All Chapters of ป๊ะป๋าที่หายไป: Chapter 71 - Chapter 80

หลังจากที่อันธิยาส่งยายๆ ของหลานเสร็จ ก็ตรงกลับบ้านทันที ในหัวก็วนเวียนคิดถึงความสัมพันธ์ของแม่สามี กับสามีของเธอ ในใจก็นึกอยากจะนัดคุณละอองดาวมาทานข้าวสักมื้อ มันคงแปลกน่าดูที่แต่งงานกับลูกชายท่านมาสองเดือน แต่ไม่เคยเจอหน้าแม่สามีเลย แต่อีกใจก็ไม่อยากยุ่งกับผู้หญิงใจดำคนนี้แต่ไอ้ต้าวตัวเล็กที่ชีวิตไม่ค่อยคิดอะไรซับซ้อนมากนัก ก็ปล่อยวางเรื่องที่ยังตัดสินใจไม่ได้ลงก่อน..ถึงเวลาค่อยคิดตัดสินใจอีกทีก็แล้วกันคฤหาสน์ กิตติวรชัยกุล เวลา 19:00 น.ชายชราอายุแปดสิบกว่านั่งหลังตรง ใบหน้าเหี่ยวย่นเต็มไปด้วยความลำบากใจปนไม่สบายใจ เหลนคนเดียวกำลังนั่งทำรายงานวิชาวิทยาศาสตร์อยู่ข้างๆ เขานั่งเหม่อมองเด็กหญิง...ใบหน้าสวยหวานที่ยังมีแก้ม มีเค้าโครงที่จะสวยมากในอนาคต เป็นใบหน้าที่เหมือนคนที่เขาเคยรู้จักในอดีต เหตุผลที่เขารับละอองดาวมาเป็นลูกสะใภ้เพราะเค้าโครงบางอย่างบนใบหน้านั่นเองแต่วันนี้ความจริงบางอย่างที่ได้รับ..มันชวนให้เขาสับสน สายตาที่มองดูเหลนเปลี่ยนแปลงไป..เขาได้พบความจริงว่าเด็กหญิงดาริน ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของหลานชายคนโต ส่วนอันธิยา คือผู้หญิงที่ผ่านสามีมาแล้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นชวนให้ตัดสินใจไ

หลังจากที่ภากรพาครอบครัว และมอบของขวัญให้เจ้าภาพแล้ว สายชลรีบดึงเด็กหญิงแสนสวยไปเล่นกับหลานชาย..เจ้าภาพตัวเล็กที่มีนิสัยเปิดเผยจริงจัง เริ่มถูกชะตากับเด็กหญิงดารินที่ดูแล้วน่าจะมีพื้นนิสัยตรงไปตรงมาไม่ต่างกัน ไปๆ มาๆ หญิงสาวและเด็กหญิงที่มีอายุห่างกันเกินหนึ่งรอบกับคุยกันถูกคอซะงั้นส่วนภากรเองโดนเพื่อนนักธุรกิจพยายามจะลากตัวไปคุยด้วย แต่ชายหนุ่มยังยืนยันที่จะอยู่เป็นเพื่อนภรรยาที่ตอนนนี้มีบรรดาคุณหญิงคุณนาย พยายามจับจ้องพฤติกรรม..มีบางคนเผลอมองมาเหยียดๆ อันธิยาเองก็เหมือนจะรู้ตัว เธอเพียงถือแก้วไวน์ในมือทำท่าทางเป็นจิบ ใบหน้าจิ้มลิ้มเชิดขึ้นเล็กน้อย..ดวงตากลมโตสีน้ำตาลกระจ่างใสยังคงพราวระยับเต็มไปด้วยความสุขไอ้ต้าวตัวเล็กรู้ว่าสามีสุดหล่อกังวลใจกลัวว่าเธอจะถูกรังแก เขาถึงยืนอยู่เป็นเพื่อน..แต่เธอก็รู้ว่าเขาเองก็มีความกระวนกระวายอยากไปคุยงานกับเพื่อนอยู่เหมือนกัน แม้กริยาภายนอกถ้าไม่สังเกตจะไม่เห็นก็เถอะ"เฮียหยางไปคุยกับเพื่อนๆ ได้เลยนะคะ ไม่ต้องห่วงอัญ..อัญเข้าใจค่ะ ว่างานแบบนี้เบื้องหลังมีโอกาสได้งาน หรือมีช่องทางธุรกิจ..อัญเองก็ว่าจะลองสำรวจอะไรบางอย่างดูเหมือนกันค่ะ"ยัยตัวเล็ก

ตอนที่ครอบครัวภากรกลับถึงบ้านเวลาก็เกือบ 22:30 น. แล้วหนึ่งหญิงสาวหนึ่งเด็กหญิงต่างคนก็ต่างหาวตามภาษามนุษย์อนามัย ช่างแตกต่างจากช่วงเวลาตลอดทางที่นั่งรถมา..คนเป็นเมียเอาแต่พร่ำเพ้อเรื่องความสวย กับความปากแซ่บของเพื่อนสาวคนใหม่ที่เธอพึ่งมีโอกาสได้รู้จัก แต่ไอ้ต้าวตัวโตหาได้ใส่ใจภรรยาของรุ่นพี่ไม่ เพราะเขาเคยเห็นหน้าหญิงสาวมาก่อน..สำหรับเขาแล้วนั้น ผู้หญิงต่อให้สวยแค่ไหนก็สู้ยัยแบนสะท้านโลกของเขาไม่ได้..และสิ่งที่เขาสนใจกับเป็นเรื่องคนที่กล้านินทาเมียเขาต่างหาก...ถึงแม้ทัศนคติของยัยแบนตัวแสบจะออกแนว..การนินทากาเลเหมือนเทน้ำ..หญิงสาวแทบไม่นำมาใส่ใจ หรือแทบลืมไปแล้วด้วยซ้ำ'สรุป ผู้หญิงที่นินทาแบนชื่ออะไร''เห็นว่าชื่อคุณหญิงกมลๆ อะไรนี้แหละเฮีย''อื่ม ไว้เฮียจัดการให้''จัดการอะไรคะ?''ช่างเถอะ ไม่ต้องอยากรู้หรอก'เสียงขรึมหน้าตาจริงจังของคนตัวโต ชวนให้หญิงสาวประหลาดใจ..อันธิยาได้แต่คิดว่าไอ้คำว่าจัดการของคุณสามีที่เธอเข้าใจคงเป็นแนวไปพูดจาตักเตือน ถ้าเธอรู้ว่าสามีตั้งใจทำอะไรบางอย่าง เธอคงห้ามเขาไปแล้ว เพราะสำหรับเธอแล้วใครอยากพูดอะไรก็พูดไปเธอคร้านจะเอามาเป็นอารมณ์หรือใส่ใจณ หน้าตึกเป

"สวนกุหลาบไหนคะ?"หญิงสาวตั้งคำถามด้วยความงุงงง"ก็ที่เคยปลูกตรงนี้ไง แล้วนี่อะไรกัน มีแปลงอะไรบ้าๆ ขึ้นมาเต็มไปหมด อี๋ เกรดต่ำ!"น้ำเสียงแหลมเต็มไปด้วยความดูถูก ส่งผลให้อันธิยาเบิกตากว้าง มองคนตรงหน้าราวกับเห็นตัวประหลาดที่ผุดมาจากโลกสมัยดึกดำบรรพ์ไม่มีผิด"อะไรกัน คุณนายไม่รู้จักพืชสวนครัวเหรอคะอยู่ในกะลาของแท้เลย"น้ำเสียงบ่นอุบอิบ ปลายเสียงเบาลงเล็กน้อย แต่แน่ละ แม่สามีเองก็ดันหูดียังทันได้ยิน"นี้แกว่าใครอยู่ในกะลาห๊ะ""ก็อยู่ในกะลาจริงๆ นี้คะ คุณผู้หญิง ตั้งแต่เกิดมาอัญไม่เคยคิดเลยว่า บนโลกนี้มีคนไม่รู้จักพืชสวนครัวด้วย มีคุณผู้หญิงเป็นคนแรกนี้แหละค่ะ""โอ้ย แก!!!!""แล้วอีกเรื่องนะคะ ที่ตรงนี้นะเดิมทีมีสวนกุหลาบอยู่ก็จริงค่ะ แต่ดิฉันมั่นใจว่า ไม่ใช่สวนของคุณผู้หญิงแน่ๆ เพราะมันอยู่ในอาณาเขตของตึกเป่ย เจ้าของตึกก็คือเฮียหยาง หรือคุณภากร สามีดิฉันเอง...ที่ดินของผัวก็ต้องเป็นที่ดินของเมียด้วยซิ...จะเป็นที่ดินของคุณผู้หญิงได้ยังไง..จริงมั้ยคะ?"น้ำเสียงใสลอยหน้าลอยตาตอบ พร้อมร่างเล็กที่ยืนกอดอก ยั่วยวนกวนบาทายิ่งนัก ทำเอาคุณผู้หญิงที่ทั้งชีวิตไม่เคยต่อร้อต่อเถียงกับใคร หรือจะใช้คำว่าชี

แน่ละ..คนเดือดร้อนที่สุดไม่ใช่ใครที่ไหน..คือเด็กหญิงดารินจอมงก ผู้ซึ่งคำนวณรายรับรายจ่ายที่ต้องเสียไป..เธอถอนหายใจแล้ว..ถอนหายใจอีก..ทำไมต้องมาเสียเงินเพิ่มขนาดนั้นก็ไม่รู้..พอจะเนียนไปขูดรีดคุณอาคนสวยก็โดนม๊ะม๊ารู้ทัน..แถมบ่นหูชาอีกว่าควรมีน้ำใจกับผู้อื่น เธอเลยตั้งคำถามกลับไปว่า'แล้วม๊ะม๊า ไม่โกรธอาดาเหรอคะ ที่เคยว่าม๊ะม๊า แถมดูถูกสารพัด''ไม่เลย...น้องอายเคยได้ยินคำหนึ่งมั้ย? หมาเห่าไม่กัด น้องดาก็เข้าเคสนี้แหละลูก...พูดเหยียดหยามคนอื่นเก่ง แต่แท้จริงปากเสียไปงั้น ถ้าจะให้ทำอะไรคนอื่นจริงๆ ก็ไม่กล้า''แต่เขาว่าเรานะคะม๊ะม๊า''อื่ม..ม๊ะม๊าถึงด่ากลับไง แต่..ทะเลาะกันก็ควรจบตรงนั้น''....''ถ้าเราเอาแต่อาฆาตแค้น เก็บเอาคำพูดแย่ๆ ของอื่นมาไว้กับตัว ทั้งที่คนพูดเองอาจจะลืมไปแล้วก็ได้ว่าเคยพูดอะไร แบบนั้นนะ..น้องอายว่าตัวหนูเองที่เป็นทุกข์ หรือคนที่เขาด่าเราเป็นทุกข์''ก็จริงของม๊ะม๊า''อีกอย่างนะคะลูก..น้องดาเติบโตมาในสังคมที่ดี อาจจะบอกว่าดีมากจนเกินไป เลยไม่เห็นคุณค่าของคนที่อยู่ต่างชนชั้นกับตัวเอง..วันนี้ยังดีที่ครอบครัวยังสมบูรณ์ด้วยทรัพย์สินเงินทอง แต่เมื่อไรก็ตามที่เกิดภาวะยากลำบ