ตอนที่4.

ตอนที่4.

ราฟาเอลไม่พูดว่ากระไรแต่ขับรถคันเล็กของเธอไปยังบริษัทของตนหน้าตาเฉยซึ่งแทนฤทัยจำต้องไปพร้อมกับเขาเมื่อเจอสีหน้าและแววตาจริงจังเอางานเอาการของเขา เธอต้องมาช่วยเขาดูการออกแบบและเจียระไนพลอยที่จะทำเครื่องประดับให้กับลูกค้าของราฟาเอลที่ต้องการตราประจำตระกูลที่งดงามอลังการ และตอนนี้บิดาของเธอกับราฟาเอลคือหุ้นส่วนกัน... ทำไมเธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะ แทนฤทัยคิดอย่างขุ่นใจ

“ถึงแล้วครับ เชิญครับคุณผู้หญิง”

ราฟาเอลผายมือเชื้อเชิญ แทนฤทัยหน้างอแต่ก็ลงจากรถแล้วเดินตามเขาเข้าไปในตึกสำนักงานของเขาด้วยความตื่นเต้นไม่น้อย เป็นครั้งแรกในที่เธอได้มาเยือนอาณาจักรของเขา...

“เป็นไงบ้างละแทมมี่ งานราบรื่นดีมั้ย” เสียงของบิดาทำให้หญิงสาวที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดชะงักแล้วหันมายิ้มหวานให้ผู้เป็นพ่อ

“อ้าวคุณพ่อ กลับมานานแล้วหรือคะ”

“ก็สักพัก แล้วเป็นไงบ้างร่วมงานกับราฟ”

“ก็ดีค่ะ..”

หญิงสาวตอบตามความจริงอย่างที่ไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่าราฟาเอลนั้นเป็นคนที่ทำงานเก่งฉลาดหลักแหลมและฉับไวไม่ด้อยไปกว่าพี่ธามของเธอเลยแม้แต่น้อย

“เก็บเกี่ยวความรู้ประสบการณ์จากพี่เขาเยอะๆ ล่ะ อย่ามัวแต่แง่งอนใส่พี่เขา”

“โหย คุณพ่อน่ะ พูดเหมือนว่าแทมมี่เป็นเด็กเกเรไม่เอาไหนอย่างนั้นล่ะ”

หญิงสาวหน้างอที่บิดาพูดเหมือนเข้าข้างราฟเอลและเธอก็คือเด็กเกเรเจ้าปัญหา

“หึหึ ก็นี่ไง เราน่ะ มันเด็กเกเรชัดๆ เลย” คุณธีร์ขยี้เรือนผมสลวยของลูกสาวที่รักเบาๆ

“คุณพ่อขา เราเปลี่ยนบริษัทดีลงานกับเราไม่ได้เหรอคะ”

หญิงสาวโอบกอบเอวที่หนาขึ้นเล็กน้อยของบิดาแล้วซบหน้าลงกับอกกว้างของท่านอย่างออดอ้อนด้วยความหวังว่าบิดาอาจจะใจอ่อนเปลี่ยนใจตามที่ตนขอร้อง

“ลูกกลัวราฟเหรอถึงไม่กล้าทำงานกับเขา”

“ใครบอกว่าแทมมี่กลัว อีตานั่นไม่เห็นจะมีอะไรน่ากลัวสักนิดเลย วันๆ เอาแต่โปรยเสน่ห์ไปทั่ว”

หญิงสาวผละออกจากอกของบิดาแล้วโวยวายหน้างอง้ำรู้สึกเดือดดาลทันทีที่มีใครสักคนมาพูดในทำนองว่าตนสู้ราฟาเอลไม่ได้ คนอย่างแทมมี่ไม่เคยแพ้ใครและไม่เคยกลัวใครมีหรือจะยอม

“อืม.. แล้วทำไมถึงได้อยากจะเปลี่ยนคนดีลงานล่ะ แบบนี้ก็เท่ากับว่าลูกกลัวพี่เขาน่ะล่ะน่า เอาเถอะๆ หากแทมมี่ทำไม่ได้พ่อก็ไม่ว่าอะไรเดี๋ยวพ่อหาคนมาดีลแทนราฟก็แล้วกัน”

