All Chapters of โซ่เสน่หากามเทพ: Chapter 61 - Chapter 70

ต่อมา เมื่อทุกอย่างมันจบสิ้นคาเมรอนเผยความร้ายกาจออกมาแล้ว ก็ไม่จำเป็นที่เวียงพิงค์จะต้องอยู่เผชิญหน้ากับคนเลวพรรค์นั้นอีก ไม่ต้องรอให้ถึงหนึ่งเดือนตามที่รับปากกับพิรัช เพราะเธอจะไม่แคร์ใครทั้งสิ้น ฉะนั้นจึงตัดสินใจเดินทางกลับเชียงใหม่ด้วยเครื่องบินในทันที โดยเก็บแต่เพียงเสื้อผ้าและของสำคัญกลับไปเท่านั้น เวียงพิงค์นั่งเครื่องบินใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงยี่สิบนาทีโดยประมาณ เมื่อมาถึงเธอเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งยังจุดหมายปลายทางนั่นคือ บ้านบ้านของเวียงพิงค์อยู่ในตัวจังหวัด แต่ไม่พลุกพล่าน ไม่ได้อยู่ในที่ชุมชนแออัดนัก จากถนนใหญ่เข้าซอยซึ่งมีบ้านไม้สองชั้น บ้างก็ชั้นเดียว และมีอาณาบริเวณน่าอยู่ รถแท็กซี่จอดเลียบที่ริมรั้วหน้าบ้านไม้ชั้นเดียวสีขาวน่าอยู่ เมื่อจ่ายค่าแท็กซี่เรียบร้อยเธอจึงลากกระเป๋าเดินเข้าบ้าน พลางมองไปรอบๆ เพื่อมองหาคนที่เธอคิดถึงมากที่สุด แล้วก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งหันหลังพรวนดินอยู่หลังบ้าน ด้วยอาการเงิกเงิ่นแบบคนป่วย เธอรู้ได้ในทันทีว่าเป็น... อิงฟ้า มารดาของเธอนั่นเอง“แม่” เวียงพิงค์เอ่ยเรียกมารดาเบาๆ ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือก่อนจะเดินเข้าไปช้าๆ พอใกล้จะถึงเธอก็วางกระเป๋าเ

ช่วงเวลาเพียงวันเดียว ที่เวียงพิงค์หนีกลับเชียงใหม่ ยังไม่มีใครรู้แม้กระทั่งคาเมรอน เพราะหลังจากที่แยกกันที่ร้านเขาก็ไม่คิดที่จะติดต่อเธออีกเลย กระทั่งวันต่อมา คาเมรอนไปทำงานตามปกติ ทว่าภายในหัวใจของเวลานี้มันวุ่นวายสับสน ทรมานอย่างบอกไม่ถูก พนักงานในฝ่ายออกแบบก็ไปทำงานแล้วเช่นกัน พิรัชยังคงทำหน้าที่เป็นเจ้านายที่ดี เมื่อถึงเวลาเข้างานก็ตรวจตราว่าคนไหนเข้างานสาย “พิ้งค์ยังไม่มาอีกเหรอ” พิรัชเปรยออกมาเบาๆ พลางกวาดตามองไปทั่วห้อง แต่ยังไม่ได้เอะใจ ด้วยความเป็นห่วงพิรัชก็รอกระทั่งเกือบสิบเอ็ดโมง ยังไม่มีวี่แววว่าเวียงพิงค์จะมาทำงาน เขาจึงโทรศัพท์ไปตามและโชคดีเหลือเกินที่เวียงพิงค์รับสาย ทว่าต้องช็อคเพราะ...“พิ้งค์กลับเชียงใหม่แล้วค่ะพี่รัช” น้ำเสียงของเวียงพิงค์ฟังดูเรียบเฉยชามาก พิรัชคิด แต่ยังดีที่เธอไม่ปิดบัง“อะไรนะ! พิ้งค์รับปากพี่แล้วนะ” พิรัชรู้สึกเป็นห่วงเธอไม่น้อย อีกทั้งมันเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน“พิ้งค์ขอโทษค่ะ พิ้งค์อยู่ไม่ไหวแล้ว รอให้ถึงวันนั้นไม่ได้ พี่รัชก็รู้ว่าพิ้งค์ต้องเจออะไรบ้างถ้าพิ้งค์ยังอยู่” แน่นอนมันคือคำนินทาจากเพื่อนร่วมงาน “โถพิ้งค์ เงินเดือนก็ไม่รอรับเสียก่อ

“อย่าทำตัวเป็นคนช่างสังเกตขนาดนั้น” เขาแสร้งดุเสียงเข้มขึ้นแต่ไม่ได้ทำให้ พิรัชกลัวเลย กลับกันพิรัชกลับอมยิ้มอีกต่างหาก“ยิ้มทำไมไม่ทราบ” เขาดุพิรัชอีกแน่ะ“คือ... รัชกับพิ้งค์คุยกันทางไลน์ทุกวันครับท่าน เผื่อท่านอยากรู้ว่าพิ้งค์สบายดีหรือเปล่า” “เขาก็คงจะสบายดีล่ะมั้ง ไม่อย่างนั้นจะอยากกลับไปทำไม” หากพิรัชจำไม่ผิด ยังไม่เคยบอกคาเมรอนเรื่องเวียงพิงค์ท้องนี่นะ“ท่านครับ ท่านอาจจะไม่รู้ว่าพิ้งค์เอ่อไม่โอเค ท่านจะได้เรียกพิ้งค์กลับมาทำงาน” “คนไม่มีใจจะอยู่ ผมจะเรียกกลับมาให้เสียเวลาและให้เปลืองน้ำลายทำไม” พูดจบคาเมรอนก็ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าต่างบานใหญ่ มองออกไปอย่างเหม่อลอย พิรัชจึงลุกตามไป และรู้สึกว่าอาการของคาเมรอนแปลกๆ พูดเหมือนทะเลาะกับเวียงพิงค์มาก่อน “ท่านครับเอ่อ... คือ... พิ้งค์ท้อง ท้องครับ เผื่อท่านไม่ทราบ ใกล้คลอดแล้วรัชเป็นห่วงก็เพราะพิ้งค์ท้องลูกไม่มีพ่อ” คำบอกเล่าของพิรัชทำให้คาเมรอนเจ็บแปลบที่กลางใจ และอึ้งเมื่อรู้ว่าพิรัชสำคัญจนเวียงพิงค์บอกเรื่องนี้“นี่คุณรู้มาโดยตลอดว่าพิ้งค์ท้องอย่างนั้นเหรอ พิ้งค์ไปเพราะท้องแล้วทำไมไม่บอกผม” คาเมรอนหันกลับมาถาม

