All Chapters of อาญารัก ข้ามขอบฟ้า: Chapter 21 - Chapter 30

ท่าทางของเขาในตอนนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน นัยน์ตาที่มีแววล้อเล่นก่อนหน้านี้หายไปไหน ทำไมตอนนี้ถึงมีแต่ใบหน้าที่แสดงความไม่พอใจ ดูบึ้งตึง และเกรี้ยวกราด สายตาอาฆาตที่ส่งกลับมาทำให้น้ำรินกลัวจนตัวสั่น เขาต้องการของสิ่งนั้นไปเพื่ออะไร ในเมื่อเขาก็ร่ำรวย มีเครื่องเพชรและอัญมณี จนไม่มีที่จะเก็บอยู่แล้ว ทำไมจะต้องมาอยากได้ แหวนเพชรวงเล็ก ๆ แค่วงเดียวนั่นด้วย แล้วแถมตอนนี้เธอก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนด้วยซ้ำ หลังจากที่เกิดอุบัติเหตุที่งานแสดงสินค้าของเขาจนต้องเข้าโรงพยาบาล พอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกที หล่อนก็มาอยู่ที่ญี่ปุ่นนี่แล้ว เสื้อผ้าก็ไม่ใช่ของตัวเอง คงมีแต่ตัวหล่อนเท่านั้นล่ะที่เป็นของตัวเองจนกระทั่งปัจจุบันนี้ ยังไม่รู้เลยว่าเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่นี่เป็นของใครกันแน่“หึ..สงสัยจะต้องรื้อฟื้นความทรงจำ เพื่อทำให้เธอนึกให้ออกว่าเธอเอาของสิ่งนั้นไปไว้ที่ไหน ฮึ..ใช่ไหม เธอคงชอบวิธีการค้นหาของ ของฉันมากเลยสินะ ถึงได้ปากแข็งอยู่อย่างนี้น่ะ”“ฮ๊ะ!ไม่นะ..ฉันไม่ได้ปากแข็ง ไม่ได้โกหก ฉันไม่รู้จริง ๆ นะคะว่า ตอนนี้แหวนนั่นอยู่ที่ไหน” ชายหนุ่มไม่สนใจฟังอะไรทั้งสิ

เจ็บจัง..ความรู้สึกเจ็บที่หัวจี๊ด ๆ เหมือนมีใครเอาอะไรมาดึง ทำให้รู้สึกตึง ๆ ตื้อ ๆ อย่างไรไม่รู้ น้ำรินค่อย ๆ ปรือตาขึ้นทีละน้อย หล่อนได้ยินเสียงใครบางคนคุยกันแว่วมากระทบในโสตประสาทคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงเล็กแคบ พยายามลืมตาขึ้น แสงสว่างจากดวงไฟบนเพดานห้องทำให้หล่อนต้องหลับตาลงไปอีกครั้ง ก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้นมาใหม่ จึงได้เห็นเงาราง ๆ ของบุรุษสวมชุด คุ้นตาที่หล่อนเคยเห็นจนชินแล้วในอดีตที่ผ่านมา เสื้อกาวน์สีขาวสะอาดรวมทั้งสตรีที่สวมชุดสีเดียวกัน กำลังเก็บอุปกรณ์กลับเข้าที่ก่อนจะหันมายังหล่อน“ไม่เป็นไรแล้วนะครับ แผลเย็บที่ศีรษะแห้งสนิทดี หมอตัดไหมให้แล้ว ส่วนที่ข้อมือ ก็ไม่มีปัญหาเช่นกันอีกวันสองวันก็สามารถโดนน้ำได้ เอาละครับเรียบร้อยแล้ว งั้นผมขอตัวก่อน..หายไว ๆ นะครับ” คุณหมอหน้าตาท่าทางใจดี รูปร่างสูงโปร่งแต่งกายขาวสะอาด เดินลับหายไปกับมุมห้อง พร้อม ๆ กับพยาบาลสาวแสนสวย“ตื่นดีแล้วใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมจะพาคุณกลับไปที่ห้องพัก นะครับ” ใครอีกล่ะ น่าจะเป็นเจ้าหน้าที่เปลสินะ อ๊ะ! นี่เราอยู่ห้องฉุกเฉิน ไม่ใช่ห้องผ่าตัดหรอกหรือ จำได้ว่า ครั้งสุดท

