บททั้งหมดของ เมียในสมรส : บทที่ 21 - บทที่ 30

“ไม่ได้ทำอะไรค่ะ อลิชแค่จะ….โอ้ย~” ฉันจะบอกคุณคานส์ว่าตัวฉันน่ะอยากจะปลูกต้นไม้ แต่แล้วเขาฟังที่ไหนล่ะ พูดยังไม่ทันจะจบก็ลากฉันให้เดินตาม ฉันต้องเขย่งเท้าข้างเดียวตามเขาไปอย่างทุลักทุเล “คุณคานส์ครับ คุณอลิชเธอเจ็บเท้าอยู่นะครับ” เสียงของพี่เจดังขึ้นมา ทำให้คุณคานส์ที่กำลังลากตัวฉันเข้ามาในบ้านหยุดชะงักทันที “ไม่มีปากหรือไง” “…..” อีกแล้วนะ เขาดุฉันอีกแล้ว ทำไมถึงได้ทำท่าโหดเหี้ยมอำมหิตแบบนี้กัน “ทำไมไม่บอกฉันว่าเจ็บ” “แล้วคุณคานส์เปิดโอกาสให้อลิชพูดตอนไหนหรอคะ” คุณคานส์พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ จู่ๆ เขาก็ช้อนมือมาอุ้มฉันขึ้น แล้วพาเดินเข้ามาในตัวบ้าน ซึ่งฉันเองก็ขัดอะไรไม่ได้นอกจากคล้องคอเขาไว้ เพราะกลัวว่าถ้าเกิดดิ้นแรงๆ จะถูกคุณคานส์ปล่อยกระแทกพื้น เขาคงไม่คิดหรอกว่าฉันท้องอยู่ ถ้าคิดคงไม่ลากฉันแบบนี้ตั้งแต่แรก คุณคานส์พาฉันมาที่ห้อง เป็นห้องนอนของฉัน เขาวางตัวฉันลงบนเตียง จากนั้นก็นั่งคุกเข่าลงตรงหน้า “เจ็บเท้าไหน” “ทะ เท้าขวาค่ะ” พอฉันพูดบอก คุณคานส์ก็ค่อยๆ จับเท้าข้างขวาของฉันขึ้นมา “อ๊ะ จะ เจ็บนะคะ” คุณคานส์เงียบ เขาค่อยๆ นวดเท้าให้ฉัน ทำให้ฉันอี้งและตกใจเอามากๆ ไม่คิดว่

ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคุณคานส์ถึงชอบใช้คำพูดร้ายๆ แบบนั้น เขาควรใช้คำพูดที่ดีกว่านี้ ถึงจะไม่ชอบคำพูดของเขาเท่าไหร่แต่ฉันก็ยอมลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินตามคุณคานส์ไปที่ห้องของผู้บริหารอยู่ดี #ภายในห้องผู้บริหาร “นั่งลง” เขาออกคำสั่งอีกครั้ง ฉันจึงรีบนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ ภายในห้องผู้บริหารนั้นกว้างขวางเอามากๆ มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน แถมยังมีอีกห้องที่แยกออกไปเป็นห้องนอน ที่ฉันรู้ว่าเป็นห้องนอนก็เพราะว่าห้องนั้นเป็นกระจกใส จึงมองเห็น “ทำไมถึงมีห้องนอนด้วยล่ะคะ” ฉันถามคุณคานส์อย่างแปลกใจ “คิดดูสิ ว่าทำไมถึงมี” คำตอบที่ได้คือคำถามที่ชวนให้ฉันคิด ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ในขณะที่ฉันกำลังก้มหน้าก้มหน้าคิดอยู่ คุณคานส์ก็เดินมาหยุดตรงหน้า ฝ่ามือใหญ่จับปลายคางของฉันให้เงยขึ้น จากนั้นคุณคานส์ก็ค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมา ฉันจึงรีบปัดมือเขาออกแล้วขยับตัวหนี สมองมันคิดถึงเรื่องนั้น ที่เขากับฉันเกินเลยกันเป็นครั้งที่สอง ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะคิด เขาทำให้ฉันคิดด้วยสายตาคู่นั้นคุณคานส์กระตุกยิ้มมุมปาก เขาล้วงมือหยิญโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดอะไรสักอย่าง ก่อนจะพูด แถมในขณะที่พูดสายอยู่สายตาก็เอาแต่จับจ้องใบหน้าของฉั

คุณคานส์ลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบทิชชูมาให้ฉัน แถมตอนนี้เขายังไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าอีกด้วย ฉันจึงรีบเบือนหน้าหนี แล้วค่อยๆ ดึงผ้าห่มมาปิดคลุมเรียวขาอ่อนของตัวเอง ทิชชูในมือของคุณคานส์ถูกเขาโยนลงมาข้างๆ ตัวของฉัน “รีบๆ เช็ด” สิ้นสุดคำสั่งกร้าวฉันก็ค่อยๆ หยิบทิชชูมา แล้วใช้มันเช็ดคราบน้ำสีขาวขุ่นออกจากหน้าท้องของตัวเอง หลังจากที่ฉันกับคุณคานส์จัดการกับตัวเองเสร็จแล้ว เราทั้งคู่ก็เดินออกมาและได้เห็นว่าอาหารมาเสริฟเรียบร้อยแล้ว ใบหน้าของฉันเริ่มชาหนึบ สมองมันเริ่มคิดว่าคนที่เข้ามาเสริฟอาหารจะได้ยินเสียงอะไรหรือเปล่า แค่คิดก็รู้สึกอับอายเอามากๆ แล้ว “มากินข้าว” เสียงคุณคานส์ออกคำสั่ง ซึ่งฉันก็รีบเดินไปนั่งลงบนโซฟาแล้วเปิดกล่องอาหารเพราะหิวมากๆ มันแปลกที่ในตอนนี้ฉันสามารถกินข้าวได้แล้วโดยไม่รู้สึกอะไร ไม่รู้สึกคลื่นไส้ ไม่มีอาการเหม็นอาหารเหมือนก่อนหน้านี้ “กินเสร็จแล้วฉันจะให้ไอ้เจไปส่งที่บ้าน”“แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานเลยนะคะ” “ขืนปล่อยให้เธอไปทำงานต่อคนทั้งบริษัทคงได้รู้ว่าเธอท้อง” “……” อะไรกัน ก็เขาเป็นคนออกคำสั่งให้ฉันมาทำงานเองนี่นา ตอนนี้จะมาหงุดหงิดทำไมล่ะ “แล้วพรุ่งนี้…”

คุณคานส์ถามเขาใช้สายตาดุดันมองหน้าฉันเขม็ง“เธออยู่ที่บ้านของฉัน แปลว่าเธอคือผู้หญิงของฉัน ถ้าไม่ใช่ก็อย่ามาเรียกร้องไห้ฉันรับผิดชอบ” “อลิชไม่ได้อยากให้คุณคานส์รับผิดชอบตั้งแต่แรกนี่คะ ที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ก็เพราะพ่อ” ฉันตอบตามความจริง ไม่รู้ว่าเขาจะพูดเรื่องรับผิดชอบขึ้นมาอีกทำไม ในเมื่อเราตกลงกันไปแล้วแท้ๆ “แล้วยังไง ตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่ที่บ้านของใคร ?” “คุณคานส์เป็นอะไรคะ จะโกรธอลิชเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้ทำไม อลิชเคยพูดเรื่องอิสระ เราควรมีระยะห่างให้กันไม่ใช่หรือไงคะ” “อิสระฉันให้เธอแน่ แต่ไม่ใช่การไปไหนมาไหนกับผู้ชายแบบนั้น” “แล้วถ้าเป็นคุณคานส์ไปกับผู้หญิงล่ะคะ จะผิดแบบนี้ไหม” “อย่ามายอกย้อนฉัน!!”“อลิชไม่ได้ยอกย้อน แค่อยากจะรู้ก็เท่านั้น…”“……” เขาไม่ได้ตอบ นั่นแปลว่าตัวเขาจะทำอะไร จะไปกับผู้หญิงคนไหนมันก็ไม่ผิด ต่างกับฉันที่แค่ขยับตัวจะทำอะไรมันก็ผิดหมดทุกอย่าง “คุณคานส์เป็นพ่อของลูกก็จริง แต่ไม่ใช่เจ้าของชีวิตอลิชนะคะ” ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะกล้าพูดแบบนี้ออกไป ไม่เคยมีใครทำให้ฉันเหลืออดได้นอกจากผู้ชายที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าของฉันตอนนี้ “ตอนนี้เธอคือผู้หญิงของฉัน จะเถียงเอาอะ

ฉันได้แต่นั่งเงียบเพราะมันยังตกใจกับคำพูดของพ่อคุณคานส์อยู่ ไม่รู้ว่าท่านคิดอะไรถึงได้คิดจะให้ฉันกับคุณคานส์แต่งงานกัน ซึ่งถ้าถามความต้องการของฉัน ฉันไม่ได้ต้องการแบบนั้น “แกไม่ได้บอก แต่ฉันสั่ง!!” พ่อคุณคานส์บอกในเชิงบังคับ ซึ่งนั่นมันก็ทำให้คุณคานส์ไม่พอใจเอามากๆ เขาลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับพ่อของตัวเองอย่างไม่รู้สึกเกรงกลัว “ผมโตแล้ว พ่อไม่มีสิทธิ์บังคับแบบนี้”“ใช่แกโตแล้ว ที่ผ่านมาฉันปล่อยให้แกทำตามอำเภอใจทุกอย่าง หึ!! แล้วเป็นยังไงผลลัพธ์ที่ได้ แกทำผู้หญิงท้อง นี่สินะคำที่บอกว่าโตแล้วของแก” “ผมจัดการเรื่องนี้เองพ่อไม่ต้องมายุ่ง” “เรื่องนี้ฉันคงไม่ยุ่งไม่ได้ เพราะนั่นก็หลานของฉันเหมือนกัน” “หลานก็ส่วนหลาน มันไม่เกี่ยวอะไรกับการแต่งงาน” “แกควรแสดงความเป็นลูกผู้ชายให้มากกว่านี้นะตาคานส์ ถ้าแม่แกยังอยู่คงจะผิดหวังที่มีลูกชายอย่างแก” “ผมก็รับผิดชอบเธอไปแล้วด้วยการจดทะเบียนสมรส รับมาดูแลที่บ้าน แค่นี้มันก็มากพ่อแล้วจะแต่งงานประกาศให้คนอื่นรู้ไปเพื่ออะไรครับ ถ้าเด็กในท้องเธอไม่ใช่ลูกผมคนที่น่าอับอายมากที่สุดก็คือคุณพ่อ ไม่ใช่ผม ห่วงชื่อเสียงของตัวเองมากไม่ใช่หรือไงครับ”คุณคานส์ยั