All Chapters of เมียในสมรส : Chapter 71 - Chapter 80

ฉันนิ่งไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำถามของแป้ง ใจหนึ่งฉันก็อยากรู้ อีกใจก็ไม่รู้ว่าพอรู้ไปแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร เพราะสุดท้ายแล้วผู้หญิงคนนั้นก็เป็นอดีตและเป็นอดีตที่ไม่ควรพูดถึงอีก “อลิชขอไม่รู้ดีกว่าค่ะ” “ทำไมละคะ ไม่อยากรู้หรอว่าคานส์เขาเคยรักแฟนเก่ามากขนาดไหน” ทำไมฉันรู้สึกว่าแป้งเธออยากให้ฉันรู้เรื่องแฟนเก่าคุณคานส์จังนะ หรือฉันคิดไปเอง “มันก็เป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว อลิชไม่อยากรู้ว่าคุณคานส์รักผู้หญิงคนนั้นมากขนาดไหน ไม่อยากรู้ว่าเธอเป็นใคร เพราะตอนนี้คุณคานส์คือสามีของอลิชค่ะ เรื่องแฟนเก่าเขามันก็เป็นแค่อดีต ทุกคนก็ต้องมีอดีตอยู่แล้ว” ฉันอธิบายเหตุผลของตัวเองออกไปให้แป้งฟัง บางครั้งการไม่ต้องรับรู้อะไรมันคงจะดีกว่าถ้ารู้แล้วฉันคงจะทำตัวงี่เง่าใส่คุณคานส์ เดี๋ยวเราก็จะทะเลาะกันอีก ที่ผ่านมาเราเสียเวลากับเรื่องพวกนั้นมาเยอะแล้ว ต่อไปนี้ฉันอยากให้มีแค่ความสุข“ดีจังเลยนะคะ มองโลกในแง่ดีจัง”“ค่ะ ^_^” “ถ้าวันหนึ่งแฟนเก่าคานส์กลับมาล่ะคะ” “……” จากที่ฉันไม่คิดอะไรพอเจอกับคำถามนี้มันทำให้ฉันที่หนักแน่นต้องหยุดคิด ก่อนจะตอบ “ยังไงก็แค่อดีตค่ะ อลิชไม่ซีเรียสอยู่แล้ว” “แล้วถ้าแฟนเก่าขอ

ไม่รู้ว่าคุณคานส์ได้ซื้อเครื่ิงเล่นที่คีบตุ๊กตาจริงๆ หรือเปล่าเพราะตอนนี้ฉันเดินมาถึงที่รถแล้ว ถ้าไม่คิดว่าเดี๋ยวจะทะเลาะกันใหญ่โตมากกว่านี้ฉันคงจะเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่บ้านแล้วแหละ ผ่านไปประมาณห้านาทีได้คุณคานส์ก็เดินกลับมา เขาถือตุ๊กตาตัวที่ฉันอยากได้ติดมือมาด้วย พอเดินมาถึงตัวฉันคุณคานส์ก็ยื่นตุ๊กตามาให้ “เขาไม่ให้ซื้อตู้รีบ ฉันก็เลยซื้อตุ๊กตาในตู้มาให้เธอแทน” พอเห็นว่าฉันไม่ยอมรับตุ๊กตามาคุณคานส์ก็จับยัดใส่มือฉัน “ขอโทษที่ขึ้นเสียงใส่” จริงๆ มันก็ยังโกรธอยู่หรอกแต่พอเห็นสีหน้าของคุณคานส์แล้วฉันก็ใจอ่อน “ทีหลังห้ามขึ้นเสียงใส่อลิชอีกนะคะ” “สัญญาครับ ^_^” “ขอบคุณนะคะสำหรับตุ๊กตาตัวนี้ ^_^” ฉันให้รางวัลคุณคานส์โดยการหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ เหมือนว่าคุณคานส์จะเขินๆ เขารีบเดินไปขึ้นรถโดยที่ไม่มองหน้าฉันเลย แต่สังเกตเห็นว่าหูของเขากำลังแดงเถือกเหมือนลูกตำลึง #บ้าน มาถึงที่บ้านฉันกับคุณคานส์ก็ต้องแปลกใจที่เห็นว่าแป้งมารออยู่ที่ห้องรับแขก เหมือนว่าเธอมีเรื่องด่วนอะไร “ขอโทษที่มารบกวนนะคานส์ พอดีแป้งมีเรื่องด่วนจะคุยเรื่องธุรกิจที่จะร่วมลงทุนด้วยกัน” แป้งเธอบอกด้วยสีหน้าที่จริงจัง “ม

