มือสั่นๆ ยื่นออกไปรับเอกสาร เพราะคุณชายลีกำลังหลอกให้เธอกลัวบางสิ่งที่มองไม่เห็น ‘ก๋งก๊ง’ นั่นคือคุณตาของเขาที่นอนอย่างสงบเงียบอยู่ในฮวงซุ้ยใกล้กับห้องพักของเธอใช่ไหม แค่คิดถึงเงาดำนอกหน้าต่างนั่น ขนทั่วกายของอินถวาก็ลุกตั้งอย่างพร้อมเพรียง ก่อนที่ขนบนหัวจะลุกตั้งยิ่งกว่าเดิมเพราะเมื่อสายตากวาดอ่านดูรายละเอียดในสัญญา คำพูดของเหมยอิงก็คล้ายจะก้องกังวานอยู่ในหัว เพราะสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าผีตนใดในคฤหาสน์คือคุณชายผีทะเลจริงๆ
“ไม่จริง ไม่ใช่เรื่องจริงแน่ สัญญานี่ก็ไม่จริง นี่มันของปลอม ฉบับที่ฉันเซ็นไม่ใช่อันนี้”
สัญญาที่มีลายเซ็นของเธอลงชื่อกำกับไว้อย่างถูกต้อง ทั้งยังมีแม่ของเธอกับชุติมนต์ลงชื่อไว้เป็นพยานอีกด้วย ดูยังไงก็คือฉบับเดิมแต่ที่เพิ่มเติมมาก็คือตัวเลขเงินค่าจ้างและเงินที่เธอเบิกล่วงหน้าไปแล้ว ซึ่งเงินจำนวน 5 ล้านบาทที่ระบุว่าโอนเข้าบัญชีของแม่ จะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อก่อนที่เธอจะเดินทาง เธอเป็นคนนำสมุดบัญชีของแม่ไปอัพเดทพร้อมทั้งโอนเงินไปคืนให้กับทางบริษัทที่น้าอิฐติดหนี้ไว้เรียบร้อยแล้ว ดังนั้นเป็นไปไม่ได้เด็ดขาดที่จะมีเงินโอนไปให้แม่มากมายอย่างนั้น ยังไงสัญญานี่ก็ของปลอมแน่
และก็เป็นอย่างที่ไรเฟิลคาดคิดไว้ เพราะเพียงไม่กี่นาทีต่อมา อินถวาก็ถลาออกมาจากห้องแต่งตัวเร็วปานพายุ ก่อนที่เธอจะชะงักพร้อมกับหลุบสายตาลงต่ำ เพราะขณะนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวเขาเหลือเพียงผ้าเช็ดตัวสีขาวพันปิดท่อนล่างอยู่เท่านั้น
“พร้อมทำงานหรือยัง ฉันพร้อมแล้วนะ”
“นี่ไม่ใช่สัญญาฉบับจริง นี่มันของปลอม ฉันไม่เคยรับเงินห้าล้านบาทจากคุณ มีเงินโอนเข้าบัญชีแม่แค่หนึ่งล้านบาทเท่านั้น คุณชายทำแบบนี้ทำไม”
“ไม่น่าต้องถามนะ อะไรก็ตามที่ฉันอยากได้ ฉันก็ต้องได้ ไม่เว้นแม้แต่เธอ ก็แค่ยอมให้ฉันสำรวจนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้นเอง ไม่สึกหรอหรอก”
“ไม่สึกหรอ! คุณชายจะบ้าหรือไง ไอ้ไม่สึกหรอน่ะของคุณชาย แต่ของฉันน่ะสึกหรอแน่”
“โอ้วว้าว! พูดแบบนี้แปลว่าเวอร์จิ้นอยู่น่ะสิ เด็ดจริงๆ งั้นต้องพิสูจน์ ถ้าจริงตามปากพูดจะเพิ่มค่าแรงเป็นสองเท่า”
“คุณชาย! บ้าไปแล้ว ฉันไม่ทำงานแบบนี้ คุณชายบังคับฉันไม่ได้ด้วย”
“แน่นอน ฉันบังคับเธอไม่ได้หรอก แต่หากเธอไม่ทำตามที่ฉันต้องการ สัญญานั่นจะบังคับเธอเอง”
อินถวาร้อนเหมือนควันจะออกหูเมื่อได้ยินคำพูดจากปากบางๆ น่าจูบนั้น และเมื่อเธอก้มอ่านสัญญาข้อสุดท้ายที่ระบุหากผิดเงื่อนไขที่ตกลงกันเอาไว้ ‘ปรับ 2 เท่าของค่าจ้าง’ อินถวาก็แทบจะกรีดร้อง แต่เธอไม่ใช่ผู้หญิงนุ่มนิ่มที่เอะอะก็ร้องกรี๊ด เธอมีสติที่จะไม่ทำแบบนั้น ฝ่ามือกำเอกสารในมือแน่น พยายามคิดหาทางหนีทีไล่ที่จะทำให้เธอรอดไปจากสถานการณ์นี้ได้
1 คือ ใครจะบ้าจ้างแม่บ้านในอัตราค่าจ้างปีละ 5 ล้านบาท สัญญาจ้าง 2 ปี รวมเป็นเงิน 10 ล้านบาท
2 คือ ใครจะบ้าจ่ายค่าจ้างล่วงหน้า 5 ล้านบาท ตามที่เธอร้องขอได้โดยง่าย
3 คือ บ้าไปแล้วที่เธอจะยอมเซ็นเอกสารที่มีเงื่อนไขหากผิดสัญญาต้องชดใช้เป็น 2 เท่าของเงินค่าจ้างทั้งหมด นั่นคือ เงินค่าจ้างตามสัญญา 10 ล้านจะกลายเป็นต้องชดใช้ 20 ล้านในทันที