ฮิโรยูกิ รู้สึกแปลกใจตัวเองเหลือเกิน ที่ปกติแล้วเรื่องแค่นี้เขาสามารถให้ลูกน้องสืบหามาได้อย่างง่ายดาย ทุกอย่างก็จบ ปกติแล้วเขาไม่ชอบที่จะบังคับขู่เข็ญใครโดยเฉพาะผู้หญิงที่ไร้ทางสู้อย่างหล่อนนักหรอก และไม่เคยที่จะต้องมาเล่นล่อเอาเถิดแบบนี้มาก่อน ส่วนมากแล้วเขาจะสั่งให้ลูกน้องจัดการ ทุกเรื่องที่เขาอยากรู้แล้วก็จะกระจ่างขึ้นมาในไม่ช้า    ชายหนุ่มไม่ชอบที่จะสนใจหรือใส่ใจผู้หญิงคนไหนมากนัก ส่วนมากก็เป็นเพียงความสัมพันธ์ฉาบฉวยซึ่งทางฝ่ายผู้หญิงเองก็เต็มใจ แล้วก็เลิกราไปเองหากเขาให้พอสมควรกับที่หล่อนต้องการ และตัวเขาเองก็ค่อนข้างจะรำคาญใจเมื่อมีผู้หญิงมาอยู่ใกล้ ๆ นานเกินสองชั่วโมง แต่ทำไม..กับผู้หญิงที่หน้าตาธรรมดา ไม่มีอะไรที่จะสามารถมาเทียบได้กับผู้หญิงที่เขาเคยควงอยู่เลยสักคน ไม่มีอะไรดึงดูด พอที่จะให้เขาได้สนใจ กลับมาทำให้เขาต้องมากังวลอยู่เรื่อย ๆ ทำไมเขาไม่ใช้นักสืบ เพื่อเสาะหาเรื่องที่เขาต้องการอยากรู้ เมื่อได้แล้วก็ปล่อยหล่อนไปหรือไม่ก็ลงโทษหล่อนให้สาสมหากว่าหล่อนขโมยของไปจริงจัดการหล่อนให้หายจากไป ไปให้พ้น จากชีวิตของเขาเหมือนที่เคยทำมาแล้วกับหญิงอื่น หรือแค่ปล่

“เอ่อ..คุณน้ำริน ต้องกลับแล้ว ลุกขึ้นเถอะ” ได้ผล หญิงสาวที่เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่อครู่ยอมเงยหน้า ใบหน้าที่เปื้อนด้วยหยดน้ำตา แหงนมองไปยังบอดี้การ์ดหนุ่มอย่างหวาด ๆ ใบหน้าขาวใสบัดนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตาดำขลับที่เคยไหวระริกแลดูมีชีวิตชีวา เวลานี้กลับกลายเป็นสีแดงไปเสียแล้ว นัยน์ตาดูเศร้าสร้อยแสดงความอ่อนแอ ออกมาทางสายตา ช่างน่าสงสารและน่าเห็นใจเหลือเกิน ทำเอาทานากะ ใจอ่อนยวบไปเลยทีเดียว“พาไปไหน? ไปหาเจ้านายของคุณน่ะหรือ?” น้ำเสียงแหบพร่า เอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก“..........” บอดี้การ์ดหนุ่มเพียงแต่พยักหน้า ไม่เอ่ยอะไรออกมา“แล้วคราวนี้ฉันจะถูกทำโทษไหม? ..ทานากะ เขาจะฆ่าฉันมั้ย?”“คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ วางใจเถอะ คุณรีบเอ่อ..แต่งตัวให้เข้าที่เข้าทาง แล้วออกไปจากที่นี่กันดีกว่า” น้ำรินลืมตัวไปชั่วขณะ ใช่สินะ ลืมไปเสียสนิทเลย นี่หล่อนกำลังอยู่ในสภาพที่เกือบโป๊ต่อหน้าคนอื่นอีกแล้ว หญิงสาวรีบกลัดกระดุมเสื้อให้เข้าที่ ซึ่งก็ไม่ได้เรียบร้อยเท่าใดนัก เพราะกระดุมเม็ดแรกมันขาดกระเด็นไปไหนแ

    ดูเหมือนว่า ชายหนุ่มจะลืมหล่อนไปชั่วขณะ ร่างสูงผลุดลุกจากเก้าอี้ตัวหนาใหญ่เหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ เขาก้าวยาว ๆ ไปยังโทรศัพท์แล้วยกหูขึ้นพูดอะไรที่น้ำรินไม่เข้าใจสักอย่าง สักพัก ร่างสูงสง่าก็เดินเนิบ ๆ มาหยุดอยู่เบื้องหน้าหล่อน ซึ่งตอนนี้ก้มหน้าไม่กล้าสบตากับเขานัก สายตาที่เอาแต่จ้องพื้นพรมสีแดงราวกับว่ามันมีอะไรที่น่าสนใจนักหนา มือข้างหนึ่งกำแน่นที่ชายเสื้อจนตึงเพราะความเกร็ง ส่วนอีกมือหนึ่งกุมที่คอเสื้อไว้แน่น น้ำรินเหลือบเห็นปลายรองเท้ามันปลาบอยู่บนพื้นพรม ตรงหน้า“ในเมื่อ..หาเจ้าของแหวนนั่นพบ และเขาคนนั้นได้จากไปแล้ว มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีก ส่วนแหวนที่หายไป ฉันไม่ได้ต้องการจะได้คืนนักหรอก ตอนนี้ เธอ..ไปได้ เธอเป็นอิสระแล้ว จะไปไหนก็เชิญ..”“อ่ะ..ฮ๊ะ!” เป็นไปได้ยังไง เขายอมปล่อยหล่อนไปง่าย ๆ อย่างนี้จริง ๆ อย่างนั้นหรือ แวบหนึ่งน้ำรินรู้สึกดีใจที่เขาไม่เค้นที่จะเอาแหวนวงนั้นคืน ทำไม..ถึงได้ง่ายดายอย่างนี้ล่ะ แสดงว่า..หล่อนเองก็รอดพ้นจากข้อหาการเป็นขโมย เป็นอิสระแล้ว..ที่จริงหล่อนสมควรจะดีใจไม่ใช่หรือ แต่ทำไมตอนนี้กล