All Chapters of เสน่หาเมียเก็บ: Chapter 21 - Chapter 30

ได้แต่ร้องพึมพำในใจเพราะร่างกายตอบสนองต่อสิ่งเร้าที่เรียกว่า ‘ลิ้น’ โดยการตวัดลิ้นตอบโต้ สนองตอบสิ่งเร้าที่เรียกว่า ‘ฝ่ามือ’ โดยการแอ่นอกอวบให้เขาสัมผัสอย่างแนบแน่นใกล้ชิด เธอไม่ต้องการให้เขาเพียงปลดเปลื้องเสื้อผ้า แต่เธอต้องการให้เขากระชากออกเสียให้รู้แล้วรู้รอด เพราะนิ้วมือที่ค่อยๆ แตะไต่นั้นไม่ทันใจเธอ นั่นล่ะคือหวาดหวั่นหัวใจที่อินถวากลัวเหลือเกิน และเมื่อความหนาวเย็นตกกระทบผิวกาย อินถวาต้องผวาเบิกตากว้างเมื่อรับรู้ได้ว่าชุดที่เธออุตส่าห์เลือกเองนั้นหลุดออกจากร่างกายไปทั้งหมดแล้ว จะมีก็เพียงชุดชั้นในสีขาวที่ปกปิดความสวยงามตามธรรมชาติไว้เท่านั้น “คุณ... คุณชายคะ ไม่ทำอย่างนี้นะคะ คุณชายสัญญาแล้ว คุณชาย... อื้อ...” อินถวาพูดประท้วงก่อนจะเบี่ยงหลบริมฝีปากร้อนของคนที่ค้อมร่างลงมา แต่เรี่ยวแรงก็ยิ่งจะหดหายมากขึ้นเมื่อที่มองเห็นนั้นคือแผงอกกว้างที่มีไรขนสีน้ำตาลขึ้นปกคลุมอยู่ และความร้อนที่พวยพุ่งขึ้นสู่ใบหน้าก็ทำให้เธอต้องหลุบสายตาไปทางอื่น เพราะไม่กล้ามองดูว่าท่อนล่างนั้นคุณชายจะเตรียมพร้อมหรือเปล่า โดยลืมเลือนไปว่าตัวเองก็อยู่ในสถานการณ

“คุณ... คุณชาย... ไม่นะ... ไม่... คุณชาย...” “ไม่อะไร พุดซ้อน ไม่อะไร” เสียงกระเส่าแหบพร่าเอ่ยถามยิ่งทำให้อินถวาหูอื้อตาลายไปหมด สิ่งที่คิดต่อต้านตกกระจายหายวับ กลับเป็นสิ่งที่เธออยากให้เขากระทำมาแทนที่ อยากให้เขาสอดใส่ปลายนิ้วเข้าไปในนั้นให้เธอหายจากอาการคันยิบยับ แต่ปากก็ยังร้องห้าม สลับกับครวญครางอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ “อื้อ... ไม่นะคะ อย่า... อื้อ... อา... ไม่... หยุด... คุณชาย...” “ไม่หยุดแน่ทูนหัว” สิ้นสุดคำพูดของเขา อินถวาก็ต้องเบิกตากว้างก่อนจะหลับตาปี๋เพราะไม่ใช่เพียงฝ่ามือที่สัมผัสแต่ไรเฟิลพาใบหน้าของเขาซอนซุกลงไปแล้ว เธอหลับตาแน่นแต่จินตนาการตื่นตัวสุดขีด เพราะสัมผัสนั้นคือคุณชายกำลังไปที่จุดนั้น จุดที่รุมร้อนราวกับมีกระแสไฟฟ้าเกิดขึ้น จุดที่ทำให้เธอลืมไปแล้วว่าจะไม่ยอม เพียงปราการด่านสุดท้ายที่ปกป้องความงดงามที่สวรรค์สรรสร้างถูกรูดออกจากสะโพกผาย ไรเฟิลก็ต้องผ่อนลมหายใจออกเบาๆ เพราะแสงสว่างจากภายนอกและแสงไฟสีนวลจากในห้องทำให้เขามองเห็นดอกไม้งดงามที่มีทุ่งหญ้าขึ้นปกคลุมอยู่บางเบา ใ