“คุณแม่... ผมรู้ว่าผมทำไม่ดีกับเธอ จนเธอต้องหนีไปแบบนี้ ผมรู้สึกผิดมาตลอด แต่ที่รู้สึกช้าเพราะทบทวน ถามตัวเองว่าคิดถึงเธอหรือเปล่า ขาดเธอได้ไหม ผมพยายามต่อต้านใจตัวเอง แต่สุดท้ายผมก็ไม่เคยลืมเธอ” เขาสารภาพด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ“ลูกแม่มีความรักเหรอ ลูกไม่เคยรักใคร” เคียร่าถามยิ้มๆ“ผม... คือ” เขาดูอึกอักไม่กล้าตอบ เพราะไม่กล้าฟันธงตัวเอง“ถ้าไม่ทำเขาท้องจะรักเขาไหมไอ้ตี๋ ห๊า!” หัสนัยน์แทรกขึ้นน้ำดังลั่น “ป๋า เรื่องหนึ่งที่ผมอยากให้ป๋ากับแม่รู้ คือเหตุผลที่พิ้งค์คว้าชัยชนะทุกอย่างเอาไว้ได้ก็เพราะ... เพราะผมอยากอยู่ใกล้พิ้งค์ ต้องการพิ้งค์ ผมแค่เห็นรูปสมัครของเธอ แล้วห้ามใจตัวเองไม่ได้เลย” “ก็เลยทำให้พิ้งค์ชนะทุกคนเพื่อให้เข้ามาทำงาน แล้วแกก็จับกินอร่อยเลย อย่างนั้นเหรอ” บิดาแทรกขึ้น“ครับ” คาเมรอนก็กล้าตอบได้อย่างฉะฉานเสียจนบิดาอยากจะหักคอ“ถ้ามั่นใจว่าใช่ ก็ไปเถอะลูก แม่กับป๋าจะดูแลบริษัทแทน” มารดาอนุญาตง่ายๆ เสียอย่างนั้น “คุณเข้าข้างมันมากเกินไปหรือเปล่า เพราะอย่างนี้ไงถึงได้ทำอะไรตามใจตัวเอง ไม่มีความรับผิดชอบ”“หรือคุณจะไม่ให้ลูกไปคะ ดีเสียอีกที่ลูกกล้ารับผิดชอบ ดีกว่าปล่อยให้มั

“ลูกเหรอคะ คุณไม่ได้ตั้งใจทำ ฉันแค่อยู่ในฐานะนางบำเรอ แล้วคุณจะมาเรียกร้องรับผิดชอบอะไรตอนนี้ ฉันไม่ต้องการความรับผิดชอบ ชีวิตของลูกฉัน ฉันดูแลเองได้” น้ำเสียงของเธอหนักแน่นเสียจนเขาหวาดกลัวว่าเธอจะไม่ยอมคืนดีอีกเลย “เราไม่ได้รักกันเหรอพิ้งค์ คุณมองข้ามคำนั้นไปได้หรือเปล่า”“คุณเป็นคนยัดเยียดคำนั้นให้กับฉันเอง และนางบำเรออย่างฉันไม่จำเป็นต้องรักใคร”“แต่ผมรักคุณ ผมคิดถึงคุณ ได้โปรดให้โอกาสผมสักครั้งนะ” หากเป็นเมื่อก่อนเธออาจจะยอมใจอ่อนกับคำว่ารักก็เป็นได้ แต่พูดตอนนี้มันสายเกินไป เพราะเธอเข้าใจว่าเขาต้องการลูกจึงทำทุกอย่าง “มันไม่มีความหมายสำหรับฉันอีก กลับไปได้แล้วอย่าให้ไล่อีกครั้ง” เธอตัดใจพูดก่อนจะเอี้ยวตัวเพื่อที่จะเดินกลับเข้าบ้าน แต่เขาจะไม่มีวันไปไหนอีกแล้ว เขาไม่อยากเสียเธอและลูกไปพร้อมกับหัวใจที่แทบจะแตกสลายอีก“จะต้องให้ทำยังไง บอกผมสิ แต่อย่าไล่กันแบบนี้อีกเลย อย่าเดินไปจากผม พิ้งค์” คาเมรอนพยายามอ้อนวอนขณะที่เวียงพิงค์กำลังจะเดินจากไป“ทำยังไงเหรอคะ คุณคิดว่าจะใช้เวลานานแค่ไหนเพื่อชดใช้ในสิ่งที่คุณทำไว้กับฉัน ตั้งแต่เรารู้จักกันจนถึงวันนี้ที่ฉันไม่มีคุณ มันยาวนานเกินกว่