All Chapters of องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์: Chapter 11 - Chapter 20

 "มาหาผมเรื่องอาจารย์ใช่ไหมครับ?"พิภพพยักหน้าตอบรับไปอย่างไม่อาย นายทหารร้อยเอกวัยสามสิบสี่ปีเคร่งเครียดหนัก เขายอมทิ้งวันหยุดอันมีค่าเพื่อพาตัวเองมาอยู่ตรงหน้าศิษย์เอกครูแก้วก็เพื่อปรึกษางานในอีกวันข้างหน้าหนุ่มนพนั่งจิบกาแฟหวานพลางมองตาลุงที่หลงครูตัวเองหัวปักหัวปำก็นึก'ถ้าอาจารย์โชคร้ายเผลอสะดุดล้มอะไรเข้า คงไม่ต้องสงสัยเลยว่าโชคดีไปอยู่กับใคร'เล่นมีทหารรับราชการมาสนใจแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่ใครเขาจะทำกันได้ง่าย ๆ"ประเด็นคือคุณลุงทหารต้องพูดตรง ๆ " นพปรับสีหน้าเชิดมองคู่สนทนา "อาจารย์น่ะ เกลียดคนโกหกที่สุดเลย"เกลียดคนโกหก...พิภพนั่งกุมมือตกผลึกกับตัวเอง แล้วไม่ใช่ว่าเขาตอนนี้กำลังโกหกอยู่หรืออย่างไรชายร่างใหญ่ในเชิ้ตขาวนั่งถอนหายใจกับผลลัพธ์ที่น่าจะเกิดขึ้นแน่ ๆ เราสนทนากันมากกว่านั้นทว่านั่นเป็นประโยคสำคัญที่ยังคงแล่นวนอยู่ในหัวจนกระทั่งเขาเตรียมจะออกไปวิ่ง'วันนี้เขาจะไปดีรึเปล่า'เพราะเขารู้ตัวเองดีว่าการออกกำลังกายนี้มันมีจุดประสงค์แอบแฝง เขารู้สึกผิดในทุก ๆ วันทว่าก็เลือกเมินเฉยต่อมันและ

 ยามนี้เป็นเวลาย่ำค่ำเหล่าลูกศิษย์ลูกหาต่างพากันกลับไปหมดแล้ว การสอนสำหรับออกงานเป็นไปได้ด้วยดี เขาดีใจที่มีคนว่าจ้างเด็ก ๆ ของเขา ช่วงนี้จึงง่วนอยู่กับการคิดการแสดงและส่งจดหมายคุยกับวงปี่พาทย์ทว่าเมื่อคิดถึงดนตรีครูแก้วคนงามก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เมื่อก่อนเรือนนี้ไม่ได้มีแต่นางรำ ทว่ากลับมีพ่อครูผู้ชำนาญดนตรีคอยสั่งสอนและภรรยาของเจ้าตัวเป็นคนสอนท่าทว่าเมื่อทั้งสองเสียไปเขาจึงขึ้นมารับช่วงต่อแทนในฐานะของลูกบุญธรรม เพราะลูกชายแท้ ๆ ของทั้งสองขอตัวไปเรียนที่เมืองหลวง กว่าจะกลับมาสืบทอดเรือนคงร้างไปเสียก่อนหากได้เจ้าตัวมาอยู่คอยช่วยคุยคงจะดีไม่น้อย เพราะถึงเขาจะเป็นนางรำอยู่คู่กับนักดนตรีก็ใช่ว่าจะรู้ไปเสียทุกเรื่องตรีศูลถอนหายใจออกมาเป็นครั้งที่สอง พลางยืดเส้นยืดสายเตรียมจะซ้อมท่าของตัวเองสำหรับงานส่วนตัวที่ได้รับมา ครั้งนี้เป็นการรำบูชาพญานาคซึ่งผู้ว่าจ้างเขาย้ายถิ่นฐานจากอีสานมาตั้งรกรากที่ชุมพรและพกเอาความเชื่อนี้มาด้วย นับเป็นอีกงานที่ทำให้เขารู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาบ้าง เพราะไม่ได้ใช้ท่าของภูมิภาคอื่นมาพักใหญ่แล้วนี่เองคงจะเป็นเสน

