All Chapters of เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD: Chapter 161 - Chapter 170

คำตอบของผมทำให้คาแลนเบิกตากว้างตกใจเพราะนี่คือครั้งแรกที่ผมไม่ปฏิเสธ “มึงพูดมาว่าไม่ใช่อย่างที่กูคิด”“พอกูยอมกับมึงก็จะให้ปฏิเสธ พอกูปฏิเสธมึงก็จะให้ยอมรับ สรุปต้องการคำตอบไหน?” “คัลเลน มึงไม่เคยหวั่นไหวกับผู้หญิงคนไหน แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น”“มึงบอกกูเองไม่ใช่รึไงว่าเกลไม่เหมือนคนอื่น ก็จริงอย่างที่มึงว่าเธอดึงดูดให้กูหลงไหลมากขึ้นเรื่อยๆ”“แค่อารมณ์ชั่ววูบหรือจริงจัง?”“กู…ไม่แน่ใจ” ผมไม่รู้ว่าไอ้ความรู้วึกที่มันเกิดขึ้นเรียกว่าอะไร ถึงจะไม่ปฏิเสธว่ารู้สึกแต่ให้คำตอบไม่ได้ว่ามันเป็นแค่ความรู้สึกชั่ววูบหรือเปล่า “ถ้าไอ้เรย์อยากได้ตัวเกลกลับไป”“ถ้าเธอไม่อยากกลับไปกูก็จะไม่ยอมให้มันเอาเธอไปได้” “แล้วถ้าเกลเป็นคนขอไปด้วยตัวเอง” “…กูยังอยากให้เธออยู่ด้วย” “มึงคลั่งรักขนาดนั้น?” “กูดูเป็นแบบนั้น?”“คำตอบมึงมันบอกทุกอย่าง”“ไร้สาระ กูปกติ” “ถ้าอย่างนั้นกูขอถาม คำถามสุดท้าย” “ตอนนี้มึงมีความคิดจะปล่อยเธอไปหรือเปล่า” “ไม่มี” “คัลเลน มึงพลาดชิบหายเลยไอ้น้องชาย”“………” “สักวันหนึ่งเกลจะต้องไปจากมึง ทุกอย่างมันจะเป็นไปตามที่ครอบครัวนั้นต้องการ ถ้ามึงอยากได้เธอกลับคืนมาไม่ว่าอะไรก็จ

ฉันไม่รู้ว่าคัลเลนกำลังจะสื่ออะไร มาพูดเหมือนไม่อยากให้ไปไหนอยากให้อยู่ด้วย ทั้งที่ตัวเองตอบตกลงหมั้นกับฟ่านฟ่าน คัลเลนนั่งลงบนเตียงก่อนจะดึงแขนให้ฉันเซมานั่งทับลงบนตกของตัวเองแล้วใช้แขนกอดไว้แน่น “ถะ ถ้าต้องการก็ไปทำกับคู่หมั้นคุณสิคะ อย่ามาทำกับเกล” “เลิกประชดสักที”“อ๋อ ลืมไปว่าเกลมันแค่ของแลกเปลี่ยนไม่มีสิทธิ์ขัดใจคุณ” “ที่ฉันพูดไปเมื่อกี้มันไม่ทำให้เธอเข้าใจขึ้นมาบ้างเลยหรือไง”“เข้าใจสิคะ”“เข้าใจว่าอะไรไหนลองบอกมาสิ”“คุณมีคู่หมั้นแล้ว” เมื่อฉันบอกออกไปเจ้าของตักแกร่งก็ถึงกับพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ทันที ที่พูดมันไม่จริงตรงไหน ก็ความจริงมันเห็นๆ กันอยู่ “คุณให้เธอนั่งตักแถมยังเอานมเบียดอก ชอบมากเลยใช่ไหมคะ กอดเอวซะแน่นขนาดนั้น” “ไม่คิดว่าฉันฝืนทำบ้างหรือไง” “ไม่หรอกค่ะ ปกติคุณไม่เคยปล่อยให้ฟ่านฟ่านทำแบบนั้น นี่ถึงขั้นนั่งตัก คงไม่ใช่การฝืนทำ” “มันอาจจะมีเรื่องที่ทำให้ฉันต้องยอม” “……..” ฉันขมวดคิ้วคิดตามคำพูดขอบคัลเลน สมองเริ่มฟุ้งซ่านไปต่างๆ นาๆ ว่าเขาอาจจะพลาดทำฟ่านฟ่านท้องถึงต้องยอมเธอขนาดนั้น ต้องใช่แน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่ตอบตกลงหมั้น ไปมีอะไรกันตั้งแต่เมื่อไรกัน ยิ่ง

#เช้า ตื่นมาก็พบว่าตอนนี้ฉันกำลังนอนอยู่คนเดียวบนเตียง ความรู้สึกมันยังตราตรึงภายในใจ รีบยกมือขึ้นมาทาบอกและบอกกับตัวเองว่า มันคือเรื่องจริง ความรู้สึกของฉันกับคัลเลนตรงกัน หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็เดินลงมาจากชั้นสามอย่างอารมณ์ดี “ทำไมอารมณ์ดีจัง เมื่อวานหายไปไหนโทรหาก็ไม่รับ” ทิชาถาม เธอนอนห้องเก่าของฉันที่ชั้นสอง “ฉันมีเรื่องจะบอกแก”“เมื่อวานยังเศร้าอยู่เลยแท้ๆ ไหนพูดมาสิเรื่องอะไร”“คัลเลนเขา……” ยังไม่ทันจะได้พูดสายตาของฉันก็หยุดโฟกัสที่ฟ่านฟ่านเธอกำลังเดินกอดแขนคัลเลนเข้ามาภายในบ้านด้วยใบหน้าที่ยิ้มปากแทบฉีก เมื่อคืนยังบอกรักฉันอยู่เลยแท้ๆ ถึงจะรู้แล้วว่ามันเป็นการแสดงหลอกเด็กนั่นแต่ในใจมันหวง ไม่อยากให้เขาใกล้ชิดเธอขนาดนั้นเลย “เกล” ทิชาเขย่าตัวเรียกเพื่อให้ฉันมีสติ “อะ อื้อ” “ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องมอง” พูดจบทิชาก็จับมือฉันพาเดิยกลับขึ้นมาบนห้องพร้อมล็อกประตู “ไปเก็บเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้เลย ฉันจะพาแกออกไปจากที่นี่เอง”“ใจเย็นๆ ก่อนชา”“แกเจ็บขนาดนี้แล้วนะเกล ไหนบอกว่าจะยอมออกไปง่ายๆ ไง” “……….”“ไม่ต้องกลัว แกไปอยู่กับฉันก่อน”“คือ…ฉันไม่ได้กลัวเรื่องนั้น”“แล้วมันเรื่องอะ

