บททั้งหมดของ โซ่เสน่หากามเทพ: บทที่ 51 - บทที่ 60

“จ๋า พิ้งค์กลัว พิ้งค์จะเป็นอะไรไหม” เธอถามระหว่างที่กำลังเดินมาถึงห้องแล้ว“ไม่เป็นจ้ะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หาย” เขาบอกอย่างอ่อนโยนระคนด้วยความเป็นห่วงพลางรั้งเธอเข้ามากอดเอาไว้“แต่ทำไมพิ้งค์ พิ้งค์กำลัง...” เธออยากจะบอกเขาเหลือเกิน แต่ไม่กล้า กระทั่งมาถึงห้อง เขารีบเปิดประตูและพาเธอเข้ามาถึงห้องนอน จากนั้นจึงได้จูงเข้าไปในห้องน้ำ แต่ก่อนอื่นเขารีบถอดชุดเดรสออกให้และเหลือไว้แต่ชุดชั้นในก่อนจะประคองให้เธอเข้าไปนั่งในอ่างอาบน้ำ พร้อมกับเปิดฝักบัวให้แรง อีกทั้งเปิดน้ำใส่ในอ่างเพื่อให้เธอได้แช่อีกด้วยเวียงพิงค์ได้แต่นั่งอยู่ในอ่างพลางยกมือขึ้นกอดตัวเองเอาไว้และตั้งสติ แต่ความเย็นเฉียบจากน้ำไม่ได้ทำให้อาการของเธอดีขึ้นเลย ทว่ามันกลับร้อนรุ่มกว่าเดิมเสียอีก ขณะเดียวกันเวียงพิงค์ได้แต่มองหน้าคาเมรอนด้วยสายตาเว้าวอนพลางหายใจหอบพร่าด้วยร่างกายที่เริ่มทรมานราวกับถูกกระตุ้นให้มีความต้องการอย่างหนัก“ได้โปรด ช่วยพิ้งค์ด้วย” เวียงพิงค์เริ่มขอร้องด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ และตัวสั่นเทาเพราะความหนาวจากน้ำเย็น “ไม่ดีขึ้นเลยเหรอ” คาเมรอนย่อตัวลงไปนั่งตรงขอบอ่างและยื่นมือไปลูบไล้ศีรษะเธอด้วยความสงสาร“มะ

ท้าทายให้เธออยากจัดการเหลือเกิน ไม่รู้ว่าฤทธิ์ยาปลุกเซ็กส์หรือความต้องการที่ซ่อนเร้นอยู่ส่วนลึกของหัวใจกันแน่ที่ทำให้เธอกล้าหาญด้วยการรูดมันขึ้นลงช้าๆ “โอ้ว... พิ้งค์” เขาแปลกใจระคนเสียวซ่านจนไม่อยากจะถาม และปล่อยให้เธอจัดการมันเสียให้พอ ชั่ววินาทีเวียงพิงค์ก้มหน้าต่ำลงและส่งผ่านลิ้นหวานออกมาตวัดลากชิมตั้งแต่ส่วนล่างจนถึงปลาย เขาแทบจะกดกลั้นเสียงครางเอาไว้ไม่ได้จึงผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ พลางยกสะโพกขึ้นรับด้วยความลืมตัว ก่อนที่ริมฝีปากบางจะเผยอ้าครอบครองกายแกร่งให้กับเขา “อืม อ่า” เขาแทบจะครางออกมาทันทีด้วยความเสียวซ่านจนขนลุกชูชันไปทั้งตัว สะโพกแกร่งยกขึ้นรับจังหวะทุกครั้งที่เธอขยับริมฝีปากเข้าออก ทั้งดูด ทั้งเม้ม และขบกัดเบาๆ ราวกับไอศกรีม มือหนาเอื้อมมือไปกดศีรษะของเธอลง“จ๋าครับ ผมใจจะขาด” และด้วยความทรมานเขาจึงดันหัวไหล่เธอออกเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับแขนทั้งสองข้างของเธอและรั้งให้ขยับขึ้นไปหา จากนั้นจึงตวัดพลิกร่างเธอลงไปนอนราบ เขาไม่รอช้ารีบแทรกกายเข้าไปอยู่ระหว่างขาของเธอ พลางขยับสะโพกเข้าไปใกล้ๆ กายแกร่งถูไถช่อกุหลาบนุ่มอีกครั้ง กระทั่งส่วนปลายกดแทรกเข้าสู่ทางสวาทอย่างช้าๆ ขณะ

“ทำเอาพวกพี่เป็นห่วง ตกใจมากเมื่อรู้ว่าถูกพักงานเพราะเรื่องงานแสดงโชว์”“ค่ะ พิ้งค์ทำได้แย่จริงๆ เลยนะคะ” เวียงพิงค์รู้สึกอึดอัดเหลือเกินที่ต้องโกหก“เอาน่า ไม่เป็นไร มือใหม่ก็อย่างนี้แหละ เดี๋ยวก็เก่ง สู้ๆ”“ขอบคุณค่ะพี่คิม พิ้งค์จะเริ่มต้นใหม่ ทำให้ดีขึ้นจะได้ไม่ต้องถูกพักงานอีก” พอเธอพูดจบวาคิมก็เดินเข้ามาใกล้ๆ พลางเอื้อมมือรั้งมือของเธอมากุมเอาไว้เพื่อปลอบใจและให้กำลังใจ“อย่าท้อเสียก่อนล่ะ” วาคิมบอกพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน แววตาแปลกๆ แต่ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าการจับมือถือแขนมันทำให้ใครบางคนที่จ้องจะจับผิดเห็นเข้าพอดี เพราะนึกอยากจะมาหาเรื่องจัดการกับเวียงพิงค์อยู่แล้ว“อะแฮ่ม!” เสียงกระแอมดังขึ้นทำให้ทุกคนภายในแผนกตกใจจนสะดุ้ง และหันไปมองประตูทางเข้าเป็นตาเดียวแต่ต้องตกใจยิ่งกว่าเห็นผี เพราะเสียงเมื่อครู่คือเสียงของประธานบริษัท เขาไม่เคยมาด้วยตัวเองนี่นะ ทุกคนคิด“ท่านประธาน” วาคิมเรียกด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบปล่อยมือเวียงพิงค์เสีย เพราะในบริษัทมีกฎห้ามพนักงานทำอะไรยุ่มยามกันในเวลาทำงาน และคาเมรอนเป็นคนออกกฎเอง “ขนาดพักงานหนึ่งอาทิตย์ยังมีแต่คนเป็นห่วง แล้วถ้าพักสักสามเดือนมันจะเป็นยั

ต่อมา หลังจากที่เวียงพิงค์และวาคิมถูกเรียกขึ้นไปตำหนิ พนักงานหญิงชายทุกคนก็ไม่เขาเข้าใกล้กันเกินหนึ่งเมตรเลย เพราะกลัวจะถูกเรียกตัว เวียงพิงค์พยายามตั้งใจทำงานตามที่ได้รับมอบหมายและเก็บตัวเงียบ หมดหน้าที่เธอก็กลับบ้าน กลายเป็นคนไม่พูดไม่จากับใคร เวลาทำงานคือเช้าตรู่และไม่ออกไปไหนอีกเลย แม้แต่ตอนรับประทานอาหารเที่ยง เธอก็ซื้อข้าวกล่องมาตั้งแต่เช้าเวียงพิงค์กลายเป็นคนใหม่ สนใจแต่งาน แต่ไม่สนใจคนรอบข้าง ไม่ออกไปให้ใครเห็น เอาแต่หมุกมุ่นกับการออกแบบชิ้นงานใหม่ๆ เป็นเช่นนี้มาร่วมสองเดือนแล้ว จนทุกคนสงสัยและทุกอย่างต้องคลี่คลาย พิรัชจึงเรียกให้ไปพบเพราะความเป็นห่วงน้องนุชสุดท้อง “พิ้งค์ พี่รัชเชิญไปพบที่ห้องนะจ้ะ” อมิตาบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวพิ้งค์ไป” เวียงพิงค์รับคำขณะที่กำลังก้มหน้าตรวจงานของตัวเองไป จากนั้นจึงละจากงานและลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่อยู่ๆ กลับหน้ามืดเวียนหัวกระทั่งทรงตัวไม่อยู่ จนต้องจับขอบผนังเอาไว้“ว้าย! พิ้งค์ เป็นอะไร” อมิตารีบวิ่งเข้ามาหาพร้อมกับประคองให้กลับไปนั่ง“พิ้งค์หน้ามืดน่ะค่ะ เวียนหัว สงสัยก้มหน้านานเกินไป” เธอบอกพร้อมกับสลัดศีรษะไปมา“เห็นพิ้

“แต่... เฮ้อ! ก็ได้ค่ะ หนึ่งเดือนเท่านั้นนะคะ” หนึ่งเดือนเท่านั้น เธอจะอดทนรอ แต่กลัวว่าใครบางคนจะทำให้หมดความอดทนเสียก่อน “ขอบใจมากจ้ะ แล้วเมื่อวานเป็นยังไงบ้างที่ไปหาหมอน่ะ” “ปกติดีค่ะ แค่ไม่ได้พักผ่อนเท่านั้นเอง” “จริงเหรอ แต่มันดูไม่โอเคเลยนะ พิ้งค์อย่าหาว่าพี่ยุ่งเรื่องส่วนตัวเลยนะ พี่สังเกตพิ้งค์มาโดยตลาด ตั้งแต่ถูกพักงาน กลับมาพิ้งค์ก็เปลี่ยนไป จนกระทั่งเมื่อวานก็มีอาการผิดปกติ แล้ววันนี้พิ้งค์ก็มายื่นหนังสือลาออก อยากระบายอะไรให้พี่ฟังไหม” ดูเหมือนว่าพิรัชจะมองออกหรือเปล่า หรือไม่อาจจะกำลังสงสัยอาการของเธอ“พี่รัช คือพิงค์...” เวียงพิงค์รู้ว่าพิรัชหวังดีและเป็นห่วงเธอมาก แต่ไม่รู้จะลำดับเหตุการณ์อย่างไรดีเพราะตัวต้นเหตุไม่ต้องการให้เธอปากโป้ง“บอกมาเถอะ แล้วพี่จะไม่บอกใคร ถึงพิ้งค์จะไม่บอกแต่อาการของพิ้งค์เมื่อวานรู้ใช่ไหมว่าพี่...” “พี่รัช พิ้งค์บอกไม่ได้ อีกอย่างมันคือเหตุผลที่พิ้งค์อยากกลับเชียงใหม่” “เมื่อวานนี้มันคืออาการแพ้ท้องใช่หรือเปล่า” พิรัชยื่นหน้าเข้ามากระซิบเบาๆ เพราะเกรงว่าจะมีใครมาได้ยิน ทำให้เวียงพิงค์ถึงกับชะงักงันและนิ่งไปชั่วครู่ ขอบตาทั้งสองข้างร้อนผ่