันข้าม แต่เช้านี้เธอยังไม่เห็นเลย “ไปสนามบินน่ะ” “ไปทำไมคะ มีอะไรเหรอ” “ก็เรื่องที่น้าอิฐเขาจะนำเข้าอะไหล่รถนั่นแหละ วันนี้ทางนั้นเขาบินมา น้าอิฐก็เลยไปรับ” น้ำเสียงเศร้าๆ ของแม่ทำให้อินถวาโอบกอดรอบเอวเจ้าเนื้อของแม่เอาไว้ เธอรู้ว่าแม่รักธุรกิจเต็นท์รถมือสองนี้มาก เพราะนี่คือสิ่งที่สร้างรายได้จนแม่สามารถส่งเสียเธอเรียนจนจบ และก็เป็นเหตุผลหลักที่เธอไปทำงานที่ฮ่องกง เพราะไม่อยากให้แม่ต้องสูญเสียสิ่งนี้ไป แต่วันเวลาก็ไม่แน่นอน ในภาวะเศรษฐกิจแบบนี้ รถยนต์มือสองขายยากและก็ยังหาซื้อมาใส่เต็นท์ได้ยากเช่นกัน น้าอิฐจึงปรึกษากับแม่ว่าควรลดซื้อรถยนต์แต่เปลี่ยนมานำเข้าอะไหล่แทน และหากมีคู่ค้าอยู่ที่จีนหรือที่ญี่ปุ่นก็จะดีมาก เพราะการสั่งนำเข้าหรือการหาอะไหล่ที่ยากๆ ก็จะทำได้อย่างเร่งด่วน และตอนนี้แม่ก็วางมื