All Chapters of เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD: Chapter 151 - Chapter 160

คำพูดพวกนั้นทำเอาฉันหยุดนิ่งไปชั่วขณะพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัว ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไร ทำไมถึงชอบทำให้หวั่นไหวอยู่เรื่อย“ชะ ช่างเรื่องนี้เถอะค่ะ” ไม่มีอะไรพิสูจน์ได้ว่าสิ่งที่เขาพูดมาทั้งหมดเป็นความจริง และฉันก็ไม่อยากรู้เหตุผลจริงๆ แล้วด้วย “พูดแบบนี้แปลว่าไม่เชื่อ ?” “แค่คำพูดใครๆ ก็พูดได้นิคะ แต่เกลก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ห้าม ขอแค่ถ้าคุณ..อื้อ~” เป็นอีกครั้งที่คัลเลนกดริมฝีปากลงมาโดยไม่ทันให้ฉันตั้งตัว เขาใช้เขี้ยวฟันกัดเบาๆ ราวกับกำลังลงโทษที่ฉันต่อปากต่อคำ“บอกว่าไม่ได้เอากับใครก็ไม่ได้เอา” คัลเลนย้ำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะกดจูบลงมาอีกแล้วปล่อย “ไม่คิดจะเอากับใครอีกแล้วนอกจากเธอ” ตึกตัก ตึกตัก! อีกแล้ว หัวใจฉันมันเต้นโครมครามเหมือนจะทะลุอกออกมา ไม่อยากหวั่นไหวทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจ แต่คำพูดเมื่อกี้ของคัลเลนทำให้ฉันรู้สึกดีมากจริงๆ พอรู้อยู่ว่าเขาไม่ใช่คนขี้โกหกอะไร แต่เพราะไม่พอใจในตอนแรกเลยพาลคิดในแง่ลบไปหมด ตอนนี้ความรู้สึกมันเหมือนถูกเยียวยาให้ดีขึ้น เหมือนฉันงอนแล้วกำลังโดนเขาง้อ เป็นแบบนี้แล้วจะห้ามใจไหวได้ยังไง “เพราะงั้นฉันจะเอากับเธอได้รึยัง ?” “….” ฉันเงียบ

แล้วมันก็น่าเจ็บใจตรงที่ฉันต้องยอมเขาทุกครั้งไป รถคันหรูเคลื่อนตัวออกมาจากคฤหาสน์ตรงไปยังสนามบิน ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ตลอดทางคัลเลนจับมือฉันไม่ยอมปล่อยหรือเพราะรู้ว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะหวั่นไหวก็เลยอยากจะแกล้ง ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ได้ท้วงอะไร เพราะกลัวโดนเขาจี้ถามอีก รายนี้ยิ่งชอบมาเล่นกับความรู้สึกอยู่บ่อยๆ ไม่เสี่ยงดีกว่า สนามบินตั๋วเครื่องบินที่คัลเลนจองให้เป็นระดับเฟิร์สคลาส ทำให้พอมาถึงก็มีคนมารอต้อนรับอยู่แล้ว แถมยังช่วยจัดการสัมภาระ ก่อนจะมีคนพาไปนั่งรอที่เลานจ์“หิวไหม ?” คนตัวสูงหันมาถาม ทำเอารู้สึกแปลกใจ เพราะปกติเขาไม่ค่อยใส่ใจอะไรฉันด้วยซ้ำ“นิดนึงค่ะ แล้วคุณล่ะ” “ถ้าหิวก็กิน แต่ฉันไม่” “กินด้วยกันสิคะ บินหลายชั่วโมงอยู่นะ” “บนเครื่องก็คงมีให้กิน” “งั้นเกลกินบนเครื่องพร้อมคุณก็ได้ค่ะ กินคนเดียวมันแปลกๆ” “แล้วจะไม่หิว ?” “ไม่…”โครก~เอ่อ..ให้ตายสิ ท้องฉันมันจะมาร้องอะไรเอาตอนนี้ น่าอายจริงๆ แล้วพอได้ยินเสียงท้องฉันร้อง คัลเลนก็ยักคิ้วขึ้นเป็นเชิงกวนๆ “ไม่ได้หิวขนาดนั้นค่ะ กินบนเครื่องได้ๆ” คัลเลนไม่พูดอะไร แต่จูงมือพาฉันเข้าไปที่โซนอาหาร แล้วหยิบจานมาสองใบ ใบนึงยื่นใ

ฉันยกมือขึ้นมาปิดปากเพื่อไม่ให้ส่งเสียงเล็ดลอดออกไปและไม่ได้ตอบโต้อะไร เมื่อเงียบไปครู่หนึ่งพ่อของคัลเลนก็พูดต่อ “เขี่ยผู้หญิงคนนั้นทิ้งซะ อย่าโง่เก็บน้องสาวของศัตรูเอาไว้ข้างตัว” ฉันกำมือแน่นเมื่อได้ยินประโยคนั้น หากเป็นเมื่อก่อนคงจะดีใจที่จะหลุดพ้น แต่ตอนนี้หากคัลเลนปล่อยฉันจริงๆ จะเสียใจแค่ไหน จะอยู่ได้ไหมนะจะร้องไห้ไหม คำตอบของฉันคือ…..คงอยู่ไม่ได้แล้วก็ร้องไห้ทุกวัน ฉันควรทำยังไงดี “รีบเคลียร์ตัวเองซะ อย่าให้ฉันเห็นยัยเด็กนั่นอยู่ที่บ้านของแกอีก”สิ้นสุดประโยคนั้นสายก็ถูกตัดไปทันที เป็นจังหวะเดียวกันกับคัลเลนที่เดินกลับมาพอดี นั่นจึงทำให้ฉันรีบวางโทรศัพท์ของเขาลง จานข้าวผัดถูกวางไว้ตรงหน้าก่อนที่ร่างสูงจะนั่งลงแล้วขมวดคิ้วมองอย่างสงสัย “เป็นอะไร” “กะ เกลเปล่า ไม่ได้เป็นอะไรเลยค่ะ”“แต่เธอมองฉันแปลกๆ” “หะ หิวข้าวมั้งคะ”“มาสิฉันป้อน” คัลเลนยกจานข้าวขึ้นแล้วตักป้อน ฉันชอบความใจดีของเขา ชอบที่ถูกเขาเอาใจใส่ ชอบทุกๆ อย่างที่เป็นในตอนนี้ แต่เหมือนความสุขกำลังจะถูกพรากไป ขณะกินข้าวฉันมองคนที่กำลังป้อนอยู่ตลอดเวลา ได้แต่คิดว่าหากเขารู้เรื่องที่พ่อโทรมาแล้วจะเป็นยังไง ความค

