บททั้งหมดของ ล้างแค้นสามีตัวดี ทวงหัวใจนี้ให้ลูกรัก: บทที่ 1 - บทที่ 9

ร่างกายที่ยังเล็กของลูกสาวเต็มไปด้วยอุปกรณ์และท่อ ใบหน้าอันซีดเผือดมีความแดงจากการเจ็บป่วยปรากฏให้เห็นฉันขยี้ตาซ้ำ ๆ นึกไม่ถึงว่าจะกลับมาสู่ฉากที่คุ้นเคยนี้ และได้เห็นภาพที่ทำให้ฉันเจ็บปวดใจแทบขาดเมื่อชาติที่แล้วอีกครั้งฉันตัวสั่นเทา เอื้อมไปจับมืออุ่น ๆ ของลูก หัวใจเจ็บแปลบ น้ำตาไหลอาบแก้ม“แม่คิดถึงลูกจัง คิดถึงมาก ๆ แม่ขอโทษลูกจริง ๆ …”เผยลี่ซูสามีของฉันตบไหล่ฉันอยู่ข้าง ๆ“อย่ารบกวนลูกเลย ออกไปเถอะ ถึงเวลาแล้ว”หลังพยาบาลห้ามปราม ฉันขยับขาสองข้างที่อ่อนแรง เดินออกจากห้องไอซียูพร้อมเผยลี่ซูเข้าไปนั่งในห้องทำงานแคบ ๆ ห้องหนึ่งแล้ว เขาก็ยัดปากกาด้ามหนึ่งใส่มือฉัน“คุณก็เห็นแล้วว่าหลังจากสมองตาย ลูกทุกข์ทรมานทุกวินาทีที่ยังมีลมหายใจอยู่”“สัญญาบริจาคอวัยวะนี่ เซ็น ๆ ไปเถอะ ให้ลูกได้หลุดพ้น”ได้ยินน้ำเสียงเขาที่ไม่แยแสขนาดนี้ ความเกลียดชังก็โหมกระหน่ำในพริบตา แผดเผาหยาดน้ำตาของฉันจนแห้งไปฉันใช้ปากกาตบโต๊ะอย่างรุนแรง สะบัดมือของเขาที่วางอยู่บนหัวไหล่ของฉันออก“ฉันไม่เซ็น! ลูกสาวฉันยังไม่ได้สมองตายแน่นอน!”เผยลี่ซูชะงักไปชั่วขณะ“เมื่อกี้คุยกันแล้วไม่ใช่เหรอ? คำวินิจฉัย

ในขณะที่ต่างคนต่างไม่ยอมกัน ก็มีร่างหนึ่งถลาเข้ามาดึงเผยลี่ซูไว้ “ลูกแม่ ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม?”เป็นแม่สามีนั่นเอง เธอมองใบหน้าบวมแดงของเผยลี่ซูด้วยความสงสาร แล้วก็ด่าว่าฉันอย่างโกรธเกรี้ยว“เจียงเหยียน! เธอตบลี่ซูจนเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร? นางมารร้ายชัด ๆ !”“ตอนนี้สถานการณ์ของเสี่ยวหยวนก็หมดหวังแล้ว นี่ก็ไม่ใช่ความผิดลี่ซูด้วย อย่ามาลงที่เขาสิ!”“อีกอย่าง แค่เซ็นสัญญาบริจาคจะเป็นอะไรไป คนตายแล้วก็ฟื้นไม่ได้! อย่างไรก็ต้องเผาอยู่ดี เธอจะทำไม จะเอาลูกไปไว้ที่บ้าน คอยเฝ้าตลอดหรือไง?”แม่สามียิ่งพูดยิ่งอารมณ์ยิ่งรุนแรง สิ่งที่พูดออกมายิ่งไร้เหตุผล ฉันโกรธจนทนไม่ไหว ตาแดงก่ำ ง้างมือ ตบเข้าไปอีกหนึ่งฉาดที่ใบหน้าด้านซ้ายของเผยลี่ซูสองฉาดติดกัน เผยลี่ซูเหมือนจะถูกตบจนมึนงง แม่สามีก็ไม่นึกว่าจะเป็นเช่นนี้ กรีดร้องและไปลูบหน้าลูกชาย สงสารใจจะขาดฉันมองมือของตัวเองที่ตบจนแดงอย่างนิ่ง ๆ “เจ็บไหมล่ะ? เจ็บก็ถูกแล้ว ลูกใคร ใครก็เจ็บ!”“รีบไปให้พ้น! ขืนพูดอีกคำละก็ ฉันจะเอากระติกน้ำร้อนฟาด!”แม่สามีจ้องตาเขม็ง โกรธจนปากสั่น“นางมารร้าย! นางมารร้ายแท้ ๆ!”สถานการณ์ชุลมุนไปหมด เผยลี่ซูอดก

