All Chapters of ป๊ะป๋าที่หายไป: Chapter 51 - Chapter 60

สายๆ คนเป็นลูกขนหนังสือระดับมัธยมต้นปีที่สอง..ที่ยังไม่ถึงเวลาเรียนไปด้วย..อันธิยาได้แต่ถอนหายใจ..การเรียนหนังสือมันสนุกขนาดนั้นเลยเหรอ?หญิงสาวส่ายหน้า..ร่างบอบบางกลับขึ้นไปชั้นสองของบ้าน..พร้อมทั้งคัดข้าวของที่คนเป็นสามีซื้อให้เมื่อวานจัดเข้าที่อันธิยามองข้าวของที่อยู่บนพื้นด้วยความระอา..เธอไม่เข้าใจว่าจะขนซื้ออะไรมาหนักหนา..กระเป๋าบางใบราคาพอๆ กับค่าครองชีพให้ครอบครัวเล็กๆใช้ได้เป็นปีมือเล็กล้วงเอาสมุดเล่มเล็กขึ้นมา..ทั้งตั้งใจจดต้นทุนทุกอย่าง..โดยหญิงสาวตั้งใจว่าถ้ามีเวลาว่างจะศึกษาข้อมูลข้าวของแบรนด์เนม..หนึ่งเพื่อไว้เก็งกำไร..สอง..เผื่อเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินที่จำเป็นต้องใช้เงินจะได้เอาของพวกนี้มาขายเป็นเงินทุนสำรองไม่รู้ว่าถ้าคุณสามีสุดหล่อ..รู้ความคิดของเมียสุดที่รักที่ตั้งใจเอาของที่เขาซื้อให้ไปเก็งกำไร แล้วแปลงเป็นเงิน..จะอารมณ์เสียขนาดไหนกันนะ!!จวบจวนเวลาบนนาฬิกาข้อมือชี้บอกเวลา10.00น. หญิงสาวถึงจัดของเสร็จเรียบร้อย..เธอมองของในห้องด้วยตาละห้อยกระเป๋าแบรนด์ cxxx ราคาสามแสน สามารถซื้อพันธบัติอายุ3 ปี ดอกเบี้ย 3%กระเป๋าแบรนด์ ceaaa ราคาห้าแสน สามารถซื้อหุ้น aa ปันผลปีละ 7%

คำพูดของภรรยานายน้อยทำผู้สูงวัยสะดุ้ง..เด็กหนุ่มที่ตามมาเงยหน้ามองด้วยความประหลาดใจ..ยิ่งเธอเน้นคำว่า 'สมรู้ร่วมคิด' ชวนให้คิดว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่"เดี๋ยวก่อนนะครับ..ผมไม่ใช่คนของตึกเป่ย..ผมจะรู้ได้ยังไง""แต่เฮียหยางให้คุณเป็นคนตรวจสอบสมุดบัญชีทุกเดือน..เรียบร้อยแล้ว..ถึงตัดเงินค่าใช้จ่ายในบ้านให้..หน้าที่คุณคือตรวจสอบ..แต่มาวันนี้คุณบอกว่าคุณไม่ใช่คนตึกเป่ย..คุณเลยไม่รู้"ร่างบอบบางลุกขึ้นยืน..น้ำเสียงตำหนิดุดัน..สมุดบัญชีเล่มหนาถูกจับขึ้นมาแล้วโยนลงบนโต๊ะเสียงดัง..ทำคนในห้องสะดุ้งโหยง..คนงานในบ้านเริ่มรู้ตัวแล้ว..ว่าเจอของจริง!พ่อบ้านวัยเจ็ดสิบหน้าแดงสลับขาว..อับอายเป็นอย่างมาก..สิ่งที่หญิงสาวพูดคือเรื่องจริง..เขาไม่ได้ตรวจสอบตึกนายน้อย..แต่ถ้าจำไม่ผิดยอดรายจ่ายของตึกนี้ก็พอๆ กับ 'ตึกตง' ของครอบครัวคุณอดิศัย และ 'ตึกซี' ของครอบครัวคุณชาญวิทย์..คนสูงวัยที่ทำงานมานานยังคงเถียงต่อ"ผมก็ไม่เห็นที่ตึกจะมีรายจ่ายอะไรที่ผิดปกตินี่ครับ..ตึกตงกับตึกซีก็รายจ่ายประมาณนี้"คำตอบของพ่อบ้านสูงวัย..ทำให้แม่ครัว และแม่บ้านประจำตึกเป่ยใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย..อย่างน้อยพวกเธอก็ยังมีคนคุ้มหัวละนะ..ยัยเด็

