All Chapters of คุณอาสายดาร์ก: Chapter 51 - Chapter 60

ทว่าสิ่งที่จิณณ์คิดไว้ก็ไม่ได้เป็นไปตามคาด เพราะมนตกานต์โฟกัสเรื่องงาน จนเขาไม่มีช่องว่างที่จะแทรกเข้าไปได้ และเพราะเขาเป็นผู้บริหาร เมื่อเห็นพนักงานมีความมุ่งมั่นและตั้งใจทำงานมากขนาดนี้ เขาควรยินดี และไม่ควรที่สุดที่จะเอาตัวเองเข้าไปขวาง โปรเจกต์สำคัญ เวลาจำกัด โจทย์ละเอียด และเป็นงานแรกของมนตกานต์ที่ได้ร่วมงานกับ ‘JINN’ เขาเข้าใจว่าเธอจึงต้องออกมาให้ดีที่สุด ในแต่ละวันเขาและเธอจึงหมดเวลาไปกับการคุยงาน การออกแบบ แก้ไขจุดบกพร่อง ประสานงานกับโรงงานเรื่องวัตถุดิบ รวมถึงแลกเปลี่ยนข้อมูลกับทางฝ่ายการตลาด และฝ่ายการผลิต เพื่อให้ทุกอย่างเป็นไปตามแผนงานที่วางไว้ จะต้องไม่มีจุดใดสะดุด ทว่าเมื่ออยู่บ้าน มนตกานต์ก็ดูแลเรื่องอาหารเช้าและอาหารเย็น หรืออาจรวมมื้อค่ำ ได้ไม่บกพร่อง อาหารที่เธอทำดูเป็นอาหารง่ายๆ ไม่ได้ใช้เทคนิคมากมายอะไร เพราะคงเป็นไลฟ์สไตล์การใช่ชีวิตแบบคนรุ่นใหม่ ที่จัดเตรียมอาหารเน้นประโยชน์มากกว่าเครื่องปรุง โดยเฉพาะอาหารเช้าแสนอร่อยที่เขาได้ลิ้มลองในทุกเช้า สลับเปลี่ยนกันไป ไม่ว่าจะเป็นข้าวต้มกุ้ง ข้าวต้มปลา โจ๊กหมู และบางวันก็เป็นอเมริกันเบรคฟาสต์ แต่ทุกมื้

ความคิดยังไม่สิ้นสุดแต่มนตกานต์ต้องแสร้งหลับอีกครั้ง เมื่อเสียงจากด้านในนั้นบ่งบอกว่าจิณณ์กำลังออกมา เปลือกตาปิดสนิท มีเพียงหูเท่านั้นที่รับรู้ว่าเขาทำอะไรบ้าง เสียงดัง ‘กึก’ บนโต๊ะข้างหัวเตียงก็เดาได้ว่าเขาวางอะไรบางอย่างลงไป และเสียงจ๋อมๆ ที่ดังตามมา คาดการณ์ว่าเขาจะเช็ดหน้าให้เธอ คิดแค่นั้นมนตกานต์ก็อยากจะลืมตาตื่นแบบฉับพลัน เพราะเธอจะนอนทั้งเครื่องสำอางแบบนี้ไม่ได้ และจากที่กะเวลาตอนออกจากออฟฟิศ นี่ก็น่าจะตี 2 แต่หน้าเธอก็ยังผ่องจัดเต็ม นั่นเพราะเทคนิคการแต่งหน้าระดับบิวตี้บล็อกเกอร์ เธอจึงสวยสดคงทนแบบ 24 ชั่วโมง แต่เวลาล้างออกล่ะ... ‘โอว... สิวจ๋า... ไม่นะ ฉันต้องล้างหน้า ฉันต้องใช้รีมูฟเวอร์’ ความคิดที่จะนอนยั่วจิณณ์หายวับ เมื่อรับรู้ว่าเขากำลังจะเช็ดหน้าเธอแน่ๆ แล้วตอนไหนที่จิณณ์จะกลับไปที่ห้องของเขา จะเร็วหรือจะช้า ถึงตอนนั้นหน้าเธอจะหมองก่อนหรือเปล่า สิว เสี้ยนจะก่อตัวเสร็จทันไหมเล่า โอย... มนตกานต์คิดเยอะจนอยากจะลุกพรวดเสียเดี๋ยวนี้ ก่อนจะหยุดกึกได้ยินเสียงเขาพึมพำ “อืม... แต่งหน้าจัดเต็มแบบนี้ เช็ดแค่น้ำจะออกเหรอ ไหนดูสิ มีอะไรเช็ดหน

