All Chapters of เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD: Chapter 111 - Chapter 120

ฉันใช้จังหวะที่ไม่มีใครอยู่บ้านมาออกไปหาคนที่นัดหมาย ขับรถตามโลเคชั่นมาไกลจากบ้านพอสมควร หน้าจอโทรศัพท์แสดงให้เห็นว่าอีกไม่ถึงห้านาทีจะถึงจุดหมาย ไม่นานรถก็เข้ามาจอดที่คอนโดหรูแห่งหนึ่ง หน้าจอจีพีเอสบอกว่าตอนนี้ถึงจุดหมายแล้วเรียบร้อย ฉันยังนั่งอยู่ในรถไม่ดับเครื่องก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งแชตไปหาคนที่นัดมาที่นี่ฉัน: มาถึงแล้ว ไม่ถึงหนึ่งนาทีเจ้าของแชตที่ส่งไปบอกก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็วราวกับรออยู่ เมื่อได้อ่านข้อความนั้นทำเอาฉันถึงกับขมวดคิ้วCullen: เธอช้าไปยี่สิบนาที ฉัน: ตอนนั้นคุณไม่ได้บอกเวลากับฉันนะ Cullen: ฉันจับเวลาหลังจากพิมพ์ประโยคนั้นCullen: ฉันกำลังให้ลูกน้องลงไปรับ เดินไปรอที่หน้าลิฟต์ เจ้าเลห์!! ฉันกร่นด่าในใจก่อนจะปิดหน้าจอมือถือ ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่จากนั้นก็เดินไปที่ลิฟต์ @ภายในห้องชั้นบนสุดของคอนโดหรูคงไม่ต้องบรรยายว่าห้องจะกว้างใหญ่และหรูหราขนาดไหน ฉันเดินเข้ามาด้านในห้องก่อนที่สายตาจะหยุดโฟกัสไปยังคนที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ เพียงแค่เห็นใบหน้าคมคายความโกรธมันก็พลั่งพลูเข้ามาจนอัดแน่นเต็มอก ก่อนจะเหยียดยิ้มอย่างไม่เต็มใจให้กับคนตัวสูงตรงหน้า“มานั่

ตอนนี้ฉันอยากรู้มากๆ ว่าพี่เรย์ทำอะไร ดูเหมืินคนตรงหน้าจะหัวเสียเอามากๆ ถึงขั้นกระแทกนิ้วเข้ามาอย่างแรงจนฉันต้องกัดริมฝีปากจนห้อเลือดเพื่อไม่ให้ตัวเองส่งเสียงที่เจ็บปวดออกมา คุยไปครู่หนึ่งเขาก็กดตัดสายแล้วโยนโทรศัพท์ไปบนโซฟาอย่างไม่สนใจ สายตาคมหันมาจ้องมองเรือนร่างของฉันอีกครั้งแต่แววตาคู่นั้นดูดุดันมากกว่าเดิม “พี่ชายเธอนี้มันชอบหาเรื่องใส่ตัวจริงๆ” “อึก!” ฉันกำมือแน่นเมื่อเขาสอดนิ้วเข้ามาในช่องทางคับแน่นอีกนิ้วสร้างความเจ็บปวดให้ทวีคูณเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว “ดูเหมือนมันจะแค้นอะไรสักอย่าง เธอรู้ไหมว่าเรื่องอะไร?” “ไม่…รู้…อื้อ…มันเจ็บ” ฉันจ้องผู้ชายตรงหน้าเขม็ง แต่ไม่ช่วยทำให้เขาผ่อนแรงกระแทกนิ้วเข้ามาเลย “มันยิงลูกน้องมือดีของฉันไปห้าคน แถมยังวางเพลิงโกดังอีก หึ!! ขยันเผาจริงๆ” “……..” ไม่คิดเลยว่าพี่เรย์จะทำขนาดนี้ ฉันเองก็ตกใจเหมือนกันที่ได้ยินสิ่งที่เขาบอก “มั่นใจได้ยังไง อ๊ะ~ ว่าพี่เรย์ทำ” “ไม่ใช่มันแล้วจะเป็นหมาตัวไหน ทำเรื่องแบบนี้ได้ก็มีแค่มัน” พูดจบเขาก็กระแทกนิ้วเข้ามารัวๆ ในร่องแคบ มันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีได้เลย แต่ตอนนี้ทำได้แค่กัดฟันสู้ “ครางออกมา” “ครางชื่อฉัน”

#วันต่อมา ไม่น่าเชื่อว่าพี่เรย์จะไม่บอกพ่อเรื่องเมื่อวานทั้งที่ฉันไม่ได้ตกลงเรื่องนั้นเลย คงอยากให้เก็บไปคิด แต่ตอนนี้น่ะในหัวมีเพียงความคิดเดียวคือ….อยากกลับอเมริกา รู้สึกว่าการกลับมาไทยครั้งนี้ทุกอย่างมันแย่ไปหมด ไม่รู้สึกว่าตัวเองมีความสุขเลย เงินทองสถานะทางสังคมฉันไม่ได้ต้องการเลยสักนิด เพียงแค่ความอบอุ่นของครอบตัวที่อยากได้แต่พ่อกับพี่เรย์ไม่สามารถทำให้ได้….ไม่ต่างอะไรกับการอยู่ลำพังบนโลกใบใหญ่ “คุณหนูคะคุณท่านให้แต่งตัวค่ะ” “คุณพ่อแจ้งไหมคะว่าจะให้แต่งตัวไปไหน” “บอกว่าจะพาไปที่บริษัทด้วยค่ะ” “ค่ะ เดี๋ยวเกลจะรีบไปแต่งตัวเดี๋ยวนี้” นี่สิสิ่งที่ฉันอยากให้เป็นคือการกลับมาช่วยงานที่บริษัทของครอบครัว ไม่ใช่เอาแต่จับคู่อยู่ได้ ติ้ง~ เสียงข้อความแชตเข้าขณะที่ฉันกำลังนั่งรถไปบริษัท เมื่อก้มมาอ่านแชตก็ต้องถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ Cullen: คิดถึงคนสวยจังเลยครับ คนอย่างเขาไม่เหมาะกับการพิมพ์อะไรแบบนี้ส่งมาจริงๆ หากไม่เคยเจอหน้าคงคิดว่าเป็นพวกอ่อนโยน แต่ความจริงเขามันป่าเถื่อนที่สุด Cullen: คืนนี้อยากมาหาฉันที่คอนโดหรือเปล่าฉัน: ไม่ว่างค่ะ Cullen: คำตอบเย็นชาจัง ฉัน: หาผู้หญิงคนอื่

