All Chapters of เด็กมันยั่ว BAD LOVE : Chapter 61 - Chapter 70

“ของขวัญ ?” ฉันพูดออกมาพร้อมกับมองอลันอย่างหาเรื่อง แต่เขาเงียบไม่คิดจะพูดอะไรเลย“แม้ๆ เค้กกับอลันก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล แค่ให้ของขวัญไม่เห็นต้องทำตาดุแบบนั้นเลยค่ะ” ฉันจ้องอลันเขม็งอยากจะลุกขึ้นเดินหนีไปสงบสติอารมณ์อารมณ์แต่ถูกเขารั้งไว้ “จะไปไหน ?” “ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ” ฉันพยายามข่มอารมณ์เอาไว้แล้วบอกไปอย่างใจเย็น “ถ้าพี่แพรลุกขึ้นไปเค้กขอนั่งแทนที่ได้ไหมคะ เดี๋ยวพอพี่แพรกลับมาเค้กจะคืนที่นั่งให้” เธอแสยะยิ้มที่น่าเกลียดให้ฉัน“……” ฉันกำหมัดแน่น วอนนักนะยัยเด็กนี่!! “เค้กมีเรื่องจะคุยกับอลันหน่อยน่ะ” “มากับใคร” อลันถามเค้ก “กับเพื่อนน่ะ ^_^” “งั้นก็กลับไปโต๊ะตัวเอง ไม่ได้ชวนจะยืนอยู่ทำไม” ฉันยิ้มเย้ยเมื่ออลันพูดคำนั้นต่อหน้ายัยเค้ก เป็นไงล่ะเจ็บจนจุกเลยละสิ “พาฉันไปห้องน้ำหน่อย” ฉันบอกอลัน เขาพยักหน้าก่อนที่เราจะลุกขึ้นพร้อมกัน ทิ้งให้ยัยเค้กยืนหน้าแตกอยู่ที่โต๊ะนี่แหละ ฉันจูงมืออลันพาเดินออกมาจากคลับ ไม่ได้ไปห้องน้ำอย่างที่ว่า “ไหนจะเข้าห้องน้ำ ?” “เรามีเรื่องต้องคุยกัน”ฉันพาอลันมาที่รถ ตรงลานจอดรถค่อนข้างมืดและไม่มีคนเดินผ่าน พอมาถึงฉันก็กอดอกจ้องหน้าเขาเขม็ง “ไม่พูดอะ

ฉันลุกขึ้นยืนแล้วค่อยๆ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองต่อหน้าอลัน ทำให้เขายิ้มมุมปากอย่างพอใจที่วันนี้ฉันว่าง่าย อลันปลดกางเกงที่สวมใส่อยู่ออกให้พ่นจากท่อนขา จากนั้นเขาก็ใช้มือกำรูดแก่นกายใหญ่ของตัวเองรอฉันที่กำลังถอดเสื้อผ้าอยู่ เมื่อถอดเสื้อผ้าหมดทุกชิ้นแล้วฉันก็ขึ้นมาบนตักของอลัน ค่อยๆ หย่อนก้นลงโดยมีอลันเป็นคนจับแก่นกายตั้งไว้ให้ตรงกับร่องแคบของฉัน เมื่อกดสะโพกลงช้าๆ ช่อทางคับแคบก็ค่อยๆ กลืนแก่นกายใหญ่ของอลันจนมิดด้าม “อ๊า~” ทั้งฉันและอลันเราต่างครางกระเส่าออกมาพร้อมๆ กัน “เป็นอะไรทำไมวันนี้แปลกๆ” อลันถามก่อนจะก้มลงมาตะโบมดูดเลียยอดปทุมถันบนเนินหน้าอกอย่างหื่นกระหาย “ฉันต้องการนาย อ๊า~” ฉันพูดเสียงหวานแล้วเริ่มขยับสะโพกช้าๆ การเสียดสีมันทำให้ฉันเสียวซ่านขึ้นเรื่อยๆ แถมตอนนี้อลันยังเอาแต่ดูดเลียและบีบเคล้นหน้าของของฉันอย่างบ้าคลั่ง มันยิ่งทำให้ร่างกายแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ “อย่าพูดว่าต้องการ อืมซี๊ด~”“ทะ ทำไม อ๊าง~” “พี่แพรอาจจะไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะคำพูดนั้นนะ ซี๊ด~” ฉันเริ่มยกสะโพกขึ้นลงถี่ขึ้นโดยไม่รู้สึกเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย ยิ่งทำเร็วๆ เท่าไหร่มันก็ยิ่งเสียวซ่านมากเท่านั้น

