All Chapters of คู่แค้นแสนเสน่หา: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่1. “ไม่นะ ออกไป ไอ้ฆาตกร.. ออกไป ไม่ ม่ายยยย.. เฮือกกกก..”ร่างสูงผวาลุกขึ้นจากที่นอนกว้างด้วยใบหน้าตื่นตระหนกเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดพรายเต็มใบหน้าหล่อเหลาขาวเผือด.. มือเรียวอย่างชายชาตรียกขึ้นสอดเสยแล้วขยี้เรือนผมสีทองอร่ามของตนอย่างบ้าคลั่งก่อนจะร้องออกมาอย่างเจ็บปวด...“อ๊ากกก.. ฉันเกลียดแก.. ฮือออ.. ลินดา ลินดา.. ฉันขอโทษ..”น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินออกมาจากดวงตาสีมรกตหม่นมัว ร่างแกร่งไร้อาภรณ์ใดๆ ซึ่งมีลายสักแปลกตาหลากสีอยู่บนแผ่นหลังกว้างและแขนแข็งแรงขดงอยู่บนเตียงนุ่มทว่าหนาวเหน็บอยู่เพียงผู้เดียวท่ามกลางฝันร้ายที่ติดตามหลอกหลอนเขามากว่าสิบห้าปี หากย้อนเวลากลับไปได้และหากเขาเข้มแข็งพอเขาอาจจะช่วยเธอไว้ให้ได้ แต่แล้วในวันนั้นเขากลับวิ่งหนีเอาตัวรอดอย่างคนขี้ขลาด.. ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดและเกลียดตัวเองก่อนจะพยายามข่มตาลง แต่ทุกครั้งที่ข่มตาลงภาพความทรงจำอันเลวร้ายก็ตามมาหลอกหลอนเขาอยู่ร่ำไปแล้วเมื่อไหร่หนอฝันร้ายนี้จะหายไป... ราฟาเอล ฟร้องส์ หลับตาลงอย่างอ่อนล้าและเจ็บปวดกับความฝันแสนโหดร้ายที่ตามหลอกหลอนเขามาเนิ่นนาน...ฝันร้าย เมื่อไหร่จะจบสิ้น... บทที่ 1.จอมวายร้ายแทน

ตอนที่3.“อ๊ะๆ อย่าตบหน้าฉันเชียว ฉันไม่ใช่สุภาพบุรุษนักหรอกนะ หากเธอตบฉัน ฉันก็อาจจะทำอะไรเธอมากกว่าจูบในห้องรับรองนี้เลยก็ได้นะ”ราฟาเอลยกนิ้วชี้ขึ้นส่ายไปมาตรงหน้าหญิงสาวที่กำลังจะเงื้อมือตวัดลงบนแก้มขาวๆ ของเขาด้วยโทสะ“แก ไอ้..” แทนฤทัยพูดไม่ออกเหมือนหายใจไม่ทั่วท้องในขณะเดียวกันก็ร้อนรุ่มด้วยความโกรธและอารมณ์บางอย่างที่ตีตื้นขึ้นมา หญิงสาวมองเขาด้วยประกายตากร้าวอย่างสับสนน้ำใสๆ คลอดวงตางามจวนเจียนจะร่วงแหล่มิร่วงแหล่“หึหึ.. หน้าตาก็สวย ปากก็หวานดี แต่คำพูดนี่ต้องปรับปรุงนะครับ.. หมดธุระฉันแล้ว ไปละ อ้อ.. หากติดใจจูบของฉันก็ไปหาฉันได้เสมอนะจ๊ะคนสวย..”เสียงหัวเราะยียวนดังก้องไปทั้งห้องและเหมือนว่ามันดังอึกทึกอยู่ในหัวของเธอ จนเมื่อร่างสูงลับตาไปแทนฤทัยก็กรีดร้องด้วยความเจ็บใจ“กรี๊ดดดดดด.. ไอ้บ้า ไอ้คนทุเรศ..”หญิงสาวกระทืบเท้ากรีดร้องด้วยความเจ็บใจ น้ำตาใสๆ ไหลอาบแก้มไม่ใช่เพราะเธอเสียใจอะไรนักแต่เจ็บใจเสียมากกว่าที่โดนลบเหลี่ยมถึงถิ่น และที่สำคัญเขาบังอาจขโมยจุมพิตแรกของเธอไป... แทนฤทัยหน้าหงิกเมื่อบิดาเรียกเข้าไปพบเพื่อบอกว่าเธอจะต้องทำงานร่วมกับราฟาเอลในโปรเจ็คใหม่ของบริษัท