คุณคานส์รีบหันหน้ามามองฉันทันที แล้วพูด “เปล่า เธออยากใส่แบบนั้นบ้างไหม ?”“เปล่าอะไรคะ แล้วก็ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องคุยเลยนะ” “อลิชมาเบ่นน้ำด้วยกันไหม ฉันมีบิกินี่มาหลายชุด เธอจะยืมก็ได้นะ ^_^” “ไม่เอาค่ะ” ฉันปฏิเสธแล้วก็กำลังจะเดินหนี แต่แป้งเธอพูดขึ้นมาอีก “ลืมไปว่าคานส์ไม่ชอบให้ใส่บิกินี่ เขาเป็นผู้ชายที่ขี้หวงมากๆ เลยแหละ ^_^”“แป้ง!” พอแป้งเธอพูดมาแบบนั้นก็ถูกคุณคานส์ตวาดเสียงดุทันที “เธอรู้ได้ยังไง ?” ฉันถามแป้ง ไม่รู้สิตอนนี้ฉันคิดว่าแป้งเธอเปลี่ยนไป ไม่ใช่ผู้หญิงที่ฉันเคยชื่นชมว่าเก่งแบบก่อนหน้านี้ “ฉันกับคานส์เรารู้จักกันมาตั้งแต่อนุบาล เรื่องแค่นี้ทำไมฉันจะไม่รู้ ^_^” ฉันเพิ่งรู้ว่าคุณคานส์กับแป้งรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก เขาไม่เคยเล่าให้ฉันฟังเลย ฉันก็เลยคิดว่าทั้งคู่มารู้จักกันในช่วงเรียนมหาวิทยาลัย“ไปเดินดูพระอาทิตย์ตกกันเถอะ เธอบอกว่าอยากดูไม่ใช่หรือไง” คุณคานส์จับมือฉันพาเดินมาที่ริมหาด โดยที่ฉันก็ยอมเดินตามมาแต่โดยดี ทั้งที่ในใจมันก็ยังนอยเขาอยู่ แป้งเธอบอกว่าคุณคานส์จะหวงแฟนเวลาใส่บิกินี่ แต่เขาเพิ่งจะถามฉันว่าอยากใส่หรือเปล่า แบบนี้จะให้ฉันคิดยังไงล่ะ “ดูนั่นสิ”

ดูจากสีหน้าของคุณคานส์แล้วคำขอข้อนี้ของฉันมันคงจะทำให้เขาลำบากใจพอสมควร ฉันขอมากไปอย่างนั้นหรอ “เธอต้องมีเหตุผลมากกว่านี้ ฉันตกลงจะทำธุรกิจไปแล้วถ้ากลับคำพูดมันจะทำให้บริษัทไม่น่าเชื่อถือ” “ให้อลิสมีเหตุผลอย่างนั้นหรอคะ แล้วทีมีผู้ชายเข้าใกล้อลิชล่ะคุณคานส์รู้สึกยังไง คุณคานส์ก็งี่เง่าไม่มีเหตุผลเหมือนกันที่อลิชเป็นอยู่ตอนนี้”“อลิช ใจเย็นๆ หน่อยได้ไหม มันไม่ได้มีอะไรเลย ฉันบริสุทธิ์ใจถึงได้ตัดสินใจบอกเธอ” “วันนี้ไม่มีอะไรแล้ววันหน้าละคะ ถ้าอลิชรู้ก็คงไม่ยอมให้คุณคานส์ทำธุรกิจกับเธอตั้งแต่แรก”“ไว้ให้ใจเย็นกว่านี้แล้วเราค่อยมาคุยกันอีกครั้งดีกว่านะ” คุณคานส์ถอนหายใจออกมาเหมือนเบื่อหน่ายที่ฉันไม่ยอมฟังเหตุผลของเขา “ห้ามเดินนี้อลิชนะ ยังไงวันนี้ก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง!!” ฉันตวาดบอกคุณคานส์เสียงดัง ทำให้คุณคานส์ที่กำลังจะเดินเข้าบ้านหยุดเดินแล้วหันมามองฉัน “ฉันไม่อยากทะเลาะกับเธอไปมากกว่านี้” “แล้วคิดว่าอลิชอยากทะเลาะหรือเปล่าคะ อลิชก็ไม่อยากงี่เง่า แต่มารู้แบบนี้จะให้อลิชรู้สึกยังไง แค่รู่ว่าเธอเป็นแฟนเก่าของคุณคานส์มันก็ช้ำใจมากพอแล้ว นี่คุณคานส์ยังจะทำธุรกิจกับเธอต่ออีก”“ฉันขอ

แป้งเธอเอาแต่หวีดร้องแล้วก็เรียกให้คุณคานส์ช่วย แพรกับอลันรีบมาที่ห้องของฉันพร้อมๆ กันด้วยสีหน้าที่แตกตื่น“อลิช” แพรยกมือขึ้นปิดปากแล้วเบิกตากว้างเมื่อเห็นฉันกระชากผมแป้งอยู่ “เป็นบ้าไปหรือไง ปล่อยนะฉันเจ็บ” แป้งไม่ได้โต้ตอบ ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือเปล่า ถ้าคุณคานส์ไม่ได้อยู่ตรงนี้เธออาจจะสวนกลับฉันแล้วก็ได้ “เวลาอยู่กับฉันสองคนเธอพูดยังไง พูดมาสิพูดต่อหน้าทุกคน ให้คนอื่นได้รู้ว่าเธอมันตอแหลแค่ไหน” “ฉันพูดอะไร อย่าใส่ร้ายกันแบบนี้สิอลิช” “ฉันใส่ร้ายเธองั้นหรอ ได้!! ฉันจะทำให้เธอพูดเอง” ฉันกระชากศรีษะแป้งให้เงยขึ้น จากนั้นก็ง้างมือเตรียมจะตบเธอ แต่!! คุณคานส์กลับคว้ามือมาจับแขนฉันเอาไว้ นี่เขาเป็นห่วงแป้งงั้นหรอ..พอคุณคานส์ห้ามฉันก็จ้องเขาตาเขม็ง แล้วพูด “อลิชบอกแล้วนะคะว่าอย่าห้าม” “ทำแบบนี้มันไม่เกินไปหรือไง เธอรุนแรงเกินไปแล้วอลิช” คุณคานส์ถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วแกะมือที่ฉันจิกผมแป้งออก ซึ่งฉันก็ยอมปล่อยแต่โดยดีเพราะคำพูดของคุณคานส์ที่มันทำให้ฉันเสียความรู้สึก “อลิชแค่เอาคืนที่เธอพูดไม่ดี แปลว่าอลิชรุนแรงงั้นหรอคะ” “ฉันไม่อยากให้เธอใช้ความรุนแรงตัดสินปัญหาแบบนี้” “แต่ผู้หญิงแ