All Chapters of ป๊ะป๋าที่หายไป: Chapter 81 - Chapter 90

ร่างระหงของคนเป็นลูกยิ้มหน้าแป้นปนสะใจ เมื่อเข้าตึก"คุณแม่คะ รู้มั้ยน้องดาไปทำอะไรมา""น้องดาหมายถึงอะไรคะ?""ก็เฮียหยางมาถามน้องดาว่าจะแจ้งความมั้ย น้องดาเลยบอกว่าน้องดาอาย เฮียเลยจัดการให้เรียบร้อยเลยค่ะ แม่รู้มั้ยไอ้พี่บาสสารเลวนั้น พ่อมันถูกโยกย้ายไปตำแหน่งที่ไม่สำคัญ ไม่พอตอนนี้กำลังโดนสอบสวนเรื่องคดีรับสินบน ส่วนไอ้แก๊งสารเลวพวกนั้น ไม่รู้เฮียหยางไปจัดการยังไง วันนี้มาร้องห่มร้องไห้ ขอมาคุยกับน้องดา..แต่น้องดาไม่คุยด้วยหรอก ให้มันฉิบหายไปแบบนั้นแหละดีแล้ว"คำพูดของหญิงสาวเต็มไปด้วยความสะใจ และภูมิใจในตัวพี่ชายคนโต ส่วนคนเป็นแม่เบิกตาโตอย่างเหลือเชื่อ"ละ...แล้วนี่น้องดาจะแจ้งความมั้ย?""ไม่ละคะ วันนี้น้องดาก็ไปกระทืบพวกมันมา เฮียหยางพาผู้ชายไปช่วยรุม..เฮียหยางขู่พวกมันว่า...ถ้าพวกมันจะเอาเรื่อง ทางเราก็จะแจ้งความด้วยเหมือนกัน เรามีหลักฐานทั้งหมด พวกเลวนั้นได้เจ็บตัวเข้าโรงพยาบาลอีกนานเลยค่ะ ส่วนแก๊งเพื่อนสารเลวที่ล่อลวงน้องดาไป เห็นว่าเฮียหยางกำลังจัดการไม่ต่อสัญญาทางธุรกิจค่ะ น้องดาก็อยากรู้ว่าถ้าพวกนั้นไม่มีเงินจะอยู่ยังไง""แล้ว...หนูโอเคมั้ยลูก""ดีขึ้นเยอะเลยค่ะ ต้องขอบคุณพ

ณ หน้าตึกเป่ยรถตู้สีขาวแบรนด์ดังจากยุโรป กำลังจอดรอคนอยู่หน้าตึก..ขณะเดียวกันร่างสูงผอมผิวขาวของเด็กชายในเสื้อโปโลสีขาวฟ้า ใบหน้าหล่อเหลามีเอกลักษณ์เจือเศร้า “เด็กหญิงดาริน เราไม่อยู่เธอต้องดูแลตัวเองนะ”“อื่อ”“เราไปไม่นาน เธอไม่ต้องห่วงเราละ”“ใครห่วงนายกัน”น้ำเสียงคนเป็นเพื่อนชักจะไม่พอใจ ดวงตาคมคู่สวยเริ่มหงุดหงิด เด็กหญิงตัวน้อยเท้าสะเอวพร้อมยืดตัว ใบหน้าสวยหวานเชิดขึ้นเล็กน้อย ไอ้เพื่อนตัวแสบดูจะสูงขึ้นกว่าเดิมหลายเซ็น ไหนใครบอกเด็กผู้ชายช่วงวัยมัธยมต้นมักจะตัวเล็กกว่าผู้หญิงไง แต่ทำไมเด็กชายคีรีถึงตัวสูงกว่าเธอตลอดเลยนะ “แต่เราห่วงเธอนะ ถ้าเราไม่อยู่ใครจะดูแลเธอ”คิ้วเข้มของเด็กชายขมวดยุ่ง เขาไม่อยากหยุดปิดเทอมเลย..และไม่อยากตามครอบครัวไปพักร้อนต่างประเทศด้วย แต่คุณนายแม่ที่นิสัยผิดชาวบ้านชาวช่องยื่นคำขาดถ้าไม่กลับบ้านช่วงปิดเทอม ก็ออกจากโรงเรียนไปหางานทำ..เขาจึงยอมประนีประนอมคนละครึ่งทาง “โอ้ย...เด็กชายคีรี ฉันถามนายจริงเถอะ ใครกันแน่ต้องดูแลใคร นายทั้งกินยากอยู่ยาก เรื่องมาก พาไปเที่ยวไหนก็บ่นร้อน เล่นเกมก็อ่อนฉันต้องมาคอยแบก”เด็กหญิงบ่นอุบ ตอนที่ไอ้เพื่อนตัวแสบรู้ว่าเธอเ

จากเหตุการณ์ครั้งนี้..ใครจะคิดว่าตระกูลที่มั่งคั่ง..หนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของประเทศถึงกับเกิดเรื่องราวตามมามากมาย..ถึงขณะที่คนในตระกูลกิตติวรชัยกุลก็คาดไม่ถึงช่วงเวลานั้นเป็นช่วงที่ภากรเหนื่อยล้าทั้งกายใจ..ไหนจะลูกสาวที่ออกจากห้องไอซียู มาพักฟื้นของ vvip แต่เวลาผ่านไปเกือบเดือน จวนใกล้เปิดเทอมใหม่ เด็กหญิงก็ยังไม่ฟื้น ส่วนอากงที่ทุกคนในบ้านต่างก็มองว่าท่านมีสุขภาพแข็งแรง..แต่หลังจากที่ท่านได้รับความกระทบกระเทือนทางใจ โรคหัวใจที่มีแต่เดิมกำเริบ...ทุกวันนี้ท่านเจ้าสัว ผู้เป็นร่มเงาให้กับคนในตระกูลกลับกลายเป็นต้องมาอยู่ในห้องไอซียูแทนภาพร่างผอมเกร็งของชายสูงอายุ เครื่องช่วยหายใจระโยงระยาง ชายที่เคยโอบอุ้มเลี้ยงดูอุ้มชูเขามาตั้งแต่จำความได้..มาวันนี้ราวกับจะผุพังพร้อมจะจากไปทุกเมื่อถึงอากงจะเข้มงวดมากเพียงใด แต่ความรักที่ชายหนุ่มได้รับ จนเติบใหญ่มาจนทุกวันนี้ก็มาจากคนเป็นปู่แทบทั้งนั้นนอกจากที่ต้องเทียวมาโรงพยาบาล ยังต้องระงับเหตุการณ์ทะเลาะกันของผู้ถือหุ้นรายใหญ่ เพราะพอข่าวสารของท่านเจ้าสัวป่วยหลุดออกมา...ขั้วอำนาจการบริหารทั้งฝั่งคุณอดิศัยกับลูกชาย คุณชาญวิทย์ และผู้ถือหุ้นนอกตระกูลก

คุณวันชายหัวหน้าทนายประจำตระกูลอยู่ในชุดสูทสีเทา บุคลิกเคร่งขรึม..เขาอายุราวๆ ห้าสิบกว่า แต่เดิมเขาคือ เด็กในอุปการะของท่านเจ้าสัวธงชัยนั้นเอง ชายวัยเกษียณขยับแว่นตากลมสีใสเล็กน้อย ก่อนจะเดินมายืนด้านหน้า ในมือมีเอกสารพินัยกรรม..ทุกคนในห้องเงียบพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย"ฮะแฮ่ม...ทุกท่านในตระกูลมากันคบทุกคนแล้วใช่มั้ยครับ?"ทนายพูดพร้อมกวาดตา เช็กจำนวนคน ที่มีสิทธิ์ในพินัยกรรมที่ท่านเจ้าสัวได้จัดทำไว้ พอเห็นว่าผู้มีสิทธิ์คบตามจำนวน จึงพยักหน้าก่อนจะอ่านเอกสารในมือต่อ"เอาละครับ วันนี้ผมจะมาประกาศพินัยกรรมที่ท่านเจ้าสัวได้ทำไว้ อย่างแรกผมอยากทำความเข้าใจกับทุกคนว่า..นี้คือวัตถุประสงค์ของผู้ตาย และเป็นความตั้งใจแน่วแน่ ผมก็หวังว่าทุกคนจะเคารพในการตัดสินใจของท่านเจ้าสัว""...""ถ้าพร้อมแล้ว...ผมขอเริ่มเลยนะครับ""...""ข้าพเจ้า นายธงชัย กิตติวรชัยกุล ในขณะทำพินัยกรรมข้าพเจ้าขอยืนยันว่ามีสติสัมปชัญญะปกติดี โดยเมื่อข้าพเจ้าถึงแก่กรรมให้แบ่งทรัพย์สินต่างๆ ของข้าพเจ้าให้บุคคลดังต่อไปนี้ในส่วนของบริษัท..ข้าพเจ้าขอแบ่งแยกบริษัทออกเป็นดังนี้ ธุรกิจในเครือร้านสะดวกซื้อ..หุ้น 60%ที่ข้าพเจ้าถืออย

พอผ่านเรื่องราวทั้งหมดผ่านพ้นไป ชีวิตของครอบครัวเล็กๆ ก็กลับกลายมามีความสุขเหมือนดั่งเก่า เพิ่มเติมคงจะเป็นการหวงแหนช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมากยิ่งขึ้น..สิ่งที่ดีที่สุดของเรื่องคราวนี้ คือภากรไม่ต้องทำงานหนัก..เขามีความสุขกับการมีเวลาให้กับครอบครัวมากยิ่งขึ้น..ส่วนใหญ่ชายหนุ่มเลือกจะทำงานที่บ้าน เด็กชายคีรียังคงตามติดเด็กหญิงดารินไม่เปลี่ยน ส่วนเด็กหญิงดารินกลับชอบหนีไปเล่นกับแก๊งพี่ไค พี่ปาลมากกว่า ไม่ว่าจะพูด หรือแกล้งทำตัวใจร้ายไอ้ต้าวเพื่อนชายก็ยังคงติดหนึบราวกับว่ากลัวเธอจะหายไป เล่นเอาจินจินน้อยของเหล่ากงแทบกุมขมับทุกวันในขณะที่คนเป็นแม่กำลังวางแผนกับลูกชายกำมะลอสุดที่รัก ว่าจะไปเรียกร้องพ่อแม่ฝ่ายชายให้มารับผิดชอบ 'หมั้นหมาย' กันไว้ก่อนดีมั้ย? ผู้ชายดีๆ ถ้าไม่รีบจับจองตั้งแต่ต้นๆ เด็กผู้หญิงคนอื่นก็จ้องจะคาบไปกินนะซิ ซึ่งเด็กชายคีรีย่อมเห็นด้วย แววตาสองชั้นดีใจจนปิดไม่มิด แต่คนหนึ่งผู้ใหญ่ คนหนึ่งเด็ก...ยังคิดแผนไม่ออกว่าต้องทำอย่างไรดี ในส่วนของฝั่งครอบครัวคีรีนั้นไม่ติดปัญหาอะไร เพราะคุณหมอกินรี มักจะตามใจลูกๆ อยู่แล้ว ขณะพี่ไคเปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่นทุกเดือน แม่ของเขายังไม่ว่าอ