4 คือ เธอไม่บ้าแน่ที่จะรับเงินมา 1 ล้านแต่ไม่อ่านสัญญาให้ละเอียดถี่ถ้วนซะก่อน
และ 5 คือ เธอมีสำเนาเก็บไว้อีก 1 ชุด และเธอก็นำติดตัวมาด้วย
“คุณชายบังคับฉันไม่ได้หรอกค่ะ อย่าคิดว่าสัญญาปลอมๆ นี่จะทำอะไรฉันได้ เพราะฉันมีสำเนามาด้วย ฉันจะไปแจ้งที่กงสุลว่าคุณชายโกงฉัน คุณชายจงใจปลอมสัญญาเพื่อให้ฉันค้าประเวณีด้วย”
อินถวายิ้มอย่างเป็นต่อแม้ว่ามันจะแห้งแล้งที่สุดก็ตาม และเหนือสิ่งอื่นใดคือเธอเจ็บปวดหัวใจ เสียดายความหล่อของบุคคลตรงหน้าที่มาติดลบเพราะความชีกอของเขา แต่เธอเลือกแล้วที่จะไป ยังไงเธอต้องได้รับความเป็นธรรม
“ถ้าหมายถึงสำเนา รวมทั้งเอกสารเดินทางในกระเป๋าของเธอล่ะก็”
อินถวาหูผึ่งก่อนจะทรุดร่างลงนั่งแทบพื้นอย่างหมดแรง เพราะผู้ชายคนนี้ ‘ร้ายกาจ’ แต่ยังไงเสียเธอก็จะไม่ยอมแพ้ เพราะถ้าเธอทำแบบนั้น เธอต้องเป็นอินถวาตัวปลอมแน่
.
.
หญิงสาวใบหน้างดงามรูปร่างงามระหงอยู่ในชุดเกาะอกสีขาวตัวยาวกรอมเท้าและสวมทับด้วยเสื้อคลุมบางเบาให้มองเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งจากชุดแนบเนื้อด้านในได้อย่างรางเลือน หากไม่นับความโปร่งบางเบาของเนื้อผ้าที่ยามสะท้อนแสงไฟหรือแสงอาทิตย์ อินถวาอดคิดไม่ได้ว่านี่อาจเป็น ‘แม่นางเซียวเหล่งนึ่ง’ ผู้มีความบริสุทธิ์เป็นไอดอล
แต่เพราะสัดส่วน นมเป็นนม เอวเป็นเอว และสะโพกก็เป็นสะโพกที่มองเห็นอยู่นี่ ทำให้เธอต้องเปลี่ยนใจ เพราะภาพสะท้อนของหญิงสาวในกระจกนั้นดูละม้ายคล้ายกับ ‘นางพญางูขาว’ ผู้แสนจะเซ็กซี่ซะมากกว่า
“เฮ้อ! นี่มันวันมหาโหดอะไรกันเนี่ย”
อินถวาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะนี่เป็นครั้งที่ 2 ในวันเดียวกันที่เธอต้องมองสำรวจเครื่องแต่งกายของตัวเองในกระจก พลางส่งใบหน้าง้ำๆ ใส่เงาสะท้อนของตัวเอง เพราะชุดที่สวมใส่นี้ไม่ใช่เพียงขัดใจแม่แต่ก็ขัดใจเธออย่างแรง เพราะมันจะต่างอะไรกับนุ่ง ‘มุ้ง’ กันเล่า เพียงแต่ดีหน่อยที่ไม่ใช่ชุดแม่บ้านอย่างที่คุณชายชีกอนั่นเตรียมไว้ให้ อย่างน้อยเธอก็ได้เลือกที่จะใส่ด้วยตัวเอง
‘ตกลงว่าฉันยอมรับตำแหน่งแม่บ้านขั้นสองที่คุณชายต้องการ แต่ฉันมีข้อแม้’
‘ได้! แค่เธอยอมรับ เรื่องอื่นไม่ใช่ปัญหา’
เธอยอมรับตำแหน่งแม่บ้านตามที่เขาบังคับขู่เข็ญ เพราะประตูทางออกจากคฤหาสน์ลีถูกปิดตายทุกทาง เมื่อเอกสารสำคัญสำหรับเดินทางและสำเนาสัญญาว่าจ้างถูกเขาริบไปจนหมดสิ้น จะออกไปจากคฤหาสน์นี้ก็ไม่ได้ จะโทรศัพท์หาใครให้มาช่วยก็ไม่ได้อีก ไม่มีทางเลือกสำหรับเธอแล้วจริงๆ แต่ถึงไม่มีเธอก็จะดิ้นให้ถึงที่สุด ข้อแม้สุดสยิวกิ้วจึงถูกเสนอไป ‘ฉันจะไม่ใส่ชุดพวกนี้เด็ดขาด ชุดต้องมิดชิดกว่านี้ ท่อนบนต้องไม่เปลือย ท่อนล่างก็ต้องยาว’ ‘ตกลง แต่ต้องเป็นจากร้านที่ฉันเลือกให้’ และเพียงปลายนิ้วสื่อสาร ภาพชุดมากมายก็ถูกนำมาให้เธอเลือกทันที จากนั้นเพียง 20 นาที ชุดแม่นางโคมเขียวเหล่านี้ก็ถูกส่งมาถึงหน้าคฤหาสน์ลีทันที 5 แบบ 7 สี สำหรับ 7 วัน แขวนเรียงรายแทนที่ชุดแม่บ้านวาบหวิว “สั่งมาเหมือนจะเปิดสำนักโคมเขียว” “บ่นอะไร” “เฮ้อ! ไม่ได้บ่นค่ะ พูดจริง ก็คุณชายสั่งชุดพวกนี้มาทำไมเยอะแยะ ฉันบอกว่าเอาอย่างละตัว ไม่ใช่เอาอย่างละสี” “เชื่อเถอะว่าเธอจะได้ใช้งานครบทุกตัว” ไรเฟิลตอบ ดวงตาวาววับกวาดไปทั่วทั้งร่างกายที่สวยเสียจนเขาแทบลืมห
