All Chapters of เมียในสมรส : Chapter 61 - Chapter 70

“พูดบ้าอะไรออกมารู้ตัวไหม” คุณคานส์กดเสียงต่ำถาม เมื่อฉันเอ่ยถึงเรื่องหย่า ก็เป็นเพราะตัวเขาเองทั้งนั้นไม่ใช่หรือไง “อลิชทนไม่ไหวหรอกค่ะ ให้สถานะของเราเป็นแค่พ่อและแม่ก็พอ” “ถ้าฉันผิดจริงๆ ฉันถึงจะยอมรับ แต่ครั้งนี้ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด” คุณคานส์ยังยืนกรานว่าตัวเขาไม่ได้ผิดอะไร ก็คงจะแก้ตัวไปเรื่อยๆ สินะ “ปล่อยได้แล้วค่ะ อลิชคิดว่าเราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว” ฉันบอกพลางแกะฝ่ามือใหญ่ที่จับแขนอยู่ออก “ฉันไม่ปล่อย เธอต้องกลับไปกรุงเทพกับฉัน” “จะรั้งอลิชไว้ทำไมคะทั้งที่ก็มีผู้หญิงมากมายมาให้คุณคานส์เลือก แค่ปล่อยอลิชไปสักคน….”“เพราะหัวใจของฉันมันอยู่กับเธอ” คำพูดนั้นทำให้ฉันนิ่งไปครู่หนึ่ง เพราะที่ผ่านมาฉันไม่ค่อยได้ยินคำหวานๆ ออกมาจากปากของคุณคานส์เท่าไหร่ ฉันต้องเตือนสติตัวเอง ครั้งนี้เขาก็แค่พูดเพราะอยากเอาใจ อยากให้ฉันหายโกรธ เดี๋ยวพอฉันใจอ่อนทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม“งั้นก็เอาคืนไปเถอะค่ะ” ฉันเว้นคำพูดแล้วจ้องหน้าคุณคานส์ด้วยสายตาที่ผิดหวัง ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “หัวใจของคุณคานส์อลิชไม่ต้องการ”“ตอนนี้เธอจะโกรธจะด่าจะว่าจะไม่เชื่อฉันก็ได้ ขอแค่ยอมกลับไปกรุ

คุณคานส์อุ้มฉันมาที่รถโดยไม่สนใจเลยว่าผู้คนมากมายจับจ้องมองการกระทำของเขาอยู่ “คุณคานส์คะ ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ ถึงยังไงคุณก็ไม่มีสิทธิ์ทำกับอลิชแบบนี้” แพรพูดเตือนสติคุณคานส์ ส่วนฉันก็พยายามดิ้นเพื่อให้เขาวางฉันลงสักที“เมียของฉัน ทำไมจะไม่มีสิทธิ์” นี่คือคำตอบของคุณคานส์ หลังจากที่พูดจบประโยคเขาก็เปิดประตูรถแล้วเอาตัวของฉันยัดเข้าไปด้านใน ก่อนจะปิดประตูแล้วรีบเดินมาเปิดประตูที่ฝั่งของคนขับ รถหรูขับแล่นออกไปจากตลาดทันที แต่ทว่าทางที่คุณคานส์ขับมานั้นมันไม่ใช่ทางกลับบ้านของฉัน “จะพาอลิชไปไหนคะ” ฉันรีบหันขวับมาถามคุณคานส์ทันที “กลับบ้าน” “แต่นี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้านอลิช” “แล้วใครบอกว่าจะไปบ้านเธอ ฉันกำลังจะกลับกรุงเทพต่างหาก” “ไอ้คนบ้า!! จอดรถเดี๋ยวนี้นะอลิชไม่กลับ!!” ฉันตะเบ็งเสียงออกมาดังสนั่น จนคุณคานส์ต้องยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาปิดหูไว้ “จะตะโกนทำไมนั่งอยู่ใกล้ๆ แค่นี้” “บอกให้จอดรถไงคะ” “ไม่จอด” ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปดันพวงมาลัยรถแต่ถูกคุณคานส์หันมาทำสีหน้าเกรี้ยวกราดใส่ “อย่าทำอะไรโง่ๆ” คำพูดนี้ทำให้ฉันหยุดชะงัก ใช่! เมื่อกี้ฉันคิดจะทำอะไรโง่ๆ โดยไม่คิดถึงลูกที่อยู่ในท้องเพียง

