บททั้งหมดของ พ่ายรักนายเลขาฯเถื่อน: บทที่ 31 - บทที่ 40

“คุณน้า... ผมชอบน้องปริมจริง ๆ นะครับ” “เอาเป็นว่าน้ารับรู้ แต่ช่วยอะไรไม่ได้ ชอบใครก็ต้องขวนขวาย ไปเสนอหน้าจีบเอาเองนะ”“คุณน้า!”“อะไรอีกเนี่ย? ไปได้แล้วนายนนท์ อย่ามาเซ้าซี้น่ะ”ร่างบางใสเดรสสีขาวเข้ารูป คลุมทับด้วยเสื้อสูทหยุดก้าวลงหน้าโต๊ะอลัน เลขานุการหนุ่มรู้หน้าที่ตัวเองว่าต้องปฏิบัติหน้าที่ แม้สาว ๆ อีกสองคนในห้องจะเสียดายอยู่สักแค่ไหน เมื่อถึงเวลาอาหารจานโปรดทางสายตาต้องกลับก่อนเวลา“คุณอลัน โทรหาแบร์นาร์ดให้ฉันด้วย บอกให้ไปรับลูกปริมไปเจอที่ห้องเสื้อคุณลิลลี่ ฉันอยากใส่ชุดสีเดียวกับลูกสาวไปงานแต่งหนูพุทรา” นิตยามาถึงก็สั่ง อลันเหยียดแผ่นหลังพิงเก้าอี้โซฟาของเขา ล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกง เพื่อต่อสายหาเลขานุการหนุ่มชาวฝรั่งเศส ขณะที่ยังได้ยินเสียงกวนใจ“ผมไปด้วยนะครับ คุณน้า... ให้ผมไปช่วยดูน้องนะ”“โทรไปคุยกันเองนะ น้าไม่เกี่ยว”“งั้น... ผมไปห้องเสื้อก็ได้ ผมคิดถึงน้องปริม ไม่ได้เจอกันมาตั้งหลายวัน”ผมคิดถึงน้องปริม! ขนาดตัวเขาเองยังไม่กล้าพูดคำนั้นเลย ดวงตาคู่คมสีฟ้าครามเข้มจัดจับจ้องไปที่มารหัวใจซึ่งยังคงไม่รู้เนื้อรู้ตัวกับรังสีอำมหิต“Allô, c’est moi... Ren

บ้าเอ๊ย! คิดแล้วมันน่าโมโห เมื่อวานก็พี่ธาม วันนี้นายอานนท์ อลันยังหัวเสียอยู่จนได้รับเสื้อสูทราคาแพงซึ่งเสื้อผ้าของเขาเองก็มีเต็มตู้! ไม่รู้จะมาลองมันอีกทำไม จากพนักงานสาวที่ส่งสายตาหวานหยดย้อยให้ร่างสูงตรงเข้าไปเปลี่ยนมันในห้องลองเสื้อ เป็นผ้าม่านฉากกั้นทึบสีดำสองสามห้อง มีกระจกบานใหญ่รอบทิศทางอยู่ข้างใน เขาใส่เสื้อตัวเดิมคือเชิ้ตขาว หยิบสูทและเนกไทที่แขวนไว้มาสวม ผูกมันหลายตลบก่อนชะงักฉับพลันกับที่เสื้ออีกตัวยื่นมา“ชุดค่ะ… ลองชุดนี้สิ” บอกเท่านั้น ข้อมือเล็กที่เขาจำได้สนิทใจของเธอถูกคว้าหมับเพื่อดึงเข้าหา พลันปิดม่านลงฉับไว ร่างบางในชุดสวยสีหวานแนบแผ่นหลังไว้กับผนังเย็นเฉียบ เชยหน้ามองสีหน้าฉุนเฉียวด้วยความรู้สึกมากมายหลายอย่าง“งอนอะไรอีก?” “เปล่า...”“บอกมา อย่ายึกยัก ผมอารมณ์ไม่ดี” ในความหมายว่า ‘อารมณ์ไม่ดี’ ชัดเจนทั้งสีหน้าและแววตากร้าว แม้กระทั่งแรงในมือของเขายังเกือบจะยั้งไว้ไม่อยู่อลันเป็นคนทำงานดีแต่ในหน้าที่เท่านั้น เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ไม่รู้ต่อกี่ครั้งตอนอยู่กับหญิงตรงหน้า“...”“นี่... อย่างอแงเป็นเด็กได้ไหม ผมอึดอัดนะ โกรธที่ไม่โทรไปใช่ไหม? ผมทำงานยุ่ง ๆ ก