อินถวาหลับตาพริ้มเมื่อริมฝีปากอุ่นจัดนั้นทาบทับลงมาอย่างนุ่มนวลบางเบา สัมผัสนั้นคืออุ่นวาบซาบซ่านคล้ายกับมีกระแสไฟฟ้าน้อยๆ ผุดขึ้นอยู่ทั่วริมฝีปาก ก่อนจะกระจายให้ความซาบซ่านพวยพุ่งไปทั่วทั้งร่างกาย รับรู้ได้ถึงความอุ่นวาบจากปลายนิ้วเท้าจนมาถึงหนังศีรษะ และจากหัวใจไปจนถึงปลายนิ้วมือ จนเธอเผลอกอบกระชับผ้าเนื้อดีช่วงอกของเขาแน่น เพราะอาการสะบัดร้อนสะบัดหนาวต่างพากันมาเยี่ยมเยือนเธอสลับไปมา และในทุกจังหวะที่ริมฝีปากอบอุ่นละเลียดไล้ ก็คล้ายกับว่าความมึนงง สับสน และอ่อนแรงจะเข้ามาเป็นเพื่อนที่คุ้นเคยของเธอเสียให้ได้ ร่างอ่อนระทวยของอินถวาทำให้ไรเฟิลยิ้มในสีหน้า เพราะแค่การสำรวจความสมบูรณ์ของริมฝีปากด้านนอกอินถวายังไร้แรงต้านทานขนาดนี้ หากเขาแทรกปลายลิ้นแตะซับที่ความอ่อนนุ่มก่อนจะสอดเข้าไปแซะซับที่ไรฟันทั้งบนและล่างเล่า อินถวาจะสะท้านและอ่อนแรงได้ถึงขนาดไหน และหากปลายลิ้นร้อนเชี่ยวชาญด้านความงามของเขาจะสำรวจไปถึงปลายลิ้นด้านในอย่างที่หมายใจเอาไว้ นั่นล่ะ ความมั่นใจที่ ‘สัญญา’ ใดๆ ของเหมยอิง หรือ ‘ข้อแม้’ ของอินถวาก็ไม่สามารถต้านทานความเก่งกาจของเขาได้หรอก ไม่เคยมีผู้ห
ได้แต่ร้องพึมพำในใจเพราะร่างกายตอบสนองต่อสิ่งเร้าที่เรียกว่า ‘ลิ้น’ โดยการตวัดลิ้นตอบโต้ สนองตอบสิ่งเร้าที่เรียกว่า ‘ฝ่ามือ’ โดยการแอ่นอกอวบให้เขาสัมผัสอย่างแนบแน่นใกล้ชิด เธอไม่ต้องการให้เขาเพียงปลดเปลื้องเสื้อผ้า แต่เธอต้องการให้เขากระชากออกเสียให้รู้แล้วรู้รอด เพราะนิ้วมือที่ค่อยๆ แตะไต่นั้นไม่ทันใจเธอ นั่นล่ะคือหวาดหวั่นหัวใจที่อินถวากลัวเหลือเกิน และเมื่อความหนาวเย็นตกกระทบผิวกาย อินถวาต้องผวาเบิกตากว้างเมื่อรับรู้ได้ว่าชุดที่เธออุตส่าห์เลือกเองนั้นหลุดออกจากร่างกายไปทั้งหมดแล้ว จะมีก็เพียงชุดชั้นในสีขาวที่ปกปิดความสวยงามตามธรรมชาติไว้เท่านั้น “คุณ... คุณชายคะ ไม่ทำอย่างนี้นะคะ คุณชายสัญญาแล้ว คุณชาย... อื้อ...” อินถวาพูดประท้วงก่อนจะเบี่ยงหลบริมฝีปากร้อนของคนที่ค้อมร่างลงมา แต่เรี่ยวแรงก็ยิ่งจะหดหายมากขึ้นเมื่อที่มองเห็นนั้นคือแผงอกกว้างที่มีไรขนสีน้ำตาลขึ้นปกคลุมอยู่ และความร้อนที่พวยพุ่งขึ้นสู่ใบหน้าก็ทำให้เธอต้องหลุบสายตาไปทางอื่น เพราะไม่กล้ามองดูว่าท่อนล่างนั้นคุณชายจะเตรียมพร้อมหรือเปล่า โดยลืมเลือนไปว่าตัวเองก็อยู่ในสถานการณ
ไรเฟิลตวัดปลายลิ้นละเลียดไล้ไปทั่วทั้งร่างงาม พร้อมฝ่ามือก็ให้ความร่วมมืออย่างสอดประสาน และรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากเมื่อเสียงครวญครางแว่วหวานของอินถวาดังมาอย่างต่อเนื่อง เพราะนั้นคือคำอนุญาตให้เขาไปต่ออย่าหยุด ถ้ายังไม่ถึงจุดสุดยอด และเมื่ออินถวาครางกระเส่าและสั่นไปทั้งร่างอย่างหยุดไม่ได้ ไรเฟิลก็ยิ่งพาริมฝีปากและปลายลิ้นสำรวจไปยังจุดหมายอื่น จูบประทับริมฝีปากและลากปลายลิ้นออกมาหยอกเย้า จากหน้าท้องนวลเนียนก็ลงมาสู่ต้นขาเพรียวยาว โดยละเว้นความสวยงามที่สุดนั้นไว้ เพราะการทรมานด้วยความอยากคือการเร่งเร้าให้คู่นอนของเขาถึงฝั่งฝันได้เร็วยิ่งขึ้น และก็ได้ผลเมื่ออินถวาครวญครางอย่างน่าสงสาร แต่กลับไม่พูดถึงความต้องการของตัวเองออกมา ซึ่งเขาจะทำให้เธอพูดเอง “อื้อ... คุณชาย... คุณชาย... อื้อ... ฉัน... ฉัน...” “ฉันทำไม พูดสิพุดซ้อน ฉันทำไม” ปากเอ่ยถามแต่เคลื่อนกายขึ้นมาคร่อมทับร่างแบบบางทว่ากลมกลึงในส่วนที่ควรมีอย่างงดงามที่สุด “ฉัน... ไม่รู้ ฉันไม่รู้” “รู้สิ เธอรู้แน่ พูดพุดซ้อน เธอต้องการอะไร พูดออกมา” ไรเฟิลกระชับใบหน้า
“คุณ... คุณชาย... ไม่นะ... ไม่... คุณชาย...” “ไม่อะไร พุดซ้อน ไม่อะไร” เสียงกระเส่าแหบพร่าเอ่ยถามยิ่งทำให้อินถวาหูอื้อตาลายไปหมด สิ่งที่คิดต่อต้านตกกระจายหายวับ กลับเป็นสิ่งที่เธออยากให้เขากระทำมาแทนที่ อยากให้เขาสอดใส่ปลายนิ้วเข้าไปในนั้นให้เธอหายจากอาการคันยิบยับ แต่ปากก็ยังร้องห้าม สลับกับครวญครางอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ “อื้อ... ไม่นะคะ อย่า... อื้อ... อา... ไม่... หยุด... คุณชาย...” “ไม่หยุดแน่ทูนหัว” สิ้นสุดคำพูดของเขา อินถวาก็ต้องเบิกตากว้างก่อนจะหลับตาปี๋เพราะไม่ใช่เพียงฝ่ามือที่สัมผัสแต่ไรเฟิลพาใบหน้าของเขาซอนซุกลงไปแล้ว เธอหลับตาแน่นแต่จินตนาการตื่นตัวสุดขีด เพราะสัมผัสนั้นคือคุณชายกำลังไปที่จุดนั้น จุดที่รุมร้อนราวกับมีกระแสไฟฟ้าเกิดขึ้น จุดที่ทำให้เธอลืมไปแล้วว่าจะไม่ยอม เพียงปราการด่านสุดท้ายที่ปกป้องความงดงามที่สวรรค์สรรสร้างถูกรูดออกจากสะโพกผาย ไรเฟิลก็ต้องผ่อนลมหายใจออกเบาๆ เพราะแสงสว่างจากภายนอกและแสงไฟสีนวลจากในห้องทำให้เขามองเห็นดอกไม้งดงามที่มีทุ่งหญ้าขึ้นปกคลุมอยู่บางเบา ใ
“ตอนไหน พุดซ้อน ตอนไหน บอกฉันสิ ฉันจะได้รู้ว่าเธอชอบหรือไม่ชอบ บอกฉัน” “ตอน...” เสียงแหบพร่าคลอเคลียอยู่ข้างใบหูก่อนจะเคลื่อนลงไปหาอกอวบ นั่นจะให้เธอคิดทำตอบได้ยังไง “ตอนนี้หรือเปล่า ตอนนี้ หรือว่าตอนนี้” “อื้อ... คุณชาย... พอ... หยุดนะ อื้อ...” อินถวาสะท้านเฮือกไปตามแรงนิ้วมือ เพราะทุกๆ ตอนนี้ของคุณชายคือการบดบี้ที่ยอดเกสร การทรมานเธอด้วยปลายนิ้วของเขา เขาทำร้ายเธอด้วยปลายนิ้วของเขา “ต่อนะ จะพาไปเที่ยว... สวรรค์” “อื้อ... คุณ... คุณชาย!” ดวงตาสวยหวานของอินถวาเบิกกว้างและก็เห็นดวงตาคมเข้มของเขามองสบมาพอดี ในระยะที่ใกล้กันเพียงลมหายใจรดริน เธอเห็นความภูมิใจจากดวงตาคู่นั้น แต่เธอล่ะ “ไม่! ไม่นะคะ คุณชายสัญญาแล้ว คุณชาย... อื้อ... อย่านะคะ อย่า... ไม่เอา... เอาออก อื้อ... เอาออก ไม่... อย่า... คุณชาย... อื้อ... ไม่นะคะ... คุณชาย...” อินถวาดิ้นพล่านเพราะอะไรบางอย่างที่สอดแทรกเข้ามาใน... เธอรู้ว่านี่คือขั้นตอนสำหรับการมีบุตร แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะเอาอะไรสอดใส่ไปสักครั้ง แค่แอบคิดอย่างทะ
