บททั้งหมดของ พ่ายรักนายเลขาฯเถื่อน: บทที่ 21 - บทที่ 30

คนได้ยินลอบกลืนน้ำลายลงคอ หลุบตามองเนื้อแน่น ๆ ของหนุ่มล่ำกล้ามโตที่เคยเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดตัวให้ทุกวัน อุณหภูมิร้อนจัดพุ่งเข้าหน้า ก่อนที่เธอจะส่ายหน้าหน้าแรง ๆ ดึงสติตัวเองกลับมาเอ่ยปากต่อว่า“นี่คุณอลัน คุณเมานะ แบบนี้มันไม่มึนตึงแล้ว... ลุกออกไปซะที อย่าให้ฉันสู้ คุณจะเจ็บตัว...”“อืม... ก็ได้ ฟังดูน่ากลัว... จริง ๆ” ตอบพลางหัวเราะกับคำขู่ของลูกแมวน้อยน่ารัก พลิกตัวขึ้นหงายแต่กลับล็อกคอคนตัวเล็กเอาไว้ไม่ต่างจากนักมวยปล้ำหญิงสาวไม่ได้ขัดขืนดิ้นรนให้เปลืองแรงสู้ไปเปล่า ๆ แต่เพียงยอมวางศีรษะบนหัวไหล่อย่างว่าง่าย รอคนเมาอ่อนเพลียอีกสักหน่อย ได้แต่หวังว่าเขาคงจะปล่อยเธอเองกระทั่งนัยน์ตาคู่คมสีฟ้าครามสบมองมาเพียงครู่ จรดริมฝีปากบนหน้าผาก มอบจุมพิตแสนอ่อนหวานผ่านผิวเนียนนุ่มที่เกิดความร้อนขึ้นตามลำดับ“หอม... คิดถึงจัง... กลิ่นนี้... น้องปริมใช่ไหม?” ถามพลางพริ้มปิดตาลงอย่างสบายใจ ร่างหนาผ่อนลมหายใจ สูดกลิ่นของร่างนุ่มหอมกรุ่นเข้าเต็มปอดดวงตาคู่สวยเบิกกว้างมองใบหน้าหล่อเหลาระเรื่อความสุข ในน้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยนที่คอยเรียกหาเธออยู่เรื่อย ๆ“ปริม...”เสียงทุ้มนุ่มละมุนหูพาเสียงตึกตักดัง

เสียงทุ้มนุ่มละมุนหูพาดวงหน้าหวานชะงักไปครู่ ละจากโน้ตบุ๊คเครื่องโปรดเพื่อหันไปหัวเราะเบา ๆ “ตลก... คุณอย่ามาล้อเล่นน่ะ ตามมาดู เพราะกลัวฉันไปก่อเรื่องมากกว่า”“...” ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไร เหตุผลที่เขามาเพราะเจ้านายเก่าอาจเป็นส่วนหนึ่งเมื่อไม่กี่วันมานี้ มีสถาปนิกสาวนิรนามโพสต์เรื่องโดนแย่งผู้ชายไว้ในโลกโซเชียล เรียนจบมารุ่นเดียวกัน พร้อมเป็นรักแรกของกันและกัน ยังมีประเด็นพ่อเลี้ยงลูกเลี้ยงและความไม่เหมาะสมถึงยังไม่แน่ใจว่าเป็นเจ้าตัวหรือเปล่า คุณแม่ที่กำลังตั้งท้องไม่ค่อยสบายใจเพื่อนรักอย่างนัชชาเลยตามไปแฉกลับ ด้วยการเขียนเรียงความสวย ๆ บอกที่มาที่ไปของคนโพสต์ว่ามีจุดประสงค์อะไร และถ้าใช่คนที่คิดคนหนึ่ง นางกำลังโดนคดีวางยาผู้ชาย! ตั้งใจเป็นเมียน้อยอย่างเต็มที่ ไม่จบเท่านั้นยังลามไปถึงปานทิพย์ น้องสาวของปิ่นแก้วโน้ตบุ๊คเครื่องโปรดบนโต๊ะทรงสูงเป็นไม้เนื้ออ่อน ตามมารยาทที่ดีคนนั่งข้าง ๆ กันก็จะไม่แอบมองแค่ต่อหน้า อลันจำเป็นต้องยุ่งกับข้าวของส่วนตัวของคุณหนูตัวแสบหลายอย่าง เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเองเขารู้จักปิ่นแก้วมานานพอ ๆ กับเจ้านาย หล่อนรักปรเมษฐ์ทั้งในแบบเพื่อนคู่คิดคู่ปรึกษาแ

