ตอนที่2.

ตอนที่2.

หญิงสาวบอกอย่างสุภาพแล้วเดินออกไปเพื่อให้แขกคนสำคัญของเจ้านายได้อยู่อย่างเป็นส่วนตัว

ราฟาเอลเดินไปหยุดมองภาพเบื้องหน้าผ่านกระจกใสอย่างไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับภาพตรงหน้านัก กรุงเทพมหานครก็เหมือนกับเมืองหลวงหรือเมืองใหญ่ของประเทศต่างๆ ที่มีแต่ความสับสนวุ่นวายและเขาก็ค่อนข้างจะเบื่อมันเหลือเกิน...

“นายมาที่นี่ทำไมไม่ทราบ..”

เสียงหวานแต่ทว่าห้วนจัดของหญิงสาวดังขึ้นทำให้ริมฝีปากเรียวได้รูปสีเข้มราวริมฝีปากอิสตรียกยิ้มน้อยๆ แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่หันกลับไปเผชิญหน้ากับผู้ซึ่งเป็นเจ้าของสถานที่แห่งนี้...

“ฉันถามว่านายมาทำไม..”

แทนฤทัยตวัดเสียงใส่เขาอีกครั้งชายหนุ่มจึงหันมามองหญิงสาวที่เท้าสะเอวมองเขาตาเขียวปัดอย่างนึกขัน ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีแทนฤทัยก็ยังเหมือนเดิม น้ำเสียงแสนเกเรท่าทางหยิ่งผยองและไม่เคยยอมอ่อนข้อให้เขามันทำให้เขาสนุกทุกครั้งที่แหย่เย้าเจ้าหล่อน...

“ก็คิดถึงเลยแวะมาทักทาย ทำไม มาไม่ได้เหรอ..”

“อี๊ อย่าใช้มุกน้ำเน่ามาจีบฉันเลยย่ะ ฉันไม่สนนายหรอก”

หญิงสาวทำท่าแขยงกับคำพูดของเขาซึ่งมันทำให้ราฟาเอลหัวเราะเบาๆ แล้วเดินไปนั่งเหยียดยาวยกขาแกร่งพาดเท้ากับโต๊ะกระจกหรูอย่างสบายอารมณ์เหมือนว่าที่นี่เป็นบ้านของตน

“นี่ๆ เอาเท้าลงไปเลยนะ อย่ามาแสดงความถ่อยที่นี่ เดี๋ยวข้าวของฉันพัง เอาเท้าของนายลงจากโต๊ะฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ”

หญิงสาวโวยวายตาโตกับท่าทางของเขาพลางทำท่าหยิบชายกางเกงของเขาอย่างขยะแขยงและพยายามรั้งให้เท้าใหญ่ของเขาพ้นจากโต๊ะตัวสวยของห้องรับรองสุดหรูที่เขารู้มาว่าแทนฤทัยเป็นคนออกแบบตกแต่งเองยิ่งทำให้อยากจะแกล้งไม่ยอมเอาเท้าลงง่ายๆ จนหญิงสาวตาเขียวแล้วเขียวอีก

“แค่นี้ก็ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้..” ในที่สุดราฟาเอลก็ยกขาลงเพราะเห็นว่าเธอคงหัวฟัดหัวเหวี่ยงพอแล้ว 

“ตกลงนายมาทำไม ไม่รู้รึไงว่าฉันไม่อยากต้อนรับ”

“ก็อยากมาทักทายหุ้นส่วนคนใหม่ก็เท่านั้นเอง” ราฟาเอลยิ้มๆ แต่คนฟังหน้างอง้ำ

“หา.. อะไรนะ หุ้นส่วนคนใหม่ ใครเป็นหุ้นส่วนนาย..” 

“ก็เธอคิดถูกแล้ว ตอนนี้ ฟร้องส์เอนเทอร์ไพรส์กับแทนฤทัยบายธอมป์สัน เป็นหุ้นส่วนธุรกิจกันแล้วเรียบร้อยนับตั้งแต่วันงานประมูลเครื่องประดับของเธอเมื่อสามเดือนก่อน..”

เมื่อสามเดือนก่อนราฟาเอลชนะการประมูลเครื่องประดับชุด เลอค่าแทนฤทัย ซึ่งเครื่องประดับชุดนั้นแทนฤทัยเป็นคนออกแบบเองและลงทุนจ้างพริตตี้เงินล้านอย่าง พิมพ์ภัสสร มาเดินแบบชุดฟินาเล่ให้ แล้วยังต้องไปดินเนอร์กับเขาอีกหนึ่งมื้อซึ่งเป็นข้อตกลงที่อยู่ในสัญญาการะประมูลซึ่งหญิงสาวคงไม่คิดว่าเขาจะชนะ ราฟาเอลมองใบหน้าสวยยุ่งเหยิงของเธออย่างพอใจ...

