Semua Bab พ่ายรักนายเลขาฯเถื่อน: Bab 11 - Bab 20

เนื่องมาจากผู้ป่วยไม่รู้ว่าได้รับสารพิษตัวใดแน่ประกอบกับมีไข้สูง แพทย์จึงทำการล้างท้องเพื่อกำจัดสารแปลกปลอมออกจากร่างกาย ให้น้ำเกลือ และทำการตรวจเลือดเพื่อวินิจฉัยสาเหตุเพิ่มเติมในเบื้องต้น ชายร่างกำยำในชุดสีเขียวของคนไข้ตอนนี้หมดสภาพอยู่บนเตียงผู้ป่วย ใบหน้าหล่อเหลาราวกระดาษขาวซีดกว่ากางเกงยีนที่ใส่มาในทีแรก ทั่วทั้งไรผมสีน้ำตาลเข้มเปียกชุ่มเหงื่อเพราะอุณหภูมิร้อนรุ่ม บางครั้งก็มีอาการหนาวสั่น “ญาติคนไข้ใช่ไหมคะ?” พยาบาลสาวถาม ก่อนหันไปมองฝรั่งหล่อล่ำกล้ามโต ก็คงจะไม่ใช่เรื่องแปลกตั้งแต่เข็นเตียงผู้ป่วยเข้าโรงพยาบาลมาท่ามกลางสายตาวิบวับของเหล่าสาวน้อยใหญ่ ถ้าไม่มองนี่สิแปลก! “ค่ะ ใช่ค่ะ...” / “ไม่ใช่ครับ” เอ่ยพร้อมกัน พยาบาลสาวหน้าตาดีถึงกับงุนงง ทว่าไม่ทันจะได้ซักต่อ “คุณอลัน คุณมีญาติที่ไหนเล่า ก็ต้องยัยปริมเนี่ยล่ะตอนนี้ เลิกทะเลาะกันก่อนนะคะ... ยัยปริม แกอยู่ดูคุณอลันเลยนะ” ปลายเสียงต่อว่าเพื่อนในฝั่งตรงข้ามกัน ตัวต้นเหตุของเรื่องวุ่น ๆ ทั้งหมดคงรู้ตัวเป็นอย่างดี ในเหตุว่ามีเรื่องฉุกเฉินจำเป็นอะไร ต้องมีญาติคนไข้ลงนามยินย

อลันเป็นคนจู้จี้จุกจิก น่ารำคาญในนอกเวลางาน อารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ทั้งที่ยังไม่เข้าวัยทอง เขารู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนว่าง่าย น้องชายห่าง ๆ แม้แต่ลูกพี่ลูกน้องยังขยาดเขาทุกคน ถึงขั้นว่าเจอกันนาน ๆ ครั้งดีกว่าหากไม่ได้มีธุระเรื่องงาน ก็ไม่คิดว่าจะมีใครทนเขาไหว ยิ่งตอนนี้ที่ความร้อนพลุ่งพล่านเหมือนวัวตัวผู้กลัดมัน ถึงหมอจะให้ยา และน้ำเกลือยังช่วยชะล้างสารตกค้างในร่างกาย ไม่รวมพิษไข้ที่พอจะบรรเทาอาการหื่นลงบ้าง! เสื้อยืดสีขาวเข้ารูปธรรมดา ๆ โค้งเว้าเข้าสัดส่วนนมเป็นนม เอวเป็นเอว ตูดเป็นตูด ของเจ้าของร่างเย้ายวนที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ ๆ พร้อมช้อนข้าว มีผู้หญิงสวย ๆ มาบริการถึงที่แบบนี้ เขาคงอยากกินอย่างอื่นมากกว่าข้าวต้ม... มือเล็กบรรจงจับช้อนส่งให้ถึงปาก คนป่วยไข้สูงกว่าสามสิบแปดองศาเลยเจริญอาหารแม้ว่ารสชาติมันจืดชืดอย่างบางคนว่า กระทั่งมันหมดไม่มีเหลือ เขารับประทานยาครบทุกเม็ดพร้อมดื่มน้ำตาม และก็ยังมีคนคอยป้อน! แก้วที่วางลงพร้อมหน้าที่ที่ทำได้เป็นอย่างดีจึงได้รับคำชมเชย “ขอบคุณนะ ปริม... หาอะไรทานซะด้วยล่ะ” “ฉันไม่กินข้าวเย็น ก

วงหน้าหล่อเหลาเคร่งเครียดจัด ด้วยความที่มันคงไม่สะดวกสบายกับผู้ชายที่ยังมีอารมณ์ทางเพศ ปวดศีรษะ ครั่นเนื้อครั่นตัวเพราะอาการเจ็บป่วย เขาต้องใช้ความอดทนอยู่ตลอด แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ “ไม่เคยเทคแคร์แฟนขนาดนี้ พูดเหมือนว่ามีแฟนงั้นแหละ” “มีแล้ว แต่ว่าทะเลาะกันนิดหน่อย เป็นรุ่นพี่รหัสของยัยพุดน่ะ” บอกไปตรง ๆ ให้อีกคนเลิกเข้าใจเธอผิด อลันไม่เข้าใจเธอเลยต่างหาก เขาไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงปากร้ายอย่างนัชชาจะมีแฟน “แล้ว First Kiss อะไร มีแฟนแต่ไม่เคยจูบแฟน?” ใบหน้าร้อนผ่าวละจากกล้ามเป็นมัด ๆ ว่าด้วยท่าทางเอาเรื่อง “เออ! ฉันจะเก็บ First Kiss ไว้ให้แฟนฉันไง หมาที่ไหนมาเลียปากก็ไม่รู้ หันหลังมา... ฉันจะเช็ดหลังให้ค่ะ” “ไม่น่าเชื่อ...” พูดแล้วก็นิ่งอึ้งไป ก่อนขยับตัวให้ผู้ดูแลได้ทำงานถนัดกว่าเมื่อคืนที่เธอแค่เปลี่ยนเสื้อ เช็ดหน้าเช็ดคอให้เขา และเป็นเพราะความลืมตัวอลันคงไม่ได้ฉุกใจคิดว่าคนข้างหลังจะตกใจ มือเรียวหยุดทุกการกระทำ ขณะเบิกตากว้างมองลวดลายของหน้ายักษ์ญี่ปุ่นสลับดอกซากุระ ยังมีรอยแผลเป็นทางยาวลากผ่านไปเกือบครึ่งหลังคาดว่าค

