All Chapters of ป๊ะป๋าที่หายไป: Chapter 61 - Chapter 70

หลังเลิกเรียนเด็กหญิงดารินนั่งรอรถที่บ้านมารับเหมือนทุกวัน..ที่แตกต่างคือมีเพื่อนร่วมห้องมานั่งรอรถเป็นเพื่อน..แต่เดิม..เนื้อแท้ของมนุษย์ย่อมชื่นชอบของสวยๆ งามๆ เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว..พอวันนี้เกิดเรื่องที่น่านับถือน้ำใจ..ทำให้ใครต่อใครต่างก็อยากเป็นเพื่อนเด็กใหม่มากขึ้นพอถึงบ้าน..ดารินยังคงทำกิจวัตรประจำวันเฉกเช่นทุกวัน..ทั้งทำการบ้าน..ออกกำลังกาย..ก่อนไปอาบน้ำ..แล้วถึงไปเรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างกับเหล่ากง..อย่างเช่นวันนี้..เหล่ากงสอนให้เธอคัดพู่กันจีน"เปิดเทอมแล้วไปโรงเรียนเป็นยังไงบ้างละ?"น้ำเสียงเมตตาถูกส่งมาจากผู้สูงวัย..ท่านเจ้าสัวกำลังมองเหลนรักกำลังคัดตัวอักษรจีนด้วยความเอ็นดู"อยู่ในช่วงปรับตัวค่ะ..เหล่ากง"คำตอบว่า 'ปรับตัว' ทำให้คนฉลาดแบบท่านเจ้าสัวธงชัยชะงัก..เด็กหญิงไม่ได้ตอบในเชิงว่า 'สนุกดี' หรือ 'โรงเรียนใหม่แย่มาก' คำว่าปรับตัว..แปลว่ายังคงติดปัญหาบางอย่าง..คนสูงวัยยังส่งคำถามต่อ"อยากเล่าให้เหล่ากงฟังมั้ย?""อื่ม..ได้ซิคะ"น้ำเสียงใสอารมณ์ดี..จินจินน้อยส่งยิ้มหวานไปให้..พร้อมเล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่วันแรกที่ไปโรงเรียน..ยกเว้นแต่พฤติกรรมของภารดีที่อยู่บ้านอย่าง..ลับหลังอ

"ฮัลโลววว..เฮียหยางทำอะไรอยู่ครับบบ"น้ำเสียงอารมณ์ดีของญาติผู้น้องนำมาก่อนตัว..ร่างผอมสูงเลือกจะนั่งบนโซฟาหนังรับแขกสีดำตัวใหญ่"อื่อ...ฉันก็ทำงานอะดิ..จะให้ทำอะไร?"ภาวิทย์ทำเพียงหยักไหล่พร้อมส่งยิ้มอารมณ์ดีแบบคนไม่คิดอะไรมากมาให้..ในขณะที่ภวิศวางถุงผ้าลายดอกไม้ของหญิงสาวในห้องไว้บนโต๊ะ"สวัสดีครับเฮีย"เสียงเข้มขรึมของน้องชายต่างแม่..ส่งผลให้คนเป็นพี่ยิ้มรับ..ก่อนจะส่งคำถามกลับ"อื่ม..ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ""นั้นซิครับ..ตั้งแต่วันนั้น..บนเรือ"เสียงคนเป็นน้องเริ่มเบา..ดวงตาชั้นเดียว..หลุบลงภากรพยายามสำรวจสีหน้าความรู้สึกคนตรงหน้า..วันนั้นเขาโดนทำร้ายที่ศีรษะจากด้านหลัง..ก่อนจะมีใครบางคนผลักลงทะเล..ความรู้สึกที่ค่อยๆ ด่ำดิ่งลึกลงใต้ทะเลยังติดในใจ..ทุกวันนี้เขายังแปลกใจ..เขารอดมาได้ยังไง"เฮียหยางสบายดีมั้ย?""ก็สบายดี..ว่าแต่นายเถอะหายหน้าหายตาไปเลยนะ""ผมเองยุ่งๆ กับโปรเจคl.s.e.h ที่ไปลงทุนต่างประเทศ..เลยไม่ค่อยได้กลับบ้านนะ.. ถ้ายังไงว่างๆ ผมขอนัดปรึกษาหน่อยนะครับ""ได้ซิ..ว่าแต่..วันนี้ทำไมขนกันมาเยอะเลย..มีอะไรกันหรือเปล่า?"น้ำเสียงคนเป็นพี่ถามอย่างสงสัย"ก็น้องเรย์อะดิเฮีย..บ่นว่า

แต่เหมือนคนเป็นอาจะไม่เข้าใจ..ใบหน้าอวบอ้วนเต็มไปด้วยความไม่พอใจ"คุณอารู้มั้ยครับ..กระแสเงินสด บริษัทlowaw มีปัญหา"คนเป็นหลานยิงคำถามทันที..คนเป็นอาชะงักก่อนยักไหล่อย่างคนไม่คิดอะไรมาก"หยางแกนะคิดมากไป..ฉันไม่เหมือนแกที่ไม่เคยไว้ใจใคร..ฉันเชื่อมั่นในทีมบริหารของบริษัท..คนพวกนี้มีแต่มืออาชีพทั้งนั้น..แล้วแกรู้มั้ยบริษัทของครอบครัวฉันปีที่แล้วทำกำไรได้กี่ร้อยล้าน?""...""คนพวกนั้นมีแต่ระดับหัวกะทิจบนอก บางคนก็เป็นเด็กทุน..ไม่มีทางเลยที่จะบริหารงานพลาด"คุณอาสายวิชาการของเขายังคงพล่ามและเชื่อใจในพนักงานที่แต่ละคนรับมาโปรไฟล์ดีแทบทั้งนั้นส่วนตัวเขากลับมองว่า..คนจบนอกก็เก่ง..แต่ก็ไม่ใช่วางทุกอย่างให้กับคนที่ 'เรียนเก่ง' เพราะบางคนจบในประเทศ..แต่ขยัน..มีความคิดยืดหยุ่น..มีความเข้าใจในตัวธุรกิจ..คนพวกนี้ก็ทำงานเก่งไม่แพ้กัน..แต่แน่ละ..คนพวกนี้จะไม่สามารถเติบโตได้เลยในบริษัทอารอง..ไม่ใช่แค่คนในบริษัทเท่านั้น..แม้แต่ลูกๆ เอง ก็ได้รับความกดดันเรื่องเรียนไม่แพ้กัน..โดยเฉพาะลูกสาวสองคน..ภาวิณี กับภารดี เรียนต้องติดท็อปสามของสายชั้น..ในขณะที่ภาวิทย์กับโชคดีกว่ามาก..เพราะเป็นลูกชายคนเดียว..พ่อแม

ณ ตึกตงของครอบครัวคุณอดิศัยร่างอวบของคุณหญิงชญานินนั่งกระสับกระส่าย...นาฬิกาบนผนังห้องบอกเวลา เจ็ดโมงเช้าตั้งแต่เมื่อคืนดาริกายังคงไม่กลับบ้าน..ลูกขอไปฉลองวันเกิดเพื่อนที่ผับหรู..ซึ่งแก๊งเที่ยวก็เป็นลูกหลานไฮโซด้วยกันแต่เดิมคุณหญิงชญานินค่อนข้างพอใจที่ลูกคบเพื่อนฝูงจากสังคมเดียวกัน..แต่หลังๆ เธอเริ่มไม่สบายใจ..เพราะแก๊งเพื่อนไฮโซพากันเที่ยวทุกคืน..บางวันถึงขนาดไปเรียนที่มหาวิทยาลัยไม่ไหว..แต่ไม่มีครั้งไหนที่ดาริกาไม่กลับบ้าน หรือโทรหาไม่รับสายครั้งคนเป็นแม่โทรหาลูกชายคนโตที่ปกติชอบอยู่คอนโดมากกว่าอยู่บ้าน..ภวิศเองก็ไม่รับสายเช่นกัน..ส่วนสามีเธออยู่ระหว่างนั่งเครื่องเดินทางไปเที่ยวกับเพื่อนที่ยุโรป..ยิ่งไม่มีที่ปรึกษา..ความรู้สึกไม่สบายใจท่วมท้นใจส่งผลให้เมื่อคืนคุณหญิงชญานินไม่ได้หลับได้นอน..ร่ำๆ จะโทรแจ้งความก็เกรงลูกสาวจะเสียชื่อเสียง..อีกอย่างคนเป็นลูกก็ยังหายตัวไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงจวบจนแปดโมง คนใช้ในบ้านวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหา"คุณผู้หญิงคะ คุณหนูดาริกากลับมาแล้วค่ะ" ร่างอวบของคนเป็นแม่รีบถลาเข้าห้องโถงด้วยความห่วงลูก..ร่างเพรียวระหง..อกเป็นอกเอวเป็นเอวในชุดสายเดียวสีแดงสุดแส

วันเสาร์วนมาอีกรอบ..วันแห่งครอบครัวใช่!! นั้นคือก่อนที่เด็กชายคีรีจะเข้ามาอยู่ด้วย..ครอบครัวของเขามีแพลนจะพาเด็กหญิงดารินไปเที่ยวสวนสนุกตามที่เคยสัญญาไว้..ซึ่งกว่าคนเป็นพ่อจะเคลียงานเรียบร้อย..ก็ใช้เวลาเกือบสองเดือนวันนี้ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่อยู่ในเสื้อยืดสีฟ้าสกรีน 'รักเมียที่สุดในโลก'..กางเกงยีนขายาวสีซีด..รองเท้าผ้าใบสีแดงดำทะมัดทะแมง..ส่วนภรรยาจอมป่วนอยู่ในเสื้อยืดสีฟ้า 'รักสามีที่สุดในโลก' กางเกงยีนขายาวเช่นกันในขณะที่ลูกสาวคนเดียว..ม๊ะม๊าหาเสื้อสีเดียวกันสกรีนคำว่า 'ลูกสาว' แต่ทุกอย่างคงดูไม่ผิดปกติอะไร..ถ้าไอ้ต้าวเด็กชายที่เนียนเข้ามาอยู่ด้วย..จะไม่ถูกจับใส่เสื้อสีฟ้าสกรีนคำว่า 'ลูกเขย' ซึ่งไม่รู้ว่าเจ้าตัวหามาจากไหนพอเด็กหญิงตัวน้อยเห็นแทบร้อง..ในขณะที่คนเป็นพ่อพูดไม่ออก..ร่ำๆ จะจับเด็กชายมาตีก้นที่บังอาจมาจีบลูกสาวเขา..แต่ซักไซ้ไปมาถึงได้รู้ว่าเป็นผลงานของคุณเมียที่สรรหามาให้ใส่"แบน..เฮียสั่งเลยนะให้เด็กนั้นไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้!!"ไอ้คนหวงลูกเริ่มขู่..แต่ยัยตัวเล็กยังยิ้มปะเหลาะ"เฮียหยางรู้มั้ย..เด็กผู้ชายดีๆ หายากนะ..ถ้าเจอแล้วต้องรีบจองไว้ก่อน"หญิงสาวกระซิบบอก..ราวกับกา