หลิ่วเจินได้ยินแล้ว ก็กัดริมฝีปาก ก้มหน้า ทำท่าจะร้องไห้“ฉันไม่เข้าใจ เรื่องนี้คนในครอบครัวยินยอมแล้วเห็น ๆ ทีมเรายุ่งมาทั้งวัน สื่อที่เชิญมาก็รออยู่อย่างวิตกกังวล…”“ตอนนี้เพียงเพราะสมาชิกครอบครัวคนหนึ่งรับความจริงไม่ได้ ก็จะต้องบีบบังคับกันถึงขั้นนี้เลยเหรอคะ?”หมอชั้นผู้น้อยและพยาบาลที่อยู่รอบ ๆ ก็ทนไม่ไหว ออกโรงปกป้อง “ใช่ค่ะ คุณหมอหลิ่วเหนื่อยยากขนาดไหน พวกเราก็เห็นกันทั้งนั้น!”“ลำบาก ทุ่มเทแล้วได้อะไร เรื่องโวยหมอไร้สาระเรื่องหนึ่ง ทำให้สิ่งที่คุณหมอทำทั้งหมดเสียเปล่า!”“คุณผู้หญิงคนนี้ตกลงเซ็นสัญญาแล้วแท้ ๆ มีครอบครัวที่ต้องการอวัยวะรออยู่อีกตั้งเท่าไร ตอนพวกเขาได้ยินข่าวดีใจกันขนาดไหน! ตอนนี้กลับมาทำให้มีความหวังแล้วจากไป โหดร้ายเกินไปแล้ว”เผยลี่ซูก็ไปยืนอยู่หลังหลิ่วเจิน สนับสนุนเธออย่างแน่วแน่“ในฐานะคนในครอบครัว ผมไม่มีข้อสงสัยในการวินิจฉัยของคุณหมอหลิ่วเจินแม้แต่นิดเดียว”“เจียงเหยียน คุณโวยวายมานานพอแล้ว! ตอนนี้ยังพาคนมากมายขนาดนี้มากดดันอีก ทำเกินไปแล้วนะ!”ฉันรู้สึกขมขื่นขึ้นมา สายตาที่คนรอบข้างสงสัย เหยียดยาม โกรธเกลียดพุ่งตรงมาที่ฉันหมด กดดันจนฉันหายใจไม่