ฉันให้ทิชามารับเพราะไม่อยากเรียกคนของพ่อ กลับบ้านไปก็พอรู้ว่าจะถูกบ่นยังไงบ้าน ตอนนี้ฉันปิดเครื่องโทรศัพท์ไปแล้ว “ยังไงไม่เลิกยุ่งกับเขาอีกหรอเกล” ทิชาหันมาถามเมื่อฉันเปิดประตูเข้ามานั่งในรถ “อย่ามองแบบนั้นสิระหว่างฉันกับเขามันมีข้อตกลงร่วมกันนิดหน่อยน่ะ” “อือๆ จะทำอะไรไม่ห้ามหรอก ฉันรู้ว่าแกมีเหตุผล” “คงมีแต่แกที่เข้าใจ” “ถ้าอยู่ที่บ้านแล้วอึดอัด ย้ายออกไปอยู่คอนโดดีไหมเกล” ข้อเสนอของทิชามันฟังดูเข้าท่าเลยทีเดียวและฉันก็คิดอย่างนั้น แต่ถ้าขอพ่อคงไม่ยอมแน่ๆ “ทำเหมือนพ่อฉันจะยอม”“ก็แอบซื้อคอนโดไว้สิ เงินแกมีตั้งเยอะพ่อไม่รู้หรอก” “พ่อไม่รู้แต่พี่เรย์ล่ะ รายนั้นรู้ทุกอย่างเหมือนแอบติดจีพีเอสไว้ที่ตัวฉัน”“พี่เรย์นี่หวงแกตั้งแต่เด็กยันโตไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ”“เปลี่ยนสิใครว่าไม่เปลี่ยน เปลี่ยนไปเยอะเลย” พอพูดเรื่องนี้มันทำให้รู้สึกหนักอึ้ง ก่อนจะเบือนหน้ามองวิวด้านนอกกระจก “ขอโทษแก….คือฉัน…”“ไม่เป็นไร แกไม่ได้ผิดไม่ต้องขอโทษ” ทิชาขับรถมาส่งฉันที่บ้านก่อนจะรีบกลับไปเพราะเห็นว่ารถพ่อจอดอยู่ หากให้ชาเข้าไปในบ้านคงถูกพ่อบ่นแน่ๆ ตอนนี้พ่อกำลังโมโหฉันรู้ “ไปไหนมา” แค่ก้าวเท้าเหยียบ

วันต่อมาฉันมาหาทิชาที่คอนโดโดยมีการ์ดของพี่เรย์ติดตามมาด้วยสองคน ปกติไม่ชอบให้คนตามแต่ถ้าไม่ยอมพี่เรย์จะไม่ให้ออกจากบ้านจึงจำใจต้องยอมให้ตามมาด้วย ชีวิตของฉันอะไรๆ ก็ถูกตีกรอบไปซะทุกอย่าง หลายคนคงคิดว่าเกิดเป็นเกลลินมันน่าอิจฉา….แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่เลย มาถึงที่คอนโดของทิชาฉันก็เริ่มเล่าเรื่องที่ถูกพ่อกับพี่ชายกดดันให้เลือกด้วยความอัดอั้นราวกับว่าหากไม่ระบายมันออกมาตอนนี้มีหวังได้อกแตกตายแน่ๆ “สตินะเกล แกตะทำแบบนี้ไม่ได้” หลังจากฟังเรื่องทั้งหมดชาก็แย้งขึ้นมาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ซีเรียสทันที“ฉันคิดดีแล้วชา” “แกจะไปท้องกับคุณคัลเลนเพื่อแลกกับการที่พ่อแกไม่บังคับให้แต่งงานกับคุณบารอน ไหนจะเรื่องหวังสมบัติอะไรนั่นอีก เกินไปหน่อยไหม แกลงทุนมากเกินไปแล้วเกล” “มันคือทางออกที่ดีที่สุดแล้ว เพราะยังไงฉันก็จะไม่แต่งงานกับคุณบารอนอะไรนั่นเด็ดขาด” ฉันยังยืนยันว่าสิ่งที่ตัวเองเลือกมันเป็นทางออกแม้จะดูเหมือนเพื่อนสนิทจะเห็นต่างไปคนละทาง“การที่เราจะเป็นแม่คนมันง่ายขนาดนั้นเลยหรอ คิดว่าตัวแกพร้อมมากแค่ไหน”“มันคงไม่ยากขนาดนั้นหรอกมั้ง แต่เตรียมรับขวัญหลานด้วยล่ะ” ฉันพูดติดตลก รู้แหละว่าอา