All Chapters of เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD: Chapter 121 - Chapter 130

#คฤหาสน์หลังใหญ่ เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นบ้านของเขา มันใหญ่โตเกินกว่าจะเรียกว่าบ้านซะอีก ขนาดใหญ่กว่าบ้านของฉันหลายเท่า มีคนคอยยืนเฝ้าทั่วทั้งบริเวณไม่ต่ำกว่ายี่สิบคน ดูท่าคงจะมีศัตรูเยอะถึงได้มีลูกน้องเฝ้าเยอะขนาดนี้ เมื่อรถหรูจอดเทียบที่โรงจอดรถฉันก็เปิดประตูแล้วลงมายืดเส้นยืดสาย ทำตัวเองให้เป็นปกติถึงแม้ข้างในใจจะพังยับเยินขนาดไหนก็ตาม “เชิญเข้าไปในบ้านค่ะคุณเกล” แม่บ้านเดินมาต้อนรับและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร จะมีก็แต่ผู้หญิงที่เพิ่งยื่นมือมาช่วยถือกระเป๋าให้เธอมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตรสักเท่าไร ดูเหมือนจะอายุน้อยกว่าฉัน “คัลเลนไม่อยู่หรอคะ” “คุณคัลเลนออกไปบริษัทค่ะ ฝากให้ป้าดูแลคุณเกล” ถึงว่าถ้าอยู่เขาคงมาต้อนรับด้วยตัวเองแล้ว คนอย่างคัลเลนน่ะชอบปั่นหัวคนอื่นจะตายไป แต่ก็ดีเหมือนกันที่ไม่เจอเขา แม่บ้านพาเดินเข้ามาด้านในตัวคฤหาสน์โดยมีผู้หญิงอายุน้อยที่ดูท่าไม่ชอบฉันตามไม่ห่าง จริงๆ ก็ไม่อยากคิดอะไรไม่ดีหรอกนะ แต่เหมือนเธอคนนี้จะมีความสัมพันธ์กับคัลเลน ดูท่าคนในบ้านจะรู้ดีว่าฉันจะมาที่นี่เพราะไม่มีใครแสดงท่าทีตกใจหรือสงสัย“ห้องคุณเกลอยู่ชั้นสองนะคะ ส่วนชั้นสามจะเป็นห้องของคุณคาแล

เสียงน้ำจากในห้องน้ำคงไม่ดังเท่าเสียงหัวใจที่เต้นรัวของฉันในตอนนี้ อยากจะเปิดประตูห้องหนีแต่ทำไม่ได้ เพราะเลือกไปแล้ว ติ้ง~ แชตแจ้งเตือนฉันรีบหยิบโทรศัพท์มาดู Ticha: แกนอนหรือยัง ฉัน: ยัง มีอะไรหรือเปล่า Ticha: พรุ่งนี้ไปเดินห้างกันไหม กระเป๋าออกคลอแล็คชั่นใหม่ฉันอยากได้ ฉัน: เดี๋ยวดูก่อนนะว่าว่างหรือเปล่า Ticha: เข้าบริษัทหรอ ฉัน: อือประมาณนั้น แกร็ก! ประตูห้องน้ำเปิดออกมาทำให้ฉันวางโทรศัพท์ลงทันที การกระทำที่รีบร้อนทำให้ถูกคนตรงหน้ามองด้วยสายตาสงสัย “คุยกับใคร” “คุยกับเพื่อนค่ะ” ฉันเม้มริมฝีปากแน่นรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อเห็นหุ่นของคนตรงหน้า เขาคงจะดูแลตัวเองดีมากๆ ซิกแพ๊คสวยที่เรียงกันเป็นลอนทำให้ฉันต้องลอบกลืนน้ำลาย “เธอเป็นของของฉันแล้ว จำไว้ว่าห้ามคุยกับผู้ชายคนอื่น” “แบบนี้เกลก็เหงาแย่สิคะ” ฉันบอกพร้อมยิ้มกว้าง แต่ทว่าคนตรงหน้ากลับมองด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “อย่าให้ฉันรู้” “รับรองเลยค่ะ เกลไม่ทำให้คุณรู้แน่นอน” “เกลลิน” เขาเรียกชื่อฉันเสียงดุแววตาจริงจับทำให้ต้องหุบยิ้มทันที ไม่คิดว่าจะจริงจังแบบนี้ “เลือกได้หรือยังว่าจะใช้ทอยอันไหน” “………” ฉันมองแท่งเซ็กส์ทอยที่

Take - Cnllen อยู่ที่ฮ่องกงผมกับไอ้คาแลนก็แยกกันไปเช็คโกดังและบริษัท ที่นี่เรามีบริษัทส่งออกชิ้นส่วนรถยนต์แต่เล็กกว่าของไทย “เรียบร้อยดีทุกอย่างใช่ไหม”“ครับนาย ช่วงนี้ปกติดีทุกอย่าง”“ของที่สั่งไว้จะผลิตทันหรือเปล่า”“ทันตามกำหนดแน่นอนครับ” “อืมๆ” คุยกับลูกน้องเรื่องคุณภาพของสินค้าและความเรียบร้อยอยู่ครู่ใหญ่ผมก็ขับรถออกจากโกดังกลับมาพักที่บ้าน จะว่าพักก็ไม่ได้เพราะผมกำลังดื่มอยู่ “งานเรียบร้อยดีหรือเปล่า” ไอ้คาแลนที่เพิ่งกลับจากบริษัทเดินมาถาม “อืม” “แล้วมึงเครียดอะไร”“กูแค่อยากดื่ม” “หน้ามึงตอนนี้กำลังเครียด” “กูไม่ได้เครียด แค่อยากแดกมึงจะเค้นเอาอะไร” “กูแค่ถามไอ้นี่” คาแลนถามพร้อมกับนั่งลง ทำอย่างกับเห็นผมดื่มแล้วเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ปกติก็ดื่มเป็นประจำไม่เห็นมันจะสนใจ “ไม่ไปบ้านใหญ่?” “แล้วทำไมมึงไม่ไป” “กูไม่อยากไปเจอเมียพ่อ”“ส่วนกูไม่อยากไปเจอลูกสาวของเมียใหม่พ่อ” ผมกับไอ้คาแลนพูดคุยกันถึงเรื่องของพ่อ พ่ออยู่ที่ฮ่องกงกับครอบครัวใหม่ แน่นอนว่าผมสองคนไม่ค่อยถูกชะตากับสองแม่ลูกนั่นสักเท่าไร เวลามาฮ่องกงก็เลี่ยงไปเจอตลอด “ยัยเด็กนั่นเลิกตามวอแวมึงหรือยัง”“กูบล็อกท

