All Chapters of เมียในสมรส Nc20+: Chapter 41 - Chapter 50

คุณคานส์ขับรถมาถึงที่บ้านของฉันโดยที่เราไม่ได้พูดอะไรกันเลยสักคำ ฉันเองที่เลือกจะเงียบเพราะไม่อยากรู้สึกหงุดหงิดไปมากกว่านี้ “คุณหนูลุงก็คิดว่าใคร” ลุงปลูกเดินมาที่รถ พอเห็นว่าเป็นฉันก็ยิ้มดีใจใหญ่ “พ่ออยู่บ้านไหมคะลุง”“พ่อกำนันอยู่ในบ้านครับคุณหนู” “เดี๋ยวหนูไปหาพ่อก่อนนะคะ” พูดจบฉันก็รีบเดินเข้าบ้านโดยที่ไม่ได้รอคุณคานส์ พอเข้ามาในบ้านเห็นพ่อกำลังนั่งดูทีวีอยู่ฉันก็รีบวิ่งไปกอดพ่อทันที “อลิชคิดถึงพ่อที่สุดเลย” พ่อทั้งตกใจและดีใจที่เห็นฉัน เพราะมาครั้งนี้ฉันไม่ได้บอกล่วงหน้าว่าจะมา “จะมาทำไมถึงไม่บอกพ่อก่อน พ่อจะได้เตรียมกับข้าวที่ชอบไว้ให้” “มันกะทันหันน่ะค่ะ” ฉันบอกพร้อมกับผละกอดออกแล้วนั่งลงข้างๆ กับพ่อ ส่วนคุณคานส์เขาก็นั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม “มีธุระอะไรถึงลงทุนมาหาฉันถึงที่บ้าน” น้ำเสียงที่พ่อพูดกับฉัน กับน้ำเสียงที่พ่อพูดกับคุณคานส์มันแตกต่างกันสิ้นเชิง “ลูกเขยอย่างผมจะมาเจอพ่อตาบ้าง ไม่เห็นต้องมีธุระเลยครับ ผมอาจจะมาเพราะคิดถึง” คุณคานส์ตั้งใจจะพูดยั่วยวนพ่อฉัน ฉันดูออก “มีอะไรก็รีบๆ พูดมา คิดหรือไงว่าฉันจะเชื่อว่าที่มาเพราะแกคิดถึงฉัน” คุณคานส์กระตุกยิ้มมุมปากจากนั้

Talk อลิชฉันลืมตาตื่นขึ้นมาตอนนี้บรรยากาศมืดสนิท จึงรีบควานมือหาโทรศัพท์เพื่อดูเวลา ถึงได้รู้ว่าตอนนี้ทุ่มกว่าแล้ว เลยรีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปเปิดไฟจำได้ว่าฉันบอกคุณคานส์ว่าจะพาเขาไปซื้อชุดตอนบ่าย แต่นี่มันหนึ่งทุ่มแล้วทำไมถึงไม่ยอมปลุกนะ ฉันมองสำรวจภายในห้องไม่เห็นคุณคานส์อยู่ จึงเดินออกมาด้านนอกบ้าน และได้เจอกับพ่อที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ “พ่อเห็นคุณคานส์หรือเปล่าคะ” “คนงานบอกว่าไอ้หนุ่มนั่นมันกลับไปตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว” “กลับไปไหนหรอคะ” “ก็กลับกรุงเทพนะสิ” มันรู้สึกงุนงงไม่น้อยที่ได้ยินพ่อบอกแบบนี้ ก็ไหนตอนแรกเขาบอกว่าจะอยู่กับฉันไม่กลับกรุงเทพ แล้วทำไมคิดจะกลับถึงไม่บอกกันก่อนล่ะ แต่ก็ช่างเถอะเขาคงจะมีงานด่วน อีกอย่างอิสระแบบนี้ฉันไม่ได้มีมานานแล้ว “อลิชอยากกินข้าวฝีมือพ่อจังเลยค่ะ ^_^” “จะกินอะไร เอาแกงฟักทองแบบเดิมใช่หรือเปล่า” “ค่ะ ^_^” พ่อปิดโทรทัศน์แล้วลุกขึ้น ก่อนจะเข้าคร้วพ่อได้เดินมาลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู ฉันเองก็ฉีกยิ้มหวานให้พ่อฉันกำลังจะเดินมานั่งที่โซฟาแต่ได้ยินเสียงรถขับมาจอดในบ้าน จึงรีบเดินไปดู มันแปลกที่ฉันคิดบ้าๆ ไปเองว่าอาจจะเป็นรถของคุณคานส์ ทั้งที่ร

ฉันนั่งเงียบอยู่ภายในห้องของตัวเองเป็นเวลานานเกือบชั่วโมง เพราะยังคงค้างคาใจว่าคุณคานส์เป็นอะไรของเขากัน พอกันที ฉันไม่ควรคิดมากอะไรทั้งนั้น ถ้าเขาอยากจะเปลี่ยนไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ ฉันจะไม่ถามอีก ฉันลุกขึ้นเดินออกมาจากห้องและลงบันไดมายังชั้นล่างของบ้าน พยายามจะไม่สนใจเสียงของผู้ชายและผู้หญิงที่กำลังคุยกันอยู่ในห้องรับแขก ฉันรีบจ้ำเท้าเดินให้เร็วที่สุด เพื่อจะเอาตัวเองออกมานอกบ้านให้เร็วที่สุด“คุณอลิชต้องการอะไรหรือเปล่าครับ” พี่เจรีบถามเมื่อเห็นว่าฉันเดินมาที่สนามหญ้าหน้าบ้าน “เปล่าหรอกค่ะ อลิชแค่อยากออกมาเดินเล่น” พี่เจพยักหน้าตอบจากนั้นก็เลื่อนสายตาต่ำลงมามองที่หน้าท้องของฉัน “ท้องเริ่มโตขึ้นแล้วนะครับ” ฉันยิ้มให้พี่เจจากนั้นก็เอามือมาลูบท้องตัวเองไปมาเบาๆ “ตอนแรกอลิชก็ตกใจเหมือนกันค่ะที่เห็นว่าท้องออก นึกว่าตัวเองกินเยอะจนอ้วน ^_^” พี่เจหัวเราะเบาๆ ให้กับคำตอบของฉัน จู่ๆ ความคิดของฉันมันก็ผุดเข้ามาในหัว และรอยยิ้มของฉันมันก็ค่อยๆ จางหายไปขนาดพี่เจยังมองรู้เลยว่าท้องของฉันเริ่มโตขึ้น แล้วคุณคานส์ล่ะเขาไม่สังเกตเลยใช่ไหม หรือไม่ได้สนใจเลย “เดี๋ยวอลิชขอไปเดินดูดอกไ

ตรวจคำผิดย้อนหลังนะคะ…………..ฉันรู้สึกตัวขึ้นมาภายในห้องสี่เหลี่ยนสีขาวพร้อมทั้งกินยาที่คละคลุ้งกระจายไปทั่วห้อง “พี่ฟื้นแล้วหรอครับ” เสียงทุ้มดังขึ้นมาไม่ไกลจากบริเวณที่ฉันนอนอยู่สักเท่าไหร่ ก่อนที่เจ้าของเสียงนั้นจะเดินมาหาฉัน เป็นครั้งแรกที่ฉันได้มองเห็นผู้ชายที่ช่วยฉันเอาไว้ก่อนจะสลบไป ฉันจำได้ว่าเคยเจอกับเขามาก่อน เจอที่งานเลี้ยงในตอนนั้นที่คุณคานส์พาไป และวันนั้นที่คุณคานส์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟก็เพราะเห็นว่าฉันออกไปข้างนอกกับผู้ชายคนนี้ แต่ฉันจำไม่ได้ว่าเขาชื่ออะไร “คุณ….” “ผมชื่อไวน์ครับ เรียกผมว่าไวน์ดีกว่าอย่าเรียกว่าคุณเลย อายุผมเพิ่งจะสิบเก้าเอง พี่เรียกว่าคุณมันรู้สึกแก่ๆ ยังไงก็ไม่รู้” เขาพูดออกมายาวเหยียด และฉันเองก็ค่อนข้างที่จะตกใจเมื่อได้รู้อายุจริงๆ ของเขา “ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยอลิชไว้” “ไม่เป็นไรครับ แล้วนี่เฮียคานส์ไม่มาด้วย ?” พอฉันถูกเขาถามเรื่องคุณคานส์ว่ามาด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้จะตอบไปว่ายังไง จึงเลือกที่จะเงียบแทน “อ่าๆ ผมรู้แล้วครับ” “……”“หมอบอกว่าถ้าพี่ฟื้นแล้วให้พาไปที่ห้องตรวจ มาครับผมจะพาไป” “มะ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวอลิช….”“พี่เพิ่งฟื้น เดี๋ยวจะเป็น

ตึกตัก! ตึกตัก! หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นแรงเมื่อปลายจมูกโด่งของคุณคานส์แตะลงมาบนพวงแก้ม บ้าที่สุด! ฉันต้องไม่หวั่นไหวสิ เมื่อกี้ยังเตือนตัวเองอยู่เลยนะ “คุณคานส์ อลิชอึดอัดนะคะ” ฉันพยายามใช้มือเล็กๆ ของตัวเองผลักไสอกแกร่งออกห่าง แต่มันเหมือนคนที่กำลังจะหมดแรงเมื่อคุณคานส์ใช้ปลายจมูกโด่งลากขึ้นมาบนหน้าฝาก ก่อนที่เขาจะฝังจูบลง การกระทำนี้ทำให้ฉันหยุดนิ่ง คล้ายวิญญาณกำลังออกจากร่าง หัวใจมันเอาแต่เต้นรัวไม่ยอมหยุด มะ เมื่อกี้คุณคานส์จูบหน้าผากของฉันอย่างนั้นหรอ…เขากำลังคิดจะทำอะไรอีก คุณคานส์ใช้ริมฝีปากพรมจูบไปมาจนทั่วใบหน้าของฉัน ก่อนจะเลื่อนต่ำลงมาบริเวณซอกคอ “ไหนบอกว่าจะไม่แตะเนื้อต้องตัวอลิชอีกไงคะ” พอฉันถามแบบนั้นคุณคานส์ก็หยุดชะงัก เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของฉัน และมองแบบนั้นโดยไม่พูดอะไรอยู่ครู่ใหญ่ “อยู่ใกล้เธอขนาดนี้ คิดว่าฉันจะทำตามที่พูดได้หรือไง”“งะ งั้นก็ถอยไปสิ ออกไปไกลๆ” ฉันบอก ไม่สิ! จะเรียกว่าไล่ก็ได้ “ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นไล่ฉันคงจะไม่สนใจแล้วรีบถอยห่าง แต่พอเป็นเธอฉันกลับไม่คิดจะทำแบบนั้น” “…….” ทำไมกัน พอฉันต้องการจะจัดการความรู้สึกของตัวเองเขาก็มาทำแบบนี้