“ฉันไม่รู้เรื่อง นายตกลงกับใครก็ไปคุยกับคนนั้นเลยฉันไม่มีทางร่วมงานกับนายหรอก” หญิงสาวดื้อดึงแต่ราฟาเอลกลับยิ้มบางๆ

“ก็แล้วแต่ เดี๋ยวฉันบอกคุณลุงเองว่าเธอมันขี้แพ้ไม่กล้าทำงานกับฉัน”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วยียวนแล้วลุกขึ้นทำท่าเหมือนจะเดินจากไป เดือดร้อนให้คนที่ถูกเรียกว่าขี้แพ้อดรนทนไม่ได้

“นี่นาย ทุเรศที่สุดคนอะไรขี้ฟ้อง”

“ก็ช่วยไม่ได้ เธอก็ขี้แพ้จริงๆ นี่นา”

“ฉันไม่ได้ขี้แพ้ แค่ไม่ชอบขี้หน้านายมีอะไรมั้ย แล้วทำไมนายจะต้องมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตฉันด้วย”

ชายหนุ่มมองหน้าแดงจัดด้วยความไม่พอใจของคนที่เดินมาขวางเข้าไว้อย่างพยายามซ่อนความขบขันเอาไว้มิดชิด

“เพราะฝันร้ายไงล่ะคนสวย ฝันร้าย...”

ราฟาเอลเอ่ยแผ่วเบาด้วยน้ำเสียงที่แฝงไว้ด้วยความเจ็บปวดในขณะที่หญิงสาวส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ...

“ฝันร้ายบ้าอะไรของนาย..”

“ฝันแบบนี้ไงล่ะ..” เร็วเกินกว่าหญิงสาวจะทันทัดทานริมฝีปากสาวก็ถูกครอบครองด้วยริมปากสีชมพูสดของเขาอย่างรวดเร็ว...

และเหมือนโลกสีชมพูสดใสของแทนฤทัยถล่มลงตรงหน้าด้วยพายุฝนที่โหมกระหน่ำอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เรียวลิ้นร้อนผ่าวของเขาล่วงเร้นเข้าไปในโพรงปากสาวที่กำลังตื่นตระหนกไม่รู้จะไปทางไหนกับการจู่โจมของเขา สุดท้ายมันก็ถูกดูดดื่มบดเคล้าจากปากสวยไม่แพ้อิสตรีของเขา

ราฟาเอลเสาะแสวงหาความหวานจากปากสาวอย่างหิวกระหายด้วยลีลาที่ช่ำชองจนหญิงสาวไหวสะท้านร่างบางสั่นระริกหวามไหว ความซ่านหวิววิ่งพล่านไปทั้งกาย ความร้อนระอุเกิดขึ้นในกายจนเหงื่อเม็ดโตผุดพรายเต็มใบหน้าทั้งที่ในห้องแอร์เย็นฉ่ำ

มือไม้แขนขาของแทนฤทัยอ่อนเปลี้ยไร้กำลังจะต่อต้านเขาเหมือนคนเป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงอย่างไรอย่างนั้น มือบางที่คิดจะผลักไสเขากลับกลายเป็นว่ายึดเหนี่ยวท่อนแขนแข็งแรงของเขาไว้มั่นเมื่อเธอรู้สึกเหมือนโลกโคลงไหวจนเธอจวนเจียนจะล้มลง

ร่างสาวเบียดบดเข้าหาร่างใหญ่อย่างลืมตัวอีกทั้งยังครางแผ่วด้วยความซ่านกระสันอย่างไม่อาจเก็บกักอารมณ์ส่วนลึกและดำมืดนั้นได้สร้างความพอใจให้กับชายหนุ่มผู้จุดไฟปรารถนาให้ก่อเกิดในกายสาวได้อย่างง่ายดาย...

“อืม หวานดีนะไม่คิดว่าคนปากร้ายๆ เนี่ย จะให้ความรู้สึกดีแบบนี้มาก่อน..”

ราฟาเอลถอนริมฝีปากออกอ้อยอิ่งทั้งเสียดายความหวานของปากสาวทั้งยังต้องคอยรั้งตัวเองไว้ไม่ให้หลงใหลเธอมากไปกว่านี้...