All Chapters of เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD: Chapter 101 - Chapter 110

Talk ลีวาย“กูบอกมึงแล้วว่าแผนมันไม่เวิร์ค!!”“ทำอะไรไม่คิด”“เป็นไงพวกกูเลยถูกมิลินงอนไปด้วย”“มึงก็น่าจะบอกไปตั้งแต่แรกไม่น่ารอให้จับได้”“โง่ฉิบ!!”“พวกมึงหยุด!!!”ผมตวาดออกไปเสียงดังบอกให้คัลเลนและไอ้คาแลนให้หยุด เพราะตั้งแต่มาถึงที่คาสิโนมันก็เอาแต่บ่นไม่เว้นช่องว่างให้หายใจ“กูให้มาช่วยคิดวิธีง้อ ไม่ใช่ซ้ำเติม”“สมควร!!” มันสองพี่น้องสบถออกมาพร้อมกัน ทำให้ผมถอนหายใจพรืดใหญ่ คงคิดผิดจริง ๆ ที่ขอให้มันสองคนช่วย“แล้วยังไง มิลินก็โกรธกูเนี่ย” ไอ้คัลเลนยกมือขึ้นมากุมขมับ “โทรหาก็ไม่รับ ไลน์ไปก็ไม่ตอบ”“มึงโทรหาเมียกู?” ผมขมวดคิ้วถามมัน“เออ”“โทรหาทำไม”“ก็มึงบอกว่ามิลินโกรธกู”“มึงจะเดือดร้อนอะไร กูมากกว่าไหมที่ต้องเดือดร้อน เมียไม่ยอมให้ไปเจอหน้า”“นั่นน้องกูไหมวะ”“มั่นใจว่ามึงคิดแค่น้อง?” ผมถามอย่างหาเรื่อง ถึงจะเป็นเพื่อนแต่เรื่องนี้คงยอมให้ไม่ได้“มึงสองตัวหยุด! จะเถียงกันเพื่อ”“ดูน้องชายมึง! ทำไมมันชอบวุ่นวายกับเมียกูนัก”“เออคัลเลนมึงเลิกวอแวกับเมียมันก่อน ดูดิหวงจนเลือดขึ้นหน้าแล้ว”“มึงเลิกโทรหาเมียกูเลยนะ”“เมียจะทิ้งอยู่แล้วยังจะหวง”“ไอ้สัส มึงเลิกพูด! เมียกูแค่งอนไม

สี่เดือนผ่านไปหลังจากที่พูดเรื่องแต่งครั้งนั้นก็ไม่ได้พูดถึงอีกเลยเพราะฉันยุ่งเรื่องเรียน ส่วนพี่ลีวายก็ยุ่งเรื่องงานที่บริษัท เอาจริง ๆ คือเราแทบไม่เจอกันเลยด้วยซ้ำเพราะโทรหากันบ่อยมากกว่าไปเจอฉันไม่ยอมย้ายกลับไปอยู่ที่บ้าน เพราะคอนโดมันใกล้มหาวิทยาลัยมากกว่า ทั้งที่คุณท่านและพี่ลีวายก็ขอให้ย้ายกลับไป แต่คิดว่าอีกไม่ถึงสองเดือนก็จะเรียนจบแล้วฉันจึงขออยู่ให้ถึงเรียนจบเลยดีกว่านี่คงเป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งอาทิตย์ที่พี่ลีวายว่างมารอรับที่มหาวิทยาลัย เพราะปกติเขางานยุ่งแทบไม่มีเวลาปลีกตัวทำอะไรเลยไหนจะต้องบินไปฮ่องกงบ่อย ๆ อีก“มิลิน ๆ งานโปรเจกต์ที่จะทำด้วยกันจะนัดทำที่ไหนดี” อาตถามเพราะอาจารย์จับคู่ให้เขาสองคน“อาตสะดวกที่ไหน ถ้าบ้านมิลินคงต้องขออนุญาตคุณท่านก่อน”“ที่บ้านมิลินก็ได้เพราะถ้าทำที่บ้านเราเดี๋ยวเธออึดอัด มันไม่เหมาะสมด้วย” อาตค่อนข้างวางตัวดี ยังจำได้ว่าตอนนั้นเขาเกือบจะจีบฉัน แต่มีน้องแทนมาตัดหน้าซะก่อนพูดถึงน้องแทนตอนนี้เขาย้ายไปเรียนที่ต่างประเทศแล้ว นาน ๆ ทีจะส่งข้อความมาคุยกัน พอถามเรื่องหัวใจก็บอกว่ามีดู ๆ อยู่บ้าง ฉันดีใจนะที่ตอนนี้แทนยอมเปิดโอกาสให้ตัวเองแล้ว