“เธออยากให้ฉันทำให้ลึกกว่านี้มั้ย อยากมากกว่านี้มั้ย พุดซ้อน บอกฉันสิ ฉันอยากรู้ ฉันอยากกินเธอทั้งตัว อยากทำให้เธอกรีดร้องเรียกแต่ชื่อฉัน อยากฟังเสียงหวานๆ ของเธอ บอกฉันสิพุดซ้อนว่าเธอต้องการฉัน เธอต้องการให้ฉันเข้าไปในร่างกายของเธอ บอกฉันพุดซ้อน บอกฉัน” คำตอบที่ไรเฟิลได้รับก็คือใบหน้างามที่ส่ายไปมาจนเส้นผมกระจายเต็มหมอน อินถวากำลังสะกดเก็บความต้องการนั้นไว้ ทั้งๆ ที่อารมณ์แห่งความอยากพวยพุ่งจนถึงขีดสุดแล้ว แต่อินถวาก็ยังทน แต่เป็นเขาที่จะทนไม่ได้ซะเอง เพราะปฏิกิริยาที่อินถวาเป็นคือความหวงแหนร่างกายนี้ คือความสวยงามที่ผู้หญิงเอเชียมีอยู่แทบทุกประเทศ คือความงดงามแห่งชาติเชื้อ และเขากำลังจะพรากสิ่งนั้นไปจากเธอ เมื่อความคิดสวนทางกับสิ่งที่กำลังทำและดำเนินอยู่อย่างสอดประสาน ทำให้ไรเฟิลชะงัก เขาไม่ควรทำแบบนี้กับอินถวา เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาจะซื้อได้ด้วยเงิน ความคิดที่ตีรวนถูกกระตุ้นด้วยความเย้ายวนตรงหน้าอีกครั้ง เมื่ออินถวาปรือตามองเขาอย่างแสนหวาน เธอเองก็กำลังต่อสู้กับความต้องการตามธรรมชาติ แต่ใครเล่าจะชนะ เขาหรือเธอ หรือความกระสันอยากในร่างกายนี้คือสิ่งที่ชนะ

เจ้ามังกรค่อยๆ ส่ายหัวกว้านวนและย้ายตัวเองออกจากโพรงถ้ำก่อนจะขยับเข้าไปใหม่ ในระยะสั้นๆ กระชั้นถี่ และทำซ้ำๆ กันแบบนี้อยู่หลายครั้ง แม้ว่าเขาเองจะต้องเผชิญกับความเสียวซ่านจนแทบจะระเบิดกระสุนอยู่หลายครั้งก็ตาม แต่เพราะมุ่งหวังจะให้เจ้ามังกรคุ้นชินกับโพรงถ้ำ ให้จดจำว่าถ้ำนี้มีมันนั้นเป็นเจ้าของ จะเข้าๆ ออกๆ อีกกี่ครั้งก็ย่อมได้ แต่ทุกครั้งที่ขยับอินถวาก็ยังร้อง ซึ่งเขาไม่โทษเธอเลย ต้องโทษที่เจ้ามังกรเขามันใหญ่ผิดมนุษย์ “เจ็บ... คุณชาย... พุดเจ็บ” “แป๊บเดียวเท่านั้นครับ ผมสัญญา ผมจะไม่ทำให้พุดซ้อนเจ็บอีก” แม้อินถวาจะเปล่งเสียงกระเส่าว่าเธอยังเจ็บ แต่สิ่งที่เขาควรทำก็คือไปต่อให้สุด เพราะยิ่งไปให้ถึงจุดหมายได้เร็วเท่าไร นั่นคือจุดสิ้นสุดของความเจ็บปวดก็จะถึงได้ไวยิ่งขึ้น เจ้ามังกรร้ายของเขาจึงพุ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างเร็วรี่ ท่ามกลางเสียงร้องขาดๆ หายๆ ของอินถวา และเมื่อเสียงร้องห่างลงแต่กลับเป็นเสียงครางมากขึ้น นั่นคือเขาเข้าใกล้จุดหมายแล้ว “อื้อ... คุณชาย... คุณชาย... อื้อ...” “ดีมั้ยครับพุดซ้อน ดีมั้ย... อืม...”

เขาพยายามให้เหตุผลกับตัวเองว่าสิ่งที่รู้สึกกับอินถวานั้นเรียกว่าอะไร และเขาเคยเกิดความรู้สึกนี้กับผู้หญิงคนไหนหรือไม่ และเขาก็ให้คำตอบกับตัวเองว่าไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนเลย และคงไม่แปลกหากคนอย่างคุณชายลีจะรักผู้หญิงที่งดงามไปทั้งเนื้อทั้งตัว ส่วนเธอจะรักเขาไหมนั้น เขารู้อยู่แล้ว “ไม่เชื่อเหรอ ผมพูดจริงนะ หัวใจของเจ้าชายเป็นของนางซินฯ” “พุดไม่กล้าเชื่อค่ะ” “ทำไม” ไรเฟิลขืนร่างงดงามที่อยู่ในชุดจีนโบราณสีชมพูสดใสให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา เชยคางกลมมนให้ใบหน้านั้นแหงนมองดูเขา เขาอยากรู้ในสิ่งที่เธอพูดทั้งจากคำพูดและในแววตา อยากรู้ว่าเธอพูดจริง “ตอบผมหน่อยว่าทำไมถึงไม่เชื่อว่าผมพูดจริง” “คุณชาย ล้อพุดเล่น” “ไม่ได้ล้อเล่นเลย ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ไม่มีอะไรล้อเล่น เอาจริงทุกครั้ง” ดวงตาที่ช้อนขึ้นมองดูเขาวาววับแบบจะค้อนที่เขาพูดความจริง ก่อนจะหลุบลงเมื่อเจอสายตาเจ้าชู้ของเขาพุ่งใส่ ยิ่งทำให้อารัญยิ้ม เพราะถึงในขณะนี้เธอก็ยังไม่ยอมบอกเหตุผลว่าทำไมถึงไม่เชื่อเขา “พูดเถอะ ผมอยากรู้ว่าทำไมพุด