Semua Bab คุณอาสายดาร์ก: Bab 11 - Bab 20

เสียงกระเส่าเชิญชวนทำให้เขาหมดทุกความยับยั้ง ลำคอแห้งผากอยากน้ำสุดๆ ฝ่ามือกอบกำสาบเสื้อเชิ้ตทั้งสองด้าน ก่อนจะกระชากออกจากกัน “อาจิ๋ว!! อาจิ๋ว!!” ปัง! ปัง! ปัง! เฮือก! จิณณ์สะดุ้งเฮือก ลืมตาขึ้นทันที ก่อนที่ประสาทสัมผัสทุกส่วนจะรับรู้กับสิ่งรอบตัว เสียงเคาะประตูรัวจากด้านนอก เสียงหวานๆ ที่ตะโกนเรียก ‘อาจิ๋วๆ’ ไม่หยุด รวมทั้งแสงแดดที่รอดผ่านเข้ามาตามแนวผ้าม่าน นั่นทำให้ดวงตาคมเข้มขยายกว้าง คำนวณเรื่องราวก่อนหน้านี้กับเรื่องปัจจุบันทันด่วนที่เขาต้องจัดการโดยเร็ว และสายตาที่มองลงต่ำก็เห็น... “ตายโหงล่ะไอ้จิ๋ว” จิณณ์ทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจ เพราะไอ้ตัวไม่จิ๋วสมชื่อกำลังประท้วงว่าสิ่งที่เกิดขึ้นแม้ในความฝัน มีอิทธิพลต่อเขามากที่สุด เพราะตอนนี้มันพร้อมแล้วสำหรับการ ‘เช็ด’ “อาจิ๋ว!! ตื่นยังคะ ลูกเจี๊ยบเอาเสื้อผ้ามาให้ อาจิ๋ว!! อาจิ๋วคะ! อาจิ๋ว!!” เสียงหวานๆ ด้านนอกยังตะโกนเร่งเร้า ทำให้ความทรงจำเมื่อคืนกลับมาจนครบ เรื่องจริงที่เกิดขึ้นเพียง 10% แต่เขาดันมาต่อยอดได้จนจะครบ 100% อยู่รอมร่อ แค่เธอจะไม่มาเคาะ แต่ตอนนี้ต้

ใบหน้าหล่อร้ายส่ายไปมา เอนศีรษะพิงผนังห้อง เป่าลมออกจากปาก พยายามระงับความ ‘ตื่น’ เฉพาะส่วนให้ได้ และเมื่อคิดว่าบรรเทา จิณณ์ก็รีบพาตัวเองเข้าสู่ห้องอาบน้ำอย่างเร็ว หวังว่าน้ำเย็นๆ จะทำให้ ‘ไอ้ใหญ่’ หลับใหลไปได้อีกวัน ทว่าเมื่อออกมาจากห้องอาบน้ำ เขาก็รู้ว่าคิดผิด เพราะ ‘ไอ้ใหญ่’ ตื่นเต้นชูคออีกครั้ง แค่ได้เห็นเสื้อผ้าที่มนตกานต์เตรียมไว้ให้ เพราะเธอช่าง... ตอนที่เธอยื่นหอบเสื้อผ้ามาให้ เขาก็รับมาโดยไม่ได้ดูว่าเธอเตรียมอะไรมาให้บ้าง เพราะถ้าขาดเหลืออะไรก็คงขอเข้าไปหยิบ ทว่าที่เห็นนั่น มนตกานต์เตรียมมาพร้อมสรรพ แม้แต่... ‘กางเกงใน’ พร้อมกระดาษโน้ตมีลายมือกระยุกกระยิกตามสมัยนิยมเขียนไว้ และจำเพาะที่เธอสอดไว้ที่บริเวณ ‘เป้า’ ที่พับขึ้นมาจนนูนเด่น ลูกเจี๊ยบไม่แน่ใจว่าอาจิ๋วอยากใส่สีไหนแบบไหนน่ะค่ะ ก็เลยเอามาอย่างละตัว... อีกครั้งที่จิณณ์ต้องหลับตาข่มความรู้สึก เพราะ ‘ไอ้ใหญ่’ ขยันประท้วงบ่อยครั้ง นั่นเพราะมันรู้น่ะสิว่ามนตกานต์สัมผัสตรงส่วนนั้น และเธอต้องสัมผัสนานเท่าไร จึงจะพับกางเกงใน 3 สี 2 แบบนี้จนครบทั้ง 6 ตัว นั่นหมายความว่า... เธอลูบไล้บริเวณเป้าของเขา ห

จิณณ์ได้แต่ถอนลมหายใจออกเบาๆ เพราะไม่กล้าหันไปพูดอะไรทั้งนั้น เพราะถ้าหันก็เท่ากับว่า... ‘อืม... หอมจนใจจะขาด ลูกเจี๊ยบ... ใจคอ จะหอมตั้งแต่เส้นผมยันบั้นท้ายเลยหรือไงนะ’ ทว่าเสียงทอดถอนลมหายใจก็ยังดังพอให้คนด้านข้างได้ยิน มนตกานต์เคลื่อนตัวเองลงมานั่งที่เบาะดังเดิม ยังไม่กล้าพูดอะไรเพราะไม่รู้ว่าเวลานี้คุณอาสุดหล่ออยู่ในอารมณ์ไหน แต่เมื่อเหลือบเห็นหัวคิ้วผูกโบว์ของจิณณ์ ดวงตาสวยฉายแววฉงนก่อนจะตัดสินใจถาม “อาจิ๋ว... โกรธอะไรลูกเจี๊ยบอีกคะ” “ไม่ได้โกรธ” จิณณ์ตอบพลางเคลื่อนรถออกจากหน้าร้านขนม แล่นตรงไปตามเน้นทางไปสู่ออฟฟิศ “ไม่ได้โกรธแล้วทำไมหน้าบึ้งล่ะคะ หัวคิ้วผูกโบว์ น้ำเสียงห้วนๆ พูดไม่มองหน้า” จิณณ์หันมองมนตกานต์แวบหนึ่งก่อนจะหันมองถนนด้านหน้าต่อ “ไม่เห็นเหรอว่าขับรถอยู่ จะให้พูดแล้วมองหน้าได้ยังไง” “อาจิ๋วนี่ทำตัวแปลกๆ นะคะ ไม่พอใจอะไรก็ไม่บอก เป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรก หรือเพิ่งมาเป็นตอนแก่คะ” คำพูดเจ็บจี๊ดไปถึงกระดองใจก็คือคำว่า ‘แก่’ นี่แหละ แต่จิณณ์กลับต้องยิ่งข่มใจ เพราะถ้าเขาโวยนั่นคือเข้าทางมนตกานต์

สาวสวยที่เธอจำได้ว่าเป็นดาราวัยรุ่นที่อายุจริงเลยวัยมหาลัยไปแล้ว แต่หน้าเด็กยังกับเด็กมัธยม อาจิ๋วควงหล่อนมาเปิดบ้านพักส่วนตัว ในเวลานั้นหัวใจเธอเจ็บร้าว สั่นไปทั้งร่าง ได้แต่ไปแอบร้องไห้เงียบๆ คนเดียว เพราะเงาสะท้อนจากกระจกบานใหญ่ บ่งบอกความจริงทุกอย่าง ไม่มีส่วนใดในร่างกายของเธอที่จะสู้ดาราวัยรุ่นคนนั้นได้ เธออ้วน ฟันจอบ หน้าสิวเขรอะ ทรงผมก็แสนเชย มองแล้วเหมือนใส่หมวกกันน็อคอยู่ตลอดเวลา แม้จะได้ยินเสียงแม่ร้องบอกว่าอาจิ๋วมา และซื้อขนมมาฝากเธอด้วย แต่เธอก็หาทางเลี่ยงจะไม่เจออาจิ๋วจนได้ จนเธอเข้ามหาลัยได้ตามใจหวัง อาจิ๋วก็เริ่มห่างไปไม่ได้ขึ้นมาเชียงใหม่บ่อยเหมือนแต่ก่อน พ่อคุยกับแม่ว่าอาจิ๋วเปิดบริษัทเป็นของตัวเอง นานๆ ที อาจิ๋วถึงจะแวะเวียนมาที่รีสอร์ท แน่นอนว่าไม่ได้เจอเธอ เพราะเธอย้ายไปอยู่คอนโดฯ ใกล้มหาลัย แต่เธอรู้ทุกอย่างที่เป็นเขา ไม่ว่าผู้บริหารหนุ่มหล่อของ ‘JINN’ จะไปที่ไหน โลกโชเชียลฯ ก็ทำให้เธอใกล้อาจิ๋วได้แค่ปลายนิ้วมือ ทุกอย่างที่อาจิ๋วชื่นชอบเธอไม่เคยไม่รู้ เหมาะทั้งหมดนั้นอยู่ในตัวเธอคนนี้ “ถึงเวลารุกฆาตแล้วค่ะอาจิ๋ว” ม

“แล้วสรุปมีเรื่องอะไรกัน” “ไม่มีครับ” ณัฐกับอาร์ตตอบพร้อมกัน เหลือขิมที่ไม่ได้ตอบ จิณณ์จ้องหน้าขิม นั่นคือการบังคับให้พูดออกมา และเขาก็เห็นขิมหันมองทั้งสองหนุ่ม ณัฐยังคงนิ่ง ส่วนอาร์ตนั้นใช้สายตาขุ่นๆ มองขิม เชิงห้ามพูด “ว่าไงขิม มีเรื่องอะไร พูดมา” ขิมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดในสิ่งที่จิณณ์คิดไว้แล้วว่าจะเกิดขึ้นในสักวัน แต่ไม่คิดว่าจะเร็วและวุ่นวายกับทีมงานเขาได้มากขนาดนี้ นั่นทำให้เขาต้องตัดสินใจ แน่นอนว่าแต่ละคนหน้าเหวอไปตามๆ กัน แต่ทำยังไงได้ นี่มันเรื่องงาน เขาย่อมต้องเห็นว่างานสำคัญกว่าทุกสิ่ง อะไรที่จะทำให้งานสะดุดเขาต้องกำจัดไปให้พ้น ไม่เว้นแม้ว่าสิ่งนั้นจะเป็น…“อะไรนะ! จิ๋วจะให้ลูกเจี๊ยบทำงานอยู่ที่บ้าน ไม่ให้มาที่ออฟฟิศ” วีนาเสียงดังเมื่อจิณณ์บอกสิ่งที่เขาตัดสินใจไปเมื่อครู่ เพื่อยุติปัญหาทุกเรื่อง “ใช่เจ้” “เหตุผลล่ะ นี่ลูกเจี๊ยบถือว่าเป็นพนักงานคนหนึ่งของเราแล้วนะ วันนี้เจ้ก็ยื่นเอกสารไปเรียบร้อยหมดแล้วด้วย จู่ๆ จิ๋วจะมาทำแบบนี้ได้ยังไง” “ก็ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ ผมแค่ให้ลูกเจี๊ยบทำงานอย