“ไม่นะคะคุณพ่อ แทมมี่ไม่ได้บอกว่าอยากได้คนมาดีลงานแทนตานั่นเสียหน่อย แค่บอกว่าหากเป็นไปได้คราวหน้าแทมมี่ขอเลือกคนดีลงานเอง” แทนฤทัยรีบแย้งหน้ามุ่ยเมื่อบิดาพูดเหมือนดูถูกตน

“ก็เรียกพี่เขาดีๆ หน่อยสิลูก”

“ค่าคุณพ่อ แทมมี่เหนื่อยแล้วขอขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์เลยนะคะ”

พูดจบก็หอมแก้มบิดาเสียฟอดใหญ่ก่อนจะวิ่งตื๋อขึ้นห้องไปราวเด็กๆ คุณธีร์มองตามหลังธิดาคนเล็กแล้วส่ายหน้ายิ้มๆ อย่างรู้ทัน และได้แต่หวังว่าสิ่งที่ตนคาดหวังไว้คงจะสำเร็จลงด้วยดี...

ทางด้านแทนฤทัยที่กลับเข้าในห้องนั้นเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มแล้วถอนใจกับตัวเองเบาๆ พลางย่นจมูกใส่ลมฟ้าอากาศแล้วบ่นอุบอิบ

“อีตาราฟบ้าเอ๊ย ทำไมคุณพ่อต้องให้อีตานั่นเข้ามาวุ่นวายกับงานเราด้วยนะ รู้ทั้งรู้ว่าเราไม่ชอบหน้าหมอนั่น คุณพ่อนะคุณพ่อ หึ แต่อย่านึกนะว่าคุณพ่อเข้าข้างนายแล้วจะชนะฉันได้ง่ายๆ นะ”

หญิงสาวทุบที่นอนเบาๆ อย่างเจ็บใจขึ้นมาทุกทีที่นึกถึงคนที่พูดถึง แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นแทนฤทัยเปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วก็ต้องใจเต้นแรงเมื่อเห็นชื่อคนโทร. มา อีตาบ้า คือชื่อที่เธอตั้งไว้สำหรับราฟาเอล...

“อีตาบ้าโทร. มาทำไมกันนะ รับดีมั้ยเนี่ย” หญิงสาวมือสั่นน้อยๆ ใจก็สั่นไหวไปด้วยอย่างน่าโมโหก่อนจะตัดสินใจรับสาย

“โทร. มาทำไมยะ”

“โอ้โห คงคิดถึงกันมากสินะ คงแทบจะรีบรับสายเลยสิท่า เสียงเหมือนดีใจมากเลยที่ได้ยินเสียงฉัน” ทางด้านผู้โทรมาเย้าเสียงระรื่นทำให้แทนฤทัยแทบอยากจะทะลุสัญญาณเข้าไปบีบคอคนพูดนักแต่สิ่งที่เธอทำได้แค่ขับเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่คนเดียว

“คนจะหลับจะนอนโทร. มารบกวนทำไม” หญิงสาวถามเสียงห้วนๆ พลางมองดูเวลาเพิ่งจะสองทุ่มเศษ

“โห... คนสวยเขาพูดกันแบบนี้เหรอครับ”

“นี่นายอย่ามากวนประสาท มีอะไรก็ว่ามา นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วคนเขาจะหลับจะนอนไม่ว่างคุยเรื่องไร้สาระ”

“ฉันนอนไม่หลับ..”

ทางปลายสายพูดเบาๆ มาตามสาย น้ำเสียงของเขาฟังดูอ่อนล้าจนหัวใจสาวทางนี้แฟบลงไปไม่น้อยอย่างบอกไม่ถูกว่าทำไมต้องรู้สึกเช่นนั้น

“แล้วมันมาเกี่ยวอะไรกับฉันเล่า...” แล้วหญิงสาวก็ใจเต้นแรงกับคำพูดประโยคต่อมาของเขา

“ก็แค่คิดถึง คิดว่าหากได้ยินเสียงของใครบางคนแล้วจะนอนหลับ แต่ตอนนี้คาดว่านอกจากจะนอนไม่หลับแล้วยังจะฝันร้ายอีกด้วย...”

“อี๊ แล้วจะโทร. มาทำไมยะ ถ้าอย่างนั้นจะวางแล้วนะ”

แม้จะใจเต้นแรงแต่แทนฤทัยก็หน้าหงิกทันทีเมื่อเขาพูดว่าเธอจะทำให้เขาฝันร้าย และฉุนน้อยๆ เมื่อได้เสียงหัวเราะเบาๆ ของเขาดังแว่วๆ