 "เชิญคร้าบ เชิญนั่งเลยนะคร้าบ"ปลื้มปีติยิ้มต้อนรับแขกคนพิเศษหน้าบาน วาดมือนำโฉมงามมานั่งลงที่โต๊ะรับแขก จัดเตรียมขนมเพียบพร้อมกับชาร้อน ๆ สำหรับหน้าฝนที่อุณหภูมิลดลงต่ำ"กระผมดีใจจริง ๆ ที่จะมีนางฟ้ามาช่วยงาน"นายสิบกุมมือทั้งสองข้างของนางรำหนุ่มยกขึ้นลงเป็นการขอบคุณอย่างสุดซึ้งเพราะเขาเองก็แก้เอกสารมาไม่ต่ำกว่าสิบรอบได้แล้ว แต่เบื้องบนก็ยังไม่อนุมัติงบให้เสียทีจนต้องมาพึ่งวิธีเรี่ยไรเงินแบบนี้นี่แล"ขออภัยที่แนะนำตัวช้าครับคุณแก้ว ผมสิบเอกปลื้มปีติ วิภา เรียกปลื้มก็ได้ครับ เป็นรุ่นน้องของร้อยครับ"นายทหารร่างสันทัดกล่าวเสียงเจื้อยแจ้ว แล้วจึงรินน้ำใส่แก้วให้แขกคนสำคัญดื่ม"ครั้งก่อนผมมารบกวนไว้เยอะเลย ต้องขอโทษด้วยนะครับ"ตรีศูลกระชับเสื้อแขนยาวกันหนาวโน้มตัวกล่าวด้วยความจริงใจ ในวันนั้นเขามาด้วยอารมณ์เลยอาจพลั้งพลาดเสียมารยาทไป"แหม ๆ ไม่เป็นไรเลยครับ พวกผมเข้าใจถึงความเป็นห่วงในฐานะผู้ปกครองดี""แล้วเรื่องที่เรียกผมมาวันนี้...""ยุทธกีฬาครับ"ร้อยที่ยืนจัดเรียงเอกสารอยู่หน้าโต๊ะกล

 ตรีศูลในวันนี้ตั้งใจตื่นแต่เช้าเพื่อมาทำอาหารเองกับมือสำหรับให้เจ้าศรน้องน้อยได้ทานหลังจากแสดงมาเหนื่อย ๆ ตอนพักกลางวัน ผมเผ้าจากที่รวบแบบหยาบ ๆ เช้านี้เป็นมวยกลมรวบผมขึ้นไปจนหมด มือคู่สวยจัดการตั้งไฟกระทะราดน้ำมันด้วยแววตาอันมุ่งมั่น ทว่าท้ายที่สุดผลลัพธ์ของการตื่นตีสี่มาทำอาหารเองก็ไม่ประสบผลสำเร็จ จากวัตถุดิบอันเลอค่ากลายเป็นตอตะโกดำมิดหมีนางรำหนุ่มกุมขมับและตระหนักได้ว่าตนเองเป็นนางรำมีหน้าที่รำ ดังนั้นอาหารจึงเป็นหน้าที่ของพ่อครัว คิดแล้วก็ตัดสินใจหยิบกระเป๋าเงินวิ่งไปตลาดซื้ออาหารสำเร็จตามแผงมาอุ่นไว้แทน"พี่ตรี ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจัง?"อดิศรที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำยกผ้าขนหนูซับหัว

 ตรีศูลขอตัวออกมาชำระล้างร่างกายที่เปียกปอนไปทั้งตัว แม้มือจะสามารถขยับได้ปกติดีแล้วแต่อาการวิตกในใจก็ยังไม่จางหายไป มือปรางค์เท้าร่างเปลือยเปล่ากับขอบโอ่งยันตัวเองเอาไว้ไม่ให้เป็นลมไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นส่องกระจกแขวนแล้วจึงเห็นสภาพขอบตาตัวเองแดงรื้น'อายุปูนนี้แล้วยังร้องไห้กับเรื่องเก่า ๆ อยู่อีกนะเรา'ร่างโปร่งถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนรีบจัดการตักขันน้ำรดตัวสระผมล้างร่างกายให้สะอาดนุ่งผ้าขาวม้า ก่อนจะมารู้ตัวว่าเขาลืมหยิบเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนติดมือด้วยมา ตรีศูลเลิ่กลั่กเสื้อตัวเก่าก็อยู่ที่ตะกร้าด้านนอกทั้งยังปนกับผ้าเหม็นไปแล้ว แถมคุณดินยังอยู่ในห้องเขาจะเข้าไปเปลี่ยนตามปกติแม้พวกเราจะเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่เขาก็อายอยู่ดี *แกร๊ก แกร๊ก แกร๊ก* ตรีศูลที่ตีกับตัวเองอยู่หน้าห้องน้ำหูกระตุก เร่งไฟตะเกียงเดินออกมายังใจกลางเรือนก่อนจะพบว่าที่หน้าห้องนอนตัวเองได้มีแม่แมวกับลูก ๆ ของมันราวกว่าสิบตัวตะกุยประตูอยู่*ม้าว* เสียงใสของเหล่าลูกแมวร้องประสาน ตรีศูลที่เห็นภาพนี้จนชินตาจึงวางทุกอย่างเดินไปหน้าห้องเก็บลูกแมวข