ฉันปัดมือคัลเลนที่เอื้อมมาจับออก เพราะครั้งนี้โกรธจริงๆ เมื่อก่อนเขาจะพูดแรงขนาดไหนฉันไม่เคยสนใจเพราะไม่รู้สึก แต่ตอนนี้ระหว่างเรามันคือความรักไม่ใช่หรือไง จะพูดจาอะไรทำไมไม่คิดถึงใจกันบ้าง เวลาโกรธแล้วจะพูดจาไม่คิดถึงใจคนฟังแบบไหนก็ได้หรือไง “เกล” “อย่าเพิ่งมายุ่งตอนนี้เกลโกรธคุณมาก ไม่อยากทะเลาะ”“ขออุ้มขึ้นไปบนห้องได้ไหม” เป็นครั้งแรกเลยที่เห็นคัลเลนยอมขนาดนี้ แต่ถึงจะทำตัวดีขนาดไหนฉันก็ยังไม่ใจเย็นลงได้หรอก ขนาดพ่อที่ไม่เคยมอบความรักให้ฉันเลยยังไม่เคยต่อว่าด้วยถ่อยคำรุนแรงแบบที่เขาว่า มันโกรธจริงๆ แต่ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกที่มีให้ลดลงหรอก ตอนนี้แค่อยากอยู่คนเดียวเพื่อสงบสติอารมณ์ไม่ให้มันเดือดไปมากกว่านี้ “ให้ลูกน้องคนนั้นของคุณพาเกลขึ้นไป แล้วเพิ่มเงินเดือนให้เขาด้วยนะคะ เพราะเขาช่วยเกล”“ถ้าไม่อยากทะเลาะเธอไม่ควรพูดแบบนี้” คัลเลนกัดฟันพูด เขาไม่พอใจอยู่แต่ข่มอารมณ์ไว้ “คุณต้องไปหาฟ่านฟ่าน สิ่งที่ทำวันนี้อาจทำให้แผนล่มได้ รู้ใช่ไหมคะเธออาจสงสัย”“เรื่องเพิ่มเงินเดือนฉันจะจัดการให้ แต่คงให้ขึ้นไปส่งเธอบนห่องไม่ได้ เดี๋ยวฉันจะสั่งแม่บ้านให้พาขึ้นไปแล้วเรียกหมอมาดู” “เอาแบบนั้น

#เช้าวันใหม่ ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับมีคัลเลนนอนอยู่ข้างๆ คิดว่าตื่นมาจะไม่เจอเขาซะแล้ว “วันนี้ไม่ต้องไปดูแลว่าที่คู่หมั้นหรอคะ” ฉันถามคนที่นอนกอดอยู่ข้างๆ “เด็กนั่นกลับฮ่องกงไปแล้ว” “หือ กลับไปเมื่อไรคะ”“เช้า”“ทำไมเธอถึงยอมกลับไปโดยไม่มีคุณ”“ฉันบอกว่าติดงานยังไปด้วยไม่ได้”“เจ้าเล่ห์แบบนี้สินะฟ่านฟ่านถึงได้ติดหนึบขนาดนั้น” พูดแล้วก็หมั่นไส้ คัลเลนเป็นคนมีเสน่ห์มากๆ ไม่ใช่แค่ฟ่านฟ่านหรอกที่หลงกล ฉันก็ต้านไม่ไหว “ทำไมต้องพูดเหมือนน้อยใจ ฉันติดเธอขนาดนี้” “เกลงี่เง่าใช่ไหมคะ” พอถูกถามแบบนั้นก็เริ่มคิดขึ้นมาได้ว่าตัวเองอาจทำตัวงี่เง่าเกินไป “ไม่ใช่แบบนั้น เธอมีสิทธิ์หวงฉันได้เต็มที่” “เกลรักคุณจัง” “ฉันก็รักเธอ” คำว่ารักจากปากของคัลเลนทำให้ฉันแทบไร้สติ หัวใจดวงน้อยเต้นรัวๆ ใบหน้าร้อนผ่าว เพราะเขาพูดไม่บ่อย “อยากไปฮ่องกงกับฉันไหม”“พ่อคุณคงไม่ชอบใจถ้าเห็นว่าเกลไปด้วย”“สนใจแค่ฉัน….ได้ไหม” “คุณมีแผนที่ต้องทำ เกลไม่อยากให้คุณภวงค์อะไร ขอรออยู่ที่บ้านได้ไหมคะ” “อ่า!! เอาแบบนั้นก็ได้”“รอฟังข่าวดีอยู่ที่บ้าน ห้ามอิกนอกลู่นอกทางนะคะ” “หลงเธอขนาดนี้แล้วเกล ไว้ใจฉันได้” “คำพูดไม่ส