All Chapters of แสนร้ายละลายรัก: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 20.   เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วก็ถึงวันเกิดของทิพย์ธาราซึ่งปีนี้ค่อนข้างพิเศษเมื่อทั้งครอบครัวของเธอกับครอบครัวของภาสกรต่างก็ไปรวมตัวกันเพราะต้องมารับฟังการเปิดพินัยกรรมและทุกคนก็เต็มใจจัดงานวันเกิดให้เธอแม้ทิพย์ธาราจะไม่อยากให้มีงานเอิกเกริกอะไรก็ตาม“เจ้าของวันเกิดอยู่เฉยๆ นะจ๊ะวันนี้ พี่พิ้งกี้จะจัดการทุกอย่างเอง” อุษาพิไลบอกและสั่งให้ทิพย์ธาราอยู่เฉยๆ ไม่ต้องทำอะไรในวันนี้เพราะเธอนั้นจัดเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้วนั่นเอง มีทั้งเวทีเล็กๆ ตกแต่งงดงาม อาหารที่เตรียมไว้สำหรับทุกคนรวมไปถึงสวนหย่อมหน้าบ้านคุณย่าลดาก็ถูกตกแต่งประดับประดาด้วยดวงไฟหลากสีงดงาม ผ้าสีหวานที่ผูกโบและรูปอื่นๆ อย่างสวยงามลงตัว ทิพย์ธาราก็ได้แต่มองอย่างชื่นชม แม้ไม่ได้ต้องการให้วันเกิดของตนยิ่งใหญ่อลังการเพราะปกติก็จะมีแค่ทำอาหารรับประทานกันในครอบครัว และมีพวงมาลัยกราบขอบคุณและขอพรบิดามารดาเท่านั้น แต่เธอก็อดรู้สึกตื่นเต้นกับการจัดสรรสิ่งต่างๆ อย่างสวยงามของอุษาพิไลไม่ได้“นี่งานวันเกิดน้ำแข็งนะไม่ใช่โ

ตอนที่22.  “ทุกคนก็ได้ยินไม่ใช่หรือคะว่าคุณปู่ว่ายังไง น้ำแข็งรักคุณปู่ค่ะ รักคุณย่ามากด้วย น้ำแข็งไม่อยากทำให้ท่านไม่สบายใจ อีกอย่างน้ำแข็งมีทางออกให้กับเรื่องนี้แล้วเหมือนกัน..”หญิงสาวบอกเรียบๆ ท่าทางสงบนิ่งเยือกเย็นทำให้ทุกคนต้องตั้งใจฟังในสิ่งที่ทิพย์ธารากำลังจะพูด“ถ้าคุณปู่ต้องการให้น้ำแข็งแต่งงานกับพี่แสน นั่นก็หมายความว่าคุณปู่ต้องการอะไรที่มากกว่านั้น และคิดดีแล้วว่ามันมีผลดีกับน้ำแข็ง คนอย่างคุณปู่ไม่เคยบังคับขืนใจใคร โดยเฉพาะหลานๆ ซึ่งคุณปู่ก็รักและเอ็นดูพวกเราอย่างเท่าเทียมกัน น้ำแข็งเต็มใจจะทำตามที่คุณปู่ต้องการค่ะ” หญิงสาวบอกอย่างจริงจังซึ่งทำให้ผู้เป็นพ่อแม่จำต้องยอมรับในขณะที่ทิพย์ธาราพูดภาสกรนั้นลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก หัวใจหนุ่มพองโตด้วยความปลาบปลื้มสมหวังที่ทิพย์ธาราไม่ขัดข้องกับสิ่งที่ระบุในพินัยกรรมของคุณปู่ ในที่สุดคำขอของเขาก็สำเร็จ ในที่สุดคุณปู่ก็ช่วยให้เขาสมหวัง...“แต่..” ทิพย์ธาราเอ่ยขึ้นภาสกรหันขวับมามองเช่นเดียวกับ

 ตอนที่24. “ขอโทษนะคะที่พราวต้องพูดตรงๆ เพราะไม่อยากสร้างโลกสวยให้ใคร อีกอย่างน้ำแข็งกำลังจะแต่งงานกับคุณแสน เรื่องนี้มีแค่คนในครอบครัวเท่านั้นที่รู้ น้ำแข็งเองก็เพิ่งบอกพราวและการที่พราวบอกพี่กายโดยที่เจ้าตัวเขายังไม่ประกาศก็เป็นการเสียมารยาทมากพอแล้ว”“พี่เข้าใจแล้ว..” กายคอตกท่าทางดูน่าสงสารแต่วิภาดาไม่สามารถจะโอบประคองปลอบโยนเขาได้ กายสูงส่งเกินกว่าเธอจะเอื้อมคว้า แค่เขายอมคบหาเธอเป็นเพื่อนกับเด็กกำพร้าที่โชคดีมีคนอุปการะจนได้เรียนที่ดีๆ มีงานมีการทำที่ดีและมั่นคงก็นับว่าเป็นวาสนาของเธอแล้ว“พี่กายควรจะให้โอกาสแขบ้าง อย่างน้อยๆ ก็เคยรักกัน..” หญิงสาวพูดออกมาด้วยความหวังดีแม้ตัวเองจะต้องเจ็บปวดก็ตาม“พี่กับแขเหมือนแก้วที่แตกละเอียดแล้วละพราว”“แต่พี่กายก็เคยรักแขไม่ใช่หรือคะ..” พูดออกไปวิภาดาก็รู้สึกปวดแปลบในใจ“พอมาถึงตอนนี้ พี่ว่ามันคือความลุ่มหลงมากกว่า.. ความหลงที่ทำให้พี่มองข้ามคนที่พี่รักจริงๆ ไป แต่เมื่อรู้ตัวก็สายเกินไปแล้ว..” กายห