ตอนนี้เขายังไม่สบอารมณ์กับแสงไฟสลัวสีนวลอ่อนสะท้อนเฟอร์นิเจอร์และกำแพงสีเหลืองส้มในห้องสลับไป มันทำให้บรรยากาศโรแมนติกเข้าไปใหญ่ขณะที่คนตัวเล็กเดินหายเข้าห้องน้ำไป บ่นเขาว่าจะเอาอะไรใส่ บิกินี่ก็ไม่มี เธอทำตัวเป็นกันเองอยู่ตลอดจนดูไม่ออกว่าเป็นผู้หญิงเจนจัดการอยู่ในห้องสองต่อสองกับผู้ชายหรือไม่ได้รู้สึกอะไรสักอย่าง ไม่มีใครรู้ดีเท่ากับตัวนัชชา...พอคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำกว้างขวางโออ่า ตกแต่งอย่างทันสมัยใกล้ชิดธรรมชาติ แผ่นหลังเปลือยเปล่า เสื้อและกระโปรงที่ถูกถอดออกแต่ละชิ้นอยู่ในสายตาคู่คมเต็มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนาก่อนที่เธอจะพาร่างเปลือยเปล่าลงนอนแช่น้ำในอ่างจากุซซี่ น้ำเต็มอ่างมีดอกไม้สีขาว กลีบกุหลาบสีแดงลอยวนไปมาให้หยิบมาสูดกลิ่นหอมของมัน“คุณอลันรสนิยมดีเหมือนกันนะเนี่ย เอาอกเอาใจเก่ง ทำยังกับจะมาฮันนีมูน” เธอชมไปเขินไปคนเดียว เหมือนลืมไปว่าห้องน้ำและห้องทั้งห้องนี้เชื่อมต่อถึงกันด้วยกระจก! ความคิดสมัยเป็นเด็กตัวน้อยผุดเข้ามาในหัว ตอนที่เคยวิ่งเล่นไปทั่วบ้าน เจอฉากสยิวของพ่อบ้านแม่บ้าน บางครั้งก็แม่กับเลขาฯ เข้าโดยบังเอิญ ความอยากรู้อยากเห็นของเด็กซุกซน เธอจะแอบซุ่มดูอย่

แม้ต้องอดทนข่มความทรมานจากอาการปวดร้าวตามธรรมชาติสรีระร่างกายที่ไม่ได้ปลดปล่อย นอกเสียจากว่าธรรมชาติรังแกภาพความสวยงามเบื้องหน้าสายตาพาเขาตะลึงงันไปครู่ น้ำลายในปากเกิดไหลออกมา เขาลากปลายลิ้นร้อนผ่านกลางกลีบกุหลาบสีชมพูหวานที่ไม่เคยผ่านชายใด มันหวานอร่อยจนเขาต้องชอนไชไปทั่ว กระหวัดยอดเกสรขึ้นลง สลับดูดกลืนมันอย่างหิวกระหาย“อลัน...! อ๊า... อื้อ...” เธอได้แต่ส่งเสียงน่าอายกับความรู้สึกซ่านสยิวประหลาด มากกว่าเมื่อวานหลายเท่า ช่องท้องปั่นป่วนเกร็งจัด มือขยุ้มเส้นผมหนาด้วยอารมณ์แสนรัญจวน ราวร่างจะเหลวละลายไปในอ่างน้ำ ขณะที่อีกคนคงไม่ปล่อยเธอขึ้นสวรรค์ล่วงหน้าไปคนเดียวในค่ำคืนนี้ ร่างหนาผละออกมองดวงหน้าแดงก่ำ อลันคิดว่าผู้หญิงของเขาควรรู้“ผมถือว่าคุณเลือกผม ก็ต้องรับผิดชอบนะ ที่รัก” เอ่ยพลันฝ่ามือร้อนจับต้นขาเนียนแหวกออกกว้างกว่าเดิม ท่อนแขนเป็นล่ำสันยันข้อพับขาวเนียนจนแผ่นหลังถูกอัดติดกับผนังกระจก มือดึงฝักบัวพาน้ำสะอาดชำระล้างมันเสียก่อนเตรียมสู้ศึกรักที่พร้อมมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วหญิงสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันจนเหยียดตรง สบแววตาคมปลาบมาดหมายบอกความต้องการอย่างชัดเจนว่าเขาไม่มีทางปล่อย!

“โอ๊ย... อลัน...” ก็คงหนีไม่พ้นต้องยอมโอนอ่อนตาม ริมฝีปากหนากดจูบลงใต้คางของเธอที่เชยหน้าพริ้มตาปิดสนิทแน่น ความรู้สึกขนลุกชูชันมาพร้อมซุ่มเสียงหวานปะปนไปกับเสียงหัวเราะ“นี่... มันไม่ได้เสียวเลยนะ... มันจั๊กจี้หนวดค่ะ”“โกนให้หน่อยสิ” กระซิบเบา ๆ เขากดริมฝีปากลงอีกครั้งบนเนินอกไหวสะท้าน กระเพื่อมตามลมหายใจหอบสั่นและมันคงเป็นที่สุดท้ายเพราะถ้าหากว่าไปต่อเขาไม่มีทางหยุด...พอมอบอิสรภาพให้คนใต้ร่างโดยที่เขาพลิกตัวกลับไปนั่งพิงหัวเตียงเพื่อรออย่างตื่นเต้นดีใจ หญิงสาวถึงกับถอนหายใจแรงเพราะอารมณ์หวามไหวเธอตั้งใจจะลุกไปดูแลเขาอย่างที่เคยทำ ทว่าความเจ็บระบมทำเอาน้ำตาแทบไหลแค่ขยับตัว สุดท้ายก็ไม่สามารถหยัดกายขึ้นนั่งจากที่นอนได้จริง ๆ จนต้องหันกลับไปตาละห้อยมองคนข้างกาย“อลัน... มัน... เจ็บมากเลย”เป็นเรื่องน่าอายที่สุดของนัชชาเมื่อเธอต้องลากสังขารในสภาพเหยียบย่องเท้าเยี่ยงนินจาไปหาหมอตรวจภายใน ในโรงพยาบาลเอกชนของตัวเมืองระยอง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่พักมากนัก หลังรับประทานอาหารเช้าด้วยขนมปังแค่สองชิ้นกับนมหนึ่งแก้วพบแพทย์เสร็จแล้วได้ทั้งยาทา ยากินแก้อักเสบมาเพราะเจอหนอนน้อยน่ารักอันเท่าแขน! ต