ตอนที่5.“ถ้าอย่างนั้นก็แค่นี้ล่ะ ฝันดีนะครับ...” ราฟาเอลวางสายไปนานแล้วแต่หญิงสาวยังคงถือโทรศัพท์แนบหูไว้อยู่อย่างนั้นใบหน้างามร้อนผ่าวเมื่อเธอคิดว่าตนเองหูไม่ฝาดได้ยินเสียงจุ๊บเบาๆ มาตามสัญญาณที่ถูกตัดไป“คนบ้า แค่นี้ก็โทร. มา แล้วโทร. มาแค่นี้นะ เชอะ คนไม่เต็มเต็ง...”หญิงสาวล้มตัวลงนอนอมยิ้มอยู่คนเดียวมองชื่อ อีตาบ้า บนหน้าจอโทรศัพท์แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างขัดเขิน แล้วนึกถึงความใกล้ชิดที่เธอได้ทำงานร่วมกับเขาในวันนี้ก็พบว่าราฟาเอลเป็นคนที่ทำงานจริงจังมากคนหนึ่ง เขามีพรสวรรค์ด้านดนตรีและการออกแบบอยู่ไม่น้อยและที่สำคัญเขามีฝีมือทางการวาดภาพด้วยสีน้ำมันมากทีเดียวและเธอก็ได้มีโอกาสเห็นผลงานที่เขาวาดด้วย พรุ่งนี้เขาบอกว่าจะพาเธอไปดูเหมืองพลอยที่กาญจนบุรี แม้ใจหนึ่งเธอจะอยากไปแต่ใจหนึ่งก็รู้สึกเหมือนมันหน่วงๆ หนักๆ ด้วยความกังวลบางอย่างที่เธอเองก็หาคำตอบไม่ได้ว่ามันคืออะไร... แต่จะว่าไปแล้วถึงเธอไม่อยากไปสุดท้ายบิดาก็จะให้เธอไปกับเขาอยู่ดี แล้วก็กลับกลายเป็นว่าเธอนั่นล่ะที่นอนไม่หลับเสียทีสามทุ่มก็แล้วสี่ทุ่มก็แล้ว และกว่าจะข่มตาลงก็เป็นเวลาเกือบจะเที่ยงคืน...ส่วนทางด้านราฟาเอลนั้นก็ก

ตอนที่7.“ถึงไหนแล้ว..”“เจ็ดร้อยเมตรจากปั๊มครับ รถเพิ่งออกมาครู่..”“ดี ตามไปห่างๆ แล้วรอสัญญาณจากฉัน”“ครับ..”ทางด้านปลายสายรับคำ ราฟาเอลยิ้มเหี้ยมเกรียมเมื่อถึงเวลาที่เขาจะได้จัดการลงโทษคนที่บังอาจเล่นเกมแมวจับหนูกับเขา คนที่ไม่เชื่อฟังเขาจะลงโทษอย่างไรดีนะ คิดแล้วร่างสูงสง่าก็เดินกลับไปที่รถพุ่งทะยานออกไปหาเป้าหมายทันที...ในขณะเดียวกันคนตัวเล็กที่แอบหลบขึ้นรถตู้โดยสารที่มุ่งหน้าเข้ากรุงเทพฯ พอดีตอนที่เขาเข้าห้องน้ำก็ยิ้มย่องในใจเมื่อคิดว่าป่านนี้ราฟาเอลคงหัวฟัดหัวเหวี่ยงในการตามหาตนอยู่ที่ปั๊มน้ำมันและคงเสียหน้าที่เธอไม่เชื่อฟังคำสั่งของเขา “หึ คนบ้าอำนาจคิดว่าตัวเองฉลาดอยู่คนเดียวล่ะสิ ปล่อยให้หัวหมุนเสียให้เข็ด ดูสิจะกลับไปบอกคุณพ่อว่ายังไง..”แทนฤทัยยิ้มกริ่มอยู่ชั่วครู่ก็ต้องตกใจจนแทบสิ้นสติเมื่อรถตู้เกิดเบรกกะทันทันเสียงผู้โดยสารผู้หญิงในรถต่างกรีดร้องออกมาอย่างตื่นตระหนก คนขับรถหนุ่มเลือดร้อนถึงกับโวยวายหยาบคายเมื่อมีรถคันหนึ่งขับปาดหน้าซ้ำยังจอดกระชั้นชิดขวางทางอย่างอุกอาจ “แม่.. เอ๊ย ขับรถยังไงวะ ไอ้..”เสียงคนขับรถที่เปิดประตูลงไปโวยวายใส่คนที่ขับรถปาดหน้ารถของตนผู้

ตอนที่9.ร่างบางเปียกชุ่มจนเสื้อผ้าแนบชิดไปกับร่างสาวนั้นยังแนบชิดไปกับร่างแกร่งที่สวมเพียงกวางเกงยีนสีเข้มตัวเดียวซึ่งเปียกแนบชิดกายแกร่งที่เริ่มร้อนขึ้นมาเพราะการเคลื่อนไหวเสียดสีกันในน้ำ“นี่ปล่อยนะ ฉันจะขึ้นแล้ว หนาว..”ในที่สุดหญิงสาวก็แหวขึ้นเมื่อรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ขึ้นมาเพราะรู้สึกได้ว่าเธอกับเขาใกล้ชิดกันมากเกินไป“ก็ไปสิ ใครเขาห้าม”“แต่นายไม่ยอมปล่อยเอวฉัน...”“แน่ใจเหรอว่าฉันไม่ปล่อย ไม่ใช่เพราะเธออยากกอดฉันเองเหรอ...”ชายหนุ่มพูดกวนๆ ทำให้แทนฤทัยรู้สึกตัวรีบปล่อยมือที่เกาะบ่าแกร่งของเขาอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเธอปล่อยมือจากบ่ากว้างร่างงามก็ร่วงลงในน้ำที่ลึกกว่าที่เท้าจะแตะพื้น และเธอก็คงจมน้ำอีกครั้งหากว่าเขาไม่รั้งเอวบางไว้เสียก่อนจึงทำให้เธอยังคงอยู่ในวงแขนแข็งแรงและใบหน้าของเธอกับเขาอยู่ใกล้กันแค่เส้นด้ายกางกั้น...“อะ เอ่อ ปล่อยได้แล้ว ฉันจะขึ้นบ้าน..”หญิงสาวบอกเขาเสียงติดขัดใบหน้าขาวซีดเพราะเริ่มหนาวร้อนเห่อขึ้นมาจนเธอไม่มั่นใจว่ามันจะแดงจัดออกมาประจานความหวั่นไหวของตนหรือไม่เมื่อเธอรู้สึกถึงความแกร่งกระด้างที่เคลื่อนไหวชิดหน้าท้องเนียน...“ขอบคุณสักคำก็ไม่มี..”“อะไร ทำ