“เธออยากให้ฉันทำให้ลึกกว่านี้มั้ย อยากมากกว่านี้มั้ย พุดซ้อน บอกฉันสิ ฉันอยากรู้ ฉันอยากกินเธอทั้งตัว อยากทำให้เธอกรีดร้องเรียกแต่ชื่อฉัน อยากฟังเสียงหวานๆ ของเธอ บอกฉันสิพุดซ้อนว่าเธอต้องการฉัน เธอต้องการให้ฉันเข้าไปในร่างกายของเธอ บอกฉันพุดซ้อน บอกฉัน” คำตอบที่ไรเฟิลได้รับก็คือใบหน้างามที่ส่ายไปมาจนเส้นผมกระจายเต็มหมอน อินถวากำลังสะกดเก็บความต้องการนั้นไว้ ทั้งๆ ที่อารมณ์แห่งความอยากพวยพุ่งจนถึงขีดสุดแล้ว แต่อินถวาก็ยังทน แต่เป็นเขาที่จะทนไม่ได้ซะเอง เพราะปฏิกิริยาที่อินถวาเป็นคือความหวงแหนร่างกายนี้ คือความสวยงามที่ผู้หญิงเอเชียมีอยู่แทบทุกประเทศ คือความงดงามแห่งชาติเชื้อ และเขากำลังจะพรากสิ่งนั้นไปจากเธอ เมื่อความคิดสวนทางกับสิ่งที่กำลังทำและดำเนินอยู่อย่างสอดประสาน ทำให้ไรเฟิลชะงัก เขาไม่ควรทำแบบนี้กับอินถวา เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาจะซื้อได้ด้วยเงิน ความคิดที่ตีรวนถูกกระตุ้นด้วยความเย้ายวนตรงหน้าอีกครั้ง เมื่ออินถวาปรือตามองเขาอย่างแสนหวาน เธอเองก็กำลังต่อสู้กับความต้องการตามธรรมชาติ แต่ใครเล่าจะชนะ เขาหรือเธอ หรือความกระสันอยากในร่างกายนี้คือสิ่งที่ชนะ
“พูดสิพุดซ้อน พูด... เธอต้องการฉัน เธออยากให้ฉัน...” “อื้อ... คุณชาย... คุณชาย... พุด... อื้อ... พุด... คุณชาย... ช่วยพุดด้วย โอว... ช่วยพุด... อื้อ...” “ช่วยยังไง เธออยากให้ฉันช่วยยังไง” “ช่วยพุดด้วย พุด... พุด... พุดต้องการคุณชาย คุณชาย... คุณชายขา... พุดต้องการ” คำพูดแสนน่าละอายถูกพูดออกไปทั้งที่หัวใจร้องห้าม แต่ไรเฟิลไม่รับรู้เพราะเขาเริ่มแล้ว เขาพาเจ้ามังกรร้ายสอดแทรกเข้ามาในโพรงถ้ำที่คันยิบของเธอ และเพียงส่วนหัวส่งผ่านเข้าไป อินถวาก็กรีดร้องสุดเสียง “กรี๊ดดดดด...” ริมฝีปากสั่นระริกเพราะพูดไม่ออก เธอพลาดไปแล้ว เธอร่ำร้องขอสิ่งนั้นจากเขาเอง ทั้งๆ ที่รู้ล่วงหน้าว่ามันจะต้องเจ็บปวด แต่เธอกลับหลงใหลไปกับความซาบซ่านที่เขาปรนเปรอ แต่มานึกได้ตอนนี้ก็สายไปแล้ว เพราะความเจ็บปวดนี้เป็นพยานว่าเขาได้พาตัวเองเข้ามาในร่างกายของเธอเรียบร้อยแล้ว “พุดซ้อน... ผมขอโทษ” ทว่าน้ำเสียงที่อ่อนโยนและคำแทนตัวที่เปลี่ยนไปนั้นทำให้สมองของอินถวาประมวลเหตุการณ์ เธอจะไม่ยอมเสียอะไรไปฟรีๆ หากเขาครอบครองร่างกายเธอด้วย
“ได้สิครับ ผมสัญญาจะทำให้ดีที่สุด เริ่มต้นจากส่งเมียจ๋าขึ้นสวรรค์ก่อน” “อ่ะ! ว้าย! ไรเฟิล...” อินถวาหมดหนทางจนต้องอุทานเพราะสิ่งที่เธอควรทำก็คือปิดริมฝีปากของตัวเองที่จะกรีดร้องจากความเสียวซ่านนั้นออกมา เพราะไรเฟิลวาดลวดลายผ่านปลายลิ้น ตั้งแต่ทั่วพื้นที่ของอกอวบจนดูดดุนเบาๆ ที่ยอดอก ก่อนจะลากริมฝีปากและปลายลิ้นมาตามร่องอกมาคลอเคลียอยู่ที่หน้าท้องที่ยื่นนูน จนคนที่อยู่ด้านในประท้วงตอดตุบๆ “ลูกจ๋า... พ่อจะเข้าไปเยี่ยม” “ไรเฟิล... บ้าจริง...” “บ้าที่ไหนกันครับ ผมจะไปเยี่ยมลูก ลูกจ๋า... รอพ่อนะครับ” “อื้อ... บ้า...” ไรเฟิลหัวเราะพาริมฝีปากไปสู่จุดหมายที่อินถวารอคอย ก่อนจะชะงักเพราะดอกไม้งามสีชมพูอ่อนที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าดูอูมใหญ่กว่าเดิม รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า เพราะรูปร่างที่เต็มไม้เต็มมือขึ้นกว่าเดิมบวกกับอวัยวะที่ขยายใหญ่ขึ้นเพื่อรองรับชีวิตน้อยๆ ก็ยิ่งทำให้เรือนร่างของคุณแม่มือใหม่นี้ดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบ รวมทั้งกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่เจืออยู่ก็ทำให้ไรเฟิลอดใจไว้ไม่ไหว จมูกโด่งจึงจดลงดอมดมควา
