All Chapters of เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD: Chapter 131 - Chapter 140

Talk - Gallinฉันขับรถคันที่เพิ่งซื้อมาที่บ้านเพราะถูกสั่งให้รีบกลับ แต่คนที่ออกคำสั่งยังไม่กลับมา “ไปเอารถใครมาขับ จะบอกให้นะว่าพี่คัลเลนไม่ชอบให้มีรถของคนอื่นจอดไว้ที่บ้าน” ยัยเด็กมะลิเดินมาถามทันทีเมื่อลงจากรถ แต่ฉันเลี่ยงไม่ตอบ เธอจึงพูดต่อ “คงจะมีเสี่ยเลี้ยงหลายคนสินะ” “รถคันนี้เป็นเงินของเจ้านายเธอ เขาให้บัตรฉันมา” พูดจบฉันก็ล้วงกระเป๋าหยิบบัตรเครดิตวงเงินไม่จำกัดขึ้นมาโชว์ขึ้นให้คนที่ชอบหาเรื่องดู “นี่!!!” ฉันคว้ามือดึงแขนเด็กชอบหาเรื่องอย่างแรงแล้วพูด “อย่ามาหาเรื่อง ฉันไม่อยากมีปัญหากับเธอ” “เจ็บนะฉันจะฟ้องพี่คัลเลน!!” เธอคงไม่ได้ยินทั้งที่ฉันเพิ่งพูดไปว่าไม่อยากมีปัญหา “กลัวหรอ คืนนี้พี่คัลเลนบอกว่าจะมานอนกับฉัน” “หรอ ดีเลย เพราะฉันเบื่อเขามาก” ฉันแสยะยิ้มแล้วปล่อยมือออกจากแขนของเธอก่อนจะพูดต่อ “ฉันมาอยู่ที่นี่เพราะไม่มีทางเลือก สักวันก็ต้องไปจากที่นี่ ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะแย่งเขาไปจากเธอ เพราะต่อให้ไม่มีฉันเธอก็ไม่มีทางเป็นได้มากกว่านี้” “……..” “ถ้าฉันเป็นเธอคงไม่เอาตัวเองมาผูกมัดไว้กับผู้ชายที่เห็นผู้หญิงเป็นแค่ของเล่นอย่างคัลเลน หวังว่าถ้าโตกว่านี้เธอจะคิดได้” “เธอ

หลังจากบารอนเดินแยกตัวออกไปวงแขนแกร่งที่เคยโอบเอวอย่างแสดงความเป็นเจ้าของก็คลายออก ก่อนจะขยับเก้าอี้ออกห่าง“ทำตัวเป็นหมาหวงก้างไปได้นะมึง” คาแลนเอ่ยขึ้นสายตามองมายังน้องชาย แต่ดูเหมือนคัลเลนจะไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำๆ นั้น “อย่าไปแซวมัน ระวังมันโกรธแล้วหันกลับมาขย้ำแขนมึงนะ”“พวกมึงสองตัวจะหุบปากได้หรือยัง” สายตาดุดันหันมามองเพื่อนและพี่ชายที่พูดไม่หยุด ทำเอาทั้งสองถึงกับหยุดพูด ฉันเลิกสนใจบทสนทนาบนโต๊ะก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ เพราะไม่เคยมางานแบบนี้จึงรู้สึกอึดอัด ไม่รู้จักใครเลยด้วย ทว่าสายตาดันไปสะดุดกับคนที่เพิ่งเดินผ่านประตูเข้ามา คนที่ไม่ได้เจอร่วมเดือน…เขาคือพี่ชายของฉันเองพี่เรย์เดินเข้ามาในงานก่อนจะชะงักเมื่อเห็นฉันนั่งอยู่ โชคดีที่พ่อไม่ได้มาด้วยเพราะคงลำบากใจมากกว่านี้หากเจอคนที่ผลักไสให้ฉันต้องมาอยู่ในจุดๆ นี้ “อยากเข้าไปทักทายพี่ชายหน่อยไหม” คัลเลนโน้มใบหน้าลงมากระซิบถาม ซึ่งมันเป็นคำที่ไม่ควรจะเอ่ยถามออกมาเลยด้วยซ้ำเพราะเขาน่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ เกลมาในฐานะคนของคุณ ไม่ใช่คนของครอบครัวเขา” “อ่า เหมือนเธอกำลังตัดพ้ออยู่นะ” “……..” “แต่เหมือนไอ้เรย์อยา

พอถูกถามกลับแบบนั้น กลายเป็นฉันที่พูดอะไรไม่ออก นั่นสิ ฉันหึงเขาหรอ หรือกำลังรู้สึกอะไรอยู่“เงียบ ?” คนตัวสูงยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ จนฉันต้องเอนหลบหนี “เกลอยากกลับแล้วค่ะ” พูดจบฉันก็เปิดประตูแทรกตัวเข้าไปในรถ คัลเลนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเดินตามขึ้นมา“คิดว่าจะได้กลับง่ายๆ หรอ ?” “มีอะไรก็ไปเคลียร์กันที่บ้านได้มั้ยคะ” “ไม่ เธอต้องชดใช้เดี๋ยวนี้ ตอนนี้ และตรงนี้” ไม่เพียงงแค่สั่ง แต่มือหนายังปลดเข็มขัดกางเกงของตัวเองออก ก่อนจะงัดท่อนเอ็นออกมา“คุณจะบ้าหรอ นี่มันในรถนะ” “แล้ว ?” เขาเลิกคิ้วราวกับว่าไม่รู้สึกอะไร “กลัวอะไร ไม่มีใครเห็น” “แต่..” “เธอมีหน้าที่ขัดใจฉันหรอ เพิ่งรู้นะ” คัลเลนแสยะยิ้ม แต่นั่นมันเป็นสัญญาณเตือนว่าเขากำลังไม่พอใจที่ฉันไม่ยอมทำตามสุดท้ายไม่ว่าจะหาข้ออ้างยังไงก็แพ้คัลเลนทุกที ฉันจำใจต้องก้มหน้าลงมาที่กลางหว่างขา ใช้สองมือกำรอบท่อนเอ็นอุ่นจากนั้นก็ชักขึ้นชักลงเป็นจังหวะ “อืม~ ทำนุ่มนวลๆ หน่อย อย่าให้ฉันจับได้ว่าไม่เต็มใจ ไม่งั้นเธอจะเจ็บตัว” คำขู่ที่พร้อมเอาจริงนั้นทำให้ฉันต้องรีบปรับอารมณ์เพื่อปรนิบัติเขาให้ดีที่สุดริมฝีปากค่อยๆ ครอบงำปลายหัวทีละนิด ใ