#วันต่อมา ตอนนี้ร่างกายของฉันกลับมาอยู่ในสภาพเดิมเหมือนครั้งก่อน โชคดีหน่อยที่ไม่มีไข้ แต่ระบมไปทั้งตัวโดยเฉพาะตรงนั้นมันทั้งบวมและมีเลือดซิบ เขาคงไม่รู้จักคำว่าถนอม แต่ก็ไม่แปลกเพราะฉันเป็นแค่สิ่งของที่ได้มาง่ายๆ ไม่ใช่คนที่เขาอยากดูแล และฉันก็ไม่อยากเป็นคนๆ นั้นของผู้ชายคนนี้ แค่คิดคงทรมานน่าดู “เมื่อคืนเธอเป็นเด็ก ฉันจะให้เธอขอได้หนึ่งอย่าง อยากได้อะไรขอมาสิ” คนตัวสูงที่ยืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจกเอ่ยถามเสียงเรียบ ฉันใช้เวลาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งว่าจะขออะไร ในเมื่อมีโอกาสจะปล่อยผ่านไปง่ายๆ ก็คงเสียดายแย่ “ขอหุ้นที่บริษัทคืนได้ไหมคะ” เมื่อได้ยินคำขอจากฉันคนที่กำลังแต่งตัวก็หยุดชะงักแล้วเดินมาหยุดข้างๆ เตียง “มากไปหรือเปล่า” “นี่ไงคะสิ่งที่เกลอยากได้” หมับ!! ฝ่ามือหนาคว้ามาบีบปากของฉัน แววตาที่เรียบนิ่งทำให้ดูไม่ออกเลยว่าเขากำลังหงุดหงิดกับคำขอของฉัน“อื้อ” ไม่เคยถูกทำแบบนี้ทำให้ฉันกลัว สายตาคู่นั้นที่ไม่เคยเห็น สีหน้าเกี้ยวกราดนั้น เป็นความกลัวครั้งแรกรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มีด้านมืดที่ฉันไม่ควรเข้าไปยุ่ง“ฉันเสียเงินซื้อหุ้นไปตั้งกี่ร้อยล้าน เธอตอบแทนให้ฉันได้ไม่ถึงครึ่งหนึ่งของราคา

ปัก! ฉันหันมองตามเสียงก่อนจะเห็นบัตรแบล็กการ์ดใบสีดำถูกวางไว้บนโต๊ะทำงาน พร้อมกับสายตาคมที่กำลังจ้องมองใบหน้าของฉันอยู่ในขณะนี้ “รางวัลสำหรับเด็กดี” “ให้เกลหรอคะ” ฉันขมวดคิ้วสงสัยแต่ไม่แปลกใจที่อีกฝ่ายจะมีแบล็กการ์ดวงเงินไม่จำกัด เพราะเขานั้นรวยจนไม่สามารถประเมินทรัพย์สินได้ “วันนี้เธอทำให้ฉันพอใจ เอาไปช๊อปปิ้งกับเพื่อนสิ”“ปกติถ้าถูกใจก็ให้บัตรผู้หญิงไปใช้ง่ายๆ แบบนี้เลยหรอคะ” “ปกติฉันให้บัตรวิชด้อม ไม่เคยให้แบล็คการ์ดกับใคร” ฉันฉีกยิ้มกว้างอย่างแสดงท่าทางดีใจก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงบนท่อนขาแกร่งแล้วยกมือขึ้นคล้องคอ ท่าทางออดอ้อนแบบนี้ดูเหมือนว่าเขาจะชอบไม่น้อย “แปลว่าเกลทำดีมากเลยใช่ไหมคะ”“อืม” ปลายจมูกโด่งฝังลงมาที่ซอกคอก่อนเจ้าตัวจะสูดลมหายใจเข้า ทำเอาอยากจะรีบลุกขึ้นยืนเพราะกลัวมันจะเลยเถิด “เกลนัดเพื่อนไว้ ขอไปเตรียมตัวก่อนนะคะ” “อย่าแต่งตัวโป๊ฉันไม่ชอบ” “ถ้าหวงมากก็เอาเข็มกลัดประจำตระกูลมาตีตราเกลไว้เลยสิคะ” ก็แค่พูดเล่นๆ แต่เจ้าของกักแกร่งกลับผลักฉันให้ลุกขึ้น “ของแบบนั้นเธอไม่คู่ควรหรอกนะเกลลิน” เข็มกลัดประจำตระกูลคือสิ่งที่มีค่า มีไว้ให้แค่คนในตระกูลหรือภรรยาเท่านั้น