All Chapters of แสนร้ายละลายรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่11.“ที่รักคะ..” คุณปานวาดหันมามองสามีอย่างเป็นกังวลเพราะตนกับคุณหญิงศจีนั้นเคยเป็นเพื่อนกัน แม้ว่าจะไม่ได้สนิทสนมกันแล้วก็ตาม แต่จะเรียกว่าเพื่อนก็ไม่ถูกนัก เรียกว่านางเคยอาศัยอยู่ในบ้านของคุณหญิงศจีในฐานะผู้อาศัยมาก่อนจะถูกต้องกว่า“ไม่ต้องกังวลกับคนแบบนั้นหรอกน่า ให้แสนจัดการน่ะดีแล้ว คนแบบนั้นต้องเจอกับนายภาสกร” คุณลูอิสกอดภรรยาที่รักไว้แล้วโยกเบาๆ อย่างเอ็นดู ซึ่งท่าทางแบบนี้ตั้งแต่รักกันเริ่มแรกจนบัดนี้เขาก็ยังทำอยู่“แต่วาดไม่สบายใจเลยค่ะ จีอาจจะโกรธ..”“ก็ปล่อยให้โกรธไป วาดจ๋า วาดไม่ใช่วาดคนเก่าที่เป็นลูกไล่ของศจีนะ เขาไม่เคยดีกับวาดแม้แต่ครั้งเดียว ยังจำได้ไหมว่าเขาแกล้งวาดยังไง หากวันนั้นวาดไม่เจอผมจะเป็นยังไง..” คุณลูอิสโอบกอดภรรยาไว้แล้วนึกถึงวันวานในอดีตเมื่อสามสิบกว่าปีก่อน..ในคืนวันหนึ่งที่เขากำลังจะกลับบ้านและบังเอิญเห็นว่ามีสาวน้อยคนหนึ่งในชุดนักศึกษากำลังวิ่งหนีกลุ่มชายสี่คนอย่างเสียขวัญทั้งกรีดร้องขอความช่วยเหลือท่ามกลางฝนพรำ เขาได้หยุดรถและลงไปช่วยเธอไว้แต่ก็ถูกชายทั้งสี่คนรุมทำร้ายจนเกือบเอาตัวไม่รอด แต่สุดท้ายเขาก็สามารถจัดการคนทั้งสี่ได้และพาปานวาดหนีมา ม

ตอนที่13.แตกต่างจากวิภาดาที่สดใสร่างเริง ซึ่งทิพย์ธารากับวิภาดานั้นสนิทสนมกันเพราะเรียนคณะเดียวกัน เจอกันในวันรับน้องของคณะและพูดคุยกันถูกคอ จึงคบหากันเรื่อยมา อีกประการคือวิภาดาเป็นคนอารมณ์ดีมองโลกในแง่ดีแม้จะเป็นคนมุทะลุพูดจาขวานผ่าซากไปบ้างแต่ก็ไม่เคยทำให้อึดอัดเมื่ออยู่ด้วยต่างเทียมแขที่เมื่ออยู่ด้วยแล้วรู้สึกอึดอัดและลำบากใจทุกครั้งและเธอก็อึดอัดมากขึ้นเมื่อรู้ว่าเทียมแขเป็นอย่างไร เทียมแขมีพี่น้องอีกสองคนซึ่งเป็นฝาแฝดชายหญิงแต่เทียมแขกลับไม่เคยพูดถึงเลย แต่ไม่พูดถึงก็ไม่เท่าไหร่แต่เทียมแขทำเหมือนน้องๆ ของตนเป็นส่วนเกินในชีวิต ทำเหมือนไม่รู้จัก ไม่ได้เป็นพี่น้องกันนี่สิ มันทำให้ทิพย์ธารารู้สึกอึดอัดและไม่สนิทใจที่จะคบกับเทียมแข นอกจากนั้นยังไม่พอ แม่ของเทียมแขแอบมาพบเธอและอ้อนวอนให้เธอคบหากับเทียมแขเพื่อให้เทียมแขได้มีเพื่อนในแวดวงไฮโซอย่างที่ต้องการ ข้อนี้มากกว่าที่เธอคิดหนัก แม่ของเทียมแขเป็นข้าราชที่เกษียณตัวเองมาเป็นแม่บ้าน และอยู่เป็นแม่บ้านจริงๆ แบบไม่แสดงตัวตนว่าเป็นแม่ของเทียมแขด้วย และรูปลักษณ์ของท่านตอนที่มาพบเธอนั้นก็ดูเหมือนหญิงชาวบ้านแสนธรรมดาที่หาเช้ากินค่ำมากกว่า

ตอนที่15.ทิพย์ธารายิ้มเยาะแล้วเดินออกไปด้วยท่าทางราวนางพญาไม่ได้สนใจผู้หญิงที่ยืนนิ่งงันอย่างคาดไม่ถึงไว้เบื้องหลังอย่างไม่แยแส...“แก อีน้ำแข็ง.. ร้ายนะมึงว่าฉันเป็นหมารึ.. แกมันร้ายอย่างที่เทียมแขพูดจริงๆ” แพรวาเข่นเขี้ยวอยู่คนเดียว และเริ่มระแวงทิพย์ธารามากขึ้นทางด้านทิพย์ธาราที่กลับมาที่ห้องทำงานของตนเองก็นั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างเซ็งๆ เธอพยายามหลีกเลี่ยงและอยู่ห่างภาสกรมาตลอดเวลาเพราะกลัวเรื่องราวแบบนี้จะเกิดขึ้น ไม่ใช่แค่ภาสกรที่เธอต้องอยู่ห่างๆ กายก็ด้วย แม้ว่าจะเป็นเพื่อนกันมานานแต่เพราะผู้หญิงหลายคนไร้สติมักคิดหาเรื่องเธออยู่เนืองๆ ทำให้เกิดความเบื่อหน่ายกลายเป็นไม่อยากเข้าใกล้ให้ความสนิทสนม ซึ่งทำให้เธอไม่คิดจะสนิทสนมกับผู้ชายคนไหนยกเว้นพ่อกับพี่ชายของตน จนเธอถูกมองว่าเย็นชา เป็นเจ้าหญิงน้ำแข็ง ดูเย่อหยิ่งจนสูงเกินเอื้อม เธอแทบจะไม่มีเพื่อนผู้ชายเพราะไม่อยากมีปัญหากับใคร แต่ยิ่งหนีปัญหาก็ยิ่งตามมา คราวนี้มาถึงถิ่นเลยก็ว่าได้“เป็นอะไรน้ำแข็งนั่งถอนใจเหมือนยายแก่ขึ้นคาน..”“พราวนี่ล่ะก็” ทิพย์ธาราค้อนน้อยๆ แล้วเล่าเรื่องที่เจอให้วิภาดาฟัง..“เฮ้ย ขนาดนี้เลยเหรอ..” ทิพย

ตอนที่17.“พี่น้ำแข็งพอก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวน้องดาวทำเองค่ะ..”เทียมดาวบอกผู้เป็นเจ้านายและเป็นพี่สาวที่เธอเคารพรักมากประหนึ่งพี่แท้ๆ เรียกได้ว่าพี่สาวแท้ๆ อย่างเทียมแขไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกรักและเคารพได้เท่ากับทิพย์ธารา เธอกับเทียมแขอายุห่างกันสี่ปีแต่ระยะห่างระหว่างความสัมพันธ์ของพี่น้องเหมือนห่างกันสามพันปีแสงเลยก็ว่าได้ชีวิตของเธอกับเทียมเมฆซึ่งเป็นพี่ชายฝาแฝดนั้นไม่เคยได้รับความรักจากเทียมแขและพ่อของตนเลยก็ว่าได้ ตอนที่พ่อของเธอมีชีวิตอยู่ท่านจะรักเทียมแขมากเพราะเทียมแขเรียนเก่ง ฉลาด สวยงาม เป็นอะไรที่เพียบพร้อมได้ดังใจของท่าน พ่อของเธอเป็นวิศวกรและเป็นผู้จัดการระดับสูงของบริษัทต่างชาติแห่งหนึ่งเงินเดือนแต่ละเดือนก็หลักแสนซึ่งทั้งหมดนั้นท่านทุ่มเทให้กับเทียมแขทั้งหมด ส่วนเธอกับเทียมเมฆนั้นเหมือนเป็นลูกชังที่ไม่มีความสำคัญกับท่านเลยแม้แต่น้อย มีเพียงแม่ที่คอยสอนสั่งให้พวกเธอตระหนักในคุณค่าของตัวเอง ในขณะที่เทียมแขเรียนโรงเรียนเอกชนเลิศหรูเธอกับเทียมเมฆเรียนโรงเรียนวัด เสื้อผ้าชุดนักเรียนก็ต้องซื้อในราคาประหยัดเพราะเงินทุกบาททุกสตางค์ต้องซื้อหาสิ่งของที่เทียมแขอยากได้ก่อนเสมอ และมันไ

ตอนที่19.วิภาดาค่อยๆ บรรจงประคบเบ้าตาเขียวช้ำของภาสกรอย่างระมัดระวังทั้งกลัวว่าเขาจะโกรธที่เธอปกปิดเรื่องที่ทิพย์ธาราเรียนมวยไทยและศิลปะป้องกันตัวหลายอย่างสมัยเรียนกับเรื่องที่ทิพย์ธาราเข้าไปช่วยเทียมดาวเมื่อสองปีก่อนด้วย“เธอปิดบังอะไรฉันอีกมั้ยเนี่ย”“ไม่มีแล้วค่ะ”“แน่ใจ..” ภาสกรหันมามองด้วยแววตาคาดคั้น วิภาดาจึงพยักหน้าเร็วๆ เป็นคำตอบ“ค่ะ จริงๆ ค่ะ พราวบอกคุณแสนหมดแล้ว”“เรื่องนั้นสำเร็จใช่ไหม..”“ค่ะ..”“แล้วเธอไม่เสียใจแน่นะ”“ค่ะ..” วิภาดาก้มหน้านิ่ง“เอาเป็นว่า หากเกิดอะไรขึ้นฉันรับผิดชอบเอง เธอไม่ต้องห่วงว่าจะถูกใครรังแกหรือทอดทิ้ง เอาล่ะพอแล้ว..” ภาสกรบอกแล้วผลักมือเล็กออกเบาๆ“พราวเต็มใจทำค่ะไม่ว่าผลมันจะออกมายังไงพราวก็ยินดีรับมันไว้ แค่นี้พราวคิดว่ามันยังน้อยไปเทียบกับทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณแสนให้พราว” เธอบอกเขาอย่างจริงใจ“ฉันไม่ได้มีบุญคุณอะไรกับเธอนะพราว ทุกอย่างมันถูกชดใช้ซึ่งกันและกันแล้ว เธอเข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหมและฉันก็ไม่ได้เห็นเธอเป็นคนอื่น เธอก็เหมือนน้องสาวฉันคนหนึ่ง” วิภาดาพยักหน้าอย่างเข้าใจและซาบซึ้งกับความรู้สึกที่ภาสกรมีให้ เด็กกำพร้าอย่างเธอโชคดีแล้วที่ได้