กว่าที่คุณคานส์จะยอมพาฉันออกมาที่หน้างานก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมง ในที่แบบนี้เขาก็ยังหื่นเอามากๆ ฉันเองบอกไปหลายครั้งแล้วว่าให้กลับไปทำต่อที่บ้าน แต่คุณคานส์เองนั่นแหละที่ไม่ยอม ตอนนี้ทุกอย่างมันได้เคลียร์ไปหมดแล้ว ฉันเองก็ไม่มีเรื่องให้ทุกใจ และกลับมามาความสุขอีกครั้ง คุณคานส์จับมือฉันเดินออกมาพบปะผู้ใหญ่ในงานและแนะนำตัวว่าฉันคือภรรยาของเขา บอกอีกด้วยว่าเรากำลังจะมีเจ้าตัวน้อยด้วยกัน “ตาคานส์อาขอคุยด้วยหน่อย” พ่อของเปียเดินมาหาเราทั้งคู่ด้วยท่าทางที่ไม่พอใจสักเท่าไหร่ “ถ้าอย่างนั้นอลิชขอตัวก่อนนะคะ” ฉันเห็นว่ามันคงไม่ใช่ธุระอะไรของฉันจึงไม่อยากจะยืนฟังให้เสียมารยาท แต่พอจะเดินเลี่ยงออกมา คุณคานส์ก็ไม่ยอมปล่อยให้ฉันไปไหน “มีอะไรหรือเปล่าครับคุณอา” คุณคานส์ถาม “ให้สัมภาษณ์ไปแบบนั้นมันหักหน้ากันชัดๆ แบบนี้ลูกสาวอาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” ที่แท้ก็ไม่พอใจเรื่องให้สัมภาษณ์นี่เอง ฉันรู้แล้วแหละว่าเปียเธอนิสัยเหมือนใคร “ผมก็ให้สัมภาษณ์ตามความจริง ถ้าผมเลือกจะโกหกตามที่เปียบอก แล้วความรู้สึกของภรรยาของผมล่ะครับ” ฉันยิ้มเล็กน้อยให้กับคำตอบของคุณคานส์ ตอนนี้เขากำลังทำให้ฉันหลงรักมากขึ้นจะรู

ตรวจคำผิดย้อนหลังนะคะ——— ฉันไม่รู้ว่าผู้หญิงที่ทักคุณคานส์คือใคร ด้วยความสวยของเธอมันทำให้ฉันรู้สึกหวงเขาเอามากๆ “อืม” คุณคานส์ตอบผู้หญิงคนนั้น ทำให้เธอฉีกยิ้มกว้าง แล้วพูดต่อ “แป้งเพิ่งกลับมาไทย ไม่คิดว่าจะได้เจอคานส์ สบายดีหรือเปล่า” “ก็ดี” ฉันรู้สึกว่าคุณคานส์ไม่ค่อยอยากจะตอบคำถามของผู้หญิงคนนี้สักเท่าไหร่“ยังโกรธแป้งอยู่อีกหรอคานส์” คุณคานส์ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ เขาหันกลับมาบอกพนักงาน “เดี๋ยวผมจะให้ลูกน้องมาจัดการเรื่องเพชรพวกนี้” พูดจบก็มองหน้าฉันจากนั้นก็จับมือฉันพาเดินออกไปจากร้านทันที ซึ่งฉันก็ยังงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน คำพูดของเธอไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่น เหมือนเธอเคยสนิทกับคุณคานส์มาก่อน “ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครหรอคะ” “เพื่อนเก่า” “เพื่อนหรอคะ” ฉันถามย้ำให้แน่ใจ “แค่เพื่อนหรือเปล่าคะ” “เธอจะหาเรื่องทะเลาะกับฉันอีกแล้วใช่ไหม” พอได้ยินคำถามคุณคานส์ก็มองค้อนฉันทันที “อลิชเปล่าหาเรื่องทะเลาะนะ ก็แค่ถามเองนี่คะ”คุณคานส์ถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาโอบเอวฉัสแล้วพูด “แค่เพื่อนเก่า แต่เพราะไม่ได้เจอกันนานมากฉันก็เลยไม่รู้จะคุยอะไร อีกอย่างถ้าให้ยืนคุยกั

ผ่านไปประมาณยี่สิบนาทีได้ ฉันทำอาหารเพลินจนลืมนึกถึงแป้งที่ไปเข้าห้องน้ำ พอคิดขึ้นมาได้ก็รู้สึกแปลกใจที่เธอไปเข้าห้องน้ำนานขนาดนี้ “หรือว่าจะหาห้องน้ำไม่เจอนะ” ฉันพึมพำคนเดียวเบาๆ แต่ฝห้หลังจากคำพูดของฉันไม่นานแป้งเธอก็เดินกลับมาที่ครัว “ไปซะนานเลย หาห้องน้ำไม่เจอหรอคะ” “ค่ะ โชคดีที่เจอคานส์ เขาเลยบอกทางให้ไม่อย่างนั้นฉันคงหลงเดินอ้อมบ้านแน่ๆ” ในขณะที่พูดอยู่เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองฉัยเลย “อ๋อค่ะ” ฉันตอบไปแค่นั้นแล้วก็ทำอาหารต่อ ส่วนแป้งเธอก็เป็นลูกมือ หลังจากกลับมาจากห้องน้ำฉันรู้สึกได้ว่าแป้งเธอเงียบไปไม่ชวนคุยเก่งเหมือนก่อนหน้านี้ แปลกจังฉันกำลังจะเดินเอาผักมาล้างแต่ทว่าพื้นมันลื่นจนทรงตัวไม่อยู่ ฉันกรี๊ดออกมาเสียงดังเพราะคิดว่าตัวเองต้องลื่นล้มก้นกระแทกพื้นแน่ๆ “กรี๊ด~” ยังดีที่โชคเข้าข้าง ฉันคว้ามือมาจับกับอ่างล้างจานได้ทัน ไม่รู้ว่าเสียงของฉันมันดังขนาดไหนเพราะคุณคานส์รีบวิ่งมาหาฉันด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง แต่กับแป้งที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เธอกลับนิ่งไม่ได้มาช่วยประคอง เธอคงกำลังตกใจอยู่เพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก ฉันเองก็ตกใจเหมือนกัน “เป็นอะไร” คุณคานส์ประคอ