All Chapters of เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD: Chapter 141 - Chapter 150

@บาร์โฮสตอนนี้ฉันกำลังนั่งดื่มพรางมองหนุ่มๆ ที่ยืนอยู่บนฟอร์เพื่อให้ลูกค้าเลือก ถ้าถามว่ามีใครเข้าตาไหมบอกตามตรงเลยว่าไม่เพราะจุดประสงค์ของการมาที่นี่คือปั่นหัวคนเล่นๆ “สนใจน้องคนไหนเป็นพิเศษไหมคะ” คนของร้านเดินมาถาม ฉันหันมองทิชาแล้วยิ้มจากนั้นก็พยักหน้า “สนใจทุกคนเลยค่ะ”“ให้น้องๆ กี่ดื่มดีคะ”“คนละห้าสิบดื่มค่ะ” “เกล!! บ้าไปแล้ว” ทิชาถลึงตาใส่ฉันที่กำลังนึกอารมณ์ดี “เงียบเหอะน่า”“รับสายก่อนไหมโทรมาจนโทรศัพท์สั่นเป็นเจ้าเข้าแล้ว ทั้งแชตรัวๆ อีก” “ไม่ดีกว่า ขืนรับสายก็เจอบ่นสิ”“ฉันไม่เข้าใจแกจริงๆ ว่าทำไมชอบหาเรื่องใส่ตัว” ทิชาทำได้แค่ส่ายหน้าให้กับความดื้อรั้นของฉัน เพราะรู้ดีว่าหากคัลเลนรู้เขาจะโกรธแค่ไหน และที่ทำแบบนี้ก็เพราะอยากให้เขารู้ว่าถึงแม้ว่าฉันจะรู้สึกแต่ก็ไม่ได้ยอมเขาไปซะทุกเรื่อง หนุ่มๆ ที่ยืนอยู่บนฟอร์รับสิบคนกรูกันมายืนที่โต๊ะของฉันจนแน่นเอียด จนต้องขอให้พนักงานเปิดโต๊ะใหม่ให้อีกสองโต๊ะเพื่อจะได้มีที่ยืน “ดื่มไหมครับ” เด็กหนุ่มหน้าตาดียื่นแก้วเหล้ามาให้เพราะเห็นว่าฉันดื่มแค่น้ำเปล่า “ไม่ล่ะ ไม่ได้ตั้งใจมาดื่มน่ะ” “อยากไปต่อไหมครับ” เด็กคนนี้ดูเป็นงานพอสมควร

มันรู้สึกจุกอกกับคำพูดเย็นชาของคนตรงหน้า รู้ว่าเขาไม่ได้คิดแบบเดียวกัน และรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ แต่ทำไมต้องพ่นคำใจร้ายพวกนั้นออกมาด้วยทั้งสีหน้าแววตาของคัลเลนมันทำให้ฉันรู้สึกสมเพชตัวเองที่ดันเผลอใจไปชอบผู้ชายแบบนั้น แม้ว่าที่เขาพูดมันจะจริงก็ตามเพราะถ้าพ่อฉันรู้ มันคงไม่เป็นผลดีกับใครแน่ แต่ก็คงจะไม่ใช่ความผิดหวัง “จะทำอะไรกับเกลก็รีบๆ ทำสิคะ มัวมาพูดไร้สาระอยู่ทำไม” ทั้งที่ในใจมันเจ็บปวดทรมาน แต่ฉันก็ต้องฝืนทำเป็นไม่รู้สึกอะไรคนอย่างคัลเลนพร้อมจะย่ำยีทุกความรู้สึกของฉัน ฉะนั้นจะให้เขาเห็นมุมอ่อนแอไม่ได้เด็ดขาด “อวดดี อยากรู้นักว่าเธอจะเก่งได้สักแค่ไหน” มือหนาบีบมาที่แก้มทั้งสองข้างจนหน้ายู่ “ถ้าเกลไม่เก่งจริง เกลคงไม่อยู่มาจนถึงตอนนี้หรอก คิดว่าจุดที่เกลอยู่มันง่ายมากรึไงที่ต้องมาทนรองรับอารมณ์ของคุณ” “ฉันชอบนะเวลาที่เธอดูมั่นใจกับอะไรสักอย่าง ดี มั่นใจเข้าไว้ให้เยอะๆ ล่ะ” แคว่ก!“อ๊ะ!” สิ้นสุดประโยคนั้นเสื้อผ้าของฉันก็ถูกฉีกกระฉากจนขาด ท่อนบนเหลือเพียงเศษผ้าและบราเซียที่ปกปิดเนินอกเอาไว้คัลเลนโน้มใบหน้าลงมาประกบริมฝีปากจูบขยี้อย่างรุนแรง ทั้งบดเบียด ขบกัดจนสัมผัสได้ถึ