“อย่านะบาส” ฉันรีบขัดก่อนที่บาสจะพูดอะไรบ้าๆ ออกไป “กลัวว่ามันจะพูดอะไร ?” อลันถามเสียงเย็น น้ำเสียงแบบนี้ของเขานี่แหละที่น่ากลัวที่สุด “อลันฉันเจ็บ” เพราะความโกรธทำให้เขาบีบแขนฉันแรงขึ้น “ปิดบังอะไรอยู่” อลันถามอย่างคาดคั้น แต่ในตอนนี้ฉันกลับลังเลที่จะพูดความจริงออกไป “มะ ไม่มี” “โกหก!!” อลันตวาดขึ้นมาเสียงดังพร้อมกับฉุดลากฉัน “อลันปล่อยก่อนได้ไหมฉันขอร้อง” การที่ถูกฉุดลากแบบนี้มันเจ็บจนแทบอยากจะร้องไห้ออกมา เขาไม่คิดว่าฉันจะเจ็บบ้างเลยหรือไง “กลับไปเคลียร์กันที่ห้อง” ยังไม่ทันจะได้เดินไปไกลบาสก็จับอีกแขนของฉันเอาไว้ แล้วพูดกับอลัน “โทษทีว่ะ วันนี้พี่แพรต้องกลับกับกูไม่ใช่มึง” “เมียกู กูจะพากลับมึงมาเสือกเหี้ยอะไร!!” อลันตะคอกใส่บาสเสียงดังลั่น “เมียมึงแต่เป็นคู่หมั้นกู กูมีสิทธิ์มากกว่ามึงอีกนะไอ้อลัน หึ!!” ในที่สุด! ในที่สุดบาสก็พูดคำนี้ออกมา สิ่งที่ฉันไม่พร้อมจะให้อลันรับรู้ตอนนี้ “คู่หมั้น” อลันทวนคำพูดของบาส เขาหยุดนิ่งไม่ขยับราวกับถูกแช่แข็งไว้ “อ…อลัน” กำลังจะอธิบายแต่อลันผลักฉันออก เขาถอยหนีเหมือนว่าฉันมันน่ารังเกียจ “จะหมั้นกับมัน ?” “ม…ไม่มันไม่ใช่แบบนั้นนะ

อลันเช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้ฉัน ก่อนที่เขาจะพูด “หยุดร้องไห้” “อึก~ มันหยุดไม่ได้” “หยุดร้องแล้วมาช่วยกันคิดแก้ปัญหา” “แก้ปัญหายังไง อึก~” “บอกให้หยุดร้องก่อน” ฉันเม้มปากแน่นพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมาอีก ส่วนอลันก็เอากระเป๋าไปเก็บในห้องให้ ฉันจึงเดินมานั่งรอเขาที่โซฟา ไม่นานนักอลันก็เดินออกมาจากห้อง เขานั่งลงข้างๆ ฉันมองเห็นนาฬิกาที่ซื้อให้เป็นของขวัญถูกถอดวางไว้จึงหยิบขึ้นมาใส่ข้อมือให้เขาเหมือนเดิม “ห้ามถอดนะ”“คิดอยู่ว่าจะเอาไปขายแล้วเอาเงินมาใช้” “นายไม่ทำแบบนั้นหรอก” ฉันมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่าอลันไม่มีทางเอานาฬิกาเรือนนี้ที่ฉันให้ไปขายแน่ๆ “ไม่คิดจะหมั้นกับมันจริงๆ หรือแค่พูดให้สบายใจ” อลันพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล เขากลัวว่าฉันจะหมั้นกับบาสจริงๆ งั้นหรอ “ทำไมถามแบบนั้น ฉันเป็นแฟนนายนะ”“ถ้าเห็นว่าเป็นแฟนแล้วทำไมต้องโกหก บอกว่าพ่อป่วยเพื่อจะไปอยู่กับมัน รู้ไหมว่าตอนรู้ความจริงแม่งโคตรเจ็บ” “…ฉันอธิบายไปแล้วไง นายเองก็ใจร้ายที่หายไปแบบนั้น”“ไม่อยากเจอหน้า ไม่อยากพูดคุยอะไร อยากอยู่เงียบๆ คนเดียว” อลันพูดโดยไม่มองหน้าฉัน ก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมาหนักๆ ฉั

ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันควรทำตัวยังไงเมื่อได้ยินสิ่งที่บาสพูด เขาโหดร้ายมากเกินไปแล้ว มันก็แค่เรื่องผู้หญิงทำไมต้องเอากันถึงตาย ทำไมต้องเล่นงานไปอลันแทนที่จะจัดการผู้หญิงคนนั้นด้วย “พี่แพร” บาสหันมาเห็นฉันเขาจึงรีบเก็บโทรศัพท์ก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน “มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”“พะ พี่เพิ่งมา พอดีพี่คิดได้ว่าลืมของไว้ที่รถ ดะ เดี๋ยวพี่ไปเอาของก่อนนะ” ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาเดินไปไหนบาสก็รั้งแขนฉันเอาไว้ ก่อนที่เขาจะถาม “เมื่อกี้พี่แพรได้ยินอะไรหรือเปล่า ?” “มะ ไม่พี่ไม่ได้ยินอะไรเลย” ฉันรีบตอบแต่ไม่กล้าสบตา “แน่ใจนะว่าไม่ได้ยิน”“แน่ใจสิพี่เพิ่งเข้ามาในห้องนี่เอง”“ถ้ามันรู้แปลว่าพี่แพรยังไม่เลิกกับมัน” คำพูดที่เหมือนกำลังขู่ของบาสมันทำให้ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ “พูดเรื่องอะไรหรอบาส” ฉันแสร้งถาม“ผมจะเล่นมันให้หนักถ้าเกิดว่าทั้งหมดนี้เป็นแค่เรื่องตบตา” “……” ฉันจะทำยังไงดีถ้าไม่บอกอลันต้องเจ็บตัวแน่ๆ ถ้าลงแข่ง แต่ถ้าบอกมันก็มีค่าเท่ากัน “ในเมื่อผมเชื่อใจพี่ก็อย่าทำให้ผมผิดหวัง รู้ไหมว่าผมไม่ชอบการถูกมองเป็นคนโง่” บาสขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉันเอามากๆ ใกล้ซะจนฉันสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากลมหายใจขอ