ตรวจคำผิดย้อนหลังนะคะ ยุ่งๆ กับการแพ๊คหนังสืออยู่♥️ยังดีที่อลันเลือกทำให้ฉันสบายใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าวันไหนฉันจะเป็นทุกข์เพราะเขาอีก อีกหนึ่งสิ่งที่ฉันรู้ว่าตัวเองไม่สามารถทำได้คือกำจัดเสือตัวนี้ให้สยบ ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ แกร็ก! ให้หลังจากที่อลันเดินออกไปจากห้องไม่นานเขาก็เปิดประตูแล้วโผล่แคาหน้าเข้ามาบอก“หิวข้าว” “สั่งสิ นี่มันยุคไหนแล้ว” “อยากให้ทำให้กินไม่ได่อยากสั่งกิน”“ฉันกำลังจะอาบน้ำนอน”“ทำข้าวผัดให้กินด้วย” พอสั่งเสร็จอลันก็ปิดประตูราวกับไม่ได้ยินที่ฉันพูด ถึงจะอยากใจแข็งขนาดไหนสุดท้ายฉันก็ใจอ่อนอยู่ดีนั่นแหละ ฉันเปิดประตูออกมาจากห้องเห็นอลันกำลังถอดเสื้ออยู่ แถมพอถอดแล้วเขาก็เอาทิ้งไว้ไม่เป็นที่เป็นทางเหมือนเดิม “จะต้องมีตะกร้าผ้าวางไว้ทั้วห้องเลยไหมนายถึงจะรู้จักถอดเสื้อไว้ดีๆ” “ก็ดี”“สกปรก” พอฉันบอกแบบนั้นอลันก็เดินมาใกล้ๆ สายตาคู่นั้นที่จ้องมองฉันอยู่มันอันตรายจนฉันต้องรีบถอยหนีแต่ถอยได้แค่ไม่กี่เก้าแผ่นหลังก็ชนเข้ากับประตูห้อง “ว่าสกปรก ?” อลันเลิกคิ้วถามม“กะ ก็มันจริง” “ตัวหอมขนาดนี้สกปรกได้ไง” ฉันไม่เถียงหรอกว่าตัวเขาหอม หอมมากๆ ด้วย “อย่าแกล้งฉัน”“แกล้งอะไ
“เล่นตุกติก ?” อลันเลิกคิ้วถามเมื่อเห็นท่าทางที่ไม่ยอมให้ตัวเองของฉัน“นายชนะงั้นหรอ ?” ฉันแสร้งถามไปงั้นทั้งที่รู้ดีอยู่แล้ว “อืม” “แต่รางวัลที่ฉันบอกจะให้ไม่ใช่เรื่องบนเตียง”พอได้ยินฉันบอกแบบนั้นอลันก็ขมวดคิ้วมองหน้าฉันอย่างเอาผิด ก่อนจะพูดคำสั้นๆ ที่ฟังแล้วขนลุก “จะเอา” “ดะ เดี๋ยวสิ เอาไว้อีกสองวันฉันก็ไปนอนห้องนาย ค่อยทำก็ได้” “วันนี้แข่งรถชนะ” เขาย้ำคำพูดนี้ทำไมกันก็ไม่รู้ “แต่นายบอกจะมาที่ห้องฉันตอนสี่ทุ่ม นี่มันเที่ยงคืนแล้วนะ”“เพื่อนชวนดื่ม”“รู้แล้วว่าดื่มมา สภาพแบบนี้ใครดูไม่ออกก็บ้า” หมับ!! อลันคว้ามือมาดึงแขนฉันพาเดินมาที่ห้องนอน ขนาดเมายังแรงเยอะฉันพยายามดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุด “อลันนายเอาแต่ใจเกินไปแล้วนะ”“ของรางวัลคนชนะกำหนดเอง”“เจ้าเล่ห์!! ถ้าจะคิดแบบนั้นจะมาถามมาหาของรางวัลกับฉันทำไม” เด็กบ้า!! เอาตัวเองเป็นใหญ่ในทุกๆ เรื่องจริงๆ ร่างของฉันถูกดันให้นอนราบลงมาบนเตียง จากนั้นอลันก็ถอดเสื้อของตัวเองออก ค่ำคืนนี้คงปฏิเสธไม่ได้แล้วสินะ ฉันลุกขึ้นนั่งประจันหน้าเข้าหาแผงอกแน่นๆ ของอลันที่กำลังยืนอยู่ ก่อนจะยกมือขึ้นมาสัมผัสที่กล้ามหน้าท้องของเขา “ซี๊ด~” เพียงสัมผ
อลันค่อยๆ ยกหัวขึ้นมามองหน้าฉัน สภาพของเขาตอนนี้เหมือนคนใกล้จะหลับเต็มที “รอย ?” อลันถามก่อนจะซบหน้าลงเพราะความเมาและความง่วง “ที่หลังของนายมันมีรอยแดงอยู่ คล้ายเล็บผู้หญิง!!” หัวคิ้วหนาขมวดชนกันยุ่งเหยิงเมื่อได้ยินคำพูดของฉัน แต่แล้วอลันก็เงียบไม่ได้ตอบอะไร ผ่านไปครู่หนึ่งเสียงกรนของเขาก็ดังขึ้น !!!!!!! ฉันแทบอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ เขาจะมาหลับเวลาแบบนี้ไม่ได้ ฉันใช้มือเขย่าแขนของอลันจนตัวเขาสั่นคลอนแต่ก็ไร้วี่แววว่าจะตื่นขึ้น นอนทั้งที่ยังเปลือยเปล่าอยู่แบบนี้มันทุเรศจริงๆ เลย ยิ่งเห็นรอยแดงยาวบนแผ่นหลังของอลันฉันก็ยิ่งหงุดหงิด ไม่รู้ว่าที่หลับนี่เป็นแค่การแสดงเพราะหาคำแก้ตัวไม่ได้ หรือง่วงจนไม่ไหวจริงๆ ฉันลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ก่อนจะเอาผ้าห่มคลุมตัวอลันไว้แล้วเดินไปหยิบผ้าห่มอีกผืนที่พับไว้ในตู้เสื้อผ้ามา จากนั้นก็เดินออกไปจากห้อง ไม่อยากจะนอนร่วมเตียงกับผู้ชายมักมากอย่างอลัน ถ้าเกิดว่าฉันเห็นรอยนั่นเร็วกว่านี้หน่อยก็คงไม่ยอมให้เขาทำเรื่องแบบนั้นหรอก คืนนี้เขาหลับไม่เป็นไร แต่พรุ่งนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ารอยบนแผ่นหลังของอลันเกิดจากอะไร ถ้าเป็นอย่างที่คิดจริงๆ ครั้งนี้ฉันค
อลันขบกรามแน่น เขาพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างเดือดดาล ใบหน้าหล่อเหลาปะปนไปด้วยความอำมหิต “หายไปทั้งคืนกลับมาคอแดง ?” น้ำเสียงอำมหิตเอ่ยถามฉันพร้อมกับใบหน้าคมคายที่ก้มลงมามองใกล้ๆ คออย่างพิจารณา “คอฉันแดงหรอ อ่า! ไปโดนอะไรมานะ โอ้ย!!” จู่ๆ อลันก็กระชากร่างของฉันให้เดินตามตัวเองมาที่โซฟา จากนั้นเขาก็เหวี่ยงร่างฉันกระแทกลงที่โซฟาตัวใหญ่อย่างแรง “ไปเอากับใครมา!!” เขาตวาดถาม ขนาดว่าฉันไม่เคยไปยุ่งกับใคร ไม่เคยขึ้นเตียงกับใครนอกจากเขา ยังคิดได้ว่าฉันไปทำอะไรกับผู้ชายมา สิ้นคิดจริงๆ ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วก้มหน้าตอบ “…ฉันจำไม่ได้”“มันเป็นใคร!!” “ไม่รู้ ฉันจำไม่ได้” “จำไม่ได้หรือตั้งใจไม่พูด!!” “ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วยล่ะ ฉันก็ทำเหมือนอย่างที่นายทำไง” หลังจากที่ก้มหน้าครู่หนึ่งฉันก็เชิดหน้าขึ้นจ้องมองอลันอย่างไม่เกรงกลัว “ทำบ้าอะไรวะรู้ตัวไหม!!” เป็นอีกครั้งที่อลันตวาดออกมาอย่างหัวเสีย เขาแทบจะควบคุมสติของตัวเองไม่ได้ “รู้สิ มันรู้สึกดีมากกว่าตอนทำกับนายซะอีก” พูดจบฉันก็แสยะยิ้มให้ แต่การตอบกลับไปแบบนั้นยิ่งทำให้อลันเดือดดาลขึ้น “ไหนบอกจำไม่ได้ ?”“ฉันจำไม่ได้ว่าเป็นใคร แต่จำความร
หูมันอื้อเมื่อได้ยินคำพูดของอลัน สมองเหมือนหยุดทำงานอัตโนมัติ คำว่า ฟะ แฟน เขากำลังพูดถึงเรื่องอะไร “นะ นายไม่ได้นอนหรือเปล่า พักผ่อนก่อนไหมดูเบลอๆ นะ” อลันคงนอนน้อยถึงได้พูดอะไรแบบนั้นออกมา จู่ๆ เขาจะมาพูดว่าแฟนเป็นไปไม่ได้หรอก “เป็นไหม ?” “ปะ เป็นอะไรของนาย” อลันพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ เขาเบือนหน้าหนีก่อนจะพูด “เป็นแฟน” “…….” ชัดเจน! ตอนนี้อลันกำลังขอฉันเป็นแฟนอยู่ แทบไม่เชื่อหูตัวเองว่าจะได้ยินคำพูดนี้จากปากเขา ก่อนหน้านี้เรามีปากเสียงกันแทบตาย แต่ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงฉันกลับถูกขอเป็นแฟนซะงั้น “มันตอบยากขนาดนั้น ?”“ฉันไม่เข้าใจทำไมจู่ๆ นายถึงขอฉันเป็นแบบกระทันหันแบบนี้ล่ะ”“อยากเป็นเจ้าของ” เด็กนี่! ชอบตอบอะไรที่คลุมเครืออยู่เรื่อย “ที่ผ่านมานายก็ทำตัวเป็นเจ้าของชีวิตฉันนะ ไม่รู้ตัวหรอ” ฉันกำลังหาเหตุผลมาถามหาความมั่นใจให้ตัวเอง “ที่พูดเรื่องสถานะแต่พอเอาเข้าจริงไม่อยากคบ ?” แววตาของอลันบ่งบอกว่าเขาไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่ฉันเอาแต่ถาม“มะ ไม่ใช่แบบนั้น คือฉันปรับอารมณ์ไม่ทัน” “แล้วคบไม่คบ” อลันถามย้ำอีก ฉันมองหน้าอลันอย่างชั่งใจ ในความดีใจมันมีความกลัวซ่อนอยู่ “ถ้าตอบตกลงนายจะ
อลันถอนจูบออกแล้วอุ้มฉันขึ้นจากนั้นก็เดินเข้ามายังห้องนอน ก่อนจะวางตัวของฉันลงบนเตียงอย่างเบามือ ทำไมมันรู้สึกเขินจนทำตัวไม่ถูกแบบนี้นะ ทั้งที่ไม่ใช่ครั้งแรกของเรา “ถอด” อลันบอกก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก ส่วนฉันก็จัดการเสื้อผ้าของตัวเองเช่นกัน เมื่อเราต่างเปลือยกายกันทั้งคู่อลันก็คลานเข่าขึ้นมาคร่อมบนตัวฉัน ใบหน้าคมคายก้มลงมาใช้อุ้งปากร้อนๆ ตะโบมดูดดุนหน้าอกและตวัดลิ้นเลียหยอกล้อกับเม็ดไตสีชมพูอ่อนบนเนินหน้าอกสองเต้าสลับกัน“อ๊า~” “ชอบไหม” อลันมักจะถามคำนี้กับฉันบ่อยครั้งเวลาทำเรื่องบนเตียง“อื้อ ชอบสิ อ๊ะ~” “ชอบให้ดูดแรงๆ ไหม” “ชะ ชอบแต่ถ้าแรงมากมันจะเจ็บ” อลันยิ้มมุมปากก่อนจะก้มลงตะโบมดูดเลียที่หน้าอกต่อ เขาดูดแรงๆ เพื่อให้ฉันสะดุ้งแล้วแอ่นกายขึ้น มือของฉันยกขึ้นมากำเส้นผมสีดำขลับของอลันแน่น แล้วร้องครางออกมาเสียงกระเส่า “อ๊า~อลัน” ฉันเปล่งเสียงครางออกมาพร้อมกับเรียกชื่ออลันเสียงหวาน “อันตรายนะ”“อันตรายอะไร ?” ฉันถามกลับอย่างงุนงง “ใครให้พี่แพรครางชื่อผมเสียงหวานขนาดนี้ หื้ม” “นายไม่ชอบหรอ ?” ฉันคิดว่าอลันชอบซะอีก เพราะเขาชอบให้ฉันครางเรียกชื่อตัวเองนี่
“ของขวัญ ?” ฉันพูดออกมาพร้อมกับมองอลันอย่างหาเรื่อง แต่เขาเงียบไม่คิดจะพูดอะไรเลย“แม้ๆ เค้กกับอลันก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล แค่ให้ของขวัญไม่เห็นต้องทำตาดุแบบนั้นเลยค่ะ” ฉันจ้องอลันเขม็งอยากจะลุกขึ้นเดินหนีไปสงบสติอารมณ์อารมณ์แต่ถูกเขารั้งไว้ “จะไปไหน ?” “ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ” ฉันพยายามข่มอารมณ์เอาไว้แล้วบอกไปอย่างใจเย็น “ถ้าพี่แพรลุกขึ้นไปเค้กขอนั่งแทนที่ได้ไหมคะ เดี๋ยวพอพี่แพรกลับมาเค้กจะคืนที่นั่งให้” เธอแสยะยิ้มที่น่าเกลียดให้ฉัน“……” ฉันกำหมัดแน่น วอนนักนะยัยเด็กนี่!! “เค้กมีเรื่องจะคุยกับอลันหน่อยน่ะ” “มากับใคร” อลันถามเค้ก “กับเพื่อนน่ะ ^_^” “งั้นก็กลับไปโต๊ะตัวเอง ไม่ได้ชวนจะยืนอยู่ทำไม” ฉันยิ้มเย้ยเมื่ออลันพูดคำนั้นต่อหน้ายัยเค้ก เป็นไงล่ะเจ็บจนจุกเลยละสิ “พาฉันไปห้องน้ำหน่อย” ฉันบอกอลัน เขาพยักหน้าก่อนที่เราจะลุกขึ้นพร้อมกัน ทิ้งให้ยัยเค้กยืนหน้าแตกอยู่ที่โต๊ะนี่แหละ ฉันจูงมืออลันพาเดินออกมาจากคลับ ไม่ได้ไปห้องน้ำอย่างที่ว่า “ไหนจะเข้าห้องน้ำ ?” “เรามีเรื่องต้องคุยกัน”ฉันพาอลันมาที่รถ ตรงลานจอดรถค่อนข้างมืดและไม่มีคนเดินผ่าน พอมาถึงฉันก็กอดอกจ้องหน้าเขาเขม็ง “ไม่พูดอะ
หลังจากกินข้าวเสร็จบาสก็ติดรถมาที่คอนโดของฉันด้วย เหตุผลเพราะไม่อยากนั่งรถกลับพร้อมพ่อของเขา คงกลัวจะพูดกันไม่ลงลอยอีก “จอดเดี๋ยวผมนั่งรถไปห้องเพื่อนเอง” บาสบอกขณะที่ขับรถอยู่กลางถนนใหญ่“ไหนบอกว่าจะไปห้องพี่ไง” “พูดให้พ่อสบายใจไปงั้น” “เดี๋ยวไปห้องพี่แล้วนายค่อยให้เพื่อนมารับดีกว่า”“จะทำตัวเป็นพ่อผมอีกคนหรือไง” “อย่าดื้อรั้นนักสิบาส” “พี่แพรไม่เป็นผมไม่เข้าใจหรอก” ฉันหันมองบาสที่พูดออกมาแบบตัดพ้อ เด็กวัยนี้ไม่ควรกดดันอะไรมาก เพราะยิ่งถูกกดดันมากๆ ก็ยิ่งเตลิด #คอนโดของฉัน สุดท้ายฉันก็พาบาสมาที่คอนโดอยู่ดี “จะกลับไปนอนบ้านไหม ?” ฉันถามบาสที่กำลังหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟา“ผมจะไปนอนห้องเพื่อน พี่ไม่ต้องห่วงหรอกพรุ่งนี้เดี๋ยวผมก็กลับบ้าน”“จะไปนอนห้องเพื่อนทำไมห้องพี่ก็นอนได้ คืนนี้พี่ไม่ได้นอนคอนโด” “ยังไงผมก็ต้องได้มาอยู่ที่นี่อยู่แล้ว ไม่ต้องห่วง” “รู้ใช่ไหมว่าคุณลุงกับพ่อพี่กำลังพยายามจับคู่เราอยู่” ฉันเปิดประเด็นถามบาส เราสองคนควรคุยกันเรื่องนี้ “รู้” “แล้วจะทำยังไง ?”“ไม่รู้” ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ รู้สึกเหนื่อยใจจริงๆ ที่ถูกจับคู่แบบนี้ “คบกับมันทำไม ?” บาสถามขึ้น “ไอ้อล
5 เดือนผ่านไป ชีวิตหลังแต่งงาน “ทำให้มันดีๆ หน่อยสิอลัน” “ก็ทำดีๆ อยู่นี่ไง” “แล้วนายเอาหมูไปผัดแบบนั้นได้ยังไง ทำไมไม่ผัดหมูก่อน”“แล้วทำไมไม่บอกก่อนก็รู้ว่าทำอาหารไม่เป็น”“ทำไม่เป็นก็ถอยไปฉันจะทำเอง”“ไม่ต้องยุ่งออกไปนั่งรอเลยไป” ฉันมองสามีของตัวเองทำอาหารด้วยความเหนื่อยใจ ทำไม่เป็นยังจะเสนอตัวอวดเก่งอยากจะโชว์ฝีมือ ชีวิตคู่ของเราไม่ได้โปรยด้วยกลีบกุหลาบ ไม่ได้รักกันจนหวานชื่น เรามีปากเสียงกันในบางครั้งไม่เข้าใจกันบ้าง แต่ความรักที่มีให้กันมันก็ยังคงอยู่และเพิ่มมากขึ้นทุกวัน ฉันว่ามันคงเป็นธรรมดาของชีวิตคู่ จะให้รักกันปานจะกลืนกินคงไม่ใช่ คนที่อยู่ด้วยกันการทะเลาะและปรับความเข้าใจเป็นเรื่องปกติ “เสร็จแล้วครับคุณเมีย ^_^” อลันถือจานอาหารที่ตัวเองทำมาวางไว้ที่โต๊ะด้วยสีหน้าที่ปลื้มอกปลื้มใจกับฝีมือตัวเอง “ผัดผักยังไงให้ผักไม่สุก แบบนี้จะกินยังไง” “ผักต้องสุก ?” เขาถามอย่างกับไม่เคยกินผัดผักมาก่อนในชีวิตถึงไม่รู้ว่ามันต้องสุกประมาณไหน “ถ้าลูกคลอดออกมาฉันคงไม่ไว้ใจให้นายทำอาหารให้ลูกกินแน่ๆ” “ของแบบนี้มันพัฒนากันได้ ตอนนี้ทำไม่เป็นอีกสิบปีข้างหน้าอาจจะได้เป็นเชฟกระทะเหล็กก็ไ
#บ้านของฉันฉันกับอลันมาที่บ้านด้วยกันเพื่อจะมาบอกพ่อว่าเรากำลังจะมีลูก ก่อนมาเขาได้โทรบอกพ่อกำนันแล้วเห็นว่าดีใจยกใหญ่เลย พรุ่งนี้คงจะขึ้นมากรุงเทพมาคุยเรื่องงานแต่ง “จะมาทำไมไม่บอกก่อนจะได้ให้คนจัดเตรียมอาหารเพิ่ม” พอพ่อเห็นอลันเดินมาพร้อมกับฉันก็รีบท้วงทันที ถึงก่อนหน้านี้จะใจร้ายไปบ้างแต่ตอนนี้พ่อตากับลูกเขยเริ่มเข้ากันได้แล้วนะ “หนูมีเรื่องสำคัญจะบอกพ่อค่ะ ^_^” ฉันยิ้มให้พ่อแล้วก็หันมายิ้มให้อลัน จากนั้นเราสามคนก็พากันเดินมาที่ห้องขับแขก“มีอะไรทำไมถึงต้องคุยเป็นทางการขนาดนี้ ?” พ่อถาม “พ่ออยากมีหลานคือเปล่าคะ” “อยากสิ พ่อแก่แล้วอยากจะรีบอุ้มหลานเร็วๆ” “งั้นคุณลุงก็สมหวังแล้วครับ” อลันพูดแทรก “หมายความว่ายังไง ?” พ่อขมวดคิ้วมองเราทั้งคู่สลับกัน ฉันคลี่ยิ้มก่อนจะตอบ “หนูท้องค่ะ ^_^” พอบอกว่าท้องพ่อก็เงียบไปเหมือนตกใจ ทำเอาฉันใจหาย ไหนบอกว่าอยากอุ้มหลานเร็วๆ ไง ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้น“คุณลุงไม่ดีใจหรอครับ” อลันรีบถามเพราะเห็นพ่อเงียบไป “ลง ลุงอะไรกัน เรียกพ่อได้แล้วไอ้ลูกเขย” พ่อพูดออกมาพร้อใกับรอยยิ้มบนใบหน้า ทำเอาฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกนึกว่าพ่อจะเสียใจซะอีก อีกหนึ่งเรื่องร
โรงพยาบาลตอนนี้ฉันกับอลันอยู่ที่โรงพยาบาล ส่วนอลิชเธอกลับไปที่บ้านแล้วเพราะต้องไปดูลูก ทั้งฉันและอลันได้รับการตรวจร่างกายอย่างละเอียดทั้งคู่ แต่ที่ต่างออกไปคือหมอให้ฉันตรวจเลือดและตรวจปัสสาวะ ตอนนี้เรากำลังนั่งรอผลตรวจอยู่อาการของอลันดีขึ้น ตอนนี้เขานั่งจนแทบจะสิงร่างฉันอยู่แล้ว “ขยับไปหน่อยได้ไหม ดูสิคนมองเยอะเลยนะ” ฉันกระซิบบอกอลัน “ขยับออกก็อ้วก จะเอาแบบนั้นไหมล่ะ” “แล้วอยู่ใกล้ฉันไม่อยากอ้วกหรือไง” เขาส่ายหน้าแทนคำตอบ ถึงอาการของเขาจะดีขึ้นแต่ร่างกายยังอิดโรย ไม่นานเท่าไหร่คุณหมอก็เรียกให้เราสองคนไปฟังผลตรวจ “ผลตรวจของคุณผู้ชายเป็นปกติดีนะคะ” “แต่เขาทั้งเวียนหัวทั้งอ้วกเลยนะคะคุณหมอ” ฉันรีบพูดแย้งขึ้นทันที “คงจะเป็นอาการแพ้ท้องแทนภรรยาค่ะ ยินดีด้วยนะคะตอนนี้คุณกำลังตั้งครรภ์ ^_^” หมอพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่คำพูดนั้นยังวนอยู่ในหัวของฉัน ยินดีด้วยนะคะคุณกำลังตั้งครรภ์ มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเราไม่เคยพลาด อลันปล่อยนอกหรือไม่ก็ใส่ถุงยางอนามัยตลอด ตอนนั้นที่ปล่อยในฉันก็กินนาคุมฉุกเฉินแล้ว คิดไม่ออกเลยว่าจะท้องได้ยังไง “จริงหรอครับคุณหมอ ผมกำลังจะมีลูกหรอคร
อลันเดินออกมาจากห้องน้ำทั้งที่ยังเอามือปิดจมูกอยู่ เขาทำท่าเหมือนขยะแขยงอาหารที่ฉันเตรียมให้มากๆ มันรู้สึกเฟลนิดๆ นะ อุตส่าห์ตั้งใจเตรียมให้แท้ๆ “ไปหาหมอไหม”“ไม่เป็นไรแค่เวียนหัวนิดหน่อย” ฉันเดินมาหาอลันแล้วยกมือขึ้นทาบบนหน้าผากของเขาเพื่อเช็คว่าตัวร้อนหรือเปล่า “ตัวก็ไม่ร้อนนี่ ทำไมจู่ๆ ถึงเป็นแบบนี้ล่ะ ฉันว่าไปหาหมอดีกว่านะอลัน”อลันสวมกอดฉันเอาไว้แน่นแล้วบอกด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “แค่กอดเมียแป๊บเดียวเดี๋ยวก็หาย” แปะ! ฉันฟาดมือลงบนแขนของอลันเบาๆ แล้วพูดค้อน “ฉันเป็นห่วงนะยังจะมาพูดเล่นอีก”“ไม่ได้พูดเล่นมันดีขึ้นจริงๆ นะ” พูดจับอลันก็เอาใบหน้ามาซุกลงบนซอกคอของฉัน “หอมจัง” “…นายคงกินไม่ได้แล้วใช่ไหมฉันจะได้เก็บ” ฉันถามเสียงเศร้า “มันเหม็น” อลันพูดกระซิบบอกที่หูเสียงเบา “อยากกินเมียแทนข้าว” ฝ่ามือสากเริ่มเลื้อยไปมาเป็นปลาหมึก ริมฝีปากหนาพรมจูบไปจนทั่วซอกคอของฉันก่อนจะขยับขึ้นมาที่พวงแก้มและประกบจูบที่ริมฝีปาก “อืม~” เสียงครางในลำคออย่างพึงพอใจของอลันทำให้ฉันรู้สึกวาบหวิว แควก! เสียงนี้คือเสียงชุดซีทรูตัวบางของฉันถูกฉีกอย่างไร้ความปรานี “อลัน!!” ฉันดันตัวออกแล้วจ้องอลันเขม็ง เข
วันต่อมา หลังจากที่อลันเลิกเรียนเราก็มาเจอเฮียเฟย นัดเจอกันที่ร้านอาหารในห้าง ฉันโทรนัดเฮียเอาไว้แล้ว #ภายในร้านอาหาร “เฮียสั่งจะกินอะไรไหมคะเดี๋ยวแพรสั่งให้” ฉันรีบถามเมื่อเฮียเฟยมาถึง มันรู้สึกเกร็งเอามากๆ สาเหตุก็เพราะอลันที่เอาแต่จ้องมองตลอดเวลา “ไม่เป็นไรเดี๋ยวเฮียต้องเข้าบริษัทไปกินที่บริษัทก็ได้”“งานยุ่งหรอคะช่วงนี้”“ก็….”“มีอะไรจะพูดก็รีบๆ พูด เอาแต่เนื้อ น้ำไม่ต้อง” อลันพูดแทรกขึ้นมาอย่างเสียมารยาท ฉันจึงหันมามองค้อนเขาด้วยสายตาที่ตำหนิ แต่เขาก็ทำท่าเหมือนทองไม่รู้ร้อน“ทีหลังถ้าจะนัดคุยมาคนเดียวดีกว่านะ แฟนแพรคงไม่สะดวก” เฮียเฟยบอก “ถ้าคุยสองต่อสองคงไม่ปล่อยให้มา” อบันตอบกลับทันควัน “นายช่วยอยู่เงียบๆ ได้ไหมอลัน” ฉันบอกเขาเสียงดุ ใจคอจะหาเรื่องให้ได้เลยหรือไง “แพรขอโทษแทนอลันด้วยนะคะ”“ไม่เป็นไรเฮียเข้าใจ แฟนแพรยังเด็ก….”“เด็กแล้วยังไง ?” เป็นอีกครั้งที่อลันถามอย่างไม่สบอารมณ์ “อลัน!!” ฉันจ้องเขาเขม็งจึงยอมปิดปากเงียบ มันน่าดีดหน้าผากแรงๆ สักทีให้เข็ดหลาบ “ที่นัดมาวันนี้แพรอยากจะมาขอโทษที่เคยพูดให้ความหวังเฮีย อยากขอโทษที่เคยดึงเฮียเข้ามาเกี่ยวข้องทั้งที่แพรไม่ไ
ทางผู้ใหญ่พูดคุยกันครั้งนี้พ่อฉันยินยอมไม่ได้ขัดอย่างที่เคยลั่นวาจาเอาไว้ คุณคานส์สามีของอลิชเสนอตัวจะออกค่าใช้จ่าย ส่วนค่าสินสอดวันแต่งพ่อของอลันจะเป็นคนออกเอง โดยงานหมั้นจะจัดหลังจากที่มหาวิทยาลัยของอลันปิดเทอม ซึ่งก็คืออีกไม่นานนี้แล้ว หลังจากคุยธุระเสร็จเรียบร้อยเราก็นั่งกินข้าวด้วยกัน ฉันเองก็ยังเกร็งไม่หาย แต่ก็ดีใจที่พ่อของอลันเอ็นดูฉันมากขนาดนี้ ตอนนี้ฉันกำลังเดินเล่นกับอลิชอยู่ที่สนามหน้าบ้าน ส่วนพ่อฉันกับพ่อของอลันคุยกันเรื่องธุรกิจ พ่อของอลันสนใจอยากจะเปิดธุรกิจเล็กๆ ที่บ้านต่างจังหวัดเลยขอคำปรึกษากับพ่อ ดีใจที่ทั้งสองคุยกันถูกคอ “แกไม่กลับบ้านพร้อมสามีหรออลิช” ที่ถามแบบนี้ก็เพราะว่าฉันเห็นคุณคานส์กลับไปก่อนแล้ว “ฉันกลับพร้อมพ่อน่ะ คุณคานส์รีบไปดูลูก” “สามีดีเด่นนะเนี่ย” “แกก็เถอะ ดีใจด้วยนะ รู้ไหมฉันแทบจะกรี๊ดลั่นบ้านตอนที่รู้ว่าอลันจะจอแกหมั้น” อลิชดีใจจนออกนอกหน้า “แกไม่ห้ามน้องหน่อยหรอ หมั้นทั้งๆ ที่ยังเรียนไม่จบ” “แพร อลันเป็นผู้ชายไม่มีอะไรเสียหายหรอกนะ ดีซะอีกน้องฉันตั้งใจทำงานมากๆ แถมยังไปเรียนทุกวัน ฉันละนับถือแกจริงๆ เลยที่เอาอลันอยู่หมัดขนาดนี้” “พี่อลิช
วันต่อมา เป็นอีกวันที่ฉันอยากจะไปดูร้านของตัวเองแต่พ่อห้ามเอาไว้ บอกเหตุผลว่าตั้งแต่แม่เสียพ่อทำแต่งานไม่มีเวลาให้ฉันเลย วันนี้จึงอยากให้เราอยู่ด้วยกัน ตอนนี้ฉันกับพ่อกำลังนั่งอยู่ที่สวนหลังบ้าน สวนนี้แม่เป็นคนอยากได้พ่อก็ตามใจแม่ทุกอย่าง “พ่อสัญญากับแม่เอาไว้ว่าจะดูแลลูกสาวคนเดียวของเราให้ดีที่สุด” พ่อพูดพร้อมกับสายตาที่มองไปยังสวนดอกไม้ต้นไม้ “ลูกโกรธหรือเปล่าที่ก่อนหน้านี้พ่อเคยห้ามไม่ให้รักกับผู้ชายที่ลูกเลือก” “โกรธสิคะ หนูโกรธพ่อมากที่ไม่ยอมฟังอะไรเอาแต่ยึดติดเรื่องฐานะ” “ถึงตอนนี้พ่อเริ่มเข้าใจแล้วว่าฐานะมันไม่สำคัญขนาดนั้น” ฉันยิ้มหวานให้พ่อ “ขอบคุณนะคะที่เปิดโอกาสให้อลัน” “ถ้าลูกรักมันมากขนาดนี้มันคงจะมีอะไรดีบ้างนั่นแหละ ไม่อยากนั้นลูกสาวของพ่อคงไม่หลงหัวปักหัวปำ” “หนูไม่ได้หลงขนาดนั้นสักหน่อย” “ไอ้เรื่องแข่งรถก็บอกเตือนให้เบาลงบ้าง จะดูแลลูกสาวของพ่อได้ยังไงถ้ายังเอาชีวิตไปเสี่ยงอันตรายอยู่แบบนั้น”“ตอนนี้เขาไม่ค่อยได้แข่งแล้วค่ะเพราะต้องดูแลคลับ”“ส่วนเรื่องตาบาสพ่อมองคนผิดไปจริงๆ ตอนนี้พ่อก็ยังรู้สึกผิดที่เคยบังคับลูก” “มันผ่านไปแล้วพ่ออย่าคิดมากเลยนะคะ ตอนนี้บา
#ภายในห้องทำงาน อลันเหวี่ยงร่างของฉันให้กระแทกกับโซฟาตัวใหญ่แรงๆ ไร้คำว่าปราณี ขนาดเป็นแฟนกันนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่ไม่ใช่สถานะแฟนฉันไม่เจอบีบคอตายเลยหรอ แต่ถึงจะเจอเหวี่ยงกระแทกโซฟาแบบนี้ฉันก็ยังยิ้มหวานให้อลัน “วันนี้แฟนฉันหล่อเป็นพิเศษเลยนะ ^_^” ฉันลุกขึ้นจากโซฟาเดินมายกมือขึ้นคล้องคออลันแล้วพูดเสียงหวาน สายตาของอลันในตอนนี้กำลังจ้องชุดที่ฉันใส่เขม็งบ่งบอกถึงอารมณ์ไม่พอใจสุดๆ ก่อนที่เขาจะแกะมือฉันออกจากต้นคอ “อะไรกันจับนิดจับหน่อยก็ไม่ได้” “ทำไมถึงใส่ชุดแบบนี้มา” เขาถามเสียงเข้ม “รู้ใช่ไหมว่าไม่ชอบ รู้ใช่ไหมว่าถ้าเห็นใส่แล้วจะเป็นยังไง” “รู้สิ ^_^” “แล้วใส่มาทำไมวะห๊ะ!! ชอบให้โมโหว่างั้น ?”“ก็นายน่ะโกรธอะไรก็ไม่รู้ไร้สาระ ก็แค่ไปคุยกับพ่อเรื่องหมั้นเอง พอฉันตอบตกลงก็กล่าวหาว่าประชด”เขาไม่โต้ตอบอะไรแต่กลับพ่นลมหายใจร้อนผ่าวออกมาแรงๆ “สรุปจะไปคุยกับพ่อนายเรื่องหมั้นหรือเปล่า ?”“ไม่ไป!! ไม่อยากหมั้นก็ไม่ต้องไป ก็ดีแยกกันอยู่อิสระดี ชอบไม่ใช่ ? ได้แต่งตัวโป๊ๆ โชว์ผู้ชายไปทั่ว” “พูดอะไรออกมารู้ตัวไหมอลัน!! นายกำลังดูถูกฉันอยู่นะ” จากที่อารมณ์ดีพอได้ยินคำพูดเมื่อครู่ของอลันมัน
“พ่อไม่ห้ามหนูกับอลันแล้วงั้นหรอคะ” ถึงจะรู้สึกผิดแต่ฉันก็ต้องถามย้ำเพื่อความแน่ใจ พ่อพยักหน้าแทนคำตอบ “พ่อจะไม่ใจร้ายกับคนที่หนูรักใช่ไหม” ฉันจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้นของพ่อ รับรู้ได้ถึงความเศร้าจากสิ่งที่ฉันเลือกเมื่อครู่ “พ่อจะไม่ขัดขวางความรักของลูกอีก ขอให้ลูกมั่นใจพ่อพูดคำไหนคำนั้น”ฉันยิ้มออกมาก่อนจะโผล่เข้ากอดพ่อแน่น เป็นอีกครั้งที่ความรู้สึกอึดอัดในใจได้ปลดล็อก ในที่สุดพ่อก็ลดคติลงได้ “ขอบคุณที่ให้โอกาสผมได้รักกับลูกสาวของคุณลุงนะครับ” อลันพูดขึ้นพ่อจึงค่อยๆ ผละกอดออกแล้วเพ่งสายตามองอลันแทน “ถึงฉันจะไม่เต็มใจแต่ลูกสาวของฉันเลือกแล้ว อย่าทำให้ผิดหวังก็แล้วกัน”“ครับ ผมจะไม่ทำให้คุณลุงผิดหวัง” “หนูไม่อยากให้พ่อคาดหวังอะไรมากมายกับอลันนะคะ” ฉันพูดแทรกขึ้นพ่อจึงตวัดสายตาหันมา “ทำไมลูกถึงพูดแบบนั้น พ่อจะคาดหวังกับผู้ชายที่ลูกเลือกไม่ได้เลยหรือไง” “ไม่มีใครเป็นอย่างที่หวังได้อย่างสมบูรณ์แบบหรอกนะคะ ไม่เว้นแม้แต่หนูที่เป็นลูกสาวของพ่อ” “…….” พ่อถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบศีรษะของฉัน “หนูอยากให้พ่อเปิดใจให้อลันจริงๆ อย่างที่หนูเปิดใจให้เขานะคะ ถ้าแม่ยังอยู่หนูเชื่