All Chapters of อาญารัก ข้ามขอบฟ้า: Chapter 31 - Chapter 40

รถสปอร์ตสีน้ำเงินเข้มยี่ห้อหรู ราคาแพงลิบลิ่วรูปลักษณ์สะดุดตา เลี้ยวขวับเข้าไปในทางเข้าของอาคารสูงนับเกือบยี่สิบชั้นตรงหน้า สายตาหลายต่อหลายคู่ที่เดินอยู่บนทางเท้า ทั้งที่อยู่ในรถ และบนท้องถนนต่างก็มองตามไปจนสุดสายตา เมื่อสตรีสาวผิวขาว ผมยาวใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางชั้นดี  หญิงสาวรูปร่างสูงเพรียวสมส่วนก้าวลงจากรถ รองเท้าส้นสูงสีดำแตะพื้นก่อนจะตามมาด้วยเรียวขาขาวเนียนละเอียด หล่อนอยู่ในชุดแส็คสีขาวสะอาดตา และถูกสวมทับด้วยเสื้อโอเวอร์โค้ตขนเฟอร์สีน้ำตาลอ่อน ใบหน้าเรียวสวยถูกสวมทับด้วยแว่นตาสีชา ขายาวเรียวก้าวเข้าไปยังตัวตึกสูงตระหง่านด้วยความมั่นใจในตัวเองสูง หญิงสาวเดินตรงดิ่งไปกดลิฟต์ชั้นที่ต้องการทันที“ฉันมาพบ ฮิโรยูกิเขาอยู่ไหม?”“มีธุระด่วน อะไรหรือเปล่าครับ พอดีว่าท่านกำลังงานยุ่งอยู่”“ไปบอกเขาสิว่า เพื่อนเก่า ชื่อมิจิโกะ ฮานะ มาหาน่ะ อ๊ะ! ไม่ต้องดีกว่าฉันจะเข้าไปหาเขาเอง เพื่อเป็นการเซอร์ไพรส์” “เอ่อ..อ้าว!เดี๋ยวก่อนสิครับคุณ!..เดี๋ยว” ไม่ทันเสียแล้วเมื่อร่างเพรียวบางเดิน

อาการงุ่นง่านทำให้นอนไม่หลับเสียแล้ว สุดท้ายชายหนุ่มจึงลุกขึ้นเดินไปที่ประตู ร่างสูงเดินย่ำลงบันไดโค้งครึ่งวงกลมยาวตั้งแต่ชั้นสองโค้งจนจรดลงมาถึงชั้นหนึ่งอย่างหงุดหงิดในหัวใจ ไม่แน่ใจตัวเองนักว่าเป็นเพราะอะไร เดินตรงดิ่งไปที่ห้องครัวเพื่อหยิบเครื่องดื่มในตู้เย็น เขาหยิบไวน์ขึ้นมาขวดหนึ่งแล้วจัดการเปิดขวดรินใส่แก้ว ก่อนจะยกขึ้นกรอกปากจนเหลือแค่เศษแตะอยู่ก้นแก้ว ภายในเวลาไม่กี่วินาที  เจ้าของร่างสูงอยู่ในชุดนอนแพรราคาแพง ที่มีเพียงกางเกงตัวเดียว ถูกคลุมทับด้วยเสื้อคลุมกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้ม ปล่อยชายลากยาวถึงน่อง สาบเสื้อที่เปิดกว้างเผยให้เห็นแผงหน้าอก กว้างขวางบึกบึน กล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ แสดงให้รู้ว่าเป็นคนที่ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ชายหนุ่มเดินออกมาที่ระเบียงหลังห้องครัว เพื่อสูดอากาศภายนอก อากาศบริเวณชานเมืองค่อนข้างเย็น เพราะต้นไม้ที่ปลูกเรียงรายกันจนรกครึ้ม แต่เขาก็ยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง จมกับความคิดของตัวเองเพลิน ๆ ในมือประคองแก้วไวน์สีแดงก่ำ บัดนี้สะท้อนล้อกับแสงไฟนีออนด้านนอกส่องกลับมาสีเหมือนทับทิม ทำไมต้องใส่ใจกับผู้หญิงคนนั้นด้วยนะ ทำไมต้องนึกเป็นห่วงเมื่อยามที่หล่อน

“อืมม์...”เช้าตรู่ของวันใหม่ อากาศด้านนอกเข้าสู่สภาพปกติ เมื่อหญิงสาวเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง แต่ทำไมทุกอย่าง ยังดูไม่ค่อยชัดตา ดวงตาพร่าพรายไปหมด น้ำรินสังเกตเห็นเหยือกน้ำวางอยู่ใกล้ ๆ แถว ๆ หัวเตียง มีแก้วน้ำที่ตอนนี้มีไอร้อนพวยพุ่งขึ้นมาให้เห็น แสดงให้รู้ว่า เพิ่งมีคนเอามันเข้าวางเมื่อไม่นานนี้เอง ข้าง ๆ กันนั้นยังมีถาดอาหารวางอยู่ น่าจะเป็นข้าวต้ม มือเล็กบางเอื้อมไปแตะที่ชามอาหารใบใหญ่ แล้วก็ชักมือกลับแทบทันที เมื่อความร้อนจัดยังคงหลงเหลืออยู่หญิงสาวพยายามใช้ลำแขนชันตัวเองลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก ไม่อยากกลับลงไปนอนอีก ร่างเล็กค่อย ๆ เอนกายนั่งพิงหัวเตียง ข่มตาหลับลงไปอีกครั้ง ถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนล้า สมองที่ยังหนักอึ้ง หูได้ยินเสียงกุกกักอยู่ภายในห้อง คนที่หลับตานิ่งเมื่อครู่พยายามเปิดเปลือกตาเพ่งมองไปที่ต้นเหตุของเสียง เงาตะคุ่ม ๆ ที่ดังออกมาจากห้องน้ำ ค่อย ๆ เคลื่อนกายเข้ามาใกล้“มิกะ หรือ?”“ใช่ค่ะ มิกะเอง คุณไข้ขึ้นหรือคะ? เมื่อคืน ฉันเห็นซองยาวางอยู่ตรงนี้ งั้นก็แสดงว่ามีคนเอายาให้คุณทานใช่ไหม? ใครกันนะ อ๊ะ! ช่า

“อะ..ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” น้ำรินกล่าวออกไปแบบตะกุกตะกัก มือไม้ไม่รู้จะทำยังไง จะยกมือไหว้ก็ไม่กล้า เพราะประเพณีไทยการทักทายกันคือการไหว้ จึงได้แต่โค้งศีรษะ และยิ้มทักทายให้กับอีกฝ่าย“อ๊ะ! เช่นกันค่ะ ..คุณไม่ใช่คนญี่ปุ่น ใช่มั๊ยคะ” ฮานะยิ้มหวานตอบกลับไป จำเป็นต้องแสดงให้รู้ว่าเธอยินดีที่จะรู้จักกับหญิงสาวหน้าตาเฉิ่ม ๆ บ้านนอกนั่น เพราะยังไงหล่อนก็จะมาดูแลปู่ของฮิโรยูกิ จำเป็นต้องผูกมิตรไว้ ก่อนจะถามออกไปตามมารยาทเท่านั้น“ฉันเป็นคนไทยค่ะ” หญิงสาวหันมาส่งยิ้มให้ ก่อนจะตอบกลับไปอย่างเป็นมิตร หากแต่ภายในใจอยากต่อประโยคด้วย คำว่า เพราะเขาจับตัวฉันมา เหลือเกิน แต่ก็ไม่สามารถทำได้   ได้แต่ส่งสายตาเหน็บแนมไปยังชายหนุ่มที่ตอนนี้เอาแต่นั่งจ้องหน้าหล่อนตาไม่กระพริบ จะมาจ้องอะไรกันล่ะ คนบ้า จะคอยจับผิดหรือไง กลัวว่าหล่อนจะพลั้งปากบอกเพื่อนสาวไปหรือยังไงกัน หากคนที่ถูกต่อว่าในใจ กลับกำลังจมอยู่ในความคิดของตนเองเกี่ยวกับตัวหล่อนนั่นล่ะว่า วันนี้เธอช่างยิ้มสวยเหลือเกิน.. ท่าทางและแววตาเหล่านั้นของทั้งคู่ อยู่ในสายตาที่ชอบสังเกตข

“คิดให้ดี ๆ นะพ่อหนุ่ม แล้วเธอจะเสียใจที่ปฏิเสธฉัน” คำพูดทิ้งท้ายของโทรุ ก่อนที่จะลุกออกจากห้องหรูเย็นเฉียบ ไม่ได้ทำให้ฮิโรยูกิสะทกสะท้านแม้แต่น้อย“ดูเหมือนว่าเราจะไปขัดขาทาจิบานะ โทรุ เสียแล้วสิครับ”“หึ! ก็ต้องลองกันดูสักตั้ง ฉันไม่มีวันให้เขาใช้ฉันเป็นสะพานในการทำธุรกิจสั่ว ๆ นั่นแน่ เราก็อย่าประมาทก็แล้วกัน ไม่รู้ว่าคนอย่างนายทาจิบานะนั่น จะใช้ลูกไม้แบบไหนบ้าง” ทานากะ รู้สึกสังหรณ์ในใจเหลือเกินว่า จะเกิดอะไรไม่ดีอย่างแน่นอน ในอนาคตอันใกล้ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะมาถึงเมื่อไหร่เท่านั้น เมื่อฮิโรยูกิ ได้ปฏิเสธเจ้าพ่อธุรกิจผิดกฎหมายหลายประเภท เหมือนหย่อนระเบิดลูกใหญ่ในโตเกียวกระนั้น   คาดิแลคสีดำคันงามแล่นเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่อย่างนุ่มนวล เสียงปิดประตูรถกระแทกดังสะท้อนก้องไปตามเสาหินอ่อน ที่สร้างขึ้นมาเพื่อรองรับน้ำหนักในตอนหน้า บรรดาสาวใช้ แม่บ้านต่างก็รีบหลบฉากทันทีที่เห็นเจ้านายมีสีหน้าบึ้งตึง เมื่อลงจากรถ สิ่งที่มารบกวนจิตใจให้ขุ่นมัวทันทีที่รถจอดสนิท เมื่อสายตาคมดุเหลือบไปเห็นเมอร์ซิเดส ของคน ๆ เดิม นั่