ถึงบ้านหรือยัง ทำไมไม่โทรบอก?“แค่เนี้ยเนี่ยนะ ยังอุตส่าห์ไลน์มา คนอะไรจุกจิกจริง” ไม่รู้ว่ากลายเป็นพวกพูดบ่นกับตัวเองได้ตั้งแต่เมื่อไร รอยยิ้มกรุ้มกริ่มปรากฏบนวงหน้าหวาน แตะโทรศัพท์ไว้ที่คางด้วยด้วยท่าทางครุ่นคิดสรุปว่าเขาห่วงเธอ... หรือว่ายังไง...?ความคิดหลายอย่างวิ่งเข้ามาในหัวสมอง ยังมีความรู้สึกดีใจไร้เหตุผลอยู่เล็กน้อย หญิงสาวตรงไปหยิบเสื้อยืดเข้ารูปสบาย ๆ กางเกงยีนสีซีดมาสวมอย่างอารมณ์ดี ตบแป้งทาลิปสติกมันวาว ในสภาพสวยพร้อม จึงรีบหยิบเอกสารรายงาน และโน้ตบุ๊คออกจากห้อง-------------------------------ธามไทดื้อดึงจะมาหาที่คอนโดมิเนียมให้ได้ โดยที่เธอไม่ทันได้ออกไปไหนไกลกว่าคอฟฟี่ช็อปใต้ตึก เป็นไปได้ว่าเขาอาจอยู่ละแวกนี้แต่ทีแรก“ปริมบอกว่าไม่อยากให้มาหาที่ห้องพุด พี่ธามพูดไม่รู้เรื่องเลยนะ” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าไม่พอใจ มือดึงเก้าอี้บาร์ตัวสูงยกตัวขึ้นนั่ง วางโน้ตบุ๊คและเอกสารที่กอดแนบอกอยู่ลงบนโต๊ะ ข้างกาแฟร้อนและเย็นทั้งสองแก้วร่างสูงในเชิ้ตสีครีม กางเกงสแล็คสไตล์คนวัยทำงาน ไม่ได้แต่งตัวเสื้อผ้างานแบรนด์เนมเซ็ตผมหล่อ ๆ อย่างคนดูแลตัวเองให้ดูดีในสายตาสาว ๆ เสมอมักทำ นัชชาคิดว่

ใบหน้าหล่อเหลาหยัดยิ้มหยัน คล้ายว่าจะหัวเราะออกมา โน้มตัวลงหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่วางสายไปไม่รู้ต่อกี่สายในเช้านี้หลายคนเป็นห่วงเขาโดยเฉพาะลูกพี่ลูกน้องคนโตสุดของบ้านอย่างมาร์คัส เพื่อนฝูง ปรเมษฐ์ ปรายลดาโทรมาซักถามสารทุกข์สุกดิบ มีก็แค่คนเดียวที่หายเงียบไป ยังอุตส่าห์ทิ้งเสื้อยืดไว้หนึ่งตัว...กลิ่นหอม ๆ อันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวค่อยจางลง ตรงกันข้ามกับเขาที่ฟุ้งซ่านอยู่ตลอดทำไมไม่โทรมานะ อยู่กับแฟนหรือไง...?คิ้วเข้มหนาที่เรียบขนานไปกับแววตาคู่คมจับจ้องอยู่กับจอสี่เหลี่ยมในมือ ในความคิดว่าเขาควรติดต่อไปไหม? และเขาจะใช้ข้ออ้างอะไรออ... เสื้อ... น่ะเหรอ?เสื้อยืดสีขาวบนเตียงหยิบมาดูกี่ครั้ง หากเทียบกับเสื้อผ้าของเขาคงเหมือนเสื้อเด็กน้อย สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจถ่ายรูปเสื้อสวยบนที่นอนไป แล้วรอ...ในสีหน้าสงบนิ่ง หัวใจชายหนุ่มเต้นระรัวอยู่ในทุกนาที กระทั่งแสงวูบวาบปรากฏพร้อมเสียงสั่นดัง เขารับในทันที[เป็นไงบ้างล่ะ? หายแล้วไปจัดการธุระเรื่องยัยปิ่นให้หน่อยนะ อลัน]“ออ... ครับบอส” น้ำเสียงเจือความผิดหวังบอกเจ้านายคนเดิม ก่อนวางสายไป อลันเริ่มที่จะหงุดหงิดขึ้นมา ทิ้งแผ่นห