ฉันเดินกลับเข้ามาข้างในบ้าน ในหัวเอาแต่คิดฟุ้งซ่านเกี่ยวกับเรื่องที่สองพี่น้องพูดคุยกันเมื่อครู่จนไม่ทันสังเกตว่ามีคนมายืนตรงหน้า “นี่” มะลิโผล่มาดักหน้าฉันพร้อมกับคำท้วงที่ไม่ได้ฟังดูเป็นมิตรเท่าไร เธอกอดอกมองราวกับหาเรื่อง “มีอะไร” “พี่คัลเลนออกไปไหนกับยัยคุณหนูคนนั้นรู้ไหม”“อยากรู้ก็ไปถามเขาเอง จะมาถามฉันทำไม”“อ๋อลืมไป นางบำเรออย่างเธอคงไม่รู้อะไร” ฉันกำมือแน่นพยายามใจเย็นถึงแม้ผู้หญิงตรงหน้าจะตั้งใจพูดจาส่อเสียดแค่ไหน ไม่อยากมีเรื่องให้เสียเวลา “วันๆ เธอทำอะไรบ้าง เอาแต่วิ่งไล่ตามผู้ชายอยู่ได้” ฉันบอกและตั้งใจจะเดินหนีแต่ถูกมะลิรั้งแขนเอาไว้ “ฉันเตือนเธอแล้วนะมะลิว่าอย่าหาเรื่อง ถ้ายังไม่หยุดระวังจะไม่มีที่ซุกหัวนอน” “เหอะ!! พูดเหมือนตัวเองเป็นนายหญิงของบ้าน” “ลองดูไหมล่ะ กล้าเสี่ยงไหม”มะลิหน้าถอดสีก่อนจะปล่อยมือออกจากแขนของ ฉันพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้อง จริงๆ มะลิดูไม่ได้มีพิษมีภัยอะไรขนาดนั้นหรอกเธอก็เป็นแค่เด็กคนนึงที่บ้าผู้ชายเท่านั้น สองชั่วโมงผ่านไป ฉันนั่งๆ นอนๆ อยู่ในห้องจนเบื่อก็เลยอยากจะลงไปเล่นน้ำที่สระ พอคิดได้แบบนั้นก็จัดการลุกขึ้

#วันต่อมา ฉันพยายามหาโทรศัพท์ของตัวเองแต่หาเท่าไรก็ไม่เจอ จำได้ว่าเมื่อวานวางไว้บนโต๊ะตรงหัวเตียงแน่ๆ แล้วมันหายไปไหนกัน “อยู่ไหนนะ” เดินหาจนแทบจะทั่วห้องพร้อมบ่นไปด้วย ก็อกๆ เสียงเคาะประตูทำให้สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันมองอย่างระแวงเพราะกลัวจะเป็นคัลเลน ตอนนี้ฉันไม่อนากเจอหน้าเขามากที่สุด “คุณเกลคะได้เวลาอาหารเช้าแล้วค่ะ” ฉันเดินมาเปิดประตูเพื่อจะบอกแม่บ้าน “ฝากบอกคัลเลนด้วยนะคะว่าเกลไม่หิว”“ไม่ได้ค่ะ คุณคัลเลนกำชับมาว่าคุณเกลต้องลงไปร่วมโต๊ะอาหารมื้อเช้าด้วย” “เฮ้อ!! เผด็จการที่สุด” ยังไม่ลืมที่เขาทำเมื่อวานหรอกนะ เอะอะก็จะทำแต่เรื่องแบบนั้น ในหัวคงคิดแค่เรื่องบนเตียง “อย่าพูดแบบนี้ให้คุณคัลเลนได้ยินนะคะ เดี๋ยวจะถูกทำโทษ” ฉันถอนหายใจพรืดใหญ่พร้อมกับพยักหน้า “ฝากบอกด้วยนะคะว่าเดี๋ยวเกลลงไป” “ค่ะ” @โต๊ะอาหาร “เหอะ กว่าจะลงมาได้ปล่อยให้เจ้าของบ้านรอแบบนี้มันสมควรแล้วหรอ” ทันทีที่ฉันเดินเข้ามาในห้องอาหารฟ่านฟ่านเธอก็เอ่ยขึ้นมาทันที “แล้วใครใช้ให้เธอรอ” “ระวังปากหน่อยนะเป็นแค่นางบำเรออย่ามาทำเป็นอวดดี” ฉันกำมือแน่นกับคำดูถูกนั้น เธอพูดประโยคที่น่ารังเกียจแบบนั้นเป็นครั้งที่สอง

ฉันรีบปล่อยมือจากชายเสื้อ มีอะไรกันก็บ่อยแต่ตอนนี้กลับทำตัวไม่ถูก มีคำถามเกิดขึ้นมาในหัวว่าแค่มองหน้ามันก็ทำให้เขามีอารมณ์ได้ขนาดนี้เลยหรอ “จะ จะเอาของไปเก็บไม่ใช่หรอคะ เอาไปสิ” เพราะท่าทางที่เคอะเขินของฉันทำให้คัลเลนหลุดยิ้มออกมา เขายิ้มจริงๆ เป็นรอยยิ้มที่ฉันอยากเห็นและในตอนนี้ได้เห็นแล้ว ทำเอาหัวใจเต้นแรงแทบจะหลุดออกมาจากอก ขนาดคัลเลนเดินไปแล้วก็ยังไม่ยอมหยุดจนต้องยกมือขึ้นมาทาบอกเพื่อปรามตัวเอง“หยุดเต้นเดี๋ยวนี้” ห้ามเท่าไรก็ไม่ฟัง ถ้าคัลเลนรู้คงชอบใจที่ฉันหวั่นไหวเพราะรอยยิ้มของเขาขนาดนี้ ผ่านไปราวสามสิบนาทีได้เจ้าของร่างสูงก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เป็นจังหวะเดียวกันกับแม่บ้านยกข้าวต้มมาเสริฟพอดี “คุณคัลเลนจะลงไปกินที่ห้องอาหารใช่ไหมคะ ดิฉันจะจัดโต๊ะไว้รอ” “ยกขึ้นมาให้ฉันบนห้อง” “ชั้นสามหรอคะ” “ฉันอยู่ห้องไหนก็เอามาที่ห้องนั้น” เขาพูดนิ่งๆ แม่บ้านคนนี้ดูเหมือนจะกลัวๆ แหงสิ! เป็นฉันก็กลัวเล่นทำหน้านิ่งพูดเสียงเข้มขนาดนั้น ไม่รู้หน้าจะตึงไปไหน “เอ่อ….คือ….” แม่บ้านมองหน้าฉันเหมือนกลัวๆ ที่จะพูดจนคัลเลนถามออกไปอย่างหงุดหงิด “มีอะไรก็รีบพูดมา” “คุณหนูฟ่านฝากมาบอกว่าน้ำที่ห้อง