เด็กผู้หญิงคนนั้นที่ชื่ออวิ๋นอวิ๋นอายุพอ ๆ กับเสี่ยวหยวน กำลังนั่งอยู่ที่เบาะหลังในรถของเผยลี่ซู ในมือถือไอศกรีมที่กำลังจะละลายหลิ่วเจินนั่งข้างคนขับ ทำทีเป็นโกรธแล้วทุบอกเผยลี่ซู ทำให้อวิ๋นอวิ๋นหัวเราะใหญ่ ไอศกรีมในมือที่ละลายจึงหยดเต็มเบาะไปหมดเขาไม่โกรธ ทั้งสามคนยิ่งหัวเราะเฮฮากว่าเดิมเผยลี่ซูเป็นคนรักความสะอาดมาตลอด ไม่อนุญาตให้ฉันกับลูกสาวกินอะไรทั้งสิ้นในรถเขาครั้งหนึ่งเนื่องจากรถติด ลูกหิวมานานเกินไปแล้ว ฉันทนไม่ไหวจึงให้ลูกกินช็อกโกแลตแท่งหนึ่ง เศษช็อกโกแลตชิ้นเล็กจิ๋วที่ละลายร่วงลงไม่กี่ชิ้น เผยลี่ซูโมโหเกรี้ยวกราดทันที ไล่ฉันกับลูกลงจากรถฉันกอดลูกไว้ท่ามกลางหมู่รถที่กำลังเคลื่อนตัว ไม่รู้จะเดินหน้าหรือถอยหลัง เห็นเผยลี่ซูขับรถออกไปอย่างรวดเร็วชนิดไม่เห็นฝุ่น เสี่ยวหยวนร้องไห้โฮ ขอความเมตตา“พ่อคะ! พ่ออย่าทิ้งหนูกับแม่ไป! หนูผิดเองทั้งนั้น! หนูจะเชื่อฟัง ต่อไปหนูจะไม่ทำให้รถพ่อสกปรกอีกแล้วค่ะ!”คิดถึงตรงนี้แล้ว ฉันก็ยิ้มอย่างเจ็บปวดรวดร้าวและหลับตาลง น้ำตาพรั่งพรูออกมาเป็นเพราะฉันคิดไปเองว่ายอมทนลำบากกายเพื่อความรักได้ ถึงได้ทำให้เผยลี่ซูมีโอกาสทำร้าย จะเอาชีวิตล

เมืองนี้ไม่ใหญ่ วันถัดมา ข่าวฉาวที่สะเทือนทั้งเมืองก็แพร่สะพัดไปทั่วแล้วผอ.จางไม่กล้าแจ้งตำรวจ ยิ่งไม่กล้าถามหาความรับผิดชอบ ได้แต่พักรักษาตัวในโรงพยาบาลตัวเองแบบหมดอาลัยตายอยาก โกหกว่าตัวเองหกล้มได้รับบาดเจ็บบรรดาพยาบาลต่างก็เอามือป้องปาก แอบหัวเราะ“หน้าคนหกล้มที่ไหนมีแต่รอยฝ่ามือล่ะ?”หลิ่วเจินไม่มีหน้าไปทำงาน ได้แต่เกาะเผยลี่ซู ที่พึ่งสุดท้ายนี้ไว้ไม่ยอมปล่อย“เรื่องระหว่างฉันกับผอ.จาง เขาเป็นคนบังคับฉันทั้งนั้น เขาเป็นเจ้านายฉัน ฉันไม่มีทางเลือกเลย…”ฉันฟังบทสนทนาของพวกเขาจากนอกห้อง เหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้ยังไม่พอหรอก เผยลี่ซู ชายโฉดคนนี้ ยังติดค้างเรื่องระทึกใจเรื่องสุดท้ายโชคดีที่ฉันก็เตรียมไว้นานแล้วหนึ่งชั่วโมงถัดมา ฉันรอเผยลี่ซูอยู่ที่ข้างรถเขา ไฟโทสะบนใบหน้าเผยลี่ซูมอดลงไปเยอะแล้ว หลิ่วเจินตามติดเขาอยู่ด้านหลังเมื่อเห็นฉัน หลิ่วเจินทั้งอายทั้งโกรธ“เธอก็บรรลุเป้าหมายแล้ว ยังจะเอายังไงอีก?”ฉันต้องที่เธออย่างเฉยชา“ยังจะเอายังไงอีกงั้นเหรอ? เผยลี่ซู สัญญาหย่าเซ็นหรือยัง?”เผยลี่ซูโยนสัญญาหย่าลงที่เท้าฉัน“เจียงเหยียน ผมกับคุณตัดขาดกันแล้ว จากวันนี้ไป ผ