บททั้งหมดของ โซ่เสน่หากามเทพ: บทที่ 41 - บทที่ 50

“ดูเหมือนจะงอน ผมจูบน้อยเกินไปเหรอ” เขาถามเสียงเรียบแต่มีแววตาเจ้าเล่ห์ที่เธอไม่เห็น“ไม่! ไม่ค่ะ พอแล้ว หันไปขับรถได้แล้วค่ะ” เธอขึ้นเสียงกับเขาเพราะความตกใจ แล้วผ่อนลงเบาๆ เพราะกลัวว่าจะเสียมากกว่าจูบ ที่สำคัญกลาวันแสกๆ ก็ไม่เว้น“หึๆ” เขาหัวเราะชอบใจ ก่อนจะหันกลับไปตั้งสติแล้วขับรถออกไปจากริมถนนแต่ระหว่างที่ขับรถอยู่นั้นเขาก็สังเกตท่าทีของเวียงพิงค์ว่าจะมีความสุข ตื่นเต้น หรือดีใจหรือเปล่าที่ได้อยู่กับเขาและไปเที่ยวด้วยกัน ทว่าเธอกลับวางเฉยตลอดระยะเวลาเดินทาง แทบจะไม่มีเสียงสนทนาคุยกันเลย และมีบางครั้งที่เขารู้สึกว่าทุกอย่างเงียบกริบ พอหันไปมอง เวียงพิงค์ก็หลับสนิทแล้ว คงจะอ่อนเพลียจากยาที่รับประทานเข้าไปแล้วออกฤทธิ์ อีกทั้งร่างกายอ่อนเพลียจากฝีมือเขา “ผมใจร้ายกับคุณเกินไปหรือเปล่า ลูกแมวน้อย” เขาเอ่ยออกมาลอยๆ ด้วยน้ำเสียงหม่น ก่อนจะเอื้อมมือไปกุบกระชับมือของหญิงสาวเอาไว้อย่างอ่อนโยน แต่เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าเวียงพิงค์เป็นเพียงผู้หญิงที่เขาซื้อมาเท่านั้นก็รีบชักมือกลับทันที แล้วตั้งใจขับรถต่อไป“เห็นของสดใหม่เป็นไม่ได้ จะหวั่นไหวให้ได้เลยใช่ไหม” เขาถามตัวเองด้วยความหงุดหงิดใจ พลางกั

“คือ... เอ่อ พิ้งค์...” เธอยังอ้ำอึ้งอยู่เขาจึงก้มลงจูบแนบแน่นที่ริมฝีปากบางเสียเลย จูบหวานอ่อนโยนและโหยหาทำให้เวียงพิงค์ยอมจูบตอบเขาอย่างเต็มใจ เผยให้เขาใช้ลิ้นอุ่นสอดแทรกสู่โพรงปากหวานอย่างช่ำชอง ลิ้นหวานตวัดเกี่ยวเพื่อสัมผัสและรับรู้รสรักของกันและกัน เวียงพิงค์แทบอ่อนระทวยในอ้อมแขนแข็งแรง ยอมให้เขามอบความสุขให้แม้จะเป็นเพียงเวลาสั้นๆ หลังจากนั้นมันจะเจ็บปวดเธอก็ต้องทำใจ“อืม” เขาจูบเนิ่นนานจนเผลอครางอย่างพอใจ ก่อนจะหักดิบถอนจูบออกมาเพราะยังไม่อยากเตลิดหรือจัดการเธอในเวลานี้ ประโยคพูดก่อนที่จะเข้ามาโรงแรม แค่ขู่ให้กลัวเท่านั้นเอง แต่หากจะทำจริงๆ มันก็ได้เหมือนกัน แต่เขาสงสารเธอนี่สิ“น่าแปลกที่ผมอยากจูบคุณนานๆ” เขาเอ่ยพลางเอื้อมมือลูบไล้ศีรษะเธอเบาๆ อารมณ์บางอย่างทำให้เขาอยากจะทำแบบนี้ มองเธอในระยะใกล้ๆ ด้วยหัวใจที่เปิดกว้าง ลืมไปเสียด้วยซ้ำว่าเธออยู่ในฐานะอะไร และที่สำคัญเขาไม่เคยให้ความสำคัญกับผู้หญิงอย่างว่าเลย แต่ต้องยอมรับว่ากับเวียงพิงค์ เขายัดเยียดความเป็นผู้หญิงไม่ดีให้กับเธอ เพียงเพราะว่าอยากจะเชยชมความสวยน่ารักและบริสุทธิ์ อย่างที่ไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน จึงต้องทุ่มสุดตัว