ไรเฟิลประคองร่างอวบอิ่มของอินถวามานั่งที่โต๊ะยาวด้านข้าง เขาบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้เธอรับรู้ เริ่มตั้งแต่ค่ำคืนแห่งการดินเนอร์นั้น นั่นคือแผนการของพ่อแม่ เพื่อให้ท่านยอมรับในตัวของอินถวา และยอมรับว่าความรักของเขาคือความจริง ไม่ใช่เพียงหลงเสน่หาชั่วครั้งชั่วคราว เริ่มจากอินถวารักเงินหรือว่ารักตัวเขากันแน่ ซึ่งเธอก็พิสูจน์แล้วว่าเงินจำนวน 50 ล้านที่พ่อเขาเขียนเช็คให้เธอนั้น อินถวาไม่แม้แต่จะเปิดดู ด่านแรกเธอผ่านไปได้ แต่ด่านที่ 2 ที่ใช้ระยะเวลาเป็นตัวชี้วัด ใน 3 เดือนที่ต้องจากกันอย่างเข้าใจผิด อินถวาจะยังซื่อสัตย์กับเขาหรือไม่ ทั้งๆ ที่เธอก็เห็นว่าเขานั้นทรยศเธอไปแล้ว และอินถวาก็ไม่ทำให้เขาผิดหวังเลย จากข่าวที่ได้รับจากเหมยอิงและมาร์กอส นั่นคืออินถวาไม่มีใครเลย เธอตั้งหน้าตั้งตาสร้างธุรกิจขนมไทยร่วมสมัยและใช้ชีวิตเรียบง่ายอยู่กับครอบครัว ส่วนตัวเขาเองก็ต้องอดทนกับการไม่ได้เห็นหน้าเธอ เขาต้องไปทำงานทุกวัน ต้องอยู่ในวงล้อมของผู้หญิงที่สวยงามมากมาย ทั้งซินเทียก็มาคลอเคลียกับเขาไม่ห่าง ใน 3 เดือน หากเขายังยึดมั่นอยู่กับอินถวา พ่อกับแม่ถึงจะ
ทว่าดวงตาสวยหวานของอินถวากลับหลับพริ้มแต่ก็ยังเห็นว่ามีหยาดน้ำเอ่อคลออยู่ ระยะเวลา 3 เดือนที่จากกัน เขารู้ว่าเธอก็ทุกข์ ส่วนเขานั้นก็ทุกข์อย่างแสนสาหัสเพราะนี่คือ บทพิสูจน์ที่จะทำให้พ่อแม่ยอมรับเธอ “พุดซ้อนครับ ได้โปรดลืมตาขึ้นมองผม ผมอยากเห็นดวงตาของคุณ อยากเห็นผมอยู่ในนั้น อยู่ในสายตาของคุณอีก พุดซ้อนครับ ได้โปรดเถอะ” อินถวากลั้นสะอื้น แค่ได้ยินน้ำเสียงสั่นเครือปนเว้าวอนอย่างนั้น เธอก็แทบจะซุกซบใบหน้าลงกับอกของเขา เพราะเธอเองก็คิดถึงเขาเหลือเกิน เวลา 3 เดือนที่ผ่านไปทำให้เธอมองเห็นโลกในต่างมุมมากขึ้น อารมณ์ชั่ววูบของเธอในวันนั้นทำให้ผลุนผลันจากมา แต่เมื่อคิดคำนวณทุกเหตุการณ์ก็จะพบว่า สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นช่างประจวบเหมาะ นั่นเพราะพ่อและแม่ของเขาต้องการให้เกิดอยู่แล้ว และเป็นเธอเองที่ติดกับดักที่ท่านสร้างขึ้น เพราะเธอไม่มีทางรู้ได้เลยว่าไรเฟิลที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงของซินเทียนั้น คนทั้งคู่เมคเลิฟกันจนเหนื่อยอ่อน หรือว่านั่นคือไรเฟิลถูกทำให้หลับ เพราะกับเธอนั้น เขาก็ไม่เคยเหนื่อยจนสลบถ้ายังไม่ถึงเช้า และหากเรื่องราวเป็นไปอย่างที่เธอคาดเดา
“ค่ะแม่ พุดก็ว่าจะรับอีกแค่สองคนเท่านั้นค่ะ ไม่อย่างนั้นพุดจะดูแลไม่ทั่วถึง ถ้าขนมไม่ได้คุณภาพจะกลายเป็นผลเสียแทน แล้วน้าอิฐล่ะคะ เช้านี้พุดยังไม่เห็นเลย ไปธนาคารเหรอคะแม่” เธอถามหาน้าชาย เพราะปกติจะเห็นอยู่ในออฟฟิศฝั่งตรงกันข้าม แต่เช้านี้เธอยังไม่เห็นเลย “ไปสนามบินน่ะ” “ไปทำไมคะ มีอะไรเหรอ” “ก็เรื่องที่น้าอิฐเขาจะนำเข้าอะไหล่รถนั่นแหละ วันนี้ทางนั้นเขาบินมา น้าอิฐก็เลยไปรับ” น้ำเสียงเศร้าๆ ของแม่ทำให้อินถวาโอบกอดรอบเอวเจ้าเนื้อของแม่เอาไว้ เธอรู้ว่าแม่รักธุรกิจเต็นท์รถมือสองนี้มาก