บททั้งหมดของ เด็กมันยั่ว BAD LOVE 20+ : บทที่ 51 - บทที่ 60

#อู่ซ่อมรถมาถึงที่อู่อลันก็มาดื่มกับเพื่อนจริงๆ ไม่มีผู้หญิง รู้สึกว่าฉันถูกสายตาเพื่อนทั้งสองคนของอลันมองแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ เรานั่งกันบนโต๊ะหินอ่อน ที่นั่งจะเป็นสี่มุมหันหน้าเข้ากัน ฉันนั่งข้างๆ กับอลัน “มีอะไรหรือเปล่า” ฉันถามเพื่อนของอลันคนที่ชื่อกัน เพราะเขามองฉันบ่อยว่าอีกคนที่ชื่อตุล “ผมแค่ไม่คิดว่าพี่จะมากับมันด้วย” “…อ๋อ” ฉันพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดต่อ “พอดีวันนี้ว่างน่ะก็เลยมา” “ดื่มไหม ?” อลันหันมาถามฉัน “อื้อดื่มนิดนึงก็ได้” จริงๆ วันนี้ไม่อยากดื่มเท่าไหร่แต่เห็นคนอื่นๆ ดื่มกัน อลันเปิดกระป๋องเบียร์แล้วยื่นมาให้ฉันที่นั่งข้างๆ “ไอ้อลันไปคุยกับกูหน่อย” กันเรียกให้อลันไปคุยกับตัวเองอีกมุมหนึ่ง สร้างความแปลกใจให้ฉันพอสมควร เขามีความลับอะไรถึงพูดตรงนี้ไม่ได้ “พี่จะกลับพร้อมมันหรือกลับก่อน ?” ตุลเพื่อนอีกคนของอลันถามฉัน “รอกลับพร้อมอลัน เขาสัญญาไว้แล้วว่าจะพาไปกินเนื้อย่าง” “ไอ้อลันเนี่ยนะกินเนื้อย่าง” เหมือนเขาจะตกใจไม่น้อยที่ได้ยินฉันพูดไปแบบนั้น “อื้อ ทำไมหรอ” “พวกผมชวนมันไม่เคยไปกินด้วยมันบอกไม่ชอบ พี่ชวนมันยังไงถึงยอม” “…….” พอได้ยินเพื่อนของอลันพูดแบบนั้นหัว

อลันท้าให้ฉันเปิดดูกล้อง ฉันเปิดดูแน่แต่ไม่ใช่ตรงนี้ ไม่อยากมาทะเลาะกันต่อหน้าคนอื่นแบบเมื่อกี้อีก “ฉันจะกลับ” ฉันพูดย้ำอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ “ห้องใคร ?” อลันถามด้วยน้ำเสียงปนหาเรื่อง “ห้องนายก็ได้เพราะฉันจะไปเก็บเสื้อผ้า” อลันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เขาไม่ได้โต้ตอบอะไรแต่เลือกเดินไปที่รถ พอเห็นอลันเดินไปฉันก็รีบเดินตามเขา “นายรู้อยู่แล้วว่าในรถมีกล้อง ถ้าคนจะทำอะไรกันก็คงลงจากรถไปทำ” กล้องมันไม่ได้เห็นภาพในรถแต่เสียงทุกอย่างที่คุยได้ยินชัดเจน แล้วคนฉลาดเรื่องผู้หญิงอย่างอลันมีหรอจะทำให้ตัวเองถูกจับได้ “จะโทษให้ได้เลย ?”“ฉันพูดไปตามนิสัยของนาย”“ถ้ารู้นิสัยดีขนาดนั้นแล้วทำไมถึงชอบ ?” อลันเดินมาใกล้ๆ ฉันจึงรีบถอยหนีจนแผ่นหลังติดกับประตูรถ “ฉันชอบนายได้ก็เลิกชอบได้เหมือนกัน อย่าคิดเข้าข้างตัวเองว่าฉันจะรู้สึกไปตลอด”“แล้วตอนนี้ทำได้ไหมล่ะ เลิกชอบได้ไหม” เขาถามพร้อมกับขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉันเงียบมันคือคำตอบที่ไม่อยากจะเอ่ย ว่าในตอนนี้ฉันทำไม่ได้ ฉันเลิกชอบเขาไม่ได้…“กะ กลับห้องได้หรือยัง” ฉันถามพร้อมกับใช้มือดันอกแกร่งของอลันออกห่าง “ขึ้นรถ” เขาออกคำสั่งก่อนจะถอยห่าง

ตรวจคำผิดย้อนหลังนะคะ ยุ่งๆ กับการแพ๊คหนังสืออยู่♥️ยังดีที่อลันเลือกทำให้ฉันสบายใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าวันไหนฉันจะเป็นทุกข์เพราะเขาอีก อีกหนึ่งสิ่งที่ฉันรู้ว่าตัวเองไม่สามารถทำได้คือกำจัดเสือตัวนี้ให้สยบ ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ แกร็ก! ให้หลังจากที่อลันเดินออกไปจากห้องไม่นานเขาก็เปิดประตูแล้วโผล่แคาหน้าเข้ามาบอก“หิวข้าว” “สั่งสิ นี่มันยุคไหนแล้ว” “อยากให้ทำให้กินไม่ได่อยากสั่งกิน”“ฉันกำลังจะอาบน้ำนอน”“ทำข้าวผัดให้กินด้วย” พอสั่งเสร็จอลันก็ปิดประตูราวกับไม่ได้ยินที่ฉันพูด ถึงจะอยากใจแข็งขนาดไหนสุดท้ายฉันก็ใจอ่อนอยู่ดีนั่นแหละ ฉันเปิดประตูออกมาจากห้องเห็นอลันกำลังถอดเสื้ออยู่ แถมพอถอดแล้วเขาก็เอาทิ้งไว้ไม่เป็นที่เป็นทางเหมือนเดิม “จะต้องมีตะกร้าผ้าวางไว้ทั้วห้องเลยไหมนายถึงจะรู้จักถอดเสื้อไว้ดีๆ” “ก็ดี”“สกปรก” พอฉันบอกแบบนั้นอลันก็เดินมาใกล้ๆ สายตาคู่นั้นที่จ้องมองฉันอยู่มันอันตรายจนฉันต้องรีบถอยหนีแต่ถอยได้แค่ไม่กี่เก้าแผ่นหลังก็ชนเข้ากับประตูห้อง “ว่าสกปรก ?” อลันเลิกคิ้วถามม“กะ ก็มันจริง” “ตัวหอมขนาดนี้สกปรกได้ไง” ฉันไม่เถียงหรอกว่าตัวเขาหอม หอมมากๆ ด้วย “อย่าแกล้งฉัน”“แกล้งอะไ

อลันค่อยๆ ยกหัวขึ้นมามองหน้าฉัน สภาพของเขาตอนนี้เหมือนคนใกล้จะหลับเต็มที “รอย ?” อลันถามก่อนจะซบหน้าลงเพราะความเมาและความง่วง “ที่หลังของนายมันมีรอยแดงอยู่ คล้ายเล็บผู้หญิง!!” หัวคิ้วหนาขมวดชนกันยุ่งเหยิงเมื่อได้ยินคำพูดของฉัน แต่แล้วอลันก็เงียบไม่ได้ตอบอะไร ผ่านไปครู่หนึ่งเสียงกรนของเขาก็ดังขึ้น !!!!!!! ฉันแทบอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ เขาจะมาหลับเวลาแบบนี้ไม่ได้ ฉันใช้มือเขย่าแขนของอลันจนตัวเขาสั่นคลอนแต่ก็ไร้วี่แววว่าจะตื่นขึ้น นอนทั้งที่ยังเปลือยเปล่าอยู่แบบนี้มันทุเรศจริงๆ เลย ยิ่งเห็นรอยแดงยาวบนแผ่นหลังของอลันฉันก็ยิ่งหงุดหงิด ไม่รู้ว่าที่หลับนี่เป็นแค่การแสดงเพราะหาคำแก้ตัวไม่ได้ หรือง่วงจนไม่ไหวจริงๆ ฉันลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ก่อนจะเอาผ้าห่มคลุมตัวอลันไว้แล้วเดินไปหยิบผ้าห่มอีกผืนที่พับไว้ในตู้เสื้อผ้ามา จากนั้นก็เดินออกไปจากห้อง ไม่อยากจะนอนร่วมเตียงกับผู้ชายมักมากอย่างอลัน ถ้าเกิดว่าฉันเห็นรอยนั่นเร็วกว่านี้หน่อยก็คงไม่ยอมให้เขาทำเรื่องแบบนั้นหรอก คืนนี้เขาหลับไม่เป็นไร แต่พรุ่งนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ารอยบนแผ่นหลังของอลันเกิดจากอะไร ถ้าเป็นอย่างที่คิดจริงๆ ครั้งนี้ฉันค

หูมันอื้อเมื่อได้ยินคำพูดของอลัน สมองเหมือนหยุดทำงานอัตโนมัติ คำว่า ฟะ แฟน เขากำลังพูดถึงเรื่องอะไร “นะ นายไม่ได้นอนหรือเปล่า พักผ่อนก่อนไหมดูเบลอๆ นะ” อลันคงนอนน้อยถึงได้พูดอะไรแบบนั้นออกมา จู่ๆ เขาจะมาพูดว่าแฟนเป็นไปไม่ได้หรอก “เป็นไหม ?” “ปะ เป็นอะไรของนาย” อลันพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ เขาเบือนหน้าหนีก่อนจะพูด “เป็นแฟน” “…….” ชัดเจน! ตอนนี้อลันกำลังขอฉันเป็นแฟนอยู่ แทบไม่เชื่อหูตัวเองว่าจะได้ยินคำพูดนี้จากปากเขา ก่อนหน้านี้เรามีปากเสียงกันแทบตาย แต่ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงฉันกลับถูกขอเป็นแฟนซะงั้น “มันตอบยากขนาดนั้น ?”“ฉันไม่เข้าใจทำไมจู่ๆ นายถึงขอฉันเป็นแบบกระทันหันแบบนี้ล่ะ”“อยากเป็นเจ้าของ” เด็กนี่! ชอบตอบอะไรที่คลุมเครืออยู่เรื่อย “ที่ผ่านมานายก็ทำตัวเป็นเจ้าของชีวิตฉันนะ ไม่รู้ตัวหรอ” ฉันกำลังหาเหตุผลมาถามหาความมั่นใจให้ตัวเอง “ที่พูดเรื่องสถานะแต่พอเอาเข้าจริงไม่อยากคบ ?” แววตาของอลันบ่งบอกว่าเขาไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่ฉันเอาแต่ถาม“มะ ไม่ใช่แบบนั้น คือฉันปรับอารมณ์ไม่ทัน” “แล้วคบไม่คบ” อลันถามย้ำอีก ฉันมองหน้าอลันอย่างชั่งใจ ในความดีใจมันมีความกลัวซ่อนอยู่ “ถ้าตอบตกลงนายจะ