“อลัน งานไม่ต้องทำ เฝ้ายัยตัวแสบนี่ไว้ เข้าใจ?” คำสุดท้ายที่พูด แทนที่ปรายลดาจะช่วยเธอสักหน่อยกลับทำแลบลิ้นใส่ เอาสติกเกอร์อันเล็ก ๆ มาแปะไว้บนเสื้อ ส่งกระดาษให้อลันรับไปเพื่อที่จะให้เธอตามไปเจอกันทีหลัง“เออ! ไปเลย ไปกับผัวเลย มีผัวแล้วลืมเพื่อน คนอะไรช่วยมาตั้งเยอะ ไม่เคยสำนึกบุญคุณ” นัชชาได้แต่ยืนโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง มองตามหลังคนที่เดินหายไปกับฝูงชน สวีทหวานกับสามีไม่เกรงใจฟ้าดิน จากนั้นเธอก็เริ่มเหวี่ยงแม้กระทั่งกระดาษบนเสื้อ ที่มีตัวเลขและลวดลายดอกไม้เป็นสัญลักษณ์บอกว่าเธอจะต้องขึ้นไปล่องเรือลำไหน“มันจะหลุดไหมเนี่ย? ฮึ่ย... บ้าจริง จะทำมาทำไมก็ไม่รู้สติกเกอร์อันแค่นี้ ไม่ทำอันเท่าฝาบ้านแปะไว้กลางหัว เป็น wristband แบบ Seven Seas Explorer ไม่ได้หรือไงนะ แบบนี้ฉันก็ทำหายน่ะสิ”ชายหนุ่มเห็นอยู่ว่าบางคนหงุดหงิดเอามาก ๆ ยังเข้าใจไฮโซสาวที่กำลังพูดถึงเรือสำราญล่องในมหาสมุทรไปทั่วโลก ระดับความหรูหราเท่าโรงแรมหกดาว มูลค่าชุดเครื่องนอนในห้องพักก็สูงถึงสามล้านบาทเศษเข้าไปแล้วสำคัญที่สุดคือมีบัตเลอร์ให้บริการแบบส่วนตัวสำหรับไฮโซ เศรษฐี ไม่รู้ว่าเหมือนสถานภาพของเขาในตอนนี้หรือเปล่า...แล้ว

ไม่รู้ว่าพูดแรงไปหรือเปล่า...ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ กลับขึ้นไปที่ชั้นดาดฟ้าเรือก็พบว่าบางคนนั่งฟังดนตรีสด สั่งไวน์มาจิบหน้าตาเฉยที่น่าโมโหยิ่งกว่า! คือบรรดาหนุ่มน้อยใหญ่ทั้งบริกร ลูกค้า ขนาดว่าบางคนมากับเมียยังแอบมองสาวสวย ที่บางทีเธอก็ยกมือขึ้นลูบแขนตัวเองไม่ต้องให้เดาเลยว่าหนาวเพราะไม่ได้หยิบเสื้อคลุมมาให้ด้วยความที่มัวแต่เดินหากันก่อนหน้านี้ ร่างสูงในเชิ้ตสีดำสนิทก้าวเข้าไปคว้าข้อมือเล็กของหญิงสาวที่เชยหน้าขึ้นมองเขาด้วยแววตาวูบไหว “ไป... คุยกันหน่อย”“ฮะ? ว่าไงคะ...” นัชชาได้แต่ทำหน้างุนงง แต่ก็ยอมลุกขึ้นเดินตามเจ้าของฝ่ามืออุ่นไปอย่างไม่ขัดใจ ด้วยกลัวว่าเขาจะไม่เลิกทำตัวเป็นผู้ชายขี้โมโหหลังจากที่เธอได้นั่งใช้ความคิดว่าตัวเองคงมีนิสัยยอดแย่อย่างใครว่าซึ่งมันคงเปลี่ยนกันไม่ได้ง่าย ๆ ไวน์สองแก้วไม่ได้ทำให้เมา แต่เธอก็ยังไม่มีสติมากพอทำตัวดีอยู่วันยังค่ำกระทั่งมาถึงระเบียงด้านนอกบริเวณชั้นสอง ถัดจากหัวเรือไปเล็กน้อย มีคู่รักกะหนุงกะหนิง ครอบครัวตัวอย่างคุณพ่อคุณแม่คุณลูกออกมาถ่ายรูปขนาดว่าโต๊ะบาร์เครื่องดื่มที่ดูท่าทางว่าแสงไฟจะกะพริบเปลี่ยนสีไปตามอารมณ์ของบาร์เทนเดอร์ ยัง

เขาคงไม่อยากไปคุยกับมันอีกเป็นรอบที่สอง เพราะไม่ได้คุยดี ๆ อย่างแน่นอน...“บ้านคุณอลันก็เป็นมาเฟียกันทุกคนไม่ใช่เหรอ ได้ข่าวว่าตั้งแต่มาอยู่เมืองไทย ไปไล่ตบเด็กยัยพุดด้วยนี่ มาทำพูดดีไป”“ผมแค่ขู่... ตามคำสั่งบอส”“แล้วนี่ขู่ฉันด้วยใช่ป่ะ ฉันตัวเล็กแต่ฉันสู้ขาดใจนะ บอกไว้ก่อน อย่ามาเลียปากฉันอีกเชียว” กระเสียงใส่แล้วเธอก็เปิดประตูรถออกไป โดยไม่สนคนข้างหลังที่จะต้องไปส่งเธอถึงห้องให้เรียบร้อย ตามหน้าที่ของเขาอลันรู้ว่าบางคนว่าเขาเป็น ‘หมา’ เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อบอก “ผมไม่กล้าทำเรื่องเด็กน้อยขนาดนั้นอีกแล้วล่ะ ผมคงจะเลียอย่างอื่น”ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงมองคนที่ตีหน้าเฉยยังพูดต่อด้วยน้ำเสียงว่าทำแน่“รับรองว่าถ้าคราวหน้าเกิดอารมณ์ขึ้นมา ผมอาจจะอึ้บคุณตรงนั้นเลย ปริม...”“บ้า! ไอ้เลขาฯ มาเฟีย กลับบ้านไปเลยนะ” บริภาษเขาในทันที เพราะไม่คิดว่าอลันจะกล้าพูด คนหน้าหนาอย่างเธอยังไม่เคยอายกับเรื่องพรรค์นี้มาก่อนพอไขกุญแจเข้าห้อง นัยน์ตาคู่สวยสั่นไหวมองตามคนที่ไม่ยอมไป ยังปิดประตูให้เบา ๆ ไม่แปลกที่ผู้หญิงใจกล้าหน้าด้านจะเกิดความหวั่นกลัว“คุณ... ส่งฉันแค่นี้ก็ได้ ขอบคุณนะ กลับบ้านดี ๆ ล่ะ ไปไ