เพราะนี่คือสิ่งที่สร้างรายได้จนแม่สามารถส่งเสียเธอเรียนจนจบ และก็เป็นเหตุผลหลักที่เธอไปทำงานที่ฮ่องกง เพราะไม่อยากให้แม่ต้องสูญเสียสิ่งนี้ไป แต่วันเวลาก็ไม่แน่นอน ในภาวะเศรษฐกิจแบบนี้ รถยนต์มือสองขายยากและก็ยังหาซื้อมาใส่เต็นท์ได้ยากเช่นกัน น้าอิฐจึงปรึกษากับแม่ว่าควรลดซื้อรถยนต์แต่เปลี่ยนมานำเข้าอะไหล่แทน และหากมีคู่ค้าอยู่ที่จีนหรือที่ญี่ปุ่นก็จะดีมาก เพราะการสั่งนำเข้าหรือการหาอะไหล่ที่ยากๆ ก็จะทำได้อย่างเร่งด่วน และตอนนี้แม่ก็วางมื
“ถ้าถือว่าผมเป็นเพื่อน ให้เพื่อนคนนี้ไปส่งให้ถึงเมืองไทยนะครับ เพื่อนจะได้สบายใจ ว่าได้ส่งเพื่อนถึงสถานที่ที่ปลอดภัยแล้ว ไม่ลำบากหรอกครับ” อินถวาพยักหน้ารับดวงตารื้นไปด้วยหยาดน้ำ ก่อนจะขอตัวไปซื้อพลาสเตอร์แปะแก้เมาเครื่องบินก่อน โดยมีมาร์กอสมองตามร่างงามระหงที่เดินตรงไปยังร้านขายยา ดวงตาสีฟ้ามีแววกังวลใจก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงที่สั่นไม่หยุดขึ้นมา ‘ไรเฟิล’ แม้หน้าจอโทรศัพท์จะระบุชื่อคนโทรเข้าแบบนั้น แต่มาร์กอสกลับเลือกที่จะปิดเครื่อง เพราะในเวลานี้ทุกคนควรได้รับโอกาสในการไตร่ตรอง เกือบ 3 ชั่วโมงจากฮ่องกงมาเมืองไทย อินถวาไม่ได้พูดอะไรเลย มีเพียงน้ำตาของเธอเท่านั้นที่เคลื่อนไหวไม่หยุด ทว่าเพียงถึงจุดหมายรอยยิ้มอย่างมีความสุขที่สุดก็ฉายชัดขึ้น ดั่งว่าเธอคนนี้ไม่ได้นำความทุกข์ใจกลับมาจากฮ่องกงด้วย “ส่งฉันเพียงเท่านี้ก็พอแล้วค่ะ ฉันถึงบ้านแล้ว ฝากคุณมาร์กอสขอโทษคุณวิคเตอร์กับคุณนายลีแทนฉันด้วยนะคะ สำหรับทุกเรื่องที่ฉันเสียมารยาทไว้ และฝากขอโทษคุณแม่บ้านใหญ่ ลุงฉี อาซู กับอาหนิงที่ฉันจากมาโดยไม่ได้ลา” “แล้วคุณไรเฟิลล่ะครับ คุ
“ถ้าเราท้องขึ้นมาล่ะ จะทำยังไง ไรเฟิลจะหาว่าเรามีลูกเพื่อไว้จับเขาหรือเปล่า และพ่อแม่เขาอีกล่ะ เขาจะทำยังไงกับเรา”อินถวาพึมพำก่อนจะสะดุ้งเพราะเสียงโทรศัพท์ภายในดังขึ้น เธอรีบเดินไปที่โทรศัพท์แต่ยังไม่วายจะชำเลืองมองไปที่ตึกใหญ่ เพราะคนที่โทรมาคือคนในตึกนั้น ดวงตาสวยมีแววเศร้ามองโทรศัพท์อย่างชั่งใจเพราะไรเฟิลไปดินเนอร์กับครอบครัวที่ตึกใหญ่และสัญญาว่าจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด ทั้งที่เธอเองก็เผื่อใจไว้อยู่แล้วว่าคงไม่เร็วแน่ เธอก็ไม่อยากได้ยินว่าเขาจะขออยู่ต่ออีกกี่ชั่วโมง จะกลับดึกกว่านี้ หรือว่าค่ำคืนนี้จะไม่กลับ “ฮัลโหล...” เสียงหวานเอ่ยทักเป็นภาษาอังกฤษ ไม่ใช้ ‘ไหว’ ที่เป็นภาษาจีนกวางตุ้ง เพราะคิดว่าคนที่โทรมาในยามดึกนี้คงมีแค่ไรเฟิลคนเดียวเท่านั้น ทว่าเสียงที่ตอบกลับมากลับทำให้อินถวารีบคว้าเสื้อคลุมและเดินออกจากตึกเล็กมุ่งตรงไปสู่ตึกใหญ่ในทันที เพียงไม่นานเธอก็มาถึงจุดหมายที่ใครคนนั้นบอกเอาไว้ ห้องนอนชั้น 2 ของปีกซ้าย ประตูห้องที่เปิดแง้มไว้ทำให้อินถวาถือวิสาสะเดินเข้าไปทันที ในนาทีที่หัวใจเธอใกล้จะระเบิดก็ขอให้เธอได้เห็นกับตาตัวเอง และสิ่งที่มองเ