Talk คัลเลนผมมองร่างบางที่กำลังบิดเร้าร่างกายทรมานอย่างนึกสนุก ช่างเป็นภาพที่น่าหยิบเอาโทรศัพท์มาอัดคลิปไว้จริงๆ “ร้อนหรอ หื้ม~”“อะ อื้อ”“อยากให้ช่วยไหม” ผมคลานเข่าขึ้นมาบนเตียงก่อนจะดึงผู้หญิงที่ถูกยาปลุกเซ็กส์เล่นงานให้มานอนอยู่ใต้ร่าง“ระ ร้อน ร้อนมากเลย” “ขอร้องสิ แล้วฉันจะช่วยเธอ”“ชะ ช่วยเกล ระ ร้อน อื้อ~” “ถ้าพี่ชายเธอรู้มันคงแตกสลาย ที่เห็นว่าน้องสาวสุดที่รักของตัวเองกำลังอ้าขาอ้อนวอนขอร้องฉันอยู่”“พะ พูดอะไร อื้อ~ ชะ ช่วยเกลนะคะ อ๊า” “อ่า ถ่ายคลิปส่งให้พี่ชายเธอดูดีไหมนะ” เธอโชคร้ายที่เป็นน้องสาวของไอ้เรย์คนที่ผมเกลียดเข้ากระดูกดำ มันส่งคนมายิงพี่ชายของผมจนอาการสาหัส ถ้าจะเอาคืนด้วยการเล่นอะไรสนุกๆ กับน้องสาวสุดที่รักของมันคงไม่ใช่เรื่องผิด คนอย่างผมไม่สนใจอะไรอยู่แล้วเพราะไม่ใช่คนดี ในเมื่อมันทำคนในครอบครัวของผมก่อน ถ้าให้เอาคืนแบบที่มันทำคงง่ายเงินไป การย่ำยีน้องสาวของมันสนุกกว่าเป็นไหนๆ “คนสวย” ผมมองผู้หญิงที่กำลังดิ้นพล่านอยู่ใต้ร่าง เธอสวยถูกใจ แต่น่าเสียดายที่เป็นน้องสาวของคนที่ผมเกลียด “อื้อ~ เกลร้อน อ๊า~ ช่วย อื้อ~”“ฉันช่วยเธอแน่คนสวย” “อ๊า~” มือเล็กเริ

วันต่อมาทิชามาส่งฉันที่บ้าน บอกตามตรงว่าไม่อยากกลับสักเท่าไรเพราะรู้ว่าพ่อคงจะพูดเรื่องว่าที่คู่หมั้นจนน่ารำคาญ “แกยังไม่บอกเลยนะว่าเมื่อวานคุยอะไรกับคุณคัลเลน เขาจะรับผิดชอบหรือเปล่า”“รับผิดชอบหรอชา ฉันไม่ต้องการให้คนแบบนั้นมารับผิดชอบเลยสักนิด” แค่ได้ยินชื่อก็หงุดหงิดแล้ว ผู้ชายคนนั้นแม้แต่ชื่อฉันยังไม่อยากพูดถึง คนเลวๆ แบบนั้นอย่าให้เจอกันอีกเลย “แต่…..”“อะไรที่เสียไปแล้วก็ช่างมัน ฉันพลาดเองและแกไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้อีก….คิดซะว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น”“ฉันเป็นห่วงแกนะเกล”“ไปก่อนนะ ส่วนแกไม่ต้องตามเข้าไปในบ้านถ้าพ่อรู้ว่าฉันกลับมาก่อนแกจะถูกบ่นไปด้วย”“อื้อ มีอะไรก็ทักแชทมานะเกล” “อือ” ฉันเปิดประตูออกมาจากรถ ก่อนที่ทิชาจะขับรถออกไปจากบ้าน ไม่นานก็มีลูกน้องของพ่อมาช่วยถือกระเป๋าเดินทางที่มีมากกว่าสามใบ “ไม่คิดจะบอกพ่อเลยหรือไง” เพียงแค่ก้าวขาเข้ามาในบ้านก็ได้ยินเสียงของพ่อท้วงขึ้นมาทันที “บอกเรื่องอะไรคะ” “อย่าคิดว่าพ่อไม่รู้นะว่าลูกกลับมาตั้งแต่เมื่อไร” “รู้ก็ดีแล้วค่ะ” ฉันมักจะพูดกับพ่อแบบนี้ จริงๆ ไม่ค่อยสนิทกับพ่อเท่าไร ฉันสนิทกับแม่มากกว่าแต่ตอนนี้แม่ไม่อยู่แล้วอาจจะมอง

Talk - เกลลิน#วันต่อมา มองตัวเองผ่านกระจกภายในห้องน้ำ รอยแดงที่เด่นชัดอยู่บนแก้มทำให้ร้องไห้ออกมา ไม่คิดว่าพี่ชายของตัวเองจะฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าหลังจากได้ยินฉันเอ่ยคำนั้น ตั้งแต่เมื่อวานฉันก็ขังตัวเองไว้ในห้องไม่กินข้าวไม่ยอมออกไปไหน ไม่ใช่เพราะประชดแต่มันเสียใจเพราะไม่คิดว่าพี่เรย์จะทำแบบนี้ ทั้งพ่อและพี่เรย์โกรธมากและเค้นถามถึงสามครั้งเรื่องที่ฉันพูดไปเป็นความจริงหรือเปล่า ที่บอกว่านอนกับผู้ชายชื่อคัลเลน แน่นอนว่าฉันยืนยันคำเดิมเป็นครั้งแรกที่ฉันรับรู้ได้ว่าพี่ชายที่เคยใจดี คนที่เข้าใจฉันมากที่สุดได้เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ มันทำให้รู้สึกเหมือนตัวคนเดียว รู้สึกโดดเดี่ยว ฉันยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากแก้ม ไม่ชอบที่สุดคือเวลาที่ตัวเองร้องไห้ ไม่ชอบความรู้สึกอ่อนแอ ฉันมักจะถูกชมเสมอว่าเป็นผู้หญิงที่เก่งไม่อ่อนไหวกับอะไรง่ายๆ จนบางครั้งก็ถูกมองว่าเย่อหยิ่งติ้ง~ เสียงแชตเด้งเข้ามาในโทรศัพท์ เรียกความสนใจจากฉันที่กำลังเหม่อลอยให้หน้าก้มลงมองที่หน้าจอ Ticha: เกล แกเป็นยังไงบ้างตอบหน่อยได้ไหมฉันเป็นห่วง Ticha: แกขังตัวเองไว้ในห้องไม่ยอมกินข้าวแน่ๆ เลยใช่ไหม Ticha: ถ้าไม่ตอบฉันจะไปหาแกที่บ้