จูบที่เคยดุดันรุนแรงแทบจะขยี้ปากบางๆ จนพัง เวลานี้กลายเป็นความอ่อนโยนราวกับลืมตัว พร้อมกับส่งผ่านลิ้นอุ่นสอดแทรกสู่โพรงปากหวานอย่างช้าๆ ก่อนจะตวัดพันเกี่ยวกันอย่างดูดดื่ม จูบหวานทำให้เวียงพิงค์แทบจะอ่อนแรงในอ้อมแขนของเขา พลางยกแขนขึ้นตวัดรัดรอบคอของเขาเอาไว้ราวกับกลัวว่าตัวเองจะหลุดลอยคว้างกลางอากาศ“พิ้งค์ ผมต้องการคุณเหลือเกิน” เขาเริ่มบอกด้วยน้ำเสียงพร่าและอ่อนโยน ขณะที่ความปรารถนาภายในกายกำลังวิ่งพล่านไปทั่วทั้งตัว “คุณบอกว่ามีธุระ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงกระซิบแผ่วเบา“ผมใช้เวลาไม่นาน นะครับได้โปรด” เขากระซิบอ้อนวอนกลับไป “ใช้เวลาไม่นานแล้วพิ้งค์จะมีอารมณ์ร่วมได้ยังไง ถ้าคุณต้องการ พิ้งค์มีเวลาให้คุณทั้งคืนแต่ไม่ใช่ตอนนี้ พิ้งค์ขอพักนะคะ” น้ำเสียงหวานออดอ้อนกระซิบบอกเพื่อหวังจะให้ตัวเองรอดไปจากเงื้อมมือของเขา และต่อเวลาให้กับตัวเองด้วย หวังว่าเขาจะฟัง“สองครั้งแล้วนะที่พิ้งค์ไม่ให้ และผมต้องยอม” “แล้วยอมไหมคะ พิ้งค์จะไม่ต่อต้านคุณอีกแล้ว จะยอมทุกอย่างและจะเป็นเด็กดีของคุณ แต่ตอนนี้พิ้งค์อยากให้คุณสงสารพิ้งค์บ้าง” คำขอของเธอทำให้เขาเผยยิ้มกรุ้มกริ่มเจ้าเล่ห์ พลางหรี่ตามองอย่างมีเลศน

เวียงพิงค์เริ่มอึดอัดเพราะบรรยากาศเหมือนนั่งอยู่ในผับท่ามกลางเสี่ยกระเป๋าหนัก และเสี่ยของเธอคือคาเมรอน อีกอย่างเท่าที่สังเกตผู้หญิงทุกคนที่ร่วมดื่มด้วย ก็คงหนีไม่พ้นผู้หญิงทำงานกลางคืน แต่ทุกคนสวยมาก สวยกว่าเธอเสียด้วยซ้ำ ทว่าเวลานี้ไม่มีใครสนใจสาวๆ คนอื่นเลย นอกจากหันมาให้ความสนใจกับเธอ นี่ยังไม่เท่าไหร่ เพราะอารมณ์ของคาเมรอนนี่สิที่เธอแคร์ ดูเขาโกรธแน่ๆ“คุณพิ้งค์เนี่ย เป็นผู้หญิงที่โชคดีมากรู้หรือเปล่าครับ เพราะน้อยนักหรือแทบจะไม่มีเลยที่คาเมลจะพาใครมาแนะนำให้เรารู้จัก” วิลเลี่ยมเอ่ยขึ้นยิ้มๆ “ถ้าไม่แนะนำเราจะรู้จักชื่อกันอย่างนั้นเหรอคะ” เวียงพิงค์ตอบเสียงเรียบพลางก้มหน้าเล็กน้อย“นั่นสิฮะ ว่าแต่คาเมลคงหวงคุณน่าดูเชียว” ฮาเวิร์ดแทรกขึ้นพลางมองหน้าคาเมรอน แต่กลับพบว่าคาเมรอนนั่งนิ่งเอาแต่ดื่มเหล้าเท่านั้น“พวกนายเคยเห็นฉันหวงใคร” คาเมรอนตอบก่อนจะยกเหล้าขึ้นดื่ม“จริงเหรอวะ งั้นพวกเราก็โชคดี เอ่อคุณพิ้งค์ทานอะไรดีครับ ดูท่าทางคงจะหิวแน่เลย สปาร์เก็ตตี้หน่อยนะครับ” วิลเลี่ยมถามด้วยความเป็นห่วงในฐานะเจ้าของงาน“เอ่อยังก่อนค่ะ พิ้งค์ไม่ถนัดอาหารแบบนั้น” คำตอบของเธอทำให้คาเมรอนอดเป็นห

“คุณเคยรู้หรือเปล่า ว่าแต่คืนวันคาเมลนอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า”“คุณวิล คุณบอกฉันเรื่องนี้ทำไม” เวียงพิงค์ถามด้วยน้ำเสียงพร่าเสียงหายใจกระเส่าด้วยความลืมตัว ร่างกายภายในตื่นตัวและต้องการการสนองในบางอย่าง“ผมบอกให้คุณรู้ว่า คืนนี้คุณก็เป็นหนึ่งในผู้หญิงของเขา อยากจะเปลี่ยนใจมาเป็นคนสำคัญของผมไหม” “อย่า! คุณต้องการอะไร ปล่อยค่ะ” เธอห้ามปรามทว่าไร้เรี่ยวแรงเหลือเกิน“คุณไม่อยากให้ผมปล่อยหรอก เชื่อเถอะว่าตอนนี้คุณกำลัง ต้องการ... กำลังร้อนรุ่มใช่หรือเปล่า คุณอยากปลดปล่อยให้ผมช่วย ผมรู้ว่าคุณทรมาน”“ไม่ ปล่อยฉัน ฉันจะกลับ” เวียงพิงค์บอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเพราะหวาดกลัว และเริ่มควบคุมความต้องการไม่อยู่ เธอไม่เข้าใจตัวเอง แต่เมื่อวิลเลี่ยมจับที่ต้นแขน และพูดถึงความต้องการ เธอก็แทบอยากจะ... ให้ตายสิ ไม่นะ“ลองสนุกกับผมหน่อยสิ หืม ไม่มีอะไรที่ผมจะด้อยคาเมลเลยนะ” ยิ่งเขากระซิบเสียงพร่าเธอก็ยิ่งอยากจะจบทุกอย่าง“มะ มะ ไม่... ได้โปรด ปล่อยค่ะ ฉันจะไปหาคาเมล” เธอพยายามเรียกสติและสะบัดตัวเองออกจากมือหนาแต่เขายังไม่ยอมปล่อย “ถ้าผมจะเอา คุณจะกล้าขัดขืนไหม หืม หรือว่าฤทธิ์ยามันเบาไปเนี่ย” วิลเลี่ยมเ