“ฉันจะให้หนูห้าสิบล้าน เพื่อซื้อศักดิ์ศรีของหนู และเพื่อให้หนูไปจากชีวิตของไรเฟิล เพราะยังไงแล้วฉันก็จะไม่รับสะใภ้คนอื่นนอกจากซินเทียเท่านั้น ถ้าหนูยังอยู่กับไรเฟิล หนูก็จะเป็นได้แค่เมียเก็บเท่านั้น รับเงินไปเถอะ นี่จะเป็นโอกาสเดียวที่หนูจะได้เงิน” “หนู...” “อย่าปฏิเสธตอนนี้ หนูควรกลับไปคิดดูก่อน ถ้าหนูคิดว่าหนูรักไรเฟิลจริง หนูก็ควรจะให้เขาได้แต่งงานกับคนที่เหมาะสม ฉันพูดตรงๆ นะ ฉันต้องการให้ไรเฟิลแต่งงานกับซินเทียเท่านั้น เพราะนั่นคือธุรกิจที่จะมั่นคงขึ้นหากสองตระกูลมาเสริมกัน พูดแค่นี้หนูคงจะเข้าใจนะ” “ค่ะ” อินถวารับคำน้ำตารื้นจนแทบจะไหลออกมา “ฉันหวังว่าเรื่องนี้ไรเฟิลจะไม่รู้ เอ่อ... แต่ขนมอร่อยมากๆ ถ้าหนูจะอยู่กับไรเฟิลที่นี่ในฐานะเมียเก็บ ฉันก็จะไม่ขัดขวาง เพราะผู้หญิงที่ทำอาหารเก่งทำขนมอร่อยก็เหมาะที่จะเป็นเมียและเป็นแม่ของลูกจริงๆ นั่นแหละ เพียงแต่สำหรับตระกูลลีไม่ได้ต้องการผู้หญิงหลังม่านก็เท่านั้น” อินถวารับรู้ได้ถึงลมที่ร้อนวูบอยู่ในหูและความร้อนผ่าวในอก เมื่อต้องรับฟังสิ่งเหล่านั้นโดยไม่สามารถโต้แย้งอะ
มาร์กอสมองฝ่ามือบอบบางที่หยิบจับกระทงใบตองขึ้นมา ก่อนจะตักข้าวเหนียวมูนใส่ในกระทงเพียงค่อนใบ จากนั้นก็ตักสิ่งที่เขาเรียกว่าทอปปิ้งเพราะเธอนำมาราดไว้ที่ด้านหน้าของข้าวเหนียวจริงๆ “ลองดูนะคะ อันนี้เรียกว่า ข้าวเหนียวมูนหน้าสังขยา ฉันทำแบบไม่หวานมากค่ะ เวลาทานจะได้ไม่เลี่ยน” “อืม... อร่อยมาก อร่อยมากจริงๆ ครับ ลองอีกครับ ผมอยากลองอีก” อินถวานึกขำกับท่าทางของเขา แต่เธอก็รู้สึกมีความสุขไปด้วย ข้าวเหนียวมูนหน้าปลาแห้ง และ หน้ากุ้ง จึงถูกเสิร์ฟให้มาร์กอสได้ลิ้มรสจนครบ ไรเฟิลชะงักกับภาพที่เห็น อินถวายิ้มอย่างมีความสุขขณะอธิบายส่วนผสมของขนมหลากหลายอย่างที่เธอทำให้กับมาร์กอสที่ช่างซักช่างถามไม่หยุด “มาร์กอสดูมีความสุขนะคะ คงจะเจอคนถูกใจถึงได้คุยมากยิ้มมากขนาดนั้น” “ก็คงอย่างนั้น” ไรเฟิลพูดแล้วก็เดินตรงเข้าไปในครัว ปล่อยให้ซินเทียฟึดฟัดอยู่คนเดียว ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดอย่างที่ซินเทียคิด แต่เขาคิดไปมากกว่านั้น และซินเทียเองนั่นแหละที่ทำให้ความคิดเขาเปลี่ยนไป ‘คุยมากยิ้มมาก’ นั่นน่ะไม่ใช่นิสัยของมาร์กอสสัก
“เอาล่ะๆ เสียบรรยากาศหมด เอาเป็นว่าเดี๋ยวพาแม่หนูนั่นไปพบพ่อที่ในสวนก็แล้วกัน พ่อจะคุยกับเธอเอง” “สรุปว่าพ่อเข้าใจผมใช่มั้ยครับ” “เข้าใจ แต่ไม่ได้เห็นด้วยนะ ยังไงก็ต้องให้พ่อคุยกับเธอก่อน” “ผมมั่นใจว่าพ่อต้องชอบพุดซ้อนแน่ๆ” ไรเฟิลพูดอย่างมั่นใจก่อนจะลอบถอนหายใจเพราะเสียงแม่ที่พูดแย้ง “แต่ฉันมั่นใจว่าคุณต้องไม่ชอบ เพราะฉันยังไม่ชอบเลย” “แต่ผมกับคุณ ชอบอะไรที่แตกต่างกันเสมอนะเชอร์รี่” “ฉันจะคอยดู อีกอย่างคุณคิดเหรอวิคเตอร์ว่าลูกชายจอมเจ้าชู้ของคุณจะหยุดได้ที่เธอคนนั้น สุดท้ายเมียก็ช้ำใจไม่ต่างกันหรอก ลูกไม้หล่นใต้ต้นเสมอ พ่อยังไง ลูกก็คงไม่แตกต่าง” “ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละ พ่อยังไง ลูกก็คงอย่างนั้น เพราะถึงผมจะเจ้าชู้ แต่ผมก็เป็นคนรักใครแล้วรักเลย รักคนเดียวตลอดไป แม้เธอจะ...” “ขี้เกียจฟัง แล้วฉันจะรอฟังข่าวว่าที่ลูกสะใภ้ของคุณ” เชอร์รี่ลุกขึ้นพรวดพูดแล้วยิ้มเหยียดก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้วิคเตอร์พ่นลมหายใจออกเบาๆ เพราะสุดท้ายเชอร์รี่ก็ยังรั้นตามเดิม เธอไม่รอให้เขาพูดให้จบด้วยซ้ำ