ตอนที่1.  

ตอนที่1.  

“ไม่นะ ออกไป ไอ้ฆาตกร.. ออกไป ไม่ ม่ายยยย.. เฮือกกกก..”

ร่างสูงผวาลุกขึ้นจากที่นอนกว้างด้วยใบหน้าตื่นตระหนกเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดพรายเต็มใบหน้าหล่อเหลาขาวเผือด.. มือเรียวอย่างชายชาตรียกขึ้นสอดเสยแล้วขยี้เรือนผมสีทองอร่ามของตนอย่างบ้าคลั่งก่อนจะร้องออกมาอย่างเจ็บปวด...

“อ๊ากกก.. ฉันเกลียดแก.. ฮือออ.. ลินดา ลินดา.. ฉันขอโทษ..”

น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินออกมาจากดวงตาสีมรกตหม่นมัว ร่างแกร่งไร้อาภรณ์ใดๆ ซึ่งมีลายสักแปลกตาหลากสีอยู่บนแผ่นหลังกว้างและแขนแข็งแรงขดงอยู่บนเตียงนุ่มทว่าหนาวเหน็บอยู่เพียงผู้เดียวท่ามกลางฝันร้ายที่ติดตามหลอกหลอนเขามากว่าสิบห้าปี หากย้อนเวลากลับไปได้และหากเขาเข้มแข็งพอเขาอาจจะช่วยเธอไว้ให้ได้ แต่แล้วในวันนั้นเขากลับวิ่งหนีเอาตัวรอดอย่างคนขี้ขลาด.. ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดและเกลียดตัวเองก่อนจะพยายามข่มตาลง แต่ทุกครั้งที่ข่มตาลงภาพความทรงจำอันเลวร้ายก็ตามมาหลอกหลอนเขาอยู่ร่ำไป

แล้วเมื่อไหร่หนอฝันร้ายนี้จะหายไป...

ราฟาเอล ฟร้องส์ หลับตาลงอย่างอ่อนล้าและเจ็บปวดกับความฝันแสนโหดร้ายที่ตามหลอกหลอนเขามาเนิ่นนาน...

ฝันร้าย เมื่อไหร่จะจบสิ้น...  

บทที่ 1.จอมวายร้าย

แทนฤทัย ธอมป์สัน หญิงสาวแสนสวยร่ำรวยผู้ฉลาดมาดมั่นเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างสดชื่น หญิงสาวเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อเลือกชุดสวยมาสวมใส่อย่างอารมณ์ดีแล้วก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้น หญิงสาวปรายตามองนาฬิกาเรือนสวยบนผนังแล้วชักสีหน้าอย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก

เพิ่งจะเก้าโมง ใครนะโทร. มาแต่เช้า เก้าโมงสำหรับเธอมันยังเช้านะ.. หญิงสาวเดินลงส้นมารับสายอย่าหงุดหงิด

“สวัสดีค่ะ แทมมี่พูดค่ะ..”

หญิงสาวพูดเสียงสุภาพกับเบอร์แปลกไม่คุ้นเคย แต่เสียงหัวเราะยียวนของปลายสายทำให้เธอแทบอยากจะวางสายทันที

“สวัสดีคนสวย..”

“นาย.. โทร. มาทำไม แล้วมีเบอร์โทรศัพท์ฉันได้ยังไง..”

หญิงสาวแผดเสียงตอบออกไปใบหน้างามแดงก่ำด้วยความโกรธจัด ราฟาเอล จอมวายร้ายที่เธอไม่เคยชอบขี้หน้าเขาเลยแม้แต่น้อย

“หึหึ มีใครบ้างล่ะที่ไม่รู้จักคุณหนูแทมมี่จอมหยิ่ง ที่มาพังงานแข่งรถของฉันเมื่อวาน คงกลัวพี่ชายตัวเองแพ้ฉันล่ะสิถึงได้มาล้มงานแข่งขันก่อนน่ะ” 

“พี่ชายฉันไม่มีวันแพ้นายหรอก นายต่างหากที่จะต้องแพ้พี่ธาม และแพ้มาตลอดเลยด้วย”

“ก็ไม่แน่นะ หากแข่งกันอีกรอบ แข่งจริงๆ จังๆ พี่ชายเธอก็อาจจะต้องเสียทุกสิ่งทุกอย่างให้ฉันก็ได้ แต่ฉันคงไม่เสี่ยงกับคนเจ้าเล่ห์อย่างพวกเธอหลอกสาวน้อย” 

“ไม่มีทาง น้ำหน้าอย่างนายหากไม่เล่นวิธีสกปรก ไม่มีทางชนะพี่ชายฉันได้หรอก”

แทนฤทัยหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธเมื่อราฟาเอลตั้งใจพูดจาดูถูกพี่ชายของตน

“หึหึ.. มั่นใจเหลือเกินนะคนสวย ฉันไม่อยากคุยกับเด็กขี้แพ้ชวนตี”

“ไม่อยากคุยแล้วโทร. มากวนประสาทชาวบ้านแต่เช้านี่ต้องการอะไร”

แหวกลับอย่างฉุนเฉียว ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มวาววับ ริมฝีปากรูปกระจับงดงามขบกันแน่นพยายามระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน

“แค่จะโทร. มาบอกว่า เราจะต้องได้เจอกันเร็วๆ นี้แน่นอนครับคนสวย..” ราฟาเอลลากเสียงยียวนมาตามสาย 

“ราฟาเอล ไอ้คน..”

“คุณหนูคนสวยครับหน้าตาชาติตระกูลก็ดี หน้าตาทางสังคมก็เริดหรู แต่พูดไม่เพราะเลยนะครับ หึหึ..” ไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรชายหนุ่มก็ขัดขึ้นยิ่งทำให้แทนฤทัยฉุนจัด

“ฉันพูดเพราะๆ กับคนบางคน แต่สำหรับคนอย่างนายฉันไม่จำเป็นต้องเสียเวลาเสวนาด้วย..”

พูดจบหญิงสาวก็กดวางสายทันทีด้วยความฉุนเฉียวอยากจะกรีดให้ลั่นห้องเลยทีเดียว..

ราฟาเอล ฟร้องส์ ซาตานหน้าหยก จอมวายร้าย จอมยียวน จอมกวนประสาท แทนฤทัยแทบจะปาโทรศัพท์เครื่องหรูให้พังพินาศไปเสียให้สมกับความพรุ่งพล่านในใจหากไม่คิดถึงราคาที่ซื้อมาแพงลิบลิ่ว

“คนบ้า ไอ้คนทุเรศกวนประสาทที่สุด อยากจะบีบคอให้ตายนัก..”

แทนฤทัยสะบัดศีรษะเร็วๆ เพื่อสลัดความคิดเกี่ยวกับ ราฟาเอล ทิ้งไป ผู้ชายคนนี้เธอไม่สมควรจะเสียเวลาไปใส่ใจ สาวจอมหยิ่งเดินกลับไปแต่งตัวเพื่อออกไปสังสรรค์กับเพื่อนๆ โดยไม่รู้เลยว่า นับจากวินาทีนี้ ชีวิตสาวโสดที่สงบสุขของตนจะสิ้นสุดลงในไม่ช้า...

ร่างสูงสมาร์ตของชายหนุ่มในชุดสูทสีเทาเข้มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาและเรือนผมสีทองอร่ามเด่นสง่าทำให้หญิงสาวต่างมองร่างสูงของเขาจนเหลียวหลังไม่เว้นแต่ผู้ชายด้วยกันก็ยังต้องมองเขาเหมือนต้องมนต์...

“สวัสดีครับ..”

เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นทำให้พนักงานต้อนรับสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วต้องตกตะลึงในความหล่อเหลาราวเจ้าชายของคนตรงหน้า

“เอ่อ สวัสดีค่ะ”

“ผมมีเรื่องให้คุณช่วยนิดหน่อยครับ”

น้ำเสียงนุ่มทุ้มน่าฟังพร้อมด้วยรอยยิ้มกระชากใจ ทำให้คนมองถึงกับนิ่งงันแต่ด้วยรู้ว่าตนต้องทำหน้าที่อย่างดีเยี่ยม หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ แล้วยิ้มเก้อๆ ด้วยความขัดเขิน

“ค่ะๆ มีอะไรให้ดิฉันช่วยคะ...”

“ผมต้องการพบคุณแทมมี่ครับ”

“ได้นัดคุณแทมมี่ไว้รึเปล่าคะ”

“ไม่ครับ แต่ถ้าคุณบอกว่า ราฟาเอล ฟร้องซ์ มาพบ รับรองได้ว่าเธอจะต้องรีบให้ผมพบเธอทันที..”

ชายหนุ่มบอกอย่างมั่นใจแล้วเดินไปนั่งที่มุมรับรองด้วยท่าทางแสนสบายไม่สนใจสายตาของหญิงสาวหลายคนที่ทอดเชิญชวนให้เขาสานสัมพันธ์ด้วยอย่างเปิดเผย ชายหนุ่มทำเพียงแค่ยิ้มบางๆ ในหน้าเท่านั้น...

“เชิญคุณราฟาเอลขึ้นไปรอคุณแทมมี่ที่ห้องรับรองชั้นสิบห้านะคะ เชิญด้านนี้เลยค่ะดิฉันจะนำไปเอง”

ไม่นานพนักงานสาวคนเดิมก็เดินมาหาเขาด้วยรอยยิ้มหวานในแบบของพนักงานต้อนรับที่ดี ร่างสูงลุกขึ้นเดินตามร่างระหงของพนักงานสาวไปยังลิฟต์ส่วนตัวที่ใช้รหัสผ่านจากผู้บริหารเท่านั้นไม่นาน ไม่นานลิฟต์หรูก็มาหยุดที่ชั้นเป้าหมายพนักงานสาวก็เดินนำเขาไปยังห้องรับรองสุดหรูที่สามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์ของมหานครเช่นกรุงเทพฯ ได้กว่า 180 องศาเลยทีเดียว

“รอสักครู่นะคะ พอดีว่าคุณแทมมี่เธอติดประชุมถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมเรียกดิฉันได้นะคะ”