จิณณ์อยากจะเคลื่อนมือไปให้มากกว่านั้น อยากจะค้นหาขุมสมบัติมีค่า เพราะมนตกานต์ช่างเหมือนแผนที่ขนาดใหญ่ที่เขาอยากสำรวจ แต่ต้องยั้งใจ เพราะนั่นคือสิ่งที่ให้คำมั่นกับไก่อูเอาไว้ และเป็นการให้เกียรติมนตกานต์เอง แต่ทั้งหมดนั้นเขา ‘ยั่ว’ เธอคืนได้ใช่ไหม จิณณ์ละมือจากเรือนร่างของมนตกานต์แว่วเสียงผ่อนลมหายใจสร้างรอยยิ้มให้เขาอีกครา ผ้าเช็ดหน้าเนื้อนุ่มซับน้ำจนชุ่มก่อนจะบิดหมาด ถูกนำมาเช็ดใบหน้าและลำคอของมนตกานต์ซ้ำ เขาไม่อยากให้เธอเหนียวตัวเวลานอน แต่ก็น่าจะเช็ดได้เพียงเท่านั้น เพราะเจ้าของเรือนร่างราวจะแข็งทื่อทุกครั้งที่เขาแตะผืนผ้านุ่มลงไป “อืม... เช็ดแค่นี้ก็คงพอ อาง่วงแล้ว” มนตกานต์แทบจะถอนหายใจอย่างโล่งอก ถ้าจิณณ์จะไม่พูดประโยคต่อมาพร้อมกับร่างสูงใหญ่ขึ้นมานอนเคียงข้าง “อานอนด้วยคนนะ ง่วงมาก ขึ้นชั้นสองไม่ไหว” เตียงนอนขนาด 6 ฟุต กว้างพอจะนอนได้ 2 คนอย่างสบาย แต่มนตกานต์กลับไม่สบายเลย เพราะเธอกลายเป็นหมอนข้างให้เขา เมื่อท่อนแขนแกร่งพาดผ่านลำตัว พลางรั้งเธอให้หันหน้าเข้าหา จะแข็งขืนได้ยังไง ในเมื่อเธอแกล้งหลับอยู่ แต่เขาก็รู้นี่นาว่าเธอแกล้ง เพราะมั

“อื้อ... อาจิ๋ว... อาจิ๋วขา...” มนตกานต์ส่ายสะบัดเรือนผม ดวงตาหลับพริ้มมึนงงกับรสจูบดูดดื่ม สับสนกับสัมผัสเร่าร้อนที่ทวีเพิ่มขึ้นในร่างกายของเธอ เธอเร่าร้อน เรียกร้อง อยากให้จิณณ์สัมผัสเธอให้ทั่ว อยากให้เขาพรมจูบตีตราจองเธอไปทั่วทั้งตัว อยากให้เขาเห็นสิ่งที่ไม่มีใครเคยเห็น ตอนนี้ เวลานี้ และเดี๋ยวนี้ “อาจิ๋วขา... อื้อ...” “ขา... อืม... หอม... ลูกเจี๊ยบขา... ลูกเจี๊ยบหอม อืม...” ฝ่ามือกระชับความอวบที่อิ่มจนล้นฝ่ามือ ดันเข้าชิดเพื่อฝังหน้าลงไป นั่นทำให้จิณณ์สูดดมความหอมหนักๆ ใคร่อยากหอม อยากสัมผัสใต้ร่มผ้า และนิ้วมือก็ทำงานสอดประสานกับหัวใจ เมื่อเดรสตัวสวยถูกนิ้วเกลี่ยให้ขยับขึ้นสูงจนถึงบั้นเอว จิณณ์ผละร่างออกห่าง รั่งร่างอ่อนระโหยของมนตกานต์ขึ้นนั่ง ดวงตาสวยหวานยังไม่ทันได้คลายความหวั่นไหว เดรสตัวสวยก็ถูกรูดขึ้นผ่านทางศีรษะ พร้อมถูกเหวี่ยงไปอย่างไร้ทิศทาง นั่นจึงทำให้มนตกานต์ได้สติ และเป็นสติที่เธอพร้อมจะสมยอม ทว่าความอายก็ยังมี ต้นขาจึงเบียดเข้าหากันแนบชิด ฝ่ามือยกขึ้นปิดความอวบอิ่มที่สวยงามราวภาพเขียน จิณณ์มองภาพตรงหน้า แทบจ

ร่างงามระหงที่ยืนหันหลังให้เขา อยู่ในชุดเดรสสีเทาอ่อนแขนสั้นตัวยาวกรอมเท้าดูสุภาพอยู่นะ ถ้าด้านหลังจะไม่กว้านลึกจนถึงบั้นเอว ใครจะอยากให้คนอื่นเห็นกันล่ะ “อุ้ย!” มนตกานต์สะดุ้งเมื่อท่อนแขนแกร่งแทรกเข้ามากระชับบั้นเอว พร้อมริมฝีปากแตะเบาๆ ที่ข้างแก้ม แค่นั้นความร้อนก็วูบขึ้นที่ใบหน้าก่อนจะกระจายวาบไปทั่วร่าง เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนเพิ่งผ่านพ้นไปไม่กี่ชั่วโมง “หอมจัง... วันนี้มีอะไรกิน” คนพูดว่าหอมจัง หอมอีกหลายครั้งที่สองแก้ม สลับไปมาซ้ายขวา ดั่งความหอมนั้นไม่ได้มาจากอาหารแต่เป็นสองแก้มนี้ “ข้าวต้มไก่น่ะค่ะ เมื่อวานเราไม่ได้กินข้าวที่บ้าน ข้าวเย็นเลยเหลือเยอะ ลูกเจี๊ยบเลยเอามาทำข้าวต้มมื้อเช้า” “อืม... ข้าวต้มมื้อเช้า อยากกินจังเลย เมื่อคืนกินไม่อิ่ม” “อาจิ๋ว!” มนตกานต์หน้าร้อนซ่าน คำพูดสองแง่สองง่ามนั้น เขาช่างพูดได้ไม่อายปาก “เสียงดังทำไม ก็เมื่อคืนอากินข้าวไม่อิ่มจริงๆ นี่นา ได้กินข้าวต้มร้อนๆ ตอนเช้า เพิ่มพลังงานดีออก อยากกินแล้วล่ะ จะกินให้เกลี้ยงชามเลย” จิณณ์หัวเราะในลำคอเ