“วันนี้ไม่ออกไปข้างนอกหรอคะ” ฉันถามเพราะเห็นว่าคัลเลนเขาอยู่ที่บ้านไม่ได้แต่งตัวออกไปไหน ตอนนี้เราอยู่ที่ห้องอาหาร ใช่ ฉันกำลังกินข้าวพร้อมกับเขา ซึ่งตั้งแต่มาอยู่ที่นี่แทบจะนับครั้งได้ “วันนี้ฉันอยากพักผ่อน” “ไม่เห็นพี่ชายคุณมาที่บ้านเลย” ที่ถามเพราะแปลกใจ ในเมื่อบ้านนี้มันเป็นของเขาสองพี่น้องแล้วทำไมคาแลนถึงไม่กลับบ้านเลยล่ะ “ถามถึงมันทำไม” “แค่แปลกใจค่ะ” “มันชอบอยู่คอนโดมากกว่า” “อ๋อ” ฉันพยักหน้าพร้อมตักอาหารเข้าปาก เลี่ยงการสบตากับคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเพราะมันทำให้หัวใจดวงน้อยวูบไหว จู่ๆ เขาก็มีอิทธิพลกับความรู้สึกเอามากๆ กินข้าวเสร็จฉันก็ขึ้นมาอาบน้ำในห้อง ไม่รู้ว่าวันนี้จะทำอะไรดีจึงเดินเล่นที่สวนหลังบ้าน ก่อนจะเห็นว่ามีคนกำลังเล่นน้ำอยู่ในสระ ฉันหยุดมองอยู่ครู่หนึ่งเพราะเห็นว่ายัยเด็กมะลินั่งเฝ้าที่ขอบสระไม่ห่าง อ่า! แบบนั้นไม่ได้เรียกว่าเฝ้า เรียกว่ากำลังอ่อยมากกว่า หงุดหงิด!! นี่คือความสุขของฉันในตอนนี้ “ถ้าจะมองขนาดนั้นทำไมไม่ลงไปเล่นน้ำด้วยกันเลยล่ะ” ฉันบ่นพึมพำก่อนจะเดินแยกตัวมานั่งเล่นที่สวนเพื่อสงบอารมณ์ ทั้งที่ทิชาเตือนแล้ว ฉันเองก็พยายามเตือนตัวเองแล้วว่าให้

#สามวันผ่านไปฉันยังคิดวนเวียนกับเรื่องวันนั้น ตั้งใจว่าจะต้องถอยแต่พอถูกเอาใจใส่กลับกลายเป็นว่าความรู้สึกมันยิ่งถลำลึก และจากวันนั้นจนถึงวันนี้เขาก็มานอนกับฉันทุกคืน จะเอาเวลาไหนไปเลิกรู้สึก มันยากจังเลย ฉันที่คิดว่าตัวเองจะไม่รักใครง่ายๆ กลับพ่ายแพ้ให้กับคนที่ไม่ควรไปรู้สึก ‘ห้ามรักมัน’ นี่คือคำพูดของพี่เรย์ ตอนนั้นฉันไม่เข้าใจทำไมต้องสั่งแบบนั้น และมั่นใจมากๆ ว่าต่อให้ตายยังไงก็ไม่มีทางไปรักคนใจร้ายแบบเขาแน่ๆ ตอนนี้กลับกลืนน้ำลายตัวเองไปหลายอึก “ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุก” เสียงงัวเงียของคนที่นอนอยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้น เขานอนอยู่ในห้องกับฉันเป็นคืนที่สามแล้ว แม้เราจะไม่ได้มีอะไรกันเลยก็ตาม นั่นเป็นเรื่องที่ทำให้แปลกใจมากๆ “เห็นคุณกำลังนอนหลับอยู่เกลเลยไม่อยากกวนค่ะ” “แค่เธอขยับฉันก็ตื่น นอนด้วยกันมาสามคืนแล้วยังไม่รู้อีกหรือไง”“แค่สามคืนเกลต้องรู้เลยหรอคะ” “ถ้าใส่ใจ” “อยากให้เกลใส่ใจหรอคะ” ฉันถามก่อนจะถอยห่างเพราะถูกแขนแกร่งโอบกอดเอวไว้ เขาแปลก แปลกไปแบบกระทันหันแบบนี้ใครจะตั้งรับทัน “เธอต้องอยู่กับฉันไปอีกนานเกลลิน”“มันจะไม่นานถ้าคุณโอนหุ้นบริษัทให้เกล แค่นั้นเกลก็จะเป็นอิสระ” “พ