มันทรมานกับการที่เราเฝ้ารอคำตอบจากคนตรงหน้าแต่เขากลับไม่ยอมพูดคำใดออกมาแม้แต่คำปฏิเสธ ทำให้ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรกันแน่ “ถ้าคำถามของเกลมันล้ำเส้นคุณมากไป….อื้อ~” ริมฝีปากหนากดจูบลงมาบนริมฝีปากของฉันก่อนที่จะได้พูดประโยคถัดไป จูบที่นุ่มนวลนั้นทำให้ฉันค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ สมองขาวโพลนไร้ความคิดมีเพียงความรู้สึกที่มันชัดเจนขึ้น เพียงไม่นานคัลเลนก็ถอนจูบออก สายตาคมจ้องมองใบหน้าของฉันแล้วค่อยๆ ยกมือขึ้นมาสัมผัสพวงแก้ม “…ฉันต้องการแค่เธอเกลลิน” มันไม่ใช่คำตอบที่ต้องการแต่ทำเอาคนฟังอย่างฉันรู้สึกดี มันไม่ใช่ประโยคบอกรักแต่มันทำให้ฉันคิดไปไกล ไกลจนไม่สามารถดึงความคิดกลับมาได้แล้ว ฉันคลี่ยิ้มจางๆ ส่งให้ผู้ชายตรงหน้าพร้อมคำตอบ “เกลก็ต้องการแค่คุณค่ะ” “ต่อให้เธออยากไป…ตอนนี้ฉันก็ปล่อยเธอไปไม่ได้แล้ว”“เกลไม่อยากไปไหนแล้วค่ะ เกลจะอยู่กับคุณ” ฉันพูดสิ่งที่รู้สึกออกมาตรงๆ ให้เขาได้รับรู้ ก่อนจะถูกจูบอีกครั้ง มือหนาค่อยๆ เลื่อนลงผ่านพวงแก้มมาที่ลำคอและต่ำลงเรื่อยๆ จนถึงสะโพก ทำให้ฉันรีบผลักใบหน้าออก“คืนนี้เราแค่นอนกอดกันได้ไหมคะ” “อืม” เขาตอบเพียงสั้นๆ แต่กลับทำให้ฉันคิดว่าตัวเองสำคัญพอที่เขาจ

ถึงวันที่คัลเลนต้องบินไปฮ่องก่ง บอกตามตรงว่าฉันแอบกลัวแต่ก็มั่นใจว่าเขาต้องปฏิเสธแน่ๆ อย่างที่เคยบอกว่าไม่มีใครบังคับคนอย่างคัลเลนได้ เมื่อสองวันก่อนพี่ชายของคัลเลนมาที่บ้าน พอรู้ว่าฉันย้ายขึ้นไปอยู่ที่ชั้นบนก็ทำหน้าตกใจ แถมยังพูดแต่คำเดิมซ้ำๆ ว่า ‘กูเตือนมึงแล้ว’ ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร เขาไม่ได้คุยอะไรกันมากนัก หลังจากคัลเลนออกไปจากบ้านฉันก็โทรชวนทิชาให้มาหาเพราะไม่สามารถอยู่คนเดียวได้แน่ๆ แค่เขาออกไปยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงภายในใจมันก็ว้าวุ่นคิดอะไรฟุ้งซ่านไปหมด กลัวำปต่างๆ นาๆ ถึงแม้จะพูดว่าเชื่อใจก็ตาม การที่เราสองคนใกล้ชิดกันมากขึ้นมันทำให้ฉันรู้สึกพิเศษจนเผลอคิดไปว่าตัวเองต้องสำคัญสำหรับเขาแน่ๆ คัลเลนทำดีกับฉันมากขึ้น ช่วงนี้เขาไม่ใจร้ายเลย ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่ดุ แค่พูดว่าหิวอะไรเขาก็จะสั่งพ่อครัวทำให้เดี๋ยวนั้นทันที ไม่รู้อะไรที่ทำให้คนใจร้ายอย่างคัลเลนเปลี่ยนเป็นแสนดีขึ้น และฉันก็ชอบเขามากขึ้นกว่าเดิมอีกแล้วด้วยสิ ผ่านไปเกือบชั่วโมงทิชาก็มาถึงที่บ้าน เธอเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋ามาด้วยเพราะจะมานอนเป็นเพื่อนฉันจนกว่าคัลเลนจะกลับมา “เอากระเป๋ามาขนาดนี้กะจะมาอยู่เป็นปีเลยหรือไ