 ตอนที่26. และนั่นคือจุดหักเหที่ทำให้เทียมแขเข้ามาควบคุมเขา พอเรียนจบเขาก็แต่งงานกับเทียมแขทันทีเพราะเทียมแขท้องซึ่งทำให้เขาดีใจมาก คุณหญิงกิ่งกมล มารดาของเขาก็พลอยยินดีไปด้วย และคุณหญิงแม่ของเขาก็รักและเอ็นดูเทียมแขมากขึ้นด้วย แต่แล้วพอได้ความรักจากทุกคนเทียมแขก็เริ่มแสดงนิสัยบางอย่างออกมาที่ทำให้เขาอึดอัดมากขึ้นทุกวันเทียมแขเริ่มแสดงนิสัยแย่ๆ ออกมาเรื่อยๆ แต่เพราะเขาคิดว่าเป็นอารมณ์ของคนท้องที่ย่อมแปรปรวนเป็นธรรมดาก็ไม่ค่อยได้สนใจนักและมักตามใจเธอเสมอ แต่เทียมแขไม่ได้หยุดการใช้นิสัยขี้โวยวายใช้อารมณ์กับคนรับใช้เท่านั้นบางครั้งเธอก็ขึ้นเสียงใส่มารดาของเขา จากที่เคยอ่อนน้อมถ่อมตนก็กลายเป็นร้ายกาจ และยังจิกใช้คนในบ้านของเขามากขึ้นด้วย เรียกได้ว่าเทียมแขทำตัวเป็นเจ้าของบ้านที่ต้องได้ทุกอย่างตามที่ปรารถนา จากที่เคยรักเอ็นดูเทียมแขมากมารดาของเขาก็เริ่มไม่ชอบใจและหลบไปพักที่บ้านของตนที่เชียงใหม่เพราะไม่อยากอยู่ร่วมชายคากับเทียมแขเมื่อไม่มีมารดาของเขาในบ้าน เทียมแขก็ประกาศตนเป็นนายผู้หญิงที่มีอำนาจสูงสุด

ตอนที่28.  เทียมแขได้รับความรักความเอาใจใส่ดูแลราวคุณหนูผู้สูงส่ง ทุกอย่างในชีวิตเธอต้องดีเลิศ และบิดาก็ต้องการให้เป็นเช่นนั้น อีกทั้งไม่ต้องการให้ใครมาเห็นสภาพของมารดาที่แทบดูไม่ได้และจำต้องปิดบังสถานะของตนเองว่าเป็นใครอีกด้วย มารดาต้องทำงานบ้านดูแลทุกอย่างในบ้านแทนแม่บ้านเพราะไม่มีใครทำอะไรถูกใจเทียมแข นางจึงต้องคอยตามใจเทียมแข และให้แม่บ้านเป็นคนดูแลน้องๆ ของเธอไป ความห่างเหินของเธอกับน้องฝาแฝดไม่ได้มีเพียงเท่านั้น เพราะหากมีอะไรที่ทำให้เธอขัดใจ น้องๆ จะต้องถูกตีและโดนลงโทษไม่ให้กินข้าวบ้าง หรือต้องทำงานหนักบ้าง ดังนั้นเพื่อไม่ให้ลูกๆ ทั้งสองต้องลำบากมารดาจึงจำเป็นต้องละเลยน้องๆ ของเธอไปบ้าง แต่ลับหลังบิดามารดาก็จะแอบไปดูแลเด็กแฝดนั่นเสมอ แต่มันก็สาแก่ใจเธอดีเพราะน้องๆ ไม่กล้ามาวอแวกับเธอและไม่กล้าบอกใครๆ ว่าเป็นพี่น้องกัน ดังนั้นส่วนใหญ่ใครๆ จะคิดว่าเธอคือลูกสาวคนเดียวของวิศวกรชื่อดัง ส่วนแม่ของเธอก็เปรียบเสมือนแม่บ้านกระจอกๆ ที่มีลูกติดมาอาศัยบ้านของเธออยู่ แต่มันไม่ได้สำคัญอีกต่อไปเพราะถึงอย่างไรเธอก็ไม่มีวันจะนับญาติกับคู่แฝด