บททั้งหมดของ องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์: บทที่ 21 - บทที่ 30

 พิภพโล่งอกที่วันพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ไม่เช่นนั้นเขาคงต้องตื่นแต่มืดเพื่อเดินกลับบ้านพักไปจัดการข้าวของ นายทหารที่ไม่มีอะไรทำนั่งพิงกำแพงชำเลืองมองเจ้าของเรือนกำลังสางผมอยู่อย่างเหม่อลอยอยู่หน้ากระจกมือคู่สวยจับแบ่งลอนผมชื้นเป็นช่อไล่สางปลายผมลงอย่างประณีต กระทั่งท่านั่งบนเก้าอี้กลมยังเก็บขาเรียบร้อย"อ๊ะ!"ตรีศูลอุทานเมื่อหวีไปติดเข้ากับเส้นผมไม่ว่าจะพยายามแก้เท่าไรก็ไม่คลายเสียที"ให้ผมช่วยนะครับ"มือหนาเข้าประชิดใต้กกหู ค่อย ๆ ใช้ปลายนิ้วแก้ปมอย่างใจเย็น ดวงตาสีหม่นหรี่ลงใช้สมาธิมองไปยังเส้นผมเงางาม โดยไม่เห็นเลยว่าใบหูของคนบนเก้าอี้ขึ้นสีเลือดฝาด ตรีศูลนั่งเกร็งไม่ขยับอะไรเพราะอีกคนดูจะตั้งใจช่วยมาก"ขะ...ขอบคุณครับ คุณดูคล่องจังเลย"ตรีศูลจับช่อผมเรียบแปล้ไม่มีปมก่อนจะสางเล่น เมื่อกี้ทำเขาตกอกตกใจหมด"ผมทำบ่อยน่ะครับ ตอนหวีผมให้ภรรยากับลูก"ตรีศูลตาเบิกโพลง หยุดการกระทำทุกอย่างและหันขวับมามองนายทหารที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เมื่อกี้นี้เขาไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม"คุณดินแต่งงานมีลูกแล้วเหรอคร

 "เฮือก!!" พิภพกระเด้งตัวตื่นขึ้นมากลางดึกจากฝันร้ายนั้น ใช้มือลูบหน้าลูบตา เหงื่อผุดตามใบหน้าด้วยความกระวนกระวายจากเหตุการณ์ในฝัน เขาหันซ้ายหันขวาดูสิ่งแวดล้อมรอบกายเลยยังเห็นว่าตัวเองยังคงอยู่ในค่ายลาดตระเวนพร้อมเหล่ายุวชนทหารบางส่วนนอนเรียงรายกันอยู่ ก่อนจะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกปวดหนึบที่กลางกาย จึงก้มลงไปดูและเห็นว่า'มัน'ผงาดขึ้นจนเห็นเป็นกระโจมเขาไม่น่าไปฟังเรื่องที่เจ้านพมันเล่าก่อนจะมาลาดตระเวนเลย'ผมกับสิงห์ไม่ได้นอนเรือน ศรก็ออกไปลาดตระเวน อาจารย์อยู่คนเดียว จะโดนทำมิดีมิร้ายหรือเปล่าก็ไม่รู้'เพราะประโยคนั้นประโยคเดียวทำเอาเขาฝันเรื่องเดียวกันติดมาสองคืนแล้ว แถมได้ข่าวว่าช่วงที่เขาไม่อยู่ คุณแก้วต้องออกไปทำงานกับเจ้าหมอนั่นอีกทำเอาใจเขาไม่ดีเอาเสียเลยนายทหารคิดไปก็ยกมือขึ้นจับไปทั้งคอ นวดแก้เมื่อยก่อนจะหรี่ตาไปมองนาฬิกาก็เห็นว่าอีกไม่เกินสองชั่วโมงหน่วยของรุ่นน้องเขาจะกลับมาจากลาดตระเวนแล้วจึงยืดเส้นยืดสายลุกเดินไปเปิดไฟปลุกเหล่าลูกเจี๊ยบให้ตื่นขึ้นมาเอาน้ำล้างหน้าเปลี่ยนชุดกันก่อนผู้กองที

 ร่างโปร่งเดินตามทางมาเรื่อย ๆ ด้วยใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ มองผืนดินเปียกชุ่มยุบลงไปในแต่ละก้าวที่เขาย่างเดิน ตรีศูลถอดแว่นตาออกมาเช็ด ทั้ง ๆ ที่เขากางร่มอยู่ทำไมบนเลนส์ถึงมีหยดน้ำกัน"อาจารย์!"เสียงคุ้นเคยเอ่ยเรียกเจื้อยแจ้วมาจากปลายทาง ตรีศูลสวมแว่นกลับเข้าที่เดิมก่อนจะเห็นร่างของนพวิ่งตาลีตาเหลือกมาหาเขา ดูเหมือนเจ้าเด็กคนนี้ก็คงเป็นกังวลไม่ต่างกัน หรือเพราะสีหน้าเขาตอนนี้คงจะดูไม่ได้มาก ๆ จนลูกศิษย์เขาแสดงอารมณ์ออกมาปานนี้"อาจารย์ไปทำอะไรมา!?""ครูปกติดี ไม่เป็นไร เราไปช่วยนับคนเถอะ"นพพยักหน้าเข้าใจ เมื่อคนเด็กกว่านำทางครูเจ้ามาพักในศาลาร่วมกับคนอื่น ๆ ได้แล้วจึงทำตามที่สั่ง ปลีกตัวออกมาช่วยชาวบ้านคนอื่นที่เดือดร้อนด้วยรู้ดีว่าอาจารย์ตัวเองไม่ชอบการเซ้าซี้ตรีศูลนำร่มไปกางสลัดน้ำออก ก่อนจะเดินมาใช้สายยางล้างแข้งล้างขาที่เปื้อนดินโคลน แล้วจึงวกกลับมาช่วยคณาจารย์เจ้าหน้าที่มีอยู่น้อยนิด ผู้คนที่มาตรงนี้คือเหล่าคนที่มีบ้านติดชายทะเลซึ่งเสี่ยงโดนกระสุนปืนจากทหารญี่ปุ่น ส่วนใหญ่ที่บ้านตั้งใกล้จุดรวมพลมาหน่อยก็จะกบดานกันอยู่ในช

 "อ้าก!!"เสียงร้องดังลั่นดังมาจากเพิงไม้ไผ่สำหรับอาบน้ำ พิภพแววตาสั่นไหวมากกว่าทุกครั้งเมื่อเห็นร่างของเด็กสาวในชุมโจรที่เขาเคยพูดคุยด้วยหอบหายใจระรวยพร้อมกับเลือดกองโตที่ไหลออกมาจากรอยแผลกรีดตามแขนขา และใบหน้าสะสวยก็ถูกเฉือนเละ เส้นผมสีดำขลับบนหัวถูกกล้อนและโปรยไปรอบอาณาบริเวณ เมื่อเงยหน้าขึ้นเขาก็เห็นซากไก่เน่าที่ถูกแขวนเอาไว้ ทำเอาเขาอยากจะอ้วกออกมาเสียตรงนั้นเสียงฝีเท้าลงมาจากบนเรือน เป็นมารดาที่มาเห็นภาพเดียวกันก่อนจะตามมาด้วยบิดา ต่างคนต่างตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นเมื่อจัดการกับความวุ่นวายจนสถานการณ์กลับมาอยู่ในสภาวะปกติ คนเป็นแม่จึงรีบเข้ามาประคองลูกชายของตัวเองที่ดูจะไร้ซึ่งสติไปแล้ว"ฉันจะพาลูกไปเรียนพระนคร อยู่ที่นี่มีก็จะมีแต่เรื่อง""...""ทั้งที่พี่รู้แล้วว่าใครเป็นคนทำ ก็ยังจะดึงดันให้แต่งงานรึ!"พิภพนั่งเหม่อลอยฟังเสียงพ่อแม่โต้เถียงกันจากอีกห้องของเรือน มองพระอาทิตย์ที่กำลังค่อย ๆ จมลงภูเขาไป*คิก* เด็กชายตัวกระตุกหันหลังมามองแต่ก็ไม่มีใครอยู่ ทั้งหน้าต่างอะไรก็ปิดจนหมด เพียงแค่เสีย

 เช้าวันรุ่งขึ้นตำรวจนับสิบนายวิ่งตีเข้าล้อมเรือนไทยหลังใหญ่ที่รายล้อมไปด้วยสวนเขียวชอุ่ม เป็นการดีที่มีคนเข้ามาแจ้งเรื่องจะได้จับมันเข้าคุกไม่ต้องออกมาสร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้านตาดำ ๆ อีก โดยมีสองนายทหารที่มาให้ความร่วมมือในการจับตัวมหาโจรในครั้งนี้คราวแรกหลาย ๆ คนก็ไม่ไว้ใจเพราะผู้ที่แจ้งเป็นถึงลูกชายของเสือหิน ทว่าก็ได้นายสิบมาช่วยเป็นพยานยืนยันความบริสุทธิ์ เขาจึงได้มีโอกาสเข้ามาร่วมอยู่ในขบวนการนี้นายตำรวจค่อย ๆ พาตัวเองขึ้นไปบนบ้านก่อนจะได้ยินเสียงมาจากชั้นที่สอง จึงส่งสัญญาณให้คนที่เหลือค่อย ๆ ขึ้นไปอย่างระมัดระวังที่ต้องมีคนมากมายพร้อมด้วยแผนที่รัดกุมขนาดนี้ก็เพราะเขาว่ากันว่าเสือหินนั้นมีวิชาอาคมมากมายจากหลายสำนัก บ้างก็ว่ามีวิชาพรางตัว บ้างก็ว่ากระสุนยิงไม่เข้า จนเป็นที่หวาดกลัวแก่เหล่าผู้พิทักษ์สันติราษฎร์อยู่ไม่ใช่น้อยยิ่งเข้าใกล้ยิ่งได้ยินเสียงชัดขึ้นจนรู้ได้ว่าภายในห้องไม่ได้มีเสือหินอยู่แต่เพียงผู้เดียวกลับมีหญิงสาวอยู่ด้วยตามที่เจ้าเรื่องได้ให้การมาพิภพกำปืนที่เหน็บเอาไว้แน่น เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันนี้จะมาถึง มี