เช้าวันเปิดเทอมแรกร่างผอมบางอยู่ในชุดเสื้อขาวคอปก..กระโปรงสอบลายสก็อตคลุมเข่า..เผยขาเรียวสวย..เธอจูงมือม๊ะม๊ามารอที่หน้าตึกเป่ย..โดยมีคนเป็นพ่อยืนยิ้มอยู่ด้านหลัง..ใบหน้าหล่อเหลาคมคายเต็มไปด้วยความอ่อนโยน...วันนี้เป็นวันแรกที่ลูกสาวจะเข้าเรียนที่โรงเรียนอินเตอร์ชื่อดัง "แน่ใจนะลูก..จะไม่ให้ป๊ะป๋าไปส่ง?""ไม่เป็นไรค่ะ..อายไปกลับรถที่บ้านได้""แต่..""อีกอย่างที่ทำงานป๊ะป๋ากับที่โรงเรียนอายอยู่กันคนละทางเลย..เดี๋ยวป๊ะป๋าจะไปทำงานสายเอานะคะ""แค่นี้เอง..ที่สำคัญวันนี้เปิดเทอมวันแรกนะ"คนเป็นพ่อยังพยายามเสนอตัว..อันธิยาได้แต่มองทั้งสองคนพร้อมอมยิ้ม..ส่วนเด็กหญิง..ที่จะเริ่มเข้าสู่วัยรุ่นมุ่ยหน้า..ปากรูปกระจับสีแดงธรรมชาติเถียงทันควัน"อายโตแล้ว..ป๊ะป๋ากับม๊ะม๊าไม่ต้องห่วงนะคะ..อายดูแลตัวเองได้..ถ้ามีเรื่องอะไรไว้อายมาเล่านะคะ""จ้าลูก"คนเป็นแม่รับคำ..พร้อมยิ้มอ่อนโยน..สำหรับเธอแล้ว..ถ้าจะบอกว่าไม่ห่วงก็คงไม่ใช่..แต่เธอเลี้ยงลูกแบบให้อิสระทางความคิด..และการตัดสินใจมาตั้งแต่ลูกยังเล็ก..ถ้าลูกบอกว่า 'ทำได้' แปลว่า 'ทำได้' เธอจะไม่สงสัยแม้แต่นิดก่อนที่ป๊ะป๋ามือใหม่จะได้เร้ารือคนเป็นลูกต่อ..

ร้านอาหารในโรงเรียนค่อนข้างใหญ่..มีสารพัดอาหารนานาชาติ..ทั้งอาหารญี่ปุ่น..อาหารเกาหลี..อาหารไทย..ที่สำคัญมีร้านขนมไทยกับร้านบิงซูของโปรดของเด็กหญิงด้วย..ใบหน้าสวยหวานยิ้มกว้างทันที'น้องอายอยากกินของหวานก็กินได้เลยนะ..เงินแค่นี้ป๊ะป๋ามีเลี้ยง'แน่ละ..วันนี้เธอจะกินของอร่อยๆให้พุงกางไปเลย..ร้านอาหารของโรงเรียนใช้ระบบการสแกนบาร์โค๊ตจากapp NMMO ซึ่งพี่ปาลเล่าให้เธอฟังว่าถูกพัฒนาจากนักเรียนของโรงเรียน!วันนี้เด็กหญิงเลือกเมนูที่กินง่ายๆ อย่างก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กต้มยำ เพราะตั้งใจเผื่อท้องไว้กินของหวาน ร่างบอบบางมองหาที่ว่างจนเจอ..มุมนึงของโรงอาหาร..ขณะเดียวกันเด็กนักเรียนชั้นมัธยมปลายเริ่มทยอยลงจากอาคารตอนที่ปาล และบรรดาเพื่อนๆของพี่เขาเดินเข้ามา..ความหน้าตาดี ความสามารถทางกีฬาและการเรียน..เรียกสายตาจากคนในโรงเรียนได้ชะงัก..เธอมารู้ทีหลังว่าหลานของพ่อบ้านสุรชัยเป็นถึงรองประธานนักเรียนดวงตาคู่สวยของเด็กหญิงมองตามอย่างแปลกใจ ก่อนที่จะสบตากับดวงตาคมคู่หนึ่งของเด็กหนุ่มในกลุ่มที่จัดว่าหล่อมาก..และให้ความรู้สึกคุ้นเคยบางอย่าง..ซึ่งเด็กหญิงตอบไม่ได้ว่าเคยเห็นที่ไหนส่วนพี่ปาลเห็นเธอเข้าก็เดินยิ้

เช้าวันต่อมาเด็กนักเรียนทั้งสามก็ยังคงนั่งรถโรงเรียนมาด้วยกัน..และเช่นเคยญาติคนเดียวของเธอ..ยังคงแต่งตัวเรียบร้อย..หน้าไม่แต่ง..ผมถูกมัดเป็นหางม้าเส้นผมสักเส้นยังไม่กระดิก..ช่างเป็นเด็กผู้หญิงที่ประหลาดในสายตาของดารินเหลือเกิน..การเป็นตัวของตัวเองมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ?ส่วนพี่ปาลยังคงชวนน้องน้อยคุยตลอดทาง..จินจินของเหล่ากงจึงถามด้วยความสงสัยเกี่ยวกับเรื่องการเข้าไปเป็นสภานักเรียน..คนเป็นพี่อธิบายอย่างใจดี..เด็กหญิงเองก็ตั้งใจฟังอย่างสนใจจนสรุปได้ว่าเด็กมัธยมต้นแต่ละห้องจะส่งคนเป็นตัวแทนเข้าไปในสภานักเรียนเพื่อประชุมห้องละสองคน..ปกติจะเป็นรองหัวหน้ากับหัวหน้าห้อง..ส่วนคณะทำงานจะเลือกจากชั้นมัธยมปลายปีที่5..ซึ่งปีนี้คนที่ได้เป็นประธานก็คือพี่ไคนั่นเองดวงตาคู่สวยของเด็กหญิงดารินะราวระยับ..วันนึงเธอจะเข้าไปทำงานสภานักเรียนให้ได้..เด็กหญิงสัญญากับตัวเอง!!!จวบจนนาฬิกาขึ้นโชว์ 07:30น.รถโรลส์-รอยซ์คันใหญ่สีดำจอดเทียบหน้าตึกกลาง..เด็กหญิงภารดีลงจากรถเป็นคนแรก..เธอเดินหน้าเชิดทิ้ง..เด็กหนุ่มและเด็กหญิงไว้เพียงสองคน..ร่างสูงผอมของคนเป็นพี่ เดินนำคนเป็นน้องไปส่งที่ตึกนักเรียนชั้นมัธยมต้น"เด