Lahat ng Kabanata ng โซ่เสน่หากามเทพ: Kabanata 71 - Kabanata 80

“พิ้งค์” เขาเอ่ยเรียกเธอลอยๆ ราวกับคนเพ้อ แต่เธอก็ไม่ได้ใยดีเลยแม้แต่น้อย เพราะมองเขาเพียงแว๊บแรกเท่านั้น แล้วก็เดินลงบันไดเพื่อจะนำจานอาหารลงมาเก็บที่ห้องครัว พอคาเมรอนเห็นดังนั้นจึงรีบเดินกลับเข้าบ้าน หวังว่าจะได้พูดคุยอะไรกับเธอบ้าง แต่ยังไม่ทันที่จะเดินถึงใต้ถุน เธอก็สวนกลับออกมาเสียก่อน และดูเหมือนว่าเธอไม่อยากมองหน้าเขาเสียด้วยซ้ำ“พิ้งค์! คือ...” เขาเรียกเธอเอาไว้ซึ่งทำให้เธอชะงักแต่ไม่หันมามองเขาเลยแม้แต่นิดเดียว“ต้องการอะไรอีก” เธอถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบทันที“ผม... อยากเห็นหน้าลูก” เขามีอาการอึกอักอย่างเห็นได้ชัด เพราะกลัวว่าเธอจะหาเรื่องว่าให้อีก“ได้คืบจะเอาศอก ฉันให้คุณอยู่ที่นี่ได้มันก็เกินพอแล้ว ใช่ว่าฉันจะมีความสุขที่เดินขึ้นลงบ้านแล้วเห็นหน้าคุณ” พอพูดจบเธอก็รีบเดินกลับขึ้นบ้านทันที “คุณคงจะขยะแขยงผมมากสินะ” เขาตะโกนถามไล่หลังไปเช่นกัน“ฉันขยะแขยงและสะอิดสะเอียนคุณตั้งแต่วันแรกที่ได้ยินคำดูถูกของคุณ คุณคาเมล พอใจหรือยัง” ให้ตายสิทำไมคำพูดแต่ละประโยคที่เปล่งออกมาจากปากของเวียงพิงค์ ถึงได้ทำให้เขาเจ็บหัวใจได้ถึงเพียงนี้นะ เขาเลวร้ายกับเธอมากมายขนาดนี้เชียวหรือ“ให้ตา

“นั่นสิ” เธอเสริมขึ้นพลางเมินหน้าหนี “เมื่อกี๊ผมเห็นพิ้งค์ทำอะไร เอ่อ...” “ไม่ใช่เรื่องของคุณ เอาไป ถ้าอยากทำนัก” เธอบอกอีกครั้งก่อนจะยื่นแก้วที่เพิ่งจะบีบน้ำนมเสร็จให้กับเขา ทว่าเขาก็รับไปอย่างงงๆ ก่อนจะก้มหน้ามอง“มองอะไร ก็ไปใส่ขวดนมสิ จะได้ป้อนลูก” ป้อนลูกอย่างนั้นหรือ เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็รีบปฏิบัติทันที “ใส่ขวดนมที่วางหัวเตียงหรือเปล่า” เขาถามด้วยตื่นเต้นเล็กน้อย “ใช่!” เธอตอบแบบขอไปที แต่เท่านี้เขาก็ดีใจจะแย่แล้ว จากนั้นจึงได้รีบทำคือเปิดขวดนมขวดเล็กๆ ก่อนจะเทน้ำนมในแก้วใส่ลงไปได้ประมาณสองออนตามที่มองเห็น เรียบร้อยแล้วเขาจึงขยับไปหาบุตรชาย ขณะที่เขากำลังจะป้อนนมให้นั้นก็ต้องชะงัก เลือดของความเป็นพ่อวิ่งพล่านไปทั้งตัวด้วยความตื้นตันและตื่นเต้น พลางมองใบหน้าแสนไร้เดียงสา ผิวพรรณขาวอมชมพู ดวงตากลมโตสีน้ำตาล จมูกโด่ง แม้จะยังเป็นทารกแต่ก็ดูออกว่าโด่งมาก ริมฝีปากสีแดง ลูกของเขาหน้าเหมือน... “ลูกหน้าเหมือน...” เขาเอ่ยออกมาลอยๆ ทว่าเธอก็แทรกขึ้น“หน้าเหมือนพ่อ เสียดายที่พ่อของเจฟานตายแล้ว ไม่งั้นเขาคงจะได้เห็นว่าลูกหน้าเหมือนเขามาก” ให้ตายสิ เธอประชดเขาได้น่าหมั่นไส้มาก หมั่นไส

“ทำไมไม่ใส่ผ้าอ้อมสำเร็จรูป ไม่สะดวกกว่ากันเหรอครับ จะได้ไม่ต้องเปลี่ยนบ่อย” “ฉันขยันเปลี่ยนมีอะไรหรือเปล่า และนั่นสำหรับคนขี้เกียจอย่างคุณ ใส่ไปนานๆ ไม่ได้ระบายอากาศ ผื่นก็ขึ้นก้น ไม่ต้องเถียงวันมันแห้งสนิท อีกอย่างเราฝึกให้เขาฉี่เป็นเวลาได้ อาจจะพาเขาฉี่ชั่วโมงละครั้ง หรือครึ่งชั่วโมงต่อครั้งก็ได้ แล้วเขาก็จะจดจำเวลาเองนั่นแหละ กลางคืนก็เหมือนกันถึงจะเราจะลุกบ่อยแต่ลูกจะรู้เวลา ต่อให้ฉี่ใส่ที่นอนฉันก็เปลี่ยนใหม่ได้” คำอธิบายของเธอทำให้เขาอึ้งและเถียงไม่ออกอีกตามเคย“ผมแค่ไม่อยากให้คุณลุกบ่อยเวลากลางคืน” “เรื่องแค่นี้ฉันทนได้ แค่ต้องลุกบ่อยเท่านั้นเอง” “ผิดกับแม่บางคนที่ชอบความสบายขี้เกียจเปลี่ยนบ่อย” “ใช่ และพ่อบางคนก็ขี้เกียจด้วย” เธอตั้งใจว่าให้เขานั่นแหละ“ผมไม่ได้ขี้เกียจ ผมแค่ถาม ไม่เคยเห็น” “ไม่เคยเห็นก็เห็นซะ” ให้ตายสิไม่น่าชวนเธอพูดเลย บ่นเก่งมาก“โอเค ผมจะไม่ถามอะไรโง่ๆ อีกแล้วครับจ๋า เสร็จแล้วมาทานข้าวเถอะครับ” “เดี๋ยวฉันทานทีหลัง” พอพูดจบเธอก็อุ้มเจฟานมาที่เปลเพื่อจะได้ไกวให้หลับ เพราะวัยนี้กินแล้วนอนเท่านั้น เวลานี้ก็หาวหวอดๆ น่าชังเชียว เขาจึงไม่ได้พูดอะไรอีก และต

“ยังมีแรงไล่อีกนะ ผมไม่ไป จะอยู่ในห้องนี่แหละ” พูดจบเขาก็นั่งลงพิงขอบเตียงเอาไว้ พลางมองไปที่เจฟานนานจนเกือบครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ กระทั่งริมฝีปากของเจฟานหลุดออกเอง พร้อมกับหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข “อิ่มแล้วก็หลับสินะ” เขาเอ่ยยิ้มๆ แต่สายตาดันเผลอจับจ้องไปที่เนินอกอวบอิ่มของเมียรัก ซึ่งบัดนี้เจ้าของหลับไปแล้วเช่นกัน เขาจึงเอื้อมมือไปจับชายเสื้อช้าๆ เบาๆ ด้วยอาการสั่นเล็กน้อย เพราะกลัวว่าเธอจะตื่นขึ้นมาด่ากราด จากนั้นจึงปิดเนินอกเอาไว้เช่นเดิม ก่อนจะหันมาให้ความสนใจกับลูกน้อยแทน แล้วจึงช้อนอุ้มเจฟานกลับไปนอนที่เปล เสร็จแล้วจึงหันกลับมาให้ความสนใจกับคนที่หลับสนิทอีกครั้ง “สบายดี แต่หลับไม่รู้เรื่องหมายความว่ายังไง จะต้องให้เดาอีกนานแค่ไหน ผมรู้ว่าคุณเกลียดผมแต่บอกกันสักนิดก็ยังดีว่าร่างกายไม่โอเค ไม่ใช่ฝืนตัวเองแบบนี้” เขานั่งพูดอยู่คนเดียวพลางมองใบหน้าสวยหวาน ซึ่งบัดนี้ซีดเซียวลงไปมาก เขารู้ว่าเธอฝืนตัวเองและไม่ยอมบอกความจริงเลย อาจจะเพราะทิฐิและความเกลียดที่มีต่อเขาก็เป็นได้ เวลาผ่านไปเป็นวันคาเมรอนก็ยังคงอยู่ในห้องนอนของเวียงพิงค์เพื่อคอยดูแลเธอและลูก เพราะเวลาที่ลูกตื่นเวียงพิงค

“อย่ามาโกหกดีกว่าครับ เอาเป็นว่าผมนอนข้างนอกก็ได้ แต่คุณต้องเปิดประตูทิ้งเอาไว้ ผมจะได้เห็น” “นี่บ้านฉันคุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งอีกแล้ว” เธอว่า และเขาไม่ได้สั่ง แต่เป็นห่วงต่างหาก“ผมไม่ได้สั่งแต่ขอร้อง ผมเป็นห่วงคุณนะครับพิ้งค์ ไม่ได้คิดที่เข้าไปข้างในเสียหน่อย” “ถ้าอย่างนั้นก็ได้ นอนหน้าห้อง” เธออนุญาตน้ำเสียงเรียบ“ขอบคุณครับ แล้วลูกหลับหรือยัง” ถามราวกับว่าเป็นลูกของตัวเอง“หลับแล้ว แล้วไม่ต้องเข้าไปในห้อง” เธอห้ามด้วยน้ำเสียงเข้ม ก่อนจะเอี้ยวตัวเดินกลับเข้าไปในห้อง คาเมรอนจึงวางกระเป๋าเดินทางไว้ตรงประตู แล้วนั่งพิงผนังด้านเดียวกับประตูนั่นเอง ผ่านไปสักห้านาทีเวียงพิงค์ก็กลับออกมาอีกครั้งพร้อมกับหมอนและผ้าห่ม วางกองเอาไว้ตรงหน้าเขาพอดี ดูเหมือนเธอเป็นห่วงแต่สีหน้าบูดบึ้ง เขาจึงมองเครื่องนอนสลับกับเงยหน้ามองเธอ“มองอะไร สงสัยอะไร” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่ชวนหาเรื่องเสียเหลือเกิน“อ๋อ ใครจะกล้าล่ะครับ คือ... จะเข้านอนแล้วเหรอครับ” “ถ้าไม่เข้านอนตอนนี้ เดี๋ยวจะไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน ลุกบ่อยรู้แล้วนี่คะ” เธอตอบเสียงเรียบพลางเมินหน้าหนี“อย่าปิดประตูนะครับ เผื่อว่าลูกตื่นร้องไห้แล้วคุณลุกไม่