25 - สายตาอำมหิต

คุณคานส์ลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบทิชชูมาให้ฉัน แถมตอนนี้เขายังไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าอีกด้วย ฉันจึงรีบเบือนหน้าหนี แล้วค่อยๆ ดึงผ้าห่มมาปิดคลุมเรียวขาอ่อนของตัวเอง

ทิชชูในมือของคุณคานส์ถูกเขาโยนลงมาข้างๆ ตัวของฉัน “รีบๆ เช็ด”

สิ้นสุดคำสั่งกร้าวฉันก็ค่อยๆ หยิบทิชชูมา แล้วใช้มันเช็ดคราบน้ำสีขาวขุ่นออกจากหน้าท้องของตัวเอง

หลังจากที่ฉันกับคุณคานส์จัดการกับตัวเองเสร็จแล้ว เราทั้งคู่ก็เดินออกมาและได้เห็นว่าอาหารมาเสริฟเรียบร้อยแล้ว

ใบหน้าของฉันเริ่มชาหนึบ สมองมันเริ่มคิดว่าคนที่เข้ามาเสริฟอาหารจะได้ยินเสียงอะไรหรือเปล่า แค่คิดก็รู้สึกอับอายเอามากๆ แล้ว

“มากินข้าว” เสียงคุณคานส์ออกคำสั่ง ซึ่งฉันก็รีบเดินไปนั่งลงบนโซฟาแล้วเปิดกล่องอาหารเพราะหิวมากๆ

มันแปลกที่ในตอนนี้ฉันสามารถกินข้าวได้แล้วโดยไม่รู้สึกอะไร ไม่รู้สึกคลื่นไส้ ไม่มีอาการเหม็นอาหารเหมือนก่อนหน้านี้

“กินเสร็จแล้วฉันจะให้ไอ้เจไปส่งที่บ้าน”

“แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานเลยนะคะ”

“ขืนปล่อยให้เธอไปทำงานต่อคนทั้งบริษัทคงได้รู้ว่าเธอท้อง”

“……” อะไรกัน ก็เขาเป็นคนออกคำสั่งให้ฉันมาทำงานเองนี่นา ตอนนี้จะมาหงุดหงิดทำไมล